14.5.09

7η ημέρα - 5/5/2009 - Budapest


Ξεκινήσαμε το πρωϊ έχοντας στο νου μας πως έπρεπε να ικανοποιήσουμε και το περιηγητικό, ψυχαγωγικό κομμάτι και το καταναλωτικό, συνδεδεμένο και με τα αναμένοντα την επιστροφή μας πρόσωπα στην Ελλάδα.
Περπατήσαμε λοιπόν στην εντυπωσιακή Πλατεία των Ηρώων με τα νεοκλασσικά παρακείμενα μουσεία. Νέοι, γιαπωνέζοι, πλανόδιος βιολιστής, οι μαθητές μας σε πολλές και διαφορετικές πόζες σε ένα μνημείο με αγάλματα των αρχηγών των επτά φυλών που κατοίκησαν τη χώρα και άλλες μορφές της ιστορίας της. Η κατασκευή του μνημείου ξεκίνησε το 1896 για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννηση του Βασιλείου τους και ολοκληρώθηκε το 1929.
Συνέχεια στους Ψαράδες με την απολαυστική θέα στη Βουδαπέστη.Σημείο αναφοράς αποτελεί ο νεο-ρωμαϊκού ρυθμού Πύργος των Ψαράδων, που χτίστηκε στα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Ονομάστηκε έτσι, γιατί η συντεχνία των ψαράδων ήταν αυτή που είχε αναλάβει τη φύλαξή του στα μεσαιωνικά χρόνια. Ο πύργος περιστοιχίζεται από 7 πυργίσκους που αντιπροσωπεύουν τις 7 φυλές των Mαγυάρων, λαός που κατέφτασε στην περιοχή τον 9ο αιώνα. Το σημείο μας προσέφερε θαυμάσια θέα.
Και κατάληξη στο Κοινοβούλιο με τα 242 αγάλματα στους τοίχους.. Είναι το μεγαλύτερο οικοδόμημα στην Ουγγαρία και το δεύτερο μεγαλύτερο Κοινοβούλιο στον κόσμο. Το ύψος του είναι 96 μέτρα, αριθμός που αναφέρεται στο έτος γέννησης του Βασιλείου της Ουγγαρίας, το 896.
Οι δύο εναπομείναντες της ομάδας, Γιώργος Κ και ο γράφων άρχισαν μια βόλτα δίπλα από το Δούναβη με εξαιρετικές εικόνες να μας κατακτούν προσφέροντάς μας αισθητική απόλαυση υψηλής στάθμης. Δεν αποτελεί κι αυτό απαραίτητο στοιχείο της ποιότητας ζωής, αναρωτηθήκαμε.
Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία και ο γράφων επιδόθηκε στο άθλημα που επιδίδονταν ήδη τα άλλα μέλη της ομάδας. Την επιλογή των κατάλληλων δώρων για τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Κατάκοποι βρεθήκαμε για έναν απολαυστικό καφέ στο καφε...υπό τους ήχους υπαίθριου σαξοφωνίστα. Οι νότες του μας συνόδευαν καθώς επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο για να αναχωρήσουμε για το αεροδρόμιο. Ήδη είχε αρχίσει να μας καταλαμβάνει η αδημονία της επιστροφής. Το ταξίδι με τη Malev ήταν ευχάριστο χωρίς απρόοπτα και στις 2 το πρωϊ οι γονείς έσφιγαν στην αγκαλιά τους τα παιδιά και μαθητές μας, επικυρώνοντας το τέλος ενός ωραίου ταξιδιού.
Σημείωση:
Συμμετείχαν:Η Αθανασία, η Βάσια, η Δέσποινα, η Κατερίνα, η Ελένη και η Ελένη, ο Γιώργος και ο Γιώργος, και ο γράφων. Συμμετείχαν όμως ουσιαστικά όλα τα μέλη της περιβαλλοντικής ομάδας και οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί που μας βοήθησαν να πραγματοποιήσουμε τη συνάντηση αυτή. Η Χαρούλα πρώτιστα και ο παντα βοηθών Άγγελος.

6η ημέρα - 4/5/2009 - Budapest

Μια ακόμη εξαιρετική ημέρα μας περίμενε το πρωϊ. Μαζί με τους Ισπανούς συναδέλφους και την Ιλεάνα με τον Συμεών που ήρθαν να μας αποχαιρετήσουν. Τους ευχαριστήσαμε δίνοντας ραντεβού στη Θεσσαλονίκη το χειμώνα και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας για την πρωτεύουσα της Ουγγαρίας.
Φτάσαμε το μεσημέρι και τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, Kings λεγόμενο, μα δεν αισθανόμασταν και τόσο Kings εκεί! Το καλό ήταν πως ήμασταν όλοι στον 5ο και τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου με τον ανελκυστήρα να σταματά στον 4ο. Αλλά αυτά ήταν λεπτομέρειες μπροστά στην πανδαισία των εικόνων, των ήχων, των μυρωδιών που θα μας κατακτούσαν σε λίγο.


Αποφασίσαμε να αξιοποιήσουμε τα τουριστικά διώροφα, με ξενάγηση στα ελληνικά παρακαλώ, λεωφορεία που περνούσαν απ' τα περισσότερα αξιοθέατα της πόλης. Συμφωνήσαμε να κάνουμε όλη τη διαδρομή και την επόμενη μέρα να επισκεφθούμε τα πιο σημαντικά, για να τα γνωρίσουμε καλύτερα και να βγάλουμε και τις σχετικές φωτογραφίες.
Είδαμε μια πόλη με εντυπωσιακά καλοδιατηρημένα κτίρια, με μεγάλες λεωφόρους, καταπράσινα παρκα και ολάνθιστους κήπους , πεζοδρόμους και ποδηλατόδρομους, πλατείες με αγάλματα ποιητών, πεζογράφων, φιλοσόφων, γλυπτές συνθέσεις και τον εντυπωσιακό Δούναβη να χωρίζει την πόλη στα δύο ενώνοντας ταυτόχρονα τα δύο τμήματα της, τη Βούδα και την Πέστη. Με ένα καταπράσινο νησάκι στο κέντρο του να προσκαλεί και να προκαλεί.
Όλα αυτά συνέθεταν τον πανοραμικό πίνακα που απολαύσαμε σε ένα σημείο της διαδρομής με άπλετη θέα στον ορίζοντα μιας πραγματικά όμορφης πόλης.


Το τέλος της διαδρομής μας έδωσε την ευκαιρία να περπατήσουμε στους δρόμους της πόλης και να επισκεφθούμε τη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου. Η εκκλησία σε νεοκλασσικό ρυθμό είναι αφιερωμένη στον Στέφανο, πρώτο βασιλιά της Ουγγαρίας 975–1038, του οποίου το δεξί χέρι εκτίθεται στο ναό. Η κατασκευή της ολοκληρώθηκε το 1905, με 54 χρόνια εργασιών. Η καθυστέρηση αυτή οφείλεται κυρίως στην κατάρρευση του κεντρικού θόλου το 1868.
Η προσπάθειά μας να επιλέξουμε το χώρο του απογευματινού μας, τελικά φαγητού, μας οδήγησε για μια ακόμη φορά σε ένα υπόγειο (όπως στη Μαδρίτη) βγαλμένο από το μεσαιωνικό παρελθόν της. Είμασταν οι μόνοι πελάτες και οι μόνοι ακροατές δύο μουσικών που φυσικά άρχισαν να παίζουν ελληνική μουσική μόλις κατεβήκαμε. Το φαγητό παραδόξως ήταν καλό. Ειδικά το παραδοσιακό γκούλας, καυτερό και πικάντικο μας θέρμανε λίγο καθώς είχαμε δεχθεί αρκετό κρύο στη διαδρομή ( διώροφο χωρίς παράθυρα).
Ίσως αυτό να αποτέλεσε και την έμπνευση του γράφοντα να μιμηθεί εκείνο τον παλαιό αυτοκράτορα φωτίζοντας το τραπέζι με τις φλόγες καιόμενης χαρτοπετσέτας. Η σχετική καζούρα, αφού αποκαταστάθηκε η τάξη, και πριν φύγουμε, συζητήσαμε αποτιμώντας όσα βιώσαμε σ' αυτή τη 2η συνάντηση.
Κοινός παρονομαστής η θερμή φιλοξενία οικογενειών και εκπαιδευτικών και η πολύ καλή προσαρμογή όλων των παιδιών στις συνθήκες που συνάντησαν. Παρά τις κάποιες δυσκολίες συμφωνήσαμε πως όσα βιώσαμε στο ταξίδι μας αυτό και σε όσα κάναμε πριν απ' αυτό μας προσέφεραν πολύτιμες εμπειρίες μιας άλλης κουλτούρας, ανθρώπων που πιθανώς τους βλέπαμε κάπως διαφορετικά, πριν τους γνωρίσουμε από κοντά.
Αποκτήσαμε επίσης γόνιμα ερεθίσματα για να σκεφθούμε τη ζωή μας και την οργάνωσή της στην πόλη μας, τη Θεσσαλονίκη. Οι εικόνες των ανθρώπων να παίζουν στα πάρκα, να ποδηλατούν, να ζωγραφίζουν στις όχθες του ποταμού, να προστατεύουν και να αναδεικνύουν το παρελθόν τους, να απαιτούν περισσότερο πράσινο σε μια ήδη πράσινη πόλη, να αντιπαλεύουν με αξιοπρέπεια τις οικονομικές και όχι μόνο δυσκολίες συμφωνήσαμε πως θα μας οπλίσουν με μεγαλύτερη δύναμη στις προσπάθειές μας να αλλάξουμε, να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας.
Καθώς επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο τρέμοντας από τον κρύο δυνατό αέρα που ειρωνευόταν τη θερινή μας ενδυμασία, με εμπιστοσύνη στον οδηγό μας, τον Γιώργο Κ. ( εντάξει κάποιοι είχαν αμφιβολίες, αν θα έβρισκε το δρόμο...τον βρήκε όμως!), οι δρόμοι της νυχτερινής Βουδαπέστης αντηχούσαν τις καθαρά ελληνικές φωνές μας!

5η ημέρα - 3/5/2009-Baile- Felix



Οι ιαματικές πηγές αποτελούν έναν σημαντικό φυσικό πόρο για την επαρχία Bihor στην οποία ανήκουν τα φημισμένα λουτρά του Baile Felix. Η επίσκεψή μας σ' αυτές μας έδωσε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε και να καταγράψουμε ενδιαφέροντα στοιχεία και εικόνες. Κάποια μέλη της ομάδας απέκτησαν άμεση βιωματική επαφή με το θερμό ιαματικό νερό, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ήρθαν σε επαφή με μια αγαπημένη συνήθεια όχι μόνο των Ρουμάνων αλλά και των Κεντροευρωπαίων επισκεπτών που πλημμύρισαν την Κυριακή το θέρετρο αυτό.

Ο χώρος στην αφετηρία του ήταν γεμάτος από υπαίθρους πάγκους που πωλούσαν τα ...πάντα. Προχωρώντας , εμφανίσθηκαν οι επιβλητικές με δυτικές επιρροές ως προς την αρχιτεκτονική τους μορφή, ξύλινες ορθόδοξες εκκλησίες γεμάτες από κόσμο. Μέσα και έξω. Παρακολουθούσαν με ευλάβεια τη λειτουργία γονατισμένοι κάποιοι απ' αυτούς στο χορτάρι και προσευχόμενοι. Εντύπωση προξένησε σε μέλος της ομάδας μας ο χαιρετισμός στα ελληνικά "Χριστός Ανέστη" από τον περιφέροντα το γνώριμο δίσκο στο τέλος της λειτουργίας.

Παρατηρήσαμε επίσης μια κλινική και μια λιμνούλα γεμάτη με νούφαρα και χελώνες ( μια μικρή καθυστέρηση στο πρόγραμμα μας κράτησε αρκετή ώρα δίπλα της). Βέβαια, τα νούφαρα που παρατηρούσαμε δεν ήταν τόσο συνηθισμένα. Η επιστημονική τους ονομασία Nymphaea Lotus thermalis, ένα μοναδικό φυτό, με πλατιά , στρογγυλά φύλλα και κιτρινωπά λουλούδια με υπέροχο άρωμα. Μεγαλώνει ακόμα και το χειμώνα και είναι ενδημικό είδος στα θερμά νερά του ποταμού Petea της επαρχίας Bihor. Αναγνωρίστηκαν ως εθνικό μνημείο ήδη από το 1931. Στα νερά του ποταμού με θερμοκρασία 30-31 βαθμούς ζεί και έναν σπάνιο ψάρι το Scardinus racovitzae.
Προχωρήσαμε αργότερα στο Apollo, έναν μεγάλο συγκρότημα σε λειτουργία από το 1900 παρακαλώ. Να πω την αλήθεια μου θύμισε waterland με ιαματικό νερό, αλλά ας μη ξεχνάμε πως η θάλασσα και μακριά είναι και πιθανώς όχι και τόσο κατάλληλη για τις δραστηριότητες που είδαμε εκεί. Νεροτσουλήθρες, τσαλαβουτήματα, ηλιοθεραπεία στην άμμο, παρέες, μοναχικοί, μικροί και μεγάλοι όλοι μαζί χαίρονταν μια κυριακάτικη ηλιόλουστη ημέρα.
Όσο μια ομάδα έπαιρνε το λουτρό της οι υπόλοιποι πήγαμε για πικ-νικ ( άλλη αγαπημένη συνήθεια) σε ένα ξέφωτο κοντά στα λουτρά. Και θυμηθήκαμε εκεί δικές μας μνήμες από άλλες εποχές που μας μετέτρεψαν για λίγο σε παιδιά. Που κυνηγούν τα όνειρά τους πίσω από μια μπάλα. Όμως ο χρόνος δε συγχωρεί με αποτέλεσμα η ποδοσφαιρική πολλά υποσχόμενη καριέρα του Γιώργου Χ. να λάβει άδοξο τέλος με μια θλάση που θα του δυσκόλευε τη μετακίνηση τις εναπομείνασες ημέρες ( Ο ίδιος βέβαια κομπορρημονούσε πως η ομάδα του έχασε με την αποχώρησή του και την αντικατάστασή του με τον γράφοντα...αλλά δε νομίζω πως πρέπει να απαντήσω!)
Φάγαμε, ξεκουραστήκαμε στο γρασίδι κάτω από τη σκιά των δέντρων και το απόγευμα πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Επικίνδυνο δρόμο καθώς ο Sibi, που μας μετέφερε με το αυτοκίνητό του, δημιούργησε με την οδήγησή του( ανάλογη με την οδήγηση και των άλλων οδηγών στο δρόμο) αισθήματα ανασφάλειας.
Η τελυταία μας νύχτα στην Oradea , καθώς την επομένη αποχωρούσαν πρώτοι οι Ιταλοί και ύστερα εμείς, ήταν αφιερωμένη στο αποχαιρετιστήριο δείπνο που παρέθεσαν οι οικοδεσπότες μας. Δόθηκε σε ένα ύψωμα με πανοραμική θέα της πόλης την ώρα που ο ήλιος έδυε, λούζοντας με προφυρά χρώματα φύση και ανθρώπους.
Ήταν μια ωραία βραδιά. Γιατί νιώσαμε πως το τέλος αυτής της συνάντησης μας έβρισκε πιο κοντά, παλιους φίλους που χαιρόντουσαν αλλά και λυπόντουσαν συγχρόνως για τον επικείμενο αποχαιρετισμό.Η βραδιά περιελάμβανε θερμό χαιρετισμό του Ρουμάνου διευθυντή, παραδοσιακά τραγούδια από τη ρουμάνικη πλευρά του τραπεζιού και μια έκπληξη γενεθλίων στην Gelly, την Ιταλίδα υπεύθυνη του προγράμματος που είχε σήμερα τα γενέθλιά της.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, αποχαιρετήσαμε Ρουμάνους και Ιταλούς και δώσαμε ραντεβού για την αναχώρηση το επόμενο πρωί. Προορισμός η Βουδαπέστη.

13.5.09

4η ημέρα - 2/5/2009 - Oradea

Καθώς το πρωϊνό μας ήταν ελεύθερο μέχρι το μεσημέρι (αποτέλεσμα της ανατροπής του προγράμματος), μαθητές και εκπαιδευτικοί το αξιοποίησηαν για μια επίσκεψη στο ιστορικό κέντρο της Oradea. Το πρωϊνό φως έλουζε την πόλη που καθρεφτιζόταν στα νερά του ποταμού, στέλνοντας τις ανταύγειές του σε μας που περπατούσαμε δίπλα του. Πράσινο, ήχοι πουλιών, ο αέρας, λίγοι περαστικοί, δύο κορίτσια να ζωγραφίζουν στις όχθες του, σκόρπιες εικόνες που σιγά σιγά θα οδηγήσουν σε σκέψεις, σκέψεις πολλές.
Προς το παρόν, αφού επισκεφθήκαμε την εμπορική αγορά και προμηθευθήκαμε δωράκια για τα αγαπημένα και μη πρόσωπά μας καθήσαμε στον πεζόδρομο απολαμβάνοντας καφέ και κουβέντα. Δεν παρέλειψαν να μας επισκεφθούν και ντόπιοι Ρομά εκλιπαρώντας τη βοήθειά μας. Καθόλου ασυνήθιστη εικόνα για μας, εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενους,
Χαλαροί οι ρυθμοί, μητέρες με τα παιδιά τους να παίζουν με τα περιστέρια δίπλα σε πίδακες συντριβανιού, ποδήλατα μας έκαναν να απορήσουμε, όταν ο Συμεών πάντα δίπλα μας μας ενημέρωσε για τις έξι αυτοκτονίες που σημειώθηκαν σε ένα μηνα στην πόλη. Το αφήσαμε χωρίς ερμηνεία.
Στις 1 συναντηθήκαμε όλοι στο μεγάλο πάρκο της πόλης με συντροφιά όχι μόνο πουλιά και δέντρα αλλά και νύφες και γαμπρούς. Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Το πάρκο μεγαλο, καταπράσινο με ένα μακρόστενο μεγάλο συντριβάνι και ογκώδες μεγαλόπρεπο άγαλμα στο κέντρο μας έδωσε τη δυνατότητα να απολαύσουμε στη σκιά τα σάντουιτς που η Ιλεάνα και ο Συμεών μας προσέφεραν. Κάποιοι έφαγαν περισσότερο, κάποιοι λιγότερο αλλά η μεσημεριανή πείνα είχε κορεσθεί.
Δημιουργήσαμε τότε την αγαπημένη μας αλυσίδα, συμβολική κίνηση ενότητας και συνεργασίας στην προσπάθεια προστασίας του φυσικού και ανθρωπογενούς τοπίου.
Και τότε ο κήπος γέμσε νύφες. Η έκπληξή μας αντικαταστάθηκε γρήγορα από ποικίλες αντιδράσεις. Η καλώς εννοούμενη κοινωνική κριτική, ( κοντός ο γαμπρός, ωραία η νύφη) έδινε τη θέση της σε φωτογραφικά στιγμιότυπα των μαθητριών μας με το ευτυχισμένο και σίγουρα απορημένο ζεύγος και δημιουργούσε σε όλους την εντύπωση μιας θεατρικής παράστασης με σκηνικό το πάρκο, και τα νερά του συντριβανιού, πρωταγωνιστές τα ζεύγη, συμμετέχοντες τους φψτογράφους και τους συγγενείς και θεατές απρόσκλητους μα ενθουσιασμένους όλους εμάς. Μάθαμε πως έιναι μια αγαπημένη συνήθεια η λήψη των φωτογραφιών του γάμου στα πάρκα της πόλης.
Συνεχίσαμε αφήνοντας πίσω μας τους νεόνυμφους με μια ξενάγηση στο ιστορικό φρούριο της πόλης. Στο οποίο οργανώνεται ένα ακόμη μεγάλο παρκο ( ναι, συναντήσαμε και εκει νύφες) . Το φρούριο ιδρύθηκε τον ενδέκατο αιώνα όταν ένα ρωμανικός καθεδρικός με οχυρωματικά τείχη κτίστηκε στον χώρο για τον βασιλιά Ladislaus (1040-1095), ο οποίος ήταν ο πρωτεργάτης του εκχριστινιασμού της Τρανσυλβανίας. Ένα μοναστήρι και το παλάτι του επισκόπου προστέθηκαν αργότερα, και ο καθεδρικός ναός ανακαινίστηκε στο γοτθικό ρυθμό στα μέσα του δέκατου τέταρτου αιώνα. Ιταλοί αρχιτέκτονες σχεδίασαν το υφιστάμενο πενταγωνικό φρούριο μεταξύ 1570-1618, θεωρείται μάλιστα το καλύτερα διατηρημένο φρούριο της ιταλικής αναγέννησης στην Κεντρική Ευρώπη. Από τότε δέχθηκε αρκετές αλλαγές και χρήσεις μέχρι τη σημερινή του χρήση για εκκλησιαστικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς. Το Πανεπιστήμιο Oradea καταλαμβάνει μία πτέρυγα του παλατιού με το Τμήμα Εικαστικών Τεχνών. Σήμερα γίνονται προσπάθειες αποκαταστάσης του φρουρίου και ανάδειξής του.
Ξεκούραση και επίσκεψη το απόγευμα στο τοπικό mall, το Lotus market. Η παγκοσμιοποίηση στο μεγαλείο της. Όμοια προϊόντα, όμοια λογότυπα, όμοια καταστήματα, όμοιες διατάξεις, όμοιες συμπεριφορές μας έκανε να βαρεθούμε γρήγορα, αλλά κα να αναρωτηθούμε. Ποιοί ψωνίζουν εκεί; Καθώς οι τιμές ήταν υψηλές ειδικά στα ηλεκτρονικά είδη ακόμη και για εμάς με υψηλότερους μισθούς σε σχέση με το μέσο Ρουμάνο εργαζόμενο. Είδαμε βέβαια αρκετά αυτοκίνητα με ξένες πινακίδες, κυρίως ουγγρικές. Ένας καλος απογευματινός καφές και λυτρωτική αναχώρηση.
Το βράδυ θα παραθέταμε δείπνο προς τιμήν των οικοδεσποτών μας σε μέρος που θα μας όριζαν εκείνοι. Ξεκινώντας από το ξενοδοχείο τι άλλο πέσαμε σε γαμήλιο γλέντι. Λες και το είχαν προγραμματίσει για να λάβουμε μια γεύση και από τα τοπικά έθιμα του γάμου.

Τελικά αφού ήπιαμε Παλίνκα και ευχηθήκαμε στο νεόνυμφο ζεύγος πήγαμε σε μια μικρή ειδυλλιακή λιμνούλα λίγο έξω από την πόλη με σπίτια που τα χαρακτήριζε η ιδιότυπη αρχιτεκτονικά κατασκευή τους. Με βιοκλιματική παραδοσιακή από άχυρα φτιαγμένη στέγη. Γύρω από τη λίμνη παρατηρήσαμε ψαράδες που ψάρευαν σε ειδικά κιόσκια και όπως μάθαμε έχοντας πληρώσει για το δικαίωμα αυτό.
Προχωρήσαμε στο ταβερνάκι με τους κύκνους και τις πάπιες να μας κοιτούν αδιάφορα βολτάροντας στα νερά δίπλα του. Όμορφο το εσωτερικό, ωραία και πλουσιοπάροχα τα εδέσματα, μαγευτικά τα βιολιά αλλά η απουσία των περισσοτέρων Ρουμάνων καθηγητών μας στενοχώρησε, καθώς θέλαμε να τους ευχαριστήσουμε για τη φιλοξενία με την οποία μας περιέβαλαν αυτές τις ημέρες.


12.5.09

3η ημέρα - 1/5/2009 - Bear's cave




Πρωτομαγιά! Υπέροχος καιρός, ενώ τα μαντάτα από τη Θεσσαλονίκη ήταν διαφορετικά. Κρύος και βροχερός. Αρχίσαμε τη διαδρομή μας για το Bear's cave απολαμβάνοντας τις όμορφες εικόνες της ανοιξιάτικης φύσης, σταματώντας για καφέ και παιχνίδι σε ένα μικρό χωριό.
Φωτογραφίες, παρατηρήσεις για όμοιες αρχιτεκτονικά καλύβες των Σαρακατσάνων στην Ελλάδα, καφές, πίνγκ - πόνγκ και ξανά στο λεωφορείο για το σπήλαιο.
To Peştera Urşilor ανακαλύφθηκε το 1975 και σ' αυτό βρέθηκαν απολιθώμτα ενός είδους αρκούδας, της Ursus Spelaeus, που εξαφανίστηκε πριν 15.000 χρόνια. Η είσοδος της σπηλιάς είναι στα 482 μέτρα υψόμετρο και χωρίζεται σε δύο μέρη, διώροφο σπήλαιο. Το ένα, το υψηλότερο, είναι 488 μέτρα, επσκέψιμο και το άλλο, το χαμηλότερο, μη επισκέψιμο μέρος είναι 521 μέτρα με είσοδο κάτω από το νερό. Με θερμοκρασία χαμηλή, 10 βαθμούς περίπου, πορευόμασταν στους διαδρόμους έχοντας την ευκαιρία να θαυμάσουμε σταλακτίτες και σταλαγμίτες σε απίστευτη ποικιλία μορφών και μεγέθους. Η φαντασία μας έβλεπε σε κάθε δημιούργημα του χρόνου μέσα στο υποβλητικά φωτισμένο σπήλαιο τις δικές της μορφές, ώσπου φτάσαμε σε ένα σημείο που εξηγούσε την ονομασία του.

Τα οστά μιας ολόκληρης αρκούδας αλλά και πολλά άλλα μικρότερα σε διάφορα μέρη του σπηλαίου φανέρωσαν μια δραματική ιστορία. Χιλιάδες χρόνια πριν ένας βράχος έκλεισε την είσοδο του σπηλαίου εγκλωβίζοντας σ' αυτό περίπου 140 αρκούδες. Καθώς δεν υπήρχαν τρόφιμα άρχισε ένας σκληρός αγώνας αλληλοεξόντωσης ώσπου καμμία δεν έμεινε ζωντανή. Η ιστορία αυτή ήρθε στο φώς εντελώς τυχαία από εργαζόμενο λατομείου μαρμάρου και ασβεστόλιθου. Το εκτυφλωτικό φώς της μέρας στην έξοδο του σπηλαίου σήμανε το τέλος μιας υποβλητικής πορείας στο χώρο και το χρόνο.
Αφού περάσαμε μέσα από υπαίθριους πάγκους με όλα τα σουβενίρ, κυρίως αρκουδάκια ,όπως έιναι φυσικό, προχωρήσαμε σε ένα μικρό ιδιωτικό με εθελοντική εργασία λαογραφικό μουσείο. Γνώριμα εργαλεία, σκηνές ενός παρελθόντος όχι και τόσο διαφορετικού από τις δικές μας αγροτικές μνήμες.
Η θεριεμένη πείνα μας ικανοποιήθηκε σε ένα μικρό εστιατόριο ενός χωριού στην διαδρομή της επιστροφής. Την παράσταση εκεί έκλεψε το τοπικό ποτό Παλίνκα με μια εξαιρετική γεύση, αποτέλεσμα της μακράς ωρίμανσης σε ξύλινα βαρέλια. Αφού θαυμάσαμε την εξυπηρετικότητα του διευθυντή που μας σέρβιρε κιόλας και του ιδιοκτήτη του μαγαζιού που τα έκανε όλα είμασταν έτοιμοι να αναχωρήσουμε, όταν διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά πόσο ωραίο είναι να είσαι παιδί. Με προεξάρχουσες τις δικές μας μαθήτριες τα παιδιά άρχισαν να παίζουν τη μακριά γαϊδούρα (παραδοσιακό ελληνικό μαθητικό παιχνίδι) και μετά από εκφρασθέντες φόβους για την σωματική τους ασφάλεια, κρυφτο και κυνηγητό, διαχρονικά αμφότερα.


Η ανακοίνωση του προγράμματος της επόμενης μέρας από τον Διευθυντή θα σήμαινε την έναρξη μιας συζητησης η οποία θα οδηγούσε το βράδυ στη δυσάρεστη για τους οργανωτές ανάγκη αλλαγής των προγραμματισμένων δραστηριοτήτων. Αιτία η απροθυμία Ιταλών και δευτερευόντως των Ισπανών να δεχτούν πεζοπορία 8 χιλιομέτρων και ανάβαση στη συνέχεια, με αδιευκρίνιστο το βαθμό δυσκολιας, που θα μας οδηγούσε στο διασημότερο σπήλαιο της Ρουμανίας, το Scarisoara cave που κατέχει το δεύτερο μεγαλύτερο παγετώνα στον κόσμο ( ο πρώτος είναι στη Σλοβακία). Η ομάδα μας δεν είχε πρόβλημα να ακολουθήσει όποια απόφαση θα λαμβάνονταν, αλλά στο βάθος της σκέψης μας αναρωτιόμασταν πόσο καλό ήταν αυτό για τους οικοδεσπότες και την οργάνωση που είχαν ως τότε κάνει .(Τελικά δεν πήγαμε, αλλά μπορείτε να δείτε τι ακριβώς υπάρχει εκεί στο βίντεο που ακολουθεί.)
Το βράδυ βγήκαμε όλοι μαζί, οι εκπαιδευτικοί καθώς οι μαθητές μας ακολούθησαν το δικό τους πρόγραμμα με συνεχή τηλεφωνική ενημέρωση. Πάνω απ' όλα η ασφάλεια!
Εντυπωσιακή ήταν η αλλαγή του καιρού. Κρύος παγωμένος αέρας μας έκανε να αναζητήσουμε τα λίγα ζεστά ρούχα που είχαμε φέρει μαζί μας. Καθίσαμε στo στεγασμένo πρόσφατα ανακαινισμένo Black Eagle Passage συζητώντας χαλαρά ,απολαμβάνοντας τη γλυκιά κούραση που σιγά σιγά μας κατακτούσε. Γευστικά μας ενθουσίασε η τοπική μπύρα Ursus(φυσικά!). Επιστρέψαμε μέσα από το μεγάλο πάρκο της πόλης με το κρύο να δημιουργεί μια ανθρώπινη αλυσίδα με τον Γιώργο Χ. στη μέση η οποία μεταφορικά δήλωνε και μια καλύτερη, πιο θερμή και στενή σχέση των τριών εθνικών ομάδων.
Τους αφήσαμε στη γέφυρα του ξενοδοχείου καθώς το άρρεν τμήμα της συνάντησης ήθελε να εντρυφήσει περισσότερο στις γευστικές επιλογές της νυχτας. Που αποδείχθηκαν εξαιρετικές. Σκαλοπίνια, πένες με προσούτο και καλοψημένη πίτσα λαχανικών συνοδεία Ursus ολοκλήρωσαν μια όμορφη Πρωτομαγιά.

Σημειώσεις: Σε συζητήσεις με την Άννα- Μαρία και τον Σεμπάστιαν, φοιτητή Πολυτεχνικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Τιμισοάρα μάθαμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα.
1. Η ουγγρική πλειοψηφία που έγινε μειονότητα μετά τη συνθήκη του Τριανόν, την παραχώρηση της περιοχής στη Ρουμανία και ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 60 που η πίεση της Ρουμανικής πλευράς οδήγησε στην αλλάγη των ονομάτων και τη στατιστική μείωση των Ούγγρικής καταγωγής κατοίκων της επαρχίας Bihor. Είναι ενδεικτικό πως στην Οραντέα υπάρχει σε κεντρικό δρόμο άγαλμα του σημαντικού Ούγγρου ποιητή, Endre Ady . ( Ποιήματά του: The Magyar Fallow, Beneath Mount Sion και άλλα.)
2. Το πολύ καλά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό της Οραντέα που εξηγεί την ύπαρξη εργοστασίων παραγωγής εξειδικευμένων ηλεκτρονικών ειδών, από επεξεργαστές υπολογιστών και μητρικών πλακετών μέχρι gps.
3. Η αξιοποίηση της γεωθερμικής ενέργειας, καθώς το 50% των κατοικιών της Οραντέα θερμαίνονται με γεωθερμία.

11.5.09

2η ημέρα - 30/4/2009- β΄μέρος

Το απόγευμα παρουσιάστηκαν στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου οι ομάδες και τα όσα έπραξαν ως τη συνάντηση. Πρώτη άρχισε η ιταλική ομάδα. Αυτή τη φορά οι μαθητές παρουσίασαν ένα βίντεο με χαρούμενη τοπική μουσική για τηνPuglia, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της πόλης τους Gravina. Εικόνες, ιστορία, φύση, παιδιά, επισκέψεις, τοπία.
Ήταν η σειρά μας στη συνέχεια και πρώτα εμφανίστηκαν τα τεχνικά προβλήματα. Τα βίντεο που είχαμε προσθέσει στην παρουσίασή μας με όσα είχαμε κάνει δεν έπαιζαν. Με προσπάθεια καταφέραμε να τα δείξουμε και σώσαμε την κατάσταση. Γιατί οι πρόβες που είχαμε κάνει ήταν λίγες ενώ έλειπε το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Άρεσαν πάντως οι μαθητες μας και τα μουσικά κομμάτια που είχαμε επιλέξει.
Οι εικόνες της γνώριμης Ισπανικής επαρχίας Pilona γέμισαν την οθόνη, ανακαλώντας ευχάριστες και μη μνήμες από την πρώτη συνάντηση του χειμώνα. Τοπική ισπανική μουσική συνόδεψε ευχάριστα την προβολή τοπίων που από κοντά είχαμε την ευκαιρία να δούμε όσοι βρεθήκαμε στο Infiesto.
Στο τέλος η Ρουμανική ομάδα υπό τους ήχους του Γαλάζιου Δούναβη μας παρουσίασε την περιοχή τους, την επαρχία Bihor και την πρωτεύουσά της την Oradea. Επισημάναμε για μια ακόμη φορά την ιστορική σύνδεση της πόλης με την Ουγγαρία καθώς ουγαρεζικα τραγούδια επένδυσαν εικόνες από το παρόν της Oradea.
Το τέλος των παρουσιάσεων σήμανε την αρχή του διαγωνισμού για την επιλογή της καλύτερης κάρτας σε τέσσερες κατηγορίες. Φωτογραφίας, ζωγραφικής, Κολάζ και πολυμέσων. Με μια σχετικά έλλειψη οργάνωσης που αύξησε το χρόνο της διαδικασίας ανακοινώθηκαν τα βραβεία από μαθητές και εκπαιδευτικούς και έγινε η σχετική απονομή με θερμά χειροκροτήματα και διάχυτη την κούραση. Κατά τη διάρκεια της επιλογής η ελληνική ομάδα υλοποίησε την πρόταση που είχε καταθέσει και έγινε δεκτή στην Ισπανία για δημιουργία εφημερίδας με τα νέα του προγράμματος. Μαθητές ανέλαβαν σε ομάδες να γράψουν τα άρθρα και να τα φέρουν σε μας που θα σχεδιάζαμε και θα ολοκληρώναμε την εφημερίδα.
Σ' αυτήν θα ανακοινώναμε και τα αποτελέσματα του διαγωνισμού.

Αφού πήραμε το δείπνο μας στη φιλόξενη αίθουσα καθηγητών ( σούπα, σπανάκι πουρές με τηγανητό αυγό, σνίτσελ και κέϊκ γλυκό) κατηφορίσαμε στο ξενοδοχείο. Αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια, αλλά αντιληφθήκαμε σε λίγο με τα έντρομα βλέματα των περαστικών που ρωτούσαμε τη δυσκολία του εγχειρήματος και πεισθήκαμε να πάρουμε ταξί. Η φιλόξενη διάθεση των οικοδεσποτών μας "είσαστε φιλοξενούμενοί μας" το μόνιμο επιχείρημά τους μορφοποιήθηκε στην επιμονή τους να μας πληρώσουν το ταξί. ( πρέπει να προσθέσουμε εδώ πως ο μέσος μισθός ενός καθηγητή στη Ρουμανία είναι 250-300 ευρώ)
Το βράδυ βγήκαμε για μια νυχτερινή βόλτα στην πόλη.
Έρημη για τα δικά μας πρότυπα, με όμορφα φωτισμένα τα παλιά δημόσια και μη κτίρια μας έδωσε πολλές ευκαιρίες να φωτογραφηθούμε, να μιλήσουμε Έληνες και Ισπανοί, ολοκληρώνοντας τη βραδιά με συζήτηση στο ξενοδοχείο. Αύριο θα ακολουθούσε η εκδρομή στο Bear's cave.
(Τα παιδιά αφού ξεκουράστηκαν στα σπίτια τους μας ενημέρωσαν τηλεφωνικά πως θα έβγαιναν όλοι μαζί στο κέντρο της πόλης. Είμασταν αρκετά ικανοποιημένοι για την προσαρμοστικότητά τους και τη φιλοξενία των οικογενειών που τους δέχθηκαν)
Σημειώσεις:
1. Σε συζήτηση με εκπαιδευτικούς του Ρουμάνικου σχολείου ( Άννα-Μαρία, λογοθεραπεύτρια) μάθαμε πως υπάρχουν 12 παιδιά τα οποία είναι ενταγμένα στις κανονικές τάξεις παρακολουθώντας ενισχυτικά μαθήματα 3 φορές την εβδομάδα. Οι καθηγητές που διδάσκουν στις κανονικές τάξεις αντιδρούν για την παρουσία τους.
2. Το πρόγραμμα της 2ης μέρας ήταν πολύ κουραστικό, αλλά με τον τρόπο αυτό ολοκληρώθηκε ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος των δραστηριοτήτων που είχαμε αποφασίσει για τη συνάντηση αυτή. Πρέπει να υπολογίσουμε και την αυριανή αργία της Πρωτομαγιάς.

10.5.09

2η ημέρα - 30/4/2009 - Οραντέα ( α' μέρος)

Αφρόντιστο εξωτερικά το Ρουμανικό σχολείο δεν προδιέθετε ευνοϊκά τον επισκέπτη του μέχρι την είσοδό του στο εσωτερικό. Σχολαστική καθαριότητα, τακτοποιημένοι διάδρομοι και αίθουσες, πεντακάθαρες τουαλέτες φανέρωναν μια έντονη προσπάθεια δημιουργίας ενός όμορφου περιβάλλοντος για τους 400 περίπου μαθητές του σχολείου και τους λίγους με ειδικές ανάγκες που φοιτούν σ' αυτό.
Μετά την επίσημη υποδοχή από το Διευθυντή, ο οποίος εντυπωσίασε θετικά σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας με την απλότητα, τη φιλική του διάθεση και τον ευπροσήγορο χαρακτήρα του, ακολούθησε η χορωδία του σχολείου σε παραδοσιακά ρουμάνικα τραγούδια και ευρηματικά σκετσάκια που έγραψαν, σκηνοθέτησαν και έπαιξαν τα πράγματι ταλαντούχα παιδιά τους. Η απονομή των δώρων στα μέλη των αντιπροσωπειών ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος της τελετής.
Η συνέχεια μας επιφύλασσε μια γνωριμία με το παρελθόν της πόλης στο επιβλητικά όμορφο Δημαρχείο της. Εντυπωσιακό κτίριο του αρχιτέκτονα Rimanoczy Kalman ,το 1902-1903 στην αριστερή όχθη του ποταμού Crisul Repede. Στην εντυπωσιακή αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου μας υποδέχθηκε η Δημοτική αρχή, παρουσιάζοντας με λιτό τρόπο το παρελθόν, το παρόν και τις ελπίδες για το μέλλον. Για τους πολύπαθους κατοίκους της δικής μας πόλης, εντύπωση έκανε η αναφορά σε πρόγραμμα αναπαλαίωσης των ιστορικών κτιρίων και επέκτασης του δικτύου πεζοδρόμων που διαθέτει η Οραντέα. Είναι πολύ υπερήφανοι για τον αρχιτεκτονικό πλούτο του μικρού Παρισιού, όπως το ονομάζανε το 19ο αιώνα. Ο εκλεκτικισμός και το κίνημα του Secession, το Μπαρόκ και ο Ρομαντικός ρυθμός, Ο νεοκλασσικός και ο Νεορουμανικός συνδέονται γλυκά μέσα στη χαλαρή ατμόσφαιρα μιας πόλης 220.000 κατοίκων.
Προς τιμήν μας, μας δόθηκε στο τέλος η ευκαιρία να απολαύσουμε την πανοραμική θέα της πόλης από το υψηλοτερο σημείο του κτιρίου. Εκφράστηκαν κάποιες ανησυχίες ( " μα είναι τρελλοί; Πού θα μας ανεβάσουν εκεί πάνω; Φάγαμε και τη σκόνη...") για τη δυσκολία και τους κινδύνους της ανάβασης σε σκάλες που ελικοειδώς ανέβαιναν προς τα πάνω, αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Απίστευτα ρομαντική η θέα στον καταγάλανο ανοιξιάτικο ουρανό του ποταμού που κυλούσε μέσα σε πράσινες οάσεις δίπλα από τα σπίτια με τις κατακόκκινες στέγες.
Το μεσημεριανό γεύμα μας προσφέρθηκε στην αίθουσα καθηγητών του σχολείου και περιελάμβανε σούπα ( τσόρμπα λα γκρεκ, αν θυμάμαι καλά), κοτόπουλο ( το οποίο γενικά θα μας συντρόφευε γευστικά σε όλη την παραμονή μας) , λαχανοντολμάδες σε κωνική μορφή ( που εντυπωσίασε ιδιαίτερα μέλος της ομάδας μας) και πάνω απ' όλα Grappa, τοπικό ποτό, σα το δικό μας τσίπουρο ( μας προσφέρθηκε στην αρχή με παρότρυνση για άσπρο πάτο, δεν ήταν εύκολο βεβαίως!)
Το απόγευμα θα ήταν αφιερωμένο στο κύριο μέρος του προγράμματος: Τις παρουσιάσεις των ομάδων και το διαγωνισμό επιλογής της καλύτερης κάρτας σε τρεις κατηγορίες.