26.10.06

Η Περιβαλλοντική εκπαίδευση στην πράξη…


ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στην Ελλάδα συμπληρώνει αισίως 26 περίπου χρόνια, από τις πρώτες προσπάθειες στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και κυρίως μετά τις ρυθμίσεις του νόμου 1982/90, ο οποίος ενέτασσε την Π.Ε στο αναλυτικό πρόγραμμα του σχολείου και συνιστούσε θέσεις Υπευθύνων Π.Ε σε κάθε Διεύθυνση Εκπαίδευσης. Η σύγχρονη αντίληψη για την αειφορία, η οποία βασίζεται στην έκθεση που συνέταξε και δημοσίευσε το 1987 η Επιτροπή για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη, προσδίδει στην Π.Ε χαρακτηριστικά που τη διαφοροποιούν με την αφετηρία της όχι τόσο σε επίπεδο αρχών, όσο σε επίπεδο πρακτικών.
Η σύνδεση Π.Ε και αειφορίας προβάλλεται με συγκεκριμένο τρόπο στις θέσεις του κεφαλαίου 36 της Τοπικής Ατζέντας 21 στην παγκόσμια συνδιάσκεψη του Ριο το 1992. Τα χαρακτηριστικά της Π.Ε για την αειφορία, όπως καθορίζονται από τον Tibury το 1995 είναι τα ακόλουθα:

  • Η ενασχόληση με θέματα που άπτονται του ενδιαφέροντος του μαθητή
  • Η έμφαση στην ολιστική προσέγγιση των θεμάτων
  • Ο εστιασμός στην ανάπτυξη των αξιών
  • Η επιδίωξη ενεργητικής συμμετοχής του μαθητή στη μελέτη των θεμάτων
  • Ο προσανατολισμός στην ανάπτυξη δράσης
  • Ο κριτικός χαρακτήρας
  • Ο προσανατολισμός στο μέλλον

Αν αυτή είναι η θεωρητική βάση (συνοπτικά), η πράξη αναδεικνύει μια πραγματικότητα αρκετά διαφορετική.

  • Προγράμματα που σχεδιάζονται και υλοποιούνται με κίνητρο και μοναδικό στόχο την εκδρομή, χωρίς να υποστηρίζω φυσικά ότι είναι ανώφελη.

Προγράμματα που αναλαμβάνονται μόνο για συμπλήρωση ωραρίου των συναδέλφων με παρότρυνση μάλιστα της Διεύθυνσης.

  • Προγράμματα κυρίως και μόνο φυσιολατρικά που απέχουν πόρρω από τις προκλήσεις της εποχής μας. Το σύνθημα Think globally, act locally μένει νεκρός τύπος.
  • Και φυσικά η αδυναμία του Ενιαίου Λυκείου να συμμετάσχει στο θεσμό, αφού κύρια επιδίωξή του είναι η προσφορά χρησιμοθηρικής γνώσης για τις τελικές εξετάσεις.

Για ποιο άνοιγμα νέων κατευθύνσεων στην εκπαιδευτική διαδικασία να μιλήσουμε…Το μόνο άνοιγμα που διαπιστώνουμε είναι, το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στους λίγους που επιθυμούν και μπορούν να ακολουθήσουν τον εξοντωτικό ρυθμό διεκπεραίωσης της εξεταστέας ύλης και των πολλών που μάλλον παραιτημένοι περιμένουν ένα θαύμα που δεν έρχεται ποτέ. Σε ποια συλλογικότητα να αναφερθούμε, όταν καθημερινά το μόνο που προβάλλεται είναι η ένταση του ανταγωνισμού και η ανάδειξη της ατομικότητας, ως κυρίαρχη αξία.

Να μιλήσουμε για την αξιολόγηση των προγραμμάτων που υλοποιούνται;

Τις περισσότερες φορές η επιτυχία ή μη ενός προγράμματος κρίνεται από την ύπαρξη ενός κατά προτίμηση πολυτελούς εντύπου με αρκετές φωτογραφίες, για να δικαιολογήσουμε και τα χρήματα που προσφέρονται από το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου. Οι άλλοι εκ των ενόντων με 40 περίπου ευρώ πρέπει να καλύψουν όλες τις ανάγκες του προγράμματος. Στο τέλος στέλνεται και μια βεβαίωση και όλα τελειώνουν.

Μαγική εικόνα. Εκατοντάδες τα προγράμματα σε όλη την Ελλάδα, αλλά πραγματική Π.Ε μόνο ελάχιστοι κατορθώνουν να προσφέρουν,. Γιατί:

  • Ελάχιστα προγράμματα αναπτύσσουν την κριτική σκέψη των παιδιών.
  • Ελάχιστα προγράμματα συνδέονται με συνολική προσέγγιση ενός σημαντικού για την τοπική κοινωνία ζητήματος
  • Ελάχιστα καταλήγουν στην ανάληψη ουσιαστικής δράσης με αντίκτυπο στο εγγύς περιβάλλον των παιδιών.

Αναλωνόμαστε σε συρραφή ετερόκλητων στοιχείων και με μια υποτυπώδη εκμετάλλευση μεθόδων όπως έρευνα στο πεδίο ή δραματοποίηση, είμαστε ικανοποιημένοι με μια τυπική ολοκλήρωση χωρίς πολλές φορές ουσιαστική παρουσίαση στο σχολείο και στην τοπική κοινωνία χωρίς συνολική αποτίμηση των αποτελεσμάτων για τα παιδιά, το σχολείο, τους συναδέλφους, την περιοχή.

Η θεωρία βάναυσα αποδυναμωμένη καταλήγει με μια φασματική Π.Ε που ικανοποιεί μόνο όσους τη βλέπουν για διάφορους λόγους ωφελιμιστικά. Και μη νομίζετε. Είναι πολλοί και σε διαφορετικές θέσεις από σχολεία μέχρι Κ.Π.Ε. , Διευθύνσεις , Υπουργεία και άλλους φορείς…

Ελπίδα. Μόνο τα παιδιά, εκείνα των οποίων τα μάτια και καρδιά τους πλημμυρίζουν από έγνοια και αγάπη, όραμα και όνειρο, επιθυμία για δράση και συμμετοχή στη δημιουργία ενός καλύτερου αύριο. Και αξίζουν τη συμπαράστασή μας.

25.10.06

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΥΤΙΛΟ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 21.Χ.2006 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/10/2006

Βλέπω τους βεζυρόμαγκες της εξουσίας με τους γενιτσάρους τους στα ΜΜΕ και τις ρεντικότες-ρεντίκολα στα Υπουργεία τους να θέλουν να γυρίσουν πίσω στα σχολειά τούς δάσκαλους ως ραγιάδες...

...να μαθαίνουν στα παιδιά τι; ραγιαδιλίκι;

***
Αμέλησαν, αμέλησαν επί μακρόν τα περί την Παιδείαν τα δύο κόμματα των Δυνατών, και τώρα κάνουν τους νταήδες - τους νταήδες στα γράμματα.
Κι αν νικήσουν, ποιον θα 'χουν νικήσει; Την πατρίδα...
Ημουν μικρός, πεντέμισι-έξι χρόνων. Εχοντας περάσει μιαν αρρώστια παιδική, απ' την οποίαν η μητέρα μου ήταν απολύτως βέβαιη ότι την έβγαλα καθαρή λόγω Μεγαλόχαρης, παρέμεναέως πλήρους αναρρώσεως κλινήρης επί μακρόν. Ετσι το πρώτο εξάμηνο της πρώτης Δημοτικού το έβγαλα στο σπίτι, να μαθαίνω τα πρώτα γράμματα στο κρεββάτι, με τη δασκάλα κατ' οίκον - μαυρομάτα, μελαχροινή και κομψότατημεγαλομάτα. Σήμερα κι εκ των υστέρων θα έλεγα ότι ήταν κι αυτή σαν μια κορασίδα Παναγιά - στα νιάτα της τα ανέμελα, αλλά τότε μού φαινόταν η νεαρή χαμογελαστή μου δασκάλα σαν νεράιδα! το άρωμά της και τα ακροδάχτυλά της

καθώς έγραφαν τα γράμματα, που ύστερα θα έπρεπε εγώ να αντιγράψω τόσες φορές, ώστε η κουλουρίτσα να μοιάζει με την κουλουρίτσα της κι όχι με την τεθλασμένη
της ελευθερίας που σιγά-σιγά ένοιωθα πως χάνω, χωρίς ακόμα να ξέρω ότι ελευθερία τη λένε.
Πλην όμως έτοιμος να αντικαταστήσω τη σχεδόν ανεπαίσθητη θλίψη αυτής της απώλειας με το ηδύ μυστήριο του κόσμου μετά και με τη δασκάλα, βρέθηκα
στη μέση της χρονιάς, με τα κοντά μου παντελονάκια αίφνης κι εγώ στη σχολική τάξη. Παλιές καραβάνες ήδη τα άλλα πρωτάκια με έβαλαν στη μέση, μόνον μου, χωρίς τα ακροδάχτυλα, το χαμόγελο, το άρωμα και τις ματάρες της δασκάλας μου.
«Στάθη, έχεις καλόν πατέρα, πρέπει να μάθεις γράμματα!», έτσι, με τη βροντώδη του φωνή, ο δάσκαλος απεκατέστησε τις σταθερές του κόσμου γύρω μου εν μια στιγμή και άρχισα ευθύς εξ εκείνου του πρώτου κι ευλογημένου λεπτού, σταθερός και στα πόδια μου, να λαμβάνω την αγωγή μου.
Εως την έκτη Δημοτικού ο δάσκαλός μου, πάντα μέσα στο κουστουμάκι του και πίσω απ' τη σφιχτοδεμένη φθηνή γραβάτα του, την ωραία του άρθρωση, τον καλλιγραφικόν του χαρακτήρα, το δάκρυ του (όταν μας σχόλασε παράωρα λόγω πραξικοπήματος), το γέλιο του, την περίσκεψη άμα τε
και το ρηξικέλευθον, μας μάθαινε τις πρώτες συντεταγμένες του κόσμου και του ρωμαίικου, περί μυστηρίων και ηρώων, λογικής κι ονείρων τις διαφορές και τις ομοιότητες του ανθρώπου με τη ζωγραφιά του. Και πώς είναι αν την κάμει ο ίδιος ή όταν την έχει φιλοτεχνήσει άλλος και τι ιστορούν όλα αυτά μαζί.
Φιλέας Φογκ και Κολοκοτρώνης ο δάσκαλος, πότε μίλαγε για τη διάβαση της Ερυθράς Θαλάσσης και την καιόμενη βάτο, πότε μας έβαζε προβλήματα με πορτοκάλια, κιλά, δραχμές και μανάβηδες, πότε έφερνε επίσκεψη στην τάξη τον Ομηρο και τον Διγενή Ακρίτα, πότε ταξίδευε την τάξη στον Γαλαξία και στους ωκεανούς καβάλα στη ράχη του Μόμπυ Ντικ και πότε-πότε, στις εκδρομές, στα λειβάδια της άνοιξης περί τις παρυφές της μικρής μας πόλης διάλεγε απ' τα ζεμπιλάκια των κοριτσιών σφιχτά αυγά· ένα-δυο όχι πιο πολλά· και τα έτρωγε με αλάτι και πιπέρι από μιαν αλατοπιπεριέρα που κουβαλούσε πάντα μαζί του, στην τσέπη του - η μόνη εξάρτυση οπλισμού που είδα ποτέ τον δάσκαλό μου να φέρει πάνω του.
***
Ξανάδα τον δάσκαλό μου, πολλά χρόνια μετά, πρωτοετής φοιτητής, στο ίδιο ή κάποιο παρεμφερές και πάντως ήδη παλιωμένο κουστουμάκι του κλεισμένον και κατάφρακτον, με τη γραβατίτσα του ακόμα πιο σφιγμένη, χωρίς καθόλου αυτή η γραβάτα να έχει ακολουθήσει τη μόδα που είχε πια φαρδύνει και μακρύνει τις γραβάτες.
Μόνο ένα πάνω του ήταν αλλοιώς.
Ο δάσκαλός μου ήταν βραχύσωμος! Ω της ανακαλύψεως! Δεν ήταν ο γίγαντας που έβλεπαν τα παιδικά μου μάτια να υψώνεται πάνω μου και, σαν διευθυντής ορχήστρας, να τοποθετεί τις αρμονίες γύρω μου και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι -ήταν βραχύσωμος!
«Στάθη, παιδί μου, τι κάνεις; πώς πάνε οι σπουδές σου; τι κάνει ο πατέρας σου και η μητέρα σου! έχεις εξαιρετική μητέρα!»

Καλέ μου, δάσκαλε.

Με το ευρύ σου στήθος -στα πενήντα σου χοροπηδούσες μαζί μας για να ξεθαρρέψουμε και να κάνουμε τις ασκήσεις στη γυμναστική, σαν σπουργίτια αντίκρυ σου, κι ο χοντρούλης και ο ντροπαλός να κάνουν κι αυτοί σωστά τις ασκήσεις, να μην τους πάρει παραμάζωμα ο αλανιάρης κι ο παλικαράς συμμαθητής- χοροπήδαγε μαζί μας στα πενήντα του ήδη ο δάσκαλος ο βραχύσωμος γίγαντας ο ευρύστερνος
υπάρχει απ' αυτό το χοροπηδητό ευγενέστερη θυσία στο γένος των ανθρώπων και τη χάρη των θεών;

*****

Τον πρώτο μας δάσκαλο ακολούθησαν καθηγητές, άλλοι καλοί, άλλοι καλύτεροι κι άλλοι κακοί. Ολοι έχουμε ζήσει μαζί τους τη διαδρομή της αγωγής. Με το πρόταγμα του ευ ζην άλλοι εξ ημών φυλαχτό κι άλλοι όχι. Αλλοι μάθαμε, άλλοι συνεχίσαμε να μαθαίνουμε ακόμη κι άλλοι ξεχάσαμε να μαθαίνουμε προ πολλού. Ομως τον Δάσκαλο και τον Καθηγητή

τη Δασκάλα και την Καθηγήτρια που μας νοιάστηκαν -κι όχι βεβαίως εκείνους που μας ξεπέταξαν- αγέραστους φέρουμε στην καρδιά μας, σαν ευχές για το καλό και το αγαθό, το ωραίο.

Στη φτερούγα σου, δάσκαλε.

23.10.06

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ


Ένας εκπαιδευτικός που πίστευε ότι οι καλοί πηγαίνουν πάντα στον Παράδεισο...

Φανταστείτε, λοιπόν, την έκπληξή του, όταν ενημερώθηκε αρμοδίως για την αδυναμία εύρεσης μιας θέσης καθημένου σ' αυτόν. Σαν να θυμήθηκε κάποια χρόνια πριν, τους συναδέλφους του να απεργούν, διεκδικώντας ένα καλύτερο παρόν και ακόμη περισσότερο μέλλον και την τότε κυβέρνηση να επικαλείται αδυναμία εύρεσης χρημάτων!

Ο ίδιος βέβαια συμφωνούσε απόλυτα με τους τότε ισχυρισμούς των αρμοδίων υπουργών, γι' αυτό το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν ο εαυτός του και το άμεσο συμφέρον του! Η οικονομία δεν αντέχει, βρε παιδιά, ήταν η μόνιμη επωδός του. Και όπως δίδασκε στους μαθητές του, αυτό που έπρεπε να τους ανησυχεί είναι " Τι ψυχή θα παραδώσουν", όπως και η τότε κυβέρνηση ασχολούνταν με το κυρίαρχο ερώτημα "Πως να παραδώσουμε τα πάντα στους εργολάβους".

Όλος ο κόσμος του σωριάστηκε μονομιάς. Ούτε ένα καναπές για έναν τίμιο και εργατικό δάσκαλο; Μια καρεκλίτσα; Ένα σκαλοπατάκι; Έτσι ανταμείβονταν οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής; Η Μαριέττα τον κοίταξε με απροσποίητη καλωσύνη! Ή όρθιος ή στην κόλαση!

Είναι ευχάριστο, σκέφτηκε, να έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε τόσο ενδιαφέρουσες επιλογές!

16.10.06

Απεργία

Το πανηγυράκι της εκλογής των τοπικών αρχόντων έληξε, ως προς την πρώτη φάση του, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, όμως των εκπαιδευτικών συνεχίζονται. Οι μεν δάσκαλοι βρίσκονται στην 5η εβδομάδα των κινητοποιήσεων τους, οι δε καθηγητές προχωρούν από αύριο στην τρίτη απεργιακή τους πρωτοβουλία, αυτή τη φορά τριήμερη. Αρκετά σχολεία στη Θεσσαλονίκη και κυρίως στην Αθήνα (αλλά και σε άλλες πόλεις) έχουν καταληφθεί από τους μαθητές, ενώ και στον Πανεπιστημιακό χώρο διαφαίνονται ανάλογες κινήσεις των φοιτητών και των καθηγητών τους.
Η παιδεία σαν ένα καζάνι που βράζει, αποτελεί αγαπημένη μεταφορά των τηλεσχολιαστών, οι οποίοι φυσικά ασχολούνται μάλλον επιδερμικά και περιστασιακά με το θέμα. Οι γονείς, αν και στο μεγαλύτερο ποσοστό τους διάκεινται θετικά απέναντι στους απεργούς, έχω την αίσθηση ότι αγωνιούν περισσότερο για τη φύλαξη των παιδιών τους, παρά για την ουσιαστική τους μόρφωση.
Ποιον ενδιαφέρει τελικά το αίτημα αυτό;
Μήπως τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς; Μα τουλάχιστον στο χώρο της Δευτεροβάθμιας, όπου κινούμαι και εγώ, οι περισσότεροι δεν απεργούν, επικαλούμενοι ποικίλους και αντιφατικούς πολλές φορές, λόγους. Αν συζητήσουμε σε επίπεδο στόχων, οραμάτων για το μέλλον του σχολείου, έχω την αίσθηση ότι θα διαφανεί μια τάση να μη θίξουμε τίποτα, αν και είναι διάχυτη η αίσθηση ότι κάτι δεν παέι καλά.
Όταν γνωρίζεις πως οι αγώνες έχουν και κόστος, η διάθεση να το επωμιστείς δεν είναι πάντα δεδομένη. Ακόμη και τα οικονομικά αιτήματα, που συνοψίζονται στη φράση "να ζούμε από το μισθό μας" δεν συνεγείρουν, ίσως, γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι αμείβονται περισσότερο απ΄ό,τι αξίζουν, είτε, γιατί υπάρχει άλλη επαγγελματική διέξοδος, περισσότερο κερδοφόρα. Ενώ βέβαια είναι γνωστό σε όλους ότι κακοπληρωμένοι και μίζεροι εκπαιδευτικοί δύσκολα προσφέρουν ποιοτικό έργο, ενώ πολύ ευκολότερα αναδεικνύονται σε απλούς παρατηρητές, παθητικούς θεατές μιας κατάστασης που αναπαράγεται προς όφελος των προνομιούχων (όποιοι κι αν είναι αυτοί)
Μήπως το αίτημα για ουσιαστική μόρφωση όλων των παιδιών αφορά τουλάχιστον τους μαθητές; Εν μέρει, ναι. Μέσα από την πολυσπερμία των διαφορετικών αφετηριών μιας κατάληψης δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για διάλογο, συμμετοχή, συνειδητοποίηση της ανάγκης του αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον.
Όμως, πόσοι από τους μαθητές μας, είναι ενημερωμένοι, πόσοι έχουν τη δυνατότητα να διατυπώσουν , έστω και λανθασμένα, μια πρόταση, ένα όραμα για το σχολείο του μέλλοντος; Έχω την αίσθηση, ότι αρκετοί πέφτουν στην παγίδα να θεωρήσουν την κατάληψη μια ευκαιρία να αφοσιωθούν περισσότερο στο πραγματικό τους( όπως πιστεύουν) έργο, τα φροντιστηριακά τους μαθήματα. Επιβεβαιώνοντας μια αδιέξοδη πολιτική, που έχει οδηγήσει σε σχολεία- νεκροταφεία κάθε δημιουργικής, κριτικής φωνής.
Οι γονείς , μπορεί να μη θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους; Κανείς δεν θα απαντήσει αρνητικά. Όμως, το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στην καλύτερη περίπτωση στην επιλογή του κατάλληλου εξωσχολικού κέντρου εκπαίδευσης, για όσους έχουν τη δυνατότητα αυτή. Ακούσατε κάποια φωνή αγωνίας για την κατάσταση στο ελληνικό σχολείο; Για την υποχρηματοδότηση, την ελλιπή υποδομή, την έλλειψη εργαστηρίων και πραγματικών βιβλιοθηκών, το εξοντωτικό καθημερινό πρόγραμμα των παιδιών τους, τα ακατάλληλα βιβλία, την απουσία επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών; Τίποτα. Οι κραυγές περιορίζονται σε ανούσια και επουσιώδη ζητήματα, χωρίς να θίγουν την ουσία του προβλήματος.
Τι μένει λοιπόν; Αποδεχόμαστε την κατάσταση ως έχει ή διεκδικούμε το μέλλον που μας αξίζει; Νομίζω ότι η ιστορία μας δείχνει το σωστό δρόμο. Θέλουμε να τον ακολουθήσουμε;

14.10.06

Εικόνες



Αντίστιξη
: (η) ΜΟΥΣ. Ο συνδυασμός διαφορετικών (αντίθετων μεταξύ τους) μελωδικών γραμμών μέσα στην ίδια σύνθεση.





Θέλετε να σχολιάσετε;

Εκλογές

Το πανηγύρι αρχίζει να φτάνει στην κορύφωσή του. Ευτυχισμένες φάτσες μου χαμογελούσανε μέσα σε πολυτελή, πολύχρωμα φυλλάδια, κολλημένες σε τοίχους, αφημένες ανεπιτήδευτα στον υαλοκαθαριστήρα του αυτοκινήτου μου, ζωντανές παρουσίες στην τηλεόραση, γοητευτικές φωνές στο ραδιόφωνο να διαλαλούν την κρισιμότητα της απόφασής μου στις εκλογές που έρχονται.
Φροντισμένα βιογραφικά, με σπουδές, αγγλικά, υπολογιστές, ενδιαφέρον για την τρίτη ηλικία και τους ανήμπορους, μια δόση εθελοντισμού, από Ολυμπιακούς μέχρι διανομή φαγητού σε απόρους να φανερώνουν τα χαρακτηριστικά μιας προσωπικότητας που διακρίνεται από ένα πάθος και μια θέληση: Να με υπηρετήσουν.
Ειλικρινά αισθάνθηκα και αισθάνομαι προνομιούχος. Κάτι θα έχω κάνει για να αξίζω τόση προσοχή και τόσο ενδιαφέρον! Ξεχασμένοι στο μακρινό παρελθόν άνθρωποι, με τους οποίους ούτε μια απλή κουβέντα δεν είχα, τηλεφωνούν γεμάτοι αγωνία να μάθουν νέα μου και έτσι το φέρνει ο λόγος και μου εκμυστηρεύονται το όνειρό τους να προσφέρουν στα κοινά, ζητώντας μου την έμπρακτη ενίσχυση. Α, μου προσφέρουν και δωρεάν ταξιδάκι στη γενέτειρά μου για να ψηφίσω...αυτούς.
Αντιλαμβάνομαι τον πόνο τους. Λίγο είναι να θέλουν να σε βοηθήσουν και εσύ άσπλαχνος και αδιάφορος να προσπερνάς την τόση καλοσύνη και ανιδιοτέλεια; Γι' αυτό και εγώ κρατώ όλα τα φυλλάδιά τους, διαβάζω με ιδιαίτερη προσοχή τα γραφόμενά τους και προσπαθώ να φανταστώ τη ζωή μου, όταν όλα θα έχουν τελειώσει και όσοι εκλεγούν θα αναλάβουν να φέρουν σε πέρας τα οράματά τους.
Υποθαλλάσιες οδοί, θαλάσσια συγκοινωνία, δωρεάν μετακινήσεις με λεωφορεία στο ιστορικό κέντρο, παραλιακά πάρκα, τραμ, ποδηλατόδρομοι, ανάπλαση υποβαθμισμένων περιοχών, λιμνούλες με γάργαρο τρεχούμενο νερό, οάσεις με καμήλες και ξωτικά , εμπορεία φοινικικά και ηδονικά μυρωδικά, ο παράδεισος επιτέλους παίρνει σάρκα και οστά.
Αληθινό πανηγύρι. Της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της συμμετοχικής δημοκρατίας. Σε έναν γύρο ή σε δύο γύρους φτάνει στο τέλος, θυμίζοντας το άλλο μεγάλο πανηγύρι, τις βουλευτικές εκλογές.
Οι μίζες, οι κουμπάροι, τα ρουσφέτια, τα δωράκια, οι εργολαβίες, οι αποχαρακτηρισμοί χρήσεων και αξιών, τα ψεύδη, η υποκρισία, οι θεσιθήρες και οι εξουσιολάγνοι, εμφανίζονται τότε στη σκηνή συγκινημένοι και περιχαρείς.
Το όνειρό τους έγινε πραγματικότητα...
Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!

10.10.06

Βρέχει!

Έβρεξε αρκετά τις τελευταίες μέρες, όχι όμως τόσο, ώστε να μας δώσει τη δυνατότητα να δούμε τα όνειρά μας να μας συνοδεύουν πολύχρωμα μέσα από το ουράνιο τόξο στις καθημερινές μας αναζητήσεις.
Είμαι υπερβολικός λέτε; Μήπως σχηματίζω λανθασμένη εικόνα των όσων γίνονται γύρω μας; Η εμπειρία μας τελικά υπερισχύει της καθαρής νόησης, οδηγώντας σε εντελώς υποκειμενικές θεωρήσεις της πραγματικότητας;
Εξακολουθώ να θεωρώ σημείο αιχμής την εκπαιδευτική αναταραχή των ημερών μας, γιατί κατά τη γνώμη μου αναδεικνύει όλη την παθογένεια της σύγχρονης δημοκρατίας μας. Αλήθεια ποιός είναι ο ρόλος μιας υπέυθυνης, εκλεγμένης δημοκρατικά κυβέρνησης;
Να υβρίζει καθημερινά όσους επιδιώκουν τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους με το μόνο όπλο που διαθέτουν, την απεργία; Μήπως έργο της είναι να καταγράφει τα ποσοστά της απεργίας σε όλη την Ελλάδα, επιχαίροντας και τονίζοντας, λανθασμένα μάλιστα, τα χαμηλά της ποσοστά σε κάποιες περιοχές; Η παραπληροφόρηση με τη χρήση κούφιων από περιεχόμενο λέξεων, όπως διάλογος και μεταρρύθμιση, μπορεί να αντικαταστήσει τον υπέυθυνο πολιτικό λόγο;Ποιος έχει συνταγματικά την υποχρέωση να συνθέτει τα αντικρουόμενα συμφέροντα σε μια πολιτεία, αναζητώντας τη σύνθεση, τη χρυσή τομή μεσα απο υποχωρήσεις και συμβιβασμούς;
Σίγουρα όχι οι εδώ και 4 εβδομάδες απεργούντες δάσκαλοι. Αυτοί έχουν τη θεμελιώδη για την επαγγελματική και κοινωνική τους υπόσταση απαίτηση να επιστρέψουν στα σχολεία τους με ήσυχη τη συνείδησή τους, πως έπραξαν το καλό και το δίκαιο. Για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Πιστεύετε ότι το μέλλον μας ανήκει σ' αυτούς που δειλοί και μοιραίοι αντάμα προσκυνούν με υποκρισία και υπολογισμό τους ισχυρούς κάθε εξουσίας μικρής ή μεγάλης; Σ' αυτούς που οχυρώνονται στον μικρόκοσμό τους, αγνοώντας τη σημασία των αγώνων για το κοινό καλό; Σε όσους άραγε κρύβουν επιμελώς το γονατισμένο σχήμα τους, στην τσάντα τη δερμάτινη ή στην ψυχή την ψάθινη;
Αν ναι, θεωρήστε όσα προηγήθηκαν αποτέλεσμα μιας λανθασμένης και συνάμα επιζήμιας αντίληψης των πραγμάτων.

Γαζώνουν χαμηλά τα πολυβόλα,
ή σκύβεις ή απογειώνεσαι.

4.10.06

Αυτοκίνητο

Ήταν απόγευμα, όταν έφτασα τη Δευτέρα στην πόλη της Ν. Ορεστιάδας. Για όσους δεν τη γνωρίζουν είναι η μεγαλύτερη πόλη του Β. Έβρου, δημιούργημα των προσφύγων Ελλήνων της Α. Θράκης και ιδιαίτερα των κατοίκων του πιο όμορφου προαστίου της Αδριανούπολης, του Κάραγατς.
Έχετε παρατηρήσει ποιες λεπτομέρειες του παρελθόντος συγκρατεί η μνήμη μετά τη πάροδο κάποιων χρόνων; Ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές γίνονται ένα αμάλγαμα βιωμένης εμπειρίας, το οποίο συνδέεται με νοσταλγία και μια αδιόρατη θλίψη. Ίσως για το χαμένο χρόνο που διαρκώς αναζητούμε…
Εστίασα στις εμφανείς αλλαγές που μπορούσα να διακρίνω στον αστικό της κορμό. Δυστυχώς επιβεβαίωσα όσα αρκετοί σχολιαστές του ελληνικού αστικού χώρου έχουν ήδη επισημάνει. Την επιταχυνόμενη μεταβολή της επαρχίας σε ένα κακέκτυπο της Αθήνας, αλλά και της Θεσσαλονίκης. Αναμφισβήτητη η απόλυτη κυριαρχία του αυτοκινήτου. Κυκλοφοριακός φόρτος, στον κεντρικό δρόμο, άναρχα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, έλλειψη ποδηλάτων και όλα αυτά σε μια επίπεδη πεδινή έκταση χωρίς ίχνος έστω και μικρής ανηφόρας.
Το αυτοκίνητο, ο μεγαλύτερος βραχνάς και της Θεσσαλονίκης αναμφίβολα εξυπηρετεί. Προσφέρει δυνατότητες μετακίνησης οι οποίες απουσιάζουν σε μια τυπική ελληνική πόλη. Όμως, έχω την εντύπωση ότι το αυτοκίνητο έχει μετατραπεί πια στην απόλυτη ενσάρκωση όλων όσων συνθέτουν το σύγχρονο άνθρωπο- καταναλωτή. Εικόνων, προϊόντων, πολιτικής, ιδεών, προτύπων, αξιών…

Και γι’ αυτό είναι περισσότερο δύσκολο να περιορίσουμε τη χρήση του. Αφού ο καθένας μας, αισθάνεται κυρίαρχος του εαυτού του μόνο όταν οδηγεί το τετράτροχό του στους απλόχωρούς δρόμους της φαντασίας του. Γιατί μόνο εκεί υπάρχουν όσα οι διαφημιστές κάθε μορφής μας προτείνουν καθημερινά.