3.11.11

Παρέλαση

Ναι, αισθάνομαι ντροπή ...

Κοιτώντας καθημερινά τα μάτια των μαθητών μου στο κοντέινερ που διδάσκω
Αντικρύζοντας την αγωνία τους για το μέλλον
Ένα μέλλον το οποίο δεν σχεδίασαν εκείνοι , αλλά ακριβώς σ´ αυτό θα αναγκαστούν να Ζήσουν
Ακούγοντας βαρύγδουπες κούφιες μεγαλοστομίες να εκθειάζουν τη νιότη τους
Τη νιότη που κάποιοι φοβούνται λοιδωρώντας, συκοφαντώντας, ζητώντας ευθύνες
Εκφοβίζοντας όσους τολμούν να ρωτούν, όσους τολμούν να σκέφτονται
Όσους τολμούν να πιστευούν σε ένα μέλλον διαφορετικό
Όλοι οι βολεμένοι χρόνια σε ένα επικοινωνιακό, κερδοφόρο, μικροπολιτικό παιχνίδι συγκάλυψης και απόκρυψης απορούν και εξανίστανται για τη βεβήλωση των ιερών και οσίων
Εκείνοι που κατασπατάλησαν πόρους και ελπίδες, εκείνοι που καταπάτησαν κάθε έννοια ηθικής και δικαίου, εκείνοι που ταυτίσαν το δημόσιο με το ιδιωτικό τους συμφέρον,εκείνοι που οσφυοκάμπτες όντες απορούσαν με όσους αλύγιστα επέμεναν στη συνέπεια λόγων και έργων
Όλοι αυτοί δηλώνουν σήμερα τον αποτροπιασμό τους
Μαζί τους κι εγώ.
Εκφράζω την ντροπή μου για αυτή την αισχρά μειοψηφία
Που πιστεύει αφελώς πως η εξουσία πηγάζει από το λαό και ασκείται προς όφελός του. Που πιστεύει πως η πόλη δεν αποτελείται από τείχη και τράπεζες,από έφεδρους και εν ενεργεία καταδρομείς και αειθαλείς, χαλκέντερους πολιτικούς, από πειθήνια, υπάκουα γρανάζια δημόσιων οργανισμών και απολογητές κάθε επίδοξου σωτήρα της
Που πιστεύει πως η πόλη είναι οι πολίτες της και τίποτε άλλο
Οι άνθρωποί της
Που ζητούν το αυτονόητο
Το σεβασμό της αξιοπρέπειάς τους.

ναι, ντρέπομαι.