Συναντηθήκαμε πολύ πρωί στο αεροδρόμιο, περάσαμε εύκολα τις σχετικές διαδικασίες και η Θεσσαλονίκη μας αποχαιρετούσε καθώς χανόμασταν μέσα στα λευκά σύννεφα. Η πτήση ήταν καλή, όχι όμως και η εξυπηρέτηση της alitalia με την οποία πετούσαμε. Αρκετά καθυστερημένος ο καφές με μόνη φωτεινή εξαίρεση τα εξαιρετικά μπισκοτάκια που τον συνόδευαν ( κάτι με al limone είχε μέσα η ονομασία τους)
Μια βροχερή Ρώμη δεν προϊδέαζε αίσια συνέχεια για το ταξίδι της ομάδας μας προς την Gravina. Η τέταρτη και τελευταία συνάντηση του προγράμματος Comenius μας περίμενε, όπως και τις άλλες ομάδες που συμμετείχαν σ' αυτό τη διετία 2008-2010. Με μικρή καθυστέρηση φτάσαμε στο Μπάρι, όπου μας περίμεναν η Μαριέλλα και ο Σαλβατόρε μαζί με δύο γονείς. Θερμό καλωσόρισμα, διαχυτικοί και εμφανώς χαρούμενοι οι Μαριέλα και Σαλβατόρε μας έκαναν να αισθανθούμε αρκετά όμορφα. Αυτό θα επιβεβαιώνονταν βέβαια αρκετές φορές στη συνέχεια.
Γιατρός παθολόγος, μητέρα τριών παιδιών με καλή γνώση των αγγλικών ήταν μια από τους γονείς που μας περίμεναν για να μας μεταφέρουν από το Μπάρι στη Gravina, μια απόσταση 60 περίπου χιλιομέτρων/ Ο δρόμος βαρυφορτωμένος από επιβατικά και φορτηγά
Προβολή μεγαλύτερου χάρτηδιέσχιζε αγροτικές και βιοτεχνικές ζώνες, ελαιώνες και πράσινα λιβάδια, φέρνοντάς μας στον προορισμό μας, στο κέντρο της πόλης, με πολλά στενά και σοκάκια. Τα παιδιά θα πήγαιναν στο σχολείο και εμείς θα τακτοποιούμασταν στο Β.Β Palazzo Sottile Meninni, ένα παλιό παλάτι που πρόσφατα ανακαινίστηκε, ώστε να λειτουργεί σαν μια μικρή πανσιόν. Ανοίγοντας τα στενά μεγάλα παράθυρα του δωματίου μου αυτό που άκουσα πρώτα ήταν μια συναυλία πουλιών σε έναν ορίζοντα όπου δέσποζαν τα απομεινάρια του παρελθόντος της Gravina.
Το μεσημέρι μας περίμεναν εκτός από τη Μαριέλλα και το Σλαβατόρε, η Τζέλυ, ο Πίνο, ο Φραντσέσκο και ένας ακόμη συνάδελφος του ιταλικού σχολείου. Γευματίσαμε μαζί στο Tracce, παλιό οινοποιείο, υπόσκαφο, μεταμορφωμένο σε ατμοσφαιρικό εστιατόριο το οποίο αποτέλεσε την πρώτη μας εμπειρία οπτική και γευστική της Gravina.
Το κτίριο κατασκευάστηκε πιθανόν το 17ο αιώνα αξιοποιώντας προγενέστερη κατασκευή, μα οι γεύσεις του ήταν τωρινές, ανεπιτήδευτα απλές. Μας ενθουσίασαν με την ποιότητά τους, όπως και η θερμή ατμόσφαιρα της ομήγυρης που μας συνέδεε με αόρατα νήματα με τη Θεσσαλονίκη και τους δεσμούς που οικοδομήσαμε εκεί. Συζητώντας μάθαμε πως στη Gravina, ομιλείται μια τοπική διάλεκτος με συγκοπτόμενες τις λέξεις και κάπως βαριά προφορά, αντίστοιχες με τις διαλέκτους που και στην Ελλάδα διακρίνουμε σε αγροτικές περιοχές. Υπάρχουν επίσης πολλά οινοποιεία που παράγουν μια μοναδική ποικιλία που τη συναντούμε μόνο στη Gravina. 
Πηγαίνοντας προς το παλάτι μας για να ξεκουραστούμε συναντήσαμε τον υπεύθυνο ενός τοπικού μουσείου, ο οποίος με υπερηφάνεια μας ξενάγησε σε ένα υπόσκαφο με πολλές χρησεις κατά το διάβα των αιώνων, υδραγωγείο, οινοποιείο αλλά και λατομείο!
Το απόγευμα επισκεφτήκαμε μια τοπική βιοτεχνία παραγωγής των κεραμικών cola cola (σφυρίχτρες σε μορφή πουλιού με έντονα χρώματα) για την ακρίβεια μάλλον οικοτεχνία , καθώς οι εργαζόμενοι ήταν μια ηλικιωμένη κυρία με το σύζυγό της,ο οποίος βέβαια , όπως μας ενημέρωσε ο Πίνο, δεν βοηθάει και τόσο πολύ.
Tο βραδάκι στο Scuola Secondary 1o grado “Montemuro” είχαμε την επίσημη υποδοχή. Βαμένο πράσινο, καθαρό, με εργαστήρια και διαδραστικούς πίνακες και ένα υπέροχο γυμναστήριο, όπως είδαμε κατά τη ξενάγησή μας σ' αυτό, μας προσέφερε μια βραδιά με ιδιαίτερο το τοπικό πολιτιστικό στοιχείο.
Το χορευτικό συγκρότημα Zjte χόρεψε με υπέροχες τοπικές ενδυμασίες πόλκα, ταραντέλα, βαλς, καντρίλια, χορούς όχι τόσο πολύπλοκους ως προς τα βήματα αλλά με συνεχείς εναλλαγές των σκηνών της χορευτικής δράσης με έντονη θεατρικότητα. Κοινό χαρακτηριστικό στοιχείο όλων των χορών το ερωτικό στοιχείο, η κοινωνική ενότητα, η ενέργεια, η φιλία.Ένας ροδοκόκκινος ψηλός στρογγυλός παρουσιαστής μας πληροφορούσε για κάθε χορό με ενδιαφέροντα στοιχεία απευθυνόμενος στους επισκέπτες και ιδιαίτερα στην ελληνική αποστολή που στο ήμισυ μιλούσε καλά Ιταλικά ( οι γυναίκες, Χαρούλα και Ελένη). Η Χαρούλα, πρέπει να τονίσουμε έλαβε μέρος, εκπροσωπώντας μας επάξια, στο παιχνίδι του κρασιού.
Σε τι συνίσταται αυτό το τοπικό παιχνίδι; Με λίγα λόγια όμως μας είπαν μια παρέα αρχίζει να πίνει με το ίδιο ποτήρι ( βέβαια έτσι γινόταν παλιά, πού να βρεις το κουράγιο να πιείς από το ίδιο ποτήρι σήμερα με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις μάλιστα καλά!)εις υγείαν ενός διαφορετικού κάθε φορά προσώπου και στο τέλος μετά από αρκετές γύρες του ποτηριού πίνουν εις υγείαν όλων των παρευρισκομένων.Στο χορό που ακολούθησε πήραμε μέρος όλοι μας, θέλοντας και μη, ενώ οι μάλλον βαριεστημένοι και κουρασμένοι μαθητές μας αναθάρρησαν καταγράφοντας ηλεκτρονικά τις χορευτικές επιδόσεις των καθηγητών τους! ( ελπίζω να μην κυκλοφορήσει σχετικό βίντεο στο διαδίκτυο, θα είναι αρκούντως διασκεδαστικό!)
Αρκούδα που χορεύει θέλει και να φάει (sic), οπότε οι φοκάτσιες όλων των τύπων που μας περίμεναν μαζί με τα γλυκά αποτέλεσαν το δείπνο που είχαν ετοιμάσει οι γονείς των μαθητών που συμμετείχαν στο πρόγραμμα για μας. Μετά από αίτημα των παιδιών προσπαθήσαμε να κλείσουμε έναν αγώνα βόλεϊ για την επόμενη μέρα, αλλά με βάση το πρόγραμμα θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να πραγματοποιηθεί.
Όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής είχε αρχίσει να βρέχει σιγανά στους φωτισμένους, έρημους δρόμους της πόλης. Σε κάποιες λιγοστές καφετέριες και πιτσαρίες που είχαν κόσμο καπνιστές κάπνιζαν το τσιγάρο τους έξω, λόγω της απαγόρευσης που καλώς ισχύει σε όλη την Ευρώπη, ακόμη και στην Τουρκία, εκτός από την δική μας! Στα στενά και στις πλατείες που περάσαμε περπατώντας μας ακολουθούσαν εκτός από τους ίσκιους μας οι μουσικές, οι γεύσεις μα πάνω απ’ όλα το θερμό καλωσόρισμα των οικοδεσποτών μας.
