Συνειδητοποιήσαμε τότε μια αλήθεια που φυσικά και γνωρίζαμε. Μια αλήθεια που εξηγούσε πιθανώς και τη μικρή ανταπόκριση των συμπολιτών μας, ακόμη και της σχολικής μας κοινότητας, στην πρόσκληση να τραγουδήσουμε τα όνειρά μας. Παραιτημένοι από χρόνια αδιαφορία των θεσμικών οργάνων, απογοητευμένοι από την απραξία ή τη χαλαρή αργοπορημένη και τελικά αναποτελεσματική δράση, εκπαιδευμένοι στην αναζήτηση ατομικών και όχι συλλογικών λύσεων, θυμωμένοι με όλους και περισσότερο με τους εαυτους μας δυσκολευόμαστε να συμμετάσχουμε αφήνοντας το κουκούλι της ιδιωτικότητάς μας. Και όταν το κάνουμε, επιζητούμε την προσοχή που μας λείπει, αναζητούμε τη λύση από τους άλλους χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό νόημα των γεγονότων στα οποία παριστάμεθα.
Δεν θεωρούμε πως κάναμε ή κάνουμε κάτι συνταρακτικό, κάτι επαναστατικό ή και πρωτότυπο. Αντιπαραθέσαμε όμως απέναντι στον εύκολο λόγο, τις ανέξοδες προτάσεις και τα οργανωμένα master plan των ιδεολόγων επιχειρηματιών, την έμπρακτη υλοποίηση μιας απλής ιδέας. Με τον τρόπο αυτό προβάλαμε την αξία της ενεργητικής συμμετοχής στα κοινά και ταυτόχρονα είχαμε την ευκαιρία να επιτύχουμε πολλαπλούς διδακτικούς στόχους σε μια πορεία έρευνας, οργάνωσης, σχεδιασμού, εφαρμογής και αποτίμησης του συνόλου των ενεργειών.
Έτσι χθες το βράδυ καθώς οι νότες της μουσικής απάλυναν την κούραση της μέρας αισθανόμασταν όμορφα αναλογιζόμενοι όσα έγιναν για να φτάσουμε εδώ. Τα βλέπαμε άλλωστε στην έκθεση φωτογραφίας που είχαμε ετοιμάσει, το αποτυπώσαμε στο graffiti που φτιάξαμε εκείνη την ώρα, τα γράψαμε σε ένα άσπρο χαρτόνι που στο τέλος της βραδιάς είχε φτάσει τα 15 μέτρα, με σκέψεις, συνθήματα, σκίτσα, συμβουλές όσων, λίγων, τραγούδησαν τα όνειρά τους μαζί μας χθες.
( συνεχίζεται... φυσικά!)