22.12.06

Απολογισμός

Όχι, δεν πρόκειται να κάνω απολογισμό της χρονιάς που φεύγει. Πολύ λογιστικό και τετριμμένο μου έρχεται. Θα ολοκληρώσω την αφήγηση που άρχισα για όσα έγιναν στο Ντουμπάϊ, κλείνοντας έτσι μια πολύ όμορφη σελίδα για ολους όσους την έγραψαν.
Η τελευταία μέρα ξεκίνησε με την εορταστική λήξη του συνεδρίου η οποία μας επιφύλασσε και μια έκπληξη για την οποία δεν ήμασταν προετοιμασμένοι.


Η ομάδα μας βραβεύτηκε με το δεύτερο βραβείο καλύτερης εργασίας στο forum του κυκλοφοριακού. Σε ένα forum με πολλές και δυνατές παρουσίες από αρκετές χώρες. Ξαφνιαστήκαμε να πω την αλήθεια και ενώ οι άλλες ομάδες είχαν έτοιμους λόγους εμείς δεν ήμασταν προετοιμασμένοι και απλά παραλάβαμε γεμάτοι χαρά το βραβείο. Άλλωστε πρώτη φορά δόθηκε βραβείο σε ελληνική ομάδα και το γεγονός μας χαροποίησε αρκετά.
Πανηγυρίσαμε στην πισίνα, βγάζοντας φωτογραφίες και ετοιμαστήκαμε για την τελευταία μας έξοδο στο Ντουμπάϊ.
Ήμασταν ελεύθεροι να επιλέξουμε διαδρομές, μια ομάδα επέλεξε τη διαδρομή του λιμανιού μέσα στο Ντουμπάϊ και την επίσκεψη στην αγορά του χρυσού και όχι μόνο. Πήραμε το βαρκάκι και απολαύσαμε μια βόλτα σε ένα καθαρά ανοιξιάτικο πρωϊνό.
Περιδιαβάσαμε στην αγορά, παζαρέψαμε και αγοράσαμε αναμνηστικά για τα αγαπημένα μας πρόσωπα και επιστρέψαμε στην ακαδημία για να αναχωρήσουμε για το αεροδρόμιο. Αφού ευχαριστήσαμε όλους όσους μας φιλοξένησαν με ευγένεια, καλωσύνη και υπομονή.

Τί μένει τώρα, μέρες μετά από όλο αυτό το ταξίδι; Αναμνήσεις πολλές, σύμφωνα με το τραγούδι, εικόνες , χαμόγελα, γέλια, προβληματισμένα πρόσωπα, η έρημος, η βροχή, τα τραγούδια Ελλήνων και ξένων το βράδυ, τα πάρτυ των παιδιών, οι γνωριμίες, οι φωτογραφίες με Άραβες, Κινέζους, Ιάπωνες, το πλούσιο φαγητό, η ποικιλία και πρωτοτυπία των παρουσιάσεων, οι βραδιές στην αίθουσα των υπολoγιστών, τα χαμόγελα...
Το σχολείο για μένα πρέπει να ανοίγει παράθυρα στον κόσμο, να προσφέρει βιώματα και εμπειρίες ζωής, να δίνει δυνατότητες, να κινητοποιεί, να ανπτύσσει, να...
Μόνο τότε είναι πραγματικό σχολείο. Πιστεύω πως το 2ο Γενικό Λύκειο Πολίχνης βρίσκεται σε ένα καλό δρόμο και είμαστε όλοι χαρούμενοι που τον χαράξαμε και τον περπατήσαμε μαζί.
Τέλος και ταυτόχρονα αρχή. Στον αέναο δρόμο της ζωής με του κύκλου του γυρίσματα χωρίς σταματημό.

Καλές γιορτές και ευτυχισμένο το 2007.

18.12.06

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Επιστρέψαμε! Και επιστρέψαμε τροπαιοφόροι. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο σήμερα, γιατί δεν έχω χρόνο, θέλω όμως να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά που συμμετείχαν και έδειξαν τον καλύτερο εαυτό τους, αποκτώντας εμπειρίες και βιώματα ζωής. Το ότι βραβεύτκαν με το δεύτερο βραβείο για την εργασία τους στο κυκλοφοριακό της Πολίχνης είναι σίγουρα και σημαντικό και τιμητικό για όλους μας. Είναι η πρώτη φορά που βραβεύεται ελληνική ομάδα στις συναντήσεις αυτές. Θα γράψω περισσότερα στο επόμενο post.

12.12.06

Ντουμπάϊ - Ημέρα 4η

Δύο πράγματα δεν περίμενα να συναντήσουμε στο Ντουμπάϊ: Βροχή και κυκλοφοριακή συμφόρηση. Τα απολαύσαμε δεόντως και τα δύο.

Ας αρχίσουμε με το πρώτο. Δώδεκα μέρες το χρόνο βρέχει στο εμιράτο, τρεις μαζεμένες έβρεξε από τότε που ήρθαμε. Και μάλιστα το βράδυ καταρρακτωδώς. Θεωρώ ότι ήταν μια ακόμη ένδειξη της σοβαρότητας του θέματος του φαινομένου του θερμοκηπίου και όχι ατυχία, γκαντεμιά ή κάτι άλλο. Παρά τη βροχή ήμασταν πιστοί σε ένα ραντεβού που σχεδιάζαμε από καιρό.

Επισκεφτήκαμε το πολυτελέστερο ξενοδοχείο του κόσμου, το Μπουρζ αλ Αράμπ. Σχεδιασμένο να θυμίζει πανί ανοιγμένο στο άνεμο εντυπωσιάζει με την απλότητα και ομορφιά της κατασκευής του. Πάνω στην αμμουδιά του Κόλπου φαντάζει σαν σέρφερ που ισορροπεί πάνω στα κύματα με τους πλούσιους πελάτες του στη πιο προνομιακή θέση. Όλη τη θέα του Ντουμπάϊ με τα νησάκια-φοίνικες που πυρετωδώς κατασκευάζονται για εκλεκτούς απ΄όλο τον κόσμο στην πιο πολυτελή συσκευασία που θα μπορούσε να υπάρξει.Δεν είχαμε περισσότερο χρόνο, γιατί στις 1.00 έπρεπε να είμαστε στην Ακαδημία για την εκδρομή που μας είχαν ετοιμάσει. Περιδιαβάσαμε στο κοντινό εμπορικό κέντρο, Madina mall, τα παιδιά έκαναν αγορές για τα αγαπημένα τους πρόσωπα και επιστρέψαμε στη βάση μας.

Η εκδρομή ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά άκρως κουραστική. Επισκεφτήκαμε το βιολογικό καθαρισμό του Δήμου του Ντουμπάϊ, τον υγρότοπο με τα φλαμίνγκο και άλλα υδρόβια πουλιά που συνδέεται μάλιστα με τα καθαρά πια λύματα από το Sewage Treatment plant του Ντουμπάϊ, το Τζουμέιρα Beach park και τέλος το Heritage Village με δείγματα αραβικής αρχιτεκτονικής και κουλτούρας.






Δυστυχώς το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της διαδρομής σημαδεύτηκε απο ατέλειωτη αναμονή σε μποτιλιάρισμα που όμοιό του δεν έχετε ξαναδεί και καταρρακτώδη βροχή που μας έκανε να ναζητούμε καταφύγιο κάτω από σκηνές και υπόστεγα, αφήνοντας τις καμήλες που υπομονετικά περίμεναν να προσφέρουν την παρέα τους και μια βόλτα σε όποιον το επιθυμούσε.




Το τέλος της μέρας μας βρίσκει σε ένα πάρτι που τώρα είναι σε εξέλιξη. Οι μαθητές μας λένε να μάθουν χασαποσέβικο σε Άραβες, Κινέζοι, Σουηδοί, Λιβανέζοι και άλλες φυλές είναι επάνω στη σκηνή και μάλλον χορεύουν. Δεν ξέρω, αν μαθαίνουν κάτι αλλά σίγουρα το διασκεδάζουν. Θα σταματήσω για να πάω ξανά εκεί και ίσως ανεβάσω αργότερα κάποια στιγμιότυπα.

Αύριο έχουμε την τελετή λήξης και νωρίς το πρωϊ αναχωρούμε για το ταξίδι της επιστροφής.
Η αίθουσα των υπολογιστών είναι γεμάτη αλλη μια φορά και κάποιοι ήδη ανυπομονούν να καθίσουν στη θέση μου. Τα λέμε!

11.12.06

Ντουμπάϊ - Ημέρα 3η

Δυστυχώς αφήσαμε για λίγο το συνέδριο για να είμαστε εντάξει στις χορηγικές μας υποχρεώσεις, αλλά και για να δούμε την πρωτεύουσα των ΕΑΕ, το Αμπού Ντάμπι.

Σε απόσταση δύο ωρών από το Ντουμπάϊ βρίσκεται το κέντρο εξουσίας των Εμιράτων και αυτό είναι απόλυτα φυσικό, αφού από τα 7 εμιράτα, το εμιράτο του Αμπού Ντάμπι διαθέτει τον κύριο όγκο των πετρελαιοπηγών. Το Ντουμπάϊ είναι κυρίως κέντρο εμπορίου και υπηρεσιών με έμφαση στις χρηματοπιστωτικές εργασίες.
Κουραστήκαμε να βλέπουμε έρημο, συγκροτήματα ομοιόμορφων σπιτιών, από βίλες μέχρι πολυκατοικίες τύπου Ηλιούπολης. ένα τεράστιο κατασκευαστικό πρόγραμμα βρίσκεται σε εξέλιξη και γι' αυτό η ευρύτερη περιοχή αποτελεί το Ελντοράντο των κατασκευαστικών εταιριών. Ανάμεσά τους και της Αρχιρόδον, χορηγού ενός μέρους του συνολικού ποσού που απαιτήθηκε.





Κατασκευάζει την γέφυρα που βλέπετε. ένα αρκετά σύνθετο έργο με επιχωμάτωση μέρους του καναλιού που διασχίζει το Αμπού Ντάμπι, δημιουργία πυλώνων και τελική υλοποίηση δρόμου με 4 λωρίδες κυκλοφορίας. Οι Έλληνες εργαζόμενοι είναι μηχανικοί και οικονομικοί διαχειριστές και όλοι οι χειρώνακτες είναι Πακιστανοί, Ινδοί και άλλοι "προνομιούχοι". Οι μισθοί τους χαμηλότεροι από την Ελλάδα. Οι μισθοί των Ελλήνων εξαιρετικά υψηλοί φυσικά.





Το ξενοδοχείο στο οποίο φάγαμε ήταν πολυτελέστατο, με τα Χριστούγεννα να κάνουν εμφατική παρουσία σε μια Ισλαμική χώρα. Τα είπαμε και χθες. Η παραλία δίπλα από το ξενοδοχείο είχε κόσμο που κολυμπούσε. Δοκιμάσαμε τη θερμοκρασία του νερού και ήταν μάλλον χλιαρό, ιδανικό για μια βουτιά. Ο χρόνος βέβαια περιορισμένος.



Συνεχίσαμε με ένα μικρό γύρο της πόλης. Μεγάλοι ουρανοξύστες, φαρδείς δρόμοι, πολυτελέστατα ξενοδοχεία, χλιδή και πλούτος σε ένα βασίλειο με οικογενειοκρατία και έλλειψη οποιασδήποτε άλλης φωνής. Οι αντιφρονούντες, αν υπάρχουν απλά εξαφανίζονται. Οι ντόπιοι αρκούνται σε όσα τους προσφέρει η διοικούσα οικογένεια και βολεύονται. Άλλωστε όλες τις χειρωνακτικές εργασίες δεν τις ασκούν αυτοί.



Ξεκινήσαμε για την επιστροφή γνωρίζοντας πως θα συναντούσαμε κοντά στο Ντουμπάϊ το γνώριμο δυστυχώς μποτιλιάρισμα. Ναι, μποτιλιάρισμα μέσα στην έρημο! Ουρές χιλιομέτρων. Τα περισσότερα οχήματα, φορτηγά, βυτιοφόρα, σκαπτικά και λεωφορεία με κατάκοπους εργάτες. Δίπλα, δίπλα τα λεωφορεία δεν μπορούσες να μην αισθανθείς άσχημα με την αποτύπωση της ανισότητας στα άθλια οχήματα και στους επιιβάτες τους που γυρνούσαν περίπου στις 7 το απόγευμα στα σπίτια τους.

Καλή η διάθεση των παιδιών παρά την ταλαιπωρία και το τέλος της μέρας μας βρήκε στο δείπνο. Μετά, κάποιοι άρχισαν τα παιχνίδια με τους γνωστούς από τις άλλες χώρες, κάποιοι πήγαν να ξεκουραστούν και εγώ, αφού παρακολούθησα την ταινία του συνεδρίου με θέμα τα περιβαλλοντικά προβλήματα του πλανήτη ( έμφαση κυρίως στην υπερθέρμανση και στην απώλεια της βιοποικιλότητας) , βρέθηκα στο γνώριμο μέρος με τους συνήθεις υπόπτους ( έχουμε γνωριστεί πια) να σας γράφω νέα που δεν ξέρω πόσο σας ενδιαφέρουν. Ούτως ή άλλως βέβαια θα το έκανα.

Υ.Γ: Δεν έκανα ακόμη καμμία αγορά. θα προσπαθήσω να το κάνω στις μέρες που υπολείπονται.

10.12.06

Ημέρα 2η

Μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα μας περίμενε σήμερα στην επίσημη έναρξη της συνάντησης. Αρκετές ομιλίες με κοινότοπες αλλά και ενδιαφέρουσες απόψεις. Να ένα μικρό δείγμα: " We are the future and you are the youth that is going to find the solution"
Δήμαρχος του Ντουμπάϊ.
"we can not develop the world in an economic sense and destroy the ecology on which it rests."
Πρύτανις του Πανεπθστημίου της Lund.
"we parasite everything.Other parasites can survive with teir hosts. Let us be a successful parasite
Υπουργός Περιβάλλοντος της Παλαιστίνης.
Οι ομιλίες μάλλον κούρασαν, γιατί αρκετοί λαγοκοιμόντουσαν μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας. Η συνέχεια ήταν πρωτότυπη, αφού η παρουσίαση των ομάδων συνδυαζόταν με την τελετουργική απόθεση μιας πέτρας που η κάθε ομάδα είχε φέρει από τη χώρα της. Ανάμεσά τους και μεις.
Απολαύσαμε έναν καλό καφέ καθισμένοι σε σκηνές και ήμασταν έτοιμοι για την παρουσίαση της δεύτερης εργασίας μας.


Η οποία στέφθηκε κι΄αυτή με απόλυτη επιτυχία. Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε το βίντεο με τις περιπέτειες ενός άνάπηρου στους δρόμους της Πολίχνης. Φυσικό, αφού οι Σκανδιναβοί ιδιαίτερα έδειχναν να απορούν έντονα με όσα έβλεπαν.



Λίγη ξεκούραση και η πρώτη έξοδος στο Νουμπάϊ. Μάλλον στο εμπορικό κέντρο του και ακόμη σαφέστερα σε ένα από τα mall, το City center.
Η παγκοσμιοποίηση στο απόλυτο μεγαλείο της, αφού είτε στο Cosmos της Θεσσαλονίκης βρίσκεσαι, είτε στη πρωτεύουσα των ΕΑΕ , δεν έχεις τη δυαντότητα να βρείς διαφορές. Μόνο οι κελεμπίες και οι μπούργκες σου υπενθυμίζουν που ακριβώς βρίσκεσαι.
Κάναμε αγορες, με την καταναλωτική μας μανία στο έπακρο και επιστρέψαμε στην Ακαδημία. Οι καμήλες είχαν φύγει, αν είχαν έρθει ποτέ μα τα ψητά μας περίμεναν. Καθήσαμε να φάμε μάλλον ανακουφισμένοι.
Όπως πάντα βρήκα θέση στο κομπιούτερ μεσάνυχτα. Η βραδιά συνεχίζεται , αν λάβουμε υπόψη μας τη χθεσινή νύχτα. Με την οργάνωση ελληνικού πάρτι στο δρόμο έξω από τις εστίες. Καθισμένα τα σκασμένα στο βρεγμένο οδόστρωμα να τραγουδούν από Μαχαιρίτσα μέχρι Παπακωνσταντίνου.
Τα λέμε.




9.12.06

Ντουμπάϊ - Μέρα 1η




Όταν είδαμε να βρέχει το πρωϊ σκεφτήκαμε πως ίσως άθελά μας χαλάσαμε τον καιρό. Μάθαμε όμως πως οι μεταβολές με μικρές τοπικές βροχές είναι κάτι συνηθισμένο, αν υπολογίσουμε ότι είναι κάτι σαν άνοιξη εδώ με 21-25 βαθμούς κατά μέσο όρο.







Σήμερα άρχισαν κανονικά οι εργασίες των ομάδων και μία από τις πρώτες εργασίες που παρουσιάστηκαν ήταν και η δική μας, με θέμα "Κατανάλωση τροφίμων στη Θεσσαλονίκη". Τα παιδιά τα πήγαν πολύ καλά, δέχτηκαν μάλιστα τα συγχαρητήρια για την παρουσίασή τους από την κριτική επιτροπή.

Η άλλη μας ομάδα παρουσιάζει αύριο. Παρακολούθησα τις εργασίες του forum "Production and consumption" και πραγματικά κάποιες παρουσιάσεις με ενθουσίασαν.

Η μία από ένα κορίτσι ενός σουηδικού χωριού που ασχολήθηκε με τη δικαιοσύνη και το παγκόσμιο εμπόριο, ξεκινώντας από τον κόσμο και πηγαίνοντας στο χωριό της όπου και έκανε σχετική έρευνα στο σχολείο της και το supermarket αναδεικνύοντας τις ετικέττες του fairt rade που χαρακτηρίζουν προϊόντα που παράγονται και διακινούνται με απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα των εργαζομένων και των χωρών προέλευσης των πρώτων υλών.

Αφού φάγαμε πλουσιοπάροχα θα έλεγα ξεκουραστήκαμε, κάναμε πρόβα της αυριανής παρουσίασης και τώρα που σας γράφω εξελίσσεται η βραδιά παρουσίασης όλων των ομάδων με τον τρόπο που έχει επιλέξει η καθεμιά. Η δική μας χόρεψε ξεσηκώνοντας όλο το ακροατήριο. Η βραδιάεξελίσσεται, όλες οι χώρες παρουσιάζουν κάτι δικό τους . Κάπου εδώ θα κλείσω, γιατί πραγματικά έχω ξεπαγιάσει με τον κλιματισμό. Τα λέμε!

Ντουμπάϊ

Φτάσαμε! Καλό το ταξίδι, αλλά ταλαιπωρηθήκαμε στο αεροδρόμιο του Ντουμπάϊ. Αχανές μας δυσκόλεψε μέχρι που μας εντόπισαν και καταφέραμε να πάρουμε τις αποσκευές μας. Περιμέναμε ύστερα να έρθει το λεωφορείο, μπορούσε να πάρει μόνο δέκα, οι υπόλοιποι περιμέναμε ακόμη περισσότερο και τελικά φτάσαμε στο ETISALA ACADEMY στις 3 περίπου.
Τα δωμάτια είναι πολύ καλά, μα μόλις τώρα 4.50 καταφέραμε να τακτοποιήσουμε όλα τα παιδιά. Πολλά τα άτομα προχωρημένη η ώρα τέλος καλά, όλα καλά. Τα παιδιά δεν κοιμούνται ,θα πάνε κατευθείαν για πρωϊνό, εγώ λέω να κοιμηθώ κατά τις 6.00.
Καληνύχτα τα λέμε αύριο.

6.12.06

DUBAI

Πριν από έναν περίπου χρόνο συμφωνήσαμε με τα παιδιά της Περιβαλλοντικής ομάδας του 2ου Ενιαίου, τότε, Γενικού σήμερα ( όλως τυχαίως οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό μας σύστημα γίνονται, σχεδόν πάντα, μόνο σε επίπεδο ονόματος) να συμμετάσχουμε σε ένα παγκόσμιο ηλεκτρονικό δίκτυο για την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση με χίλιους περίπου μαθητές και καθηγητές απ' όλο τον κόσμο. Το δίκτυο συντονιζόταν από το Πανεπιστήμιο της πόλης της Lund, στη Σουηδία.
Η ολοκλήρωση του προγράμματος ήταν αρκετά ελκυστική. Θα γινόταν στο μακρινό Ντουμπάϊ, των Ε.Α.Η. Πολλές φορές αστειευτήκαμε λέγοντας ότι κανείς μας στο Ντουμπάϊ δεν θα πάει, αφού το κόστος των εισιτηρίων, αλλά και ο χρόνος που μεσολαβούσε ως την τελική παρουσίαση ήταν μεγάλος.
Παρά την έλλειψη κινήτρου τα παιδιά εργαστήκανε με προθυμία και ζήλο ολοκληρώνοντας και τις τρεις φάσεις του προγράμματος, όλα στα Αγγλικά. Τα οφέλη πολλά για όλους μας. Μάθαμε πράγματα που δε γνωρίζαμε, επικοινωνήσαμε με ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο, λειτουργήσαμε ως ομάδα με τις καλές και κακές στιγμές, χαρήκαμε αλλά και θυμώσαμε, βιώσαμε μια όμορφη συλλογικότητα, κάτι που δεν βιώνεις σε κανονικές συνθήκες στο σημερινό Λύκειο.
Και, αφού είναι γνωστό πως αν επιθυμείς κάτι πολύ όλες οι δυνάμεις…, ξέρετε τώρα, στις 8 Δεκεμβρίου αναχωρούμε για Ντουμπάϊ για να πάρουμε μέρος στο Global Environmental Youth Convention , 9-14 Δεκεμβρίου.

Έντεκα παιδιά χωρισμένα σε δύο ομάδες θα παρουσιάσουν τις εργασίες:

1. Κυκλοφοριακά προβλήματα στην Πολίχνη – Θεσσαλονίκη και 2. Κατανάλωση τροφίμων στην Πολίχνη – Θεσσαλονίκη

Τα επόμενα post από το Ντουμπάϊ.

http://geyc.ae/main.html

23.11.06

Ενεργοί πολίτες

Συνεχίζω την αναφορά μου στους κατ΄εμένα πραγματικά ενεργούς πολίτες, παρουσιάζοντας την αντίδραση μιας κοινωνίας πολιτών με διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τα δικά μας παραδείγματα.
Οι γονείς λοιπόν του δημόσιου δημοτικού σχολείου στο Λος Ολίβος, στα περίχωρα της Μαδρίτης, αντιμετώπισαν την κατάσταση που περιέγραψα στο προηγούμενο σημείωμα. Παρέλειψα να συμπληρώσω ένα δεδομένο. Την ίδρυση δύο νέων δημόσιων σχολείων στην περιοχή.
Η οργάνωση γονέων του σχολείου ζήτησε τα παιδιά αυτά να μοιραστούν και στα δύο νέα δημόσια σχολεία που εγκαινιάστηκαν εφέτος, ώστε να μην μετατραπεί το παλιό σχολείο σε "γκέτο" παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες.
Το επιχείρημά τους είναι ότι δεν είναι δίκαιο στα δύο νέα σχολεία να φοιτούν μόνο καλοί μαθητές και στο παλιό, η πλειονότητα των παιδιών να επαναλαμβάνει τις τάξεις. Οι γονείς δηλαδή θέλουν ανοιχτά σχολεία, τα οποία να δέχονται μαθητές διαφορετικών επιδόσεων. Οι δημοτικές αρχές της Μαδρίτης δεσμεύτηκαν να επιλύσουν το πρόβλημα.
Έχω την πεποίθηση ότι σε ανάλογη δική μας περίπτωση δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα στη δημιουργία ενός υποβαθμισμένου σχολείου για τσιγγάνους και μετανάστες, αρκεί τα δικά μας παιδιά να απολαμβάνουν μια εκπαίδευση αντίστοιχη των ικανοτήτων που πιστεύουμε ότι διαθέτουν.
Δεν πιστεύω ότι το ισπανικό παράδειγμα αποκλείει την εκδήλωση συμπεριφορών τύπου Αναγεννήσεως και Σταυρούπολης. Όμως είναι απολύτως ενδεικτικό μιας παιδείας που καταφέρνει να εκφραστεί με θαυμαστά αποτελέσματα για το σύνολο των πολιτών και ιδιαίτερα για όσους έχουν την ανάγκη μας. Η ατομοκεντρική, εγωπαθής, συμφεροντολογική στάση των ομάδων που κάθε φορά αναφύονται με αφορμή ένα ζήτημα καίριας γι' αυτούς σημασίας αποτελεί έκφραση έλλειψης όχι μόνο παιδείας, αλλά πολύ περισσότερο ανθρωπιάς και αλληλεγγύης.
Θα επανέρθω...

16.11.06

Η κοινωνία των ενεργών πολιτών

Ας υποθέσουμε ότι έιστε γονείς και τα παιδιά σας φοιτούν στο δημόσιο δημοτικό σχολείο της περιοχής σας, εδώ στη Θεσσαλονίκη.
Ανακαλύπτετε όμως πως υπάρχει ένα πρόβλημα. Στο σχολείο των παιδιών σας φοιτούν συνολικά περίπου 300 μαθητές και απ' αυτούς οι 29 είναι τσιγγάνοι και οι 47 παιδιά ξένων μεταναστών. Αυτά τα 76 παιδιά έχουν σοβαρά μαθησιακά προβλήματα κάτι που ασφαλώς δημιουργεί προσκόμματα στην ακώλυτη πρόοδο των δικών σας παιδιών.
Μπορείτε να προβλέψετε ποιά θα είναι η απαίτηση της οργάνωσης γονέων του σχολείου, όπως αυτή θα εκφραστεί σε επιστολή της προς τη δημοτική αρχή;
Θα περιμένω τις απαντήσεις σας!

13.11.06

Η κοινωνία των ενεργών πολιτών

Αν φέρουμε στη μνήμη μας περιπτώσεις εμφάνισης αυτού του νεφελώδους σχηματισμού, της κοινωνίας των ενεργών πολιτών στη Θεσσαλονίκη, μάλλον θα συμφωνήσουμε ότι δε λειτουργούν και τόσο θαυμαστά. Απόντες οι "ενεργοί" πολίτες σε καθημερινά φλέγοντα ζητήματα έρχονται στο προσκήνιο κατά περίπτωση και θέμα με αφετηρία ό,τι άπτεται κυρίως των προσωπικών τους συμφερόντων.
Παράδειγμα πρώτο : Η λειτουργία του ΟΚΑΝΑ στην οδό Αναγεννήσεως. Μια αποφασιμένη πλειοψηφία "ενεργών" πολιτών κατέλαβε το κτίριο για μεγάλο χρονικό διάστημα και τελικά στο όνομα της προστασίας, έτσι αόριστα, της ασφάλειας και της υγείας των περιοίκων, δε λειτούργησε ποτέ, καθώς πάρθηκε απόφαση να μεταφερθούν οι υπηρεσίες του σε χώρο του λιμένα της Θεσσαλονίκης. Δε γνωρίζω, αν λειτουργούν εκεί σήμερα.
Παράδειγμα δεύτερο: Η φιλοξενία τροφίμων του Ψυχιατρείου Σταυρούπολης στο πλαίσιο της ενσωμάτωσής τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι με το τέλος της θεραπείας τους, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων "ενεργών" πολιτών, οι οποίοι με συνεχείς και δυναμικές παρεμβάσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο κατάφεραν την ακύρωση αυτής της απόφασης. Δε γνωρίζω που φιλοξενούνται οι άνθρωποι αυτοί και αν ενσωματώθηκαν και πώς στην πραγματικότητα των υγιών συμπολιτών τους.
Παράδειγμα τρίτο: Η κατασκευή της υποθαλάσσιας αρτηρίας σχεδιάστηκε και αποφασίστηκε ερήμην όλων των κατοίκων της πόλης, χωρίς κανείς ως τώρα με θεσμικό ρόλο και φωνή να ζητήσει έστω έναν υποτυπώδη διάλογο για τη σκοπιμότητα και τα οφέλη του συγκεκριμένου μεγάλου έργου. Μια ομάδα "ενεργών" πολιτών ενδιαφέρθηκε και κινήθηκε ενάντια στη λογική της κατασκευής της, αλλά κατά σύμπτωση διαβιούν όλοι ή σχεδόν όλοι στο χώρο που θα επηρεαστεί περισσότερο από τη δημιουργία της, το κέντρο δηλαδή της πόλης. Δε γνωρίζω, αν όλοι αυτοί θα συγκροτούσαν ομάδα παρέμβασης για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Δενδροπόταμος στο δίκτυο των βασικών του υποδομών.
Αν κάνω λάθος πείτε το, αλλά, όταν μιλούμε για ενεργούς πολίτες ποιό περιεχόμενο προσδίδουμε στον όρο; Αυτό που δηλώνεται με ενάργεια στα παραπάνω παραδείγματα;
Ή μήπως πρέπει να αναφερθούμε σε εντελώς διαφορετικές παρεμβάσεις της κοινωνίας των πολιτών, για να αντιληφτούμε το πραγματικό περιεχόμενο του όρου;

26.10.06

Η Περιβαλλοντική εκπαίδευση στην πράξη…


ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στην Ελλάδα συμπληρώνει αισίως 26 περίπου χρόνια, από τις πρώτες προσπάθειες στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και κυρίως μετά τις ρυθμίσεις του νόμου 1982/90, ο οποίος ενέτασσε την Π.Ε στο αναλυτικό πρόγραμμα του σχολείου και συνιστούσε θέσεις Υπευθύνων Π.Ε σε κάθε Διεύθυνση Εκπαίδευσης. Η σύγχρονη αντίληψη για την αειφορία, η οποία βασίζεται στην έκθεση που συνέταξε και δημοσίευσε το 1987 η Επιτροπή για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη, προσδίδει στην Π.Ε χαρακτηριστικά που τη διαφοροποιούν με την αφετηρία της όχι τόσο σε επίπεδο αρχών, όσο σε επίπεδο πρακτικών.
Η σύνδεση Π.Ε και αειφορίας προβάλλεται με συγκεκριμένο τρόπο στις θέσεις του κεφαλαίου 36 της Τοπικής Ατζέντας 21 στην παγκόσμια συνδιάσκεψη του Ριο το 1992. Τα χαρακτηριστικά της Π.Ε για την αειφορία, όπως καθορίζονται από τον Tibury το 1995 είναι τα ακόλουθα:

  • Η ενασχόληση με θέματα που άπτονται του ενδιαφέροντος του μαθητή
  • Η έμφαση στην ολιστική προσέγγιση των θεμάτων
  • Ο εστιασμός στην ανάπτυξη των αξιών
  • Η επιδίωξη ενεργητικής συμμετοχής του μαθητή στη μελέτη των θεμάτων
  • Ο προσανατολισμός στην ανάπτυξη δράσης
  • Ο κριτικός χαρακτήρας
  • Ο προσανατολισμός στο μέλλον

Αν αυτή είναι η θεωρητική βάση (συνοπτικά), η πράξη αναδεικνύει μια πραγματικότητα αρκετά διαφορετική.

  • Προγράμματα που σχεδιάζονται και υλοποιούνται με κίνητρο και μοναδικό στόχο την εκδρομή, χωρίς να υποστηρίζω φυσικά ότι είναι ανώφελη.

Προγράμματα που αναλαμβάνονται μόνο για συμπλήρωση ωραρίου των συναδέλφων με παρότρυνση μάλιστα της Διεύθυνσης.

  • Προγράμματα κυρίως και μόνο φυσιολατρικά που απέχουν πόρρω από τις προκλήσεις της εποχής μας. Το σύνθημα Think globally, act locally μένει νεκρός τύπος.
  • Και φυσικά η αδυναμία του Ενιαίου Λυκείου να συμμετάσχει στο θεσμό, αφού κύρια επιδίωξή του είναι η προσφορά χρησιμοθηρικής γνώσης για τις τελικές εξετάσεις.

Για ποιο άνοιγμα νέων κατευθύνσεων στην εκπαιδευτική διαδικασία να μιλήσουμε…Το μόνο άνοιγμα που διαπιστώνουμε είναι, το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στους λίγους που επιθυμούν και μπορούν να ακολουθήσουν τον εξοντωτικό ρυθμό διεκπεραίωσης της εξεταστέας ύλης και των πολλών που μάλλον παραιτημένοι περιμένουν ένα θαύμα που δεν έρχεται ποτέ. Σε ποια συλλογικότητα να αναφερθούμε, όταν καθημερινά το μόνο που προβάλλεται είναι η ένταση του ανταγωνισμού και η ανάδειξη της ατομικότητας, ως κυρίαρχη αξία.

Να μιλήσουμε για την αξιολόγηση των προγραμμάτων που υλοποιούνται;

Τις περισσότερες φορές η επιτυχία ή μη ενός προγράμματος κρίνεται από την ύπαρξη ενός κατά προτίμηση πολυτελούς εντύπου με αρκετές φωτογραφίες, για να δικαιολογήσουμε και τα χρήματα που προσφέρονται από το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου. Οι άλλοι εκ των ενόντων με 40 περίπου ευρώ πρέπει να καλύψουν όλες τις ανάγκες του προγράμματος. Στο τέλος στέλνεται και μια βεβαίωση και όλα τελειώνουν.

Μαγική εικόνα. Εκατοντάδες τα προγράμματα σε όλη την Ελλάδα, αλλά πραγματική Π.Ε μόνο ελάχιστοι κατορθώνουν να προσφέρουν,. Γιατί:

  • Ελάχιστα προγράμματα αναπτύσσουν την κριτική σκέψη των παιδιών.
  • Ελάχιστα προγράμματα συνδέονται με συνολική προσέγγιση ενός σημαντικού για την τοπική κοινωνία ζητήματος
  • Ελάχιστα καταλήγουν στην ανάληψη ουσιαστικής δράσης με αντίκτυπο στο εγγύς περιβάλλον των παιδιών.

Αναλωνόμαστε σε συρραφή ετερόκλητων στοιχείων και με μια υποτυπώδη εκμετάλλευση μεθόδων όπως έρευνα στο πεδίο ή δραματοποίηση, είμαστε ικανοποιημένοι με μια τυπική ολοκλήρωση χωρίς πολλές φορές ουσιαστική παρουσίαση στο σχολείο και στην τοπική κοινωνία χωρίς συνολική αποτίμηση των αποτελεσμάτων για τα παιδιά, το σχολείο, τους συναδέλφους, την περιοχή.

Η θεωρία βάναυσα αποδυναμωμένη καταλήγει με μια φασματική Π.Ε που ικανοποιεί μόνο όσους τη βλέπουν για διάφορους λόγους ωφελιμιστικά. Και μη νομίζετε. Είναι πολλοί και σε διαφορετικές θέσεις από σχολεία μέχρι Κ.Π.Ε. , Διευθύνσεις , Υπουργεία και άλλους φορείς…

Ελπίδα. Μόνο τα παιδιά, εκείνα των οποίων τα μάτια και καρδιά τους πλημμυρίζουν από έγνοια και αγάπη, όραμα και όνειρο, επιθυμία για δράση και συμμετοχή στη δημιουργία ενός καλύτερου αύριο. Και αξίζουν τη συμπαράστασή μας.

25.10.06

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΥΤΙΛΟ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 21.Χ.2006 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/10/2006

Βλέπω τους βεζυρόμαγκες της εξουσίας με τους γενιτσάρους τους στα ΜΜΕ και τις ρεντικότες-ρεντίκολα στα Υπουργεία τους να θέλουν να γυρίσουν πίσω στα σχολειά τούς δάσκαλους ως ραγιάδες...

...να μαθαίνουν στα παιδιά τι; ραγιαδιλίκι;

***
Αμέλησαν, αμέλησαν επί μακρόν τα περί την Παιδείαν τα δύο κόμματα των Δυνατών, και τώρα κάνουν τους νταήδες - τους νταήδες στα γράμματα.
Κι αν νικήσουν, ποιον θα 'χουν νικήσει; Την πατρίδα...
Ημουν μικρός, πεντέμισι-έξι χρόνων. Εχοντας περάσει μιαν αρρώστια παιδική, απ' την οποίαν η μητέρα μου ήταν απολύτως βέβαιη ότι την έβγαλα καθαρή λόγω Μεγαλόχαρης, παρέμεναέως πλήρους αναρρώσεως κλινήρης επί μακρόν. Ετσι το πρώτο εξάμηνο της πρώτης Δημοτικού το έβγαλα στο σπίτι, να μαθαίνω τα πρώτα γράμματα στο κρεββάτι, με τη δασκάλα κατ' οίκον - μαυρομάτα, μελαχροινή και κομψότατημεγαλομάτα. Σήμερα κι εκ των υστέρων θα έλεγα ότι ήταν κι αυτή σαν μια κορασίδα Παναγιά - στα νιάτα της τα ανέμελα, αλλά τότε μού φαινόταν η νεαρή χαμογελαστή μου δασκάλα σαν νεράιδα! το άρωμά της και τα ακροδάχτυλά της

καθώς έγραφαν τα γράμματα, που ύστερα θα έπρεπε εγώ να αντιγράψω τόσες φορές, ώστε η κουλουρίτσα να μοιάζει με την κουλουρίτσα της κι όχι με την τεθλασμένη
της ελευθερίας που σιγά-σιγά ένοιωθα πως χάνω, χωρίς ακόμα να ξέρω ότι ελευθερία τη λένε.
Πλην όμως έτοιμος να αντικαταστήσω τη σχεδόν ανεπαίσθητη θλίψη αυτής της απώλειας με το ηδύ μυστήριο του κόσμου μετά και με τη δασκάλα, βρέθηκα
στη μέση της χρονιάς, με τα κοντά μου παντελονάκια αίφνης κι εγώ στη σχολική τάξη. Παλιές καραβάνες ήδη τα άλλα πρωτάκια με έβαλαν στη μέση, μόνον μου, χωρίς τα ακροδάχτυλα, το χαμόγελο, το άρωμα και τις ματάρες της δασκάλας μου.
«Στάθη, έχεις καλόν πατέρα, πρέπει να μάθεις γράμματα!», έτσι, με τη βροντώδη του φωνή, ο δάσκαλος απεκατέστησε τις σταθερές του κόσμου γύρω μου εν μια στιγμή και άρχισα ευθύς εξ εκείνου του πρώτου κι ευλογημένου λεπτού, σταθερός και στα πόδια μου, να λαμβάνω την αγωγή μου.
Εως την έκτη Δημοτικού ο δάσκαλός μου, πάντα μέσα στο κουστουμάκι του και πίσω απ' τη σφιχτοδεμένη φθηνή γραβάτα του, την ωραία του άρθρωση, τον καλλιγραφικόν του χαρακτήρα, το δάκρυ του (όταν μας σχόλασε παράωρα λόγω πραξικοπήματος), το γέλιο του, την περίσκεψη άμα τε
και το ρηξικέλευθον, μας μάθαινε τις πρώτες συντεταγμένες του κόσμου και του ρωμαίικου, περί μυστηρίων και ηρώων, λογικής κι ονείρων τις διαφορές και τις ομοιότητες του ανθρώπου με τη ζωγραφιά του. Και πώς είναι αν την κάμει ο ίδιος ή όταν την έχει φιλοτεχνήσει άλλος και τι ιστορούν όλα αυτά μαζί.
Φιλέας Φογκ και Κολοκοτρώνης ο δάσκαλος, πότε μίλαγε για τη διάβαση της Ερυθράς Θαλάσσης και την καιόμενη βάτο, πότε μας έβαζε προβλήματα με πορτοκάλια, κιλά, δραχμές και μανάβηδες, πότε έφερνε επίσκεψη στην τάξη τον Ομηρο και τον Διγενή Ακρίτα, πότε ταξίδευε την τάξη στον Γαλαξία και στους ωκεανούς καβάλα στη ράχη του Μόμπυ Ντικ και πότε-πότε, στις εκδρομές, στα λειβάδια της άνοιξης περί τις παρυφές της μικρής μας πόλης διάλεγε απ' τα ζεμπιλάκια των κοριτσιών σφιχτά αυγά· ένα-δυο όχι πιο πολλά· και τα έτρωγε με αλάτι και πιπέρι από μιαν αλατοπιπεριέρα που κουβαλούσε πάντα μαζί του, στην τσέπη του - η μόνη εξάρτυση οπλισμού που είδα ποτέ τον δάσκαλό μου να φέρει πάνω του.
***
Ξανάδα τον δάσκαλό μου, πολλά χρόνια μετά, πρωτοετής φοιτητής, στο ίδιο ή κάποιο παρεμφερές και πάντως ήδη παλιωμένο κουστουμάκι του κλεισμένον και κατάφρακτον, με τη γραβατίτσα του ακόμα πιο σφιγμένη, χωρίς καθόλου αυτή η γραβάτα να έχει ακολουθήσει τη μόδα που είχε πια φαρδύνει και μακρύνει τις γραβάτες.
Μόνο ένα πάνω του ήταν αλλοιώς.
Ο δάσκαλός μου ήταν βραχύσωμος! Ω της ανακαλύψεως! Δεν ήταν ο γίγαντας που έβλεπαν τα παιδικά μου μάτια να υψώνεται πάνω μου και, σαν διευθυντής ορχήστρας, να τοποθετεί τις αρμονίες γύρω μου και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι -ήταν βραχύσωμος!
«Στάθη, παιδί μου, τι κάνεις; πώς πάνε οι σπουδές σου; τι κάνει ο πατέρας σου και η μητέρα σου! έχεις εξαιρετική μητέρα!»

Καλέ μου, δάσκαλε.

Με το ευρύ σου στήθος -στα πενήντα σου χοροπηδούσες μαζί μας για να ξεθαρρέψουμε και να κάνουμε τις ασκήσεις στη γυμναστική, σαν σπουργίτια αντίκρυ σου, κι ο χοντρούλης και ο ντροπαλός να κάνουν κι αυτοί σωστά τις ασκήσεις, να μην τους πάρει παραμάζωμα ο αλανιάρης κι ο παλικαράς συμμαθητής- χοροπήδαγε μαζί μας στα πενήντα του ήδη ο δάσκαλος ο βραχύσωμος γίγαντας ο ευρύστερνος
υπάρχει απ' αυτό το χοροπηδητό ευγενέστερη θυσία στο γένος των ανθρώπων και τη χάρη των θεών;

*****

Τον πρώτο μας δάσκαλο ακολούθησαν καθηγητές, άλλοι καλοί, άλλοι καλύτεροι κι άλλοι κακοί. Ολοι έχουμε ζήσει μαζί τους τη διαδρομή της αγωγής. Με το πρόταγμα του ευ ζην άλλοι εξ ημών φυλαχτό κι άλλοι όχι. Αλλοι μάθαμε, άλλοι συνεχίσαμε να μαθαίνουμε ακόμη κι άλλοι ξεχάσαμε να μαθαίνουμε προ πολλού. Ομως τον Δάσκαλο και τον Καθηγητή

τη Δασκάλα και την Καθηγήτρια που μας νοιάστηκαν -κι όχι βεβαίως εκείνους που μας ξεπέταξαν- αγέραστους φέρουμε στην καρδιά μας, σαν ευχές για το καλό και το αγαθό, το ωραίο.

Στη φτερούγα σου, δάσκαλε.

23.10.06

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ


Ένας εκπαιδευτικός που πίστευε ότι οι καλοί πηγαίνουν πάντα στον Παράδεισο...

Φανταστείτε, λοιπόν, την έκπληξή του, όταν ενημερώθηκε αρμοδίως για την αδυναμία εύρεσης μιας θέσης καθημένου σ' αυτόν. Σαν να θυμήθηκε κάποια χρόνια πριν, τους συναδέλφους του να απεργούν, διεκδικώντας ένα καλύτερο παρόν και ακόμη περισσότερο μέλλον και την τότε κυβέρνηση να επικαλείται αδυναμία εύρεσης χρημάτων!

Ο ίδιος βέβαια συμφωνούσε απόλυτα με τους τότε ισχυρισμούς των αρμοδίων υπουργών, γι' αυτό το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν ο εαυτός του και το άμεσο συμφέρον του! Η οικονομία δεν αντέχει, βρε παιδιά, ήταν η μόνιμη επωδός του. Και όπως δίδασκε στους μαθητές του, αυτό που έπρεπε να τους ανησυχεί είναι " Τι ψυχή θα παραδώσουν", όπως και η τότε κυβέρνηση ασχολούνταν με το κυρίαρχο ερώτημα "Πως να παραδώσουμε τα πάντα στους εργολάβους".

Όλος ο κόσμος του σωριάστηκε μονομιάς. Ούτε ένα καναπές για έναν τίμιο και εργατικό δάσκαλο; Μια καρεκλίτσα; Ένα σκαλοπατάκι; Έτσι ανταμείβονταν οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής; Η Μαριέττα τον κοίταξε με απροσποίητη καλωσύνη! Ή όρθιος ή στην κόλαση!

Είναι ευχάριστο, σκέφτηκε, να έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε τόσο ενδιαφέρουσες επιλογές!

16.10.06

Απεργία

Το πανηγυράκι της εκλογής των τοπικών αρχόντων έληξε, ως προς την πρώτη φάση του, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, όμως των εκπαιδευτικών συνεχίζονται. Οι μεν δάσκαλοι βρίσκονται στην 5η εβδομάδα των κινητοποιήσεων τους, οι δε καθηγητές προχωρούν από αύριο στην τρίτη απεργιακή τους πρωτοβουλία, αυτή τη φορά τριήμερη. Αρκετά σχολεία στη Θεσσαλονίκη και κυρίως στην Αθήνα (αλλά και σε άλλες πόλεις) έχουν καταληφθεί από τους μαθητές, ενώ και στον Πανεπιστημιακό χώρο διαφαίνονται ανάλογες κινήσεις των φοιτητών και των καθηγητών τους.
Η παιδεία σαν ένα καζάνι που βράζει, αποτελεί αγαπημένη μεταφορά των τηλεσχολιαστών, οι οποίοι φυσικά ασχολούνται μάλλον επιδερμικά και περιστασιακά με το θέμα. Οι γονείς, αν και στο μεγαλύτερο ποσοστό τους διάκεινται θετικά απέναντι στους απεργούς, έχω την αίσθηση ότι αγωνιούν περισσότερο για τη φύλαξη των παιδιών τους, παρά για την ουσιαστική τους μόρφωση.
Ποιον ενδιαφέρει τελικά το αίτημα αυτό;
Μήπως τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς; Μα τουλάχιστον στο χώρο της Δευτεροβάθμιας, όπου κινούμαι και εγώ, οι περισσότεροι δεν απεργούν, επικαλούμενοι ποικίλους και αντιφατικούς πολλές φορές, λόγους. Αν συζητήσουμε σε επίπεδο στόχων, οραμάτων για το μέλλον του σχολείου, έχω την αίσθηση ότι θα διαφανεί μια τάση να μη θίξουμε τίποτα, αν και είναι διάχυτη η αίσθηση ότι κάτι δεν παέι καλά.
Όταν γνωρίζεις πως οι αγώνες έχουν και κόστος, η διάθεση να το επωμιστείς δεν είναι πάντα δεδομένη. Ακόμη και τα οικονομικά αιτήματα, που συνοψίζονται στη φράση "να ζούμε από το μισθό μας" δεν συνεγείρουν, ίσως, γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι αμείβονται περισσότερο απ΄ό,τι αξίζουν, είτε, γιατί υπάρχει άλλη επαγγελματική διέξοδος, περισσότερο κερδοφόρα. Ενώ βέβαια είναι γνωστό σε όλους ότι κακοπληρωμένοι και μίζεροι εκπαιδευτικοί δύσκολα προσφέρουν ποιοτικό έργο, ενώ πολύ ευκολότερα αναδεικνύονται σε απλούς παρατηρητές, παθητικούς θεατές μιας κατάστασης που αναπαράγεται προς όφελος των προνομιούχων (όποιοι κι αν είναι αυτοί)
Μήπως το αίτημα για ουσιαστική μόρφωση όλων των παιδιών αφορά τουλάχιστον τους μαθητές; Εν μέρει, ναι. Μέσα από την πολυσπερμία των διαφορετικών αφετηριών μιας κατάληψης δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για διάλογο, συμμετοχή, συνειδητοποίηση της ανάγκης του αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον.
Όμως, πόσοι από τους μαθητές μας, είναι ενημερωμένοι, πόσοι έχουν τη δυνατότητα να διατυπώσουν , έστω και λανθασμένα, μια πρόταση, ένα όραμα για το σχολείο του μέλλοντος; Έχω την αίσθηση, ότι αρκετοί πέφτουν στην παγίδα να θεωρήσουν την κατάληψη μια ευκαιρία να αφοσιωθούν περισσότερο στο πραγματικό τους( όπως πιστεύουν) έργο, τα φροντιστηριακά τους μαθήματα. Επιβεβαιώνοντας μια αδιέξοδη πολιτική, που έχει οδηγήσει σε σχολεία- νεκροταφεία κάθε δημιουργικής, κριτικής φωνής.
Οι γονείς , μπορεί να μη θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους; Κανείς δεν θα απαντήσει αρνητικά. Όμως, το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στην καλύτερη περίπτωση στην επιλογή του κατάλληλου εξωσχολικού κέντρου εκπαίδευσης, για όσους έχουν τη δυνατότητα αυτή. Ακούσατε κάποια φωνή αγωνίας για την κατάσταση στο ελληνικό σχολείο; Για την υποχρηματοδότηση, την ελλιπή υποδομή, την έλλειψη εργαστηρίων και πραγματικών βιβλιοθηκών, το εξοντωτικό καθημερινό πρόγραμμα των παιδιών τους, τα ακατάλληλα βιβλία, την απουσία επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών; Τίποτα. Οι κραυγές περιορίζονται σε ανούσια και επουσιώδη ζητήματα, χωρίς να θίγουν την ουσία του προβλήματος.
Τι μένει λοιπόν; Αποδεχόμαστε την κατάσταση ως έχει ή διεκδικούμε το μέλλον που μας αξίζει; Νομίζω ότι η ιστορία μας δείχνει το σωστό δρόμο. Θέλουμε να τον ακολουθήσουμε;

14.10.06

Εικόνες



Αντίστιξη
: (η) ΜΟΥΣ. Ο συνδυασμός διαφορετικών (αντίθετων μεταξύ τους) μελωδικών γραμμών μέσα στην ίδια σύνθεση.





Θέλετε να σχολιάσετε;

Εκλογές

Το πανηγύρι αρχίζει να φτάνει στην κορύφωσή του. Ευτυχισμένες φάτσες μου χαμογελούσανε μέσα σε πολυτελή, πολύχρωμα φυλλάδια, κολλημένες σε τοίχους, αφημένες ανεπιτήδευτα στον υαλοκαθαριστήρα του αυτοκινήτου μου, ζωντανές παρουσίες στην τηλεόραση, γοητευτικές φωνές στο ραδιόφωνο να διαλαλούν την κρισιμότητα της απόφασής μου στις εκλογές που έρχονται.
Φροντισμένα βιογραφικά, με σπουδές, αγγλικά, υπολογιστές, ενδιαφέρον για την τρίτη ηλικία και τους ανήμπορους, μια δόση εθελοντισμού, από Ολυμπιακούς μέχρι διανομή φαγητού σε απόρους να φανερώνουν τα χαρακτηριστικά μιας προσωπικότητας που διακρίνεται από ένα πάθος και μια θέληση: Να με υπηρετήσουν.
Ειλικρινά αισθάνθηκα και αισθάνομαι προνομιούχος. Κάτι θα έχω κάνει για να αξίζω τόση προσοχή και τόσο ενδιαφέρον! Ξεχασμένοι στο μακρινό παρελθόν άνθρωποι, με τους οποίους ούτε μια απλή κουβέντα δεν είχα, τηλεφωνούν γεμάτοι αγωνία να μάθουν νέα μου και έτσι το φέρνει ο λόγος και μου εκμυστηρεύονται το όνειρό τους να προσφέρουν στα κοινά, ζητώντας μου την έμπρακτη ενίσχυση. Α, μου προσφέρουν και δωρεάν ταξιδάκι στη γενέτειρά μου για να ψηφίσω...αυτούς.
Αντιλαμβάνομαι τον πόνο τους. Λίγο είναι να θέλουν να σε βοηθήσουν και εσύ άσπλαχνος και αδιάφορος να προσπερνάς την τόση καλοσύνη και ανιδιοτέλεια; Γι' αυτό και εγώ κρατώ όλα τα φυλλάδιά τους, διαβάζω με ιδιαίτερη προσοχή τα γραφόμενά τους και προσπαθώ να φανταστώ τη ζωή μου, όταν όλα θα έχουν τελειώσει και όσοι εκλεγούν θα αναλάβουν να φέρουν σε πέρας τα οράματά τους.
Υποθαλλάσιες οδοί, θαλάσσια συγκοινωνία, δωρεάν μετακινήσεις με λεωφορεία στο ιστορικό κέντρο, παραλιακά πάρκα, τραμ, ποδηλατόδρομοι, ανάπλαση υποβαθμισμένων περιοχών, λιμνούλες με γάργαρο τρεχούμενο νερό, οάσεις με καμήλες και ξωτικά , εμπορεία φοινικικά και ηδονικά μυρωδικά, ο παράδεισος επιτέλους παίρνει σάρκα και οστά.
Αληθινό πανηγύρι. Της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της συμμετοχικής δημοκρατίας. Σε έναν γύρο ή σε δύο γύρους φτάνει στο τέλος, θυμίζοντας το άλλο μεγάλο πανηγύρι, τις βουλευτικές εκλογές.
Οι μίζες, οι κουμπάροι, τα ρουσφέτια, τα δωράκια, οι εργολαβίες, οι αποχαρακτηρισμοί χρήσεων και αξιών, τα ψεύδη, η υποκρισία, οι θεσιθήρες και οι εξουσιολάγνοι, εμφανίζονται τότε στη σκηνή συγκινημένοι και περιχαρείς.
Το όνειρό τους έγινε πραγματικότητα...
Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!

10.10.06

Βρέχει!

Έβρεξε αρκετά τις τελευταίες μέρες, όχι όμως τόσο, ώστε να μας δώσει τη δυνατότητα να δούμε τα όνειρά μας να μας συνοδεύουν πολύχρωμα μέσα από το ουράνιο τόξο στις καθημερινές μας αναζητήσεις.
Είμαι υπερβολικός λέτε; Μήπως σχηματίζω λανθασμένη εικόνα των όσων γίνονται γύρω μας; Η εμπειρία μας τελικά υπερισχύει της καθαρής νόησης, οδηγώντας σε εντελώς υποκειμενικές θεωρήσεις της πραγματικότητας;
Εξακολουθώ να θεωρώ σημείο αιχμής την εκπαιδευτική αναταραχή των ημερών μας, γιατί κατά τη γνώμη μου αναδεικνύει όλη την παθογένεια της σύγχρονης δημοκρατίας μας. Αλήθεια ποιός είναι ο ρόλος μιας υπέυθυνης, εκλεγμένης δημοκρατικά κυβέρνησης;
Να υβρίζει καθημερινά όσους επιδιώκουν τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους με το μόνο όπλο που διαθέτουν, την απεργία; Μήπως έργο της είναι να καταγράφει τα ποσοστά της απεργίας σε όλη την Ελλάδα, επιχαίροντας και τονίζοντας, λανθασμένα μάλιστα, τα χαμηλά της ποσοστά σε κάποιες περιοχές; Η παραπληροφόρηση με τη χρήση κούφιων από περιεχόμενο λέξεων, όπως διάλογος και μεταρρύθμιση, μπορεί να αντικαταστήσει τον υπέυθυνο πολιτικό λόγο;Ποιος έχει συνταγματικά την υποχρέωση να συνθέτει τα αντικρουόμενα συμφέροντα σε μια πολιτεία, αναζητώντας τη σύνθεση, τη χρυσή τομή μεσα απο υποχωρήσεις και συμβιβασμούς;
Σίγουρα όχι οι εδώ και 4 εβδομάδες απεργούντες δάσκαλοι. Αυτοί έχουν τη θεμελιώδη για την επαγγελματική και κοινωνική τους υπόσταση απαίτηση να επιστρέψουν στα σχολεία τους με ήσυχη τη συνείδησή τους, πως έπραξαν το καλό και το δίκαιο. Για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Πιστεύετε ότι το μέλλον μας ανήκει σ' αυτούς που δειλοί και μοιραίοι αντάμα προσκυνούν με υποκρισία και υπολογισμό τους ισχυρούς κάθε εξουσίας μικρής ή μεγάλης; Σ' αυτούς που οχυρώνονται στον μικρόκοσμό τους, αγνοώντας τη σημασία των αγώνων για το κοινό καλό; Σε όσους άραγε κρύβουν επιμελώς το γονατισμένο σχήμα τους, στην τσάντα τη δερμάτινη ή στην ψυχή την ψάθινη;
Αν ναι, θεωρήστε όσα προηγήθηκαν αποτέλεσμα μιας λανθασμένης και συνάμα επιζήμιας αντίληψης των πραγμάτων.

Γαζώνουν χαμηλά τα πολυβόλα,
ή σκύβεις ή απογειώνεσαι.

4.10.06

Αυτοκίνητο

Ήταν απόγευμα, όταν έφτασα τη Δευτέρα στην πόλη της Ν. Ορεστιάδας. Για όσους δεν τη γνωρίζουν είναι η μεγαλύτερη πόλη του Β. Έβρου, δημιούργημα των προσφύγων Ελλήνων της Α. Θράκης και ιδιαίτερα των κατοίκων του πιο όμορφου προαστίου της Αδριανούπολης, του Κάραγατς.
Έχετε παρατηρήσει ποιες λεπτομέρειες του παρελθόντος συγκρατεί η μνήμη μετά τη πάροδο κάποιων χρόνων; Ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές γίνονται ένα αμάλγαμα βιωμένης εμπειρίας, το οποίο συνδέεται με νοσταλγία και μια αδιόρατη θλίψη. Ίσως για το χαμένο χρόνο που διαρκώς αναζητούμε…
Εστίασα στις εμφανείς αλλαγές που μπορούσα να διακρίνω στον αστικό της κορμό. Δυστυχώς επιβεβαίωσα όσα αρκετοί σχολιαστές του ελληνικού αστικού χώρου έχουν ήδη επισημάνει. Την επιταχυνόμενη μεταβολή της επαρχίας σε ένα κακέκτυπο της Αθήνας, αλλά και της Θεσσαλονίκης. Αναμφισβήτητη η απόλυτη κυριαρχία του αυτοκινήτου. Κυκλοφοριακός φόρτος, στον κεντρικό δρόμο, άναρχα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, έλλειψη ποδηλάτων και όλα αυτά σε μια επίπεδη πεδινή έκταση χωρίς ίχνος έστω και μικρής ανηφόρας.
Το αυτοκίνητο, ο μεγαλύτερος βραχνάς και της Θεσσαλονίκης αναμφίβολα εξυπηρετεί. Προσφέρει δυνατότητες μετακίνησης οι οποίες απουσιάζουν σε μια τυπική ελληνική πόλη. Όμως, έχω την εντύπωση ότι το αυτοκίνητο έχει μετατραπεί πια στην απόλυτη ενσάρκωση όλων όσων συνθέτουν το σύγχρονο άνθρωπο- καταναλωτή. Εικόνων, προϊόντων, πολιτικής, ιδεών, προτύπων, αξιών…

Και γι’ αυτό είναι περισσότερο δύσκολο να περιορίσουμε τη χρήση του. Αφού ο καθένας μας, αισθάνεται κυρίαρχος του εαυτού του μόνο όταν οδηγεί το τετράτροχό του στους απλόχωρούς δρόμους της φαντασίας του. Γιατί μόνο εκεί υπάρχουν όσα οι διαφημιστές κάθε μορφής μας προτείνουν καθημερινά.

27.9.06

Αποκάλυψη!

Νιώθω βαθύτατα συντετριμμένος... Ανακάλυψα σημερα πτυχές του εαυτού μου τις οποίες αγνοούσα ως τώρα, μέσα στο σκοτάδι της φιλαυτίας μου. Ανακάλυψα λοιπόν την ανεντιμότητα του χαρακτήρα μου και το μαξιμαλισμό των οραμάτων μου. Και θέλω να μοιραστώ μαζί σας την χαρά της αυτογνωσίας και της μεταμέλειας.
Είμαι ανέντιμος, γιατί διεκδικώ ουσιαστική μόρφωση για όλα τα παιδιά και όχι μόνο για τους γόνους των προνομιούχων. Επειδή απαιτώ από την Ελληνική πολιτεία να θέσει ως πρώτη προτεραιότητα της πολιτικής της την εκπαίδευση, επειδή απαιτώ την έμπρακτη αναγνώριση της σημασίας και της δυσκολίας του εκπαιδευτικού έργου. Θέλουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια με το μισθό μας, αφιερωμένοι σε ένα έργο που εμείς επιλέξαμε, γιατί μας γοήτευσε και μας γοητέυει. Και αυτό φυσικά αποτελεί αδιάψευστο τεκμήριο ανεντιμότητας!
Σε μια κοινωνία και σε μια εποχή που πραγματικά εντυπωσιάζει με το ήθος και την αυστηρή προσήλωση στο καθήκον όλων, όσοι εμπλέκονται σ' αυτό που ονομάζεται δημόσιος βίος και δημόσια πολιτεία. Σ' αυτή την εποχή είναι φυσικό να θεωρούνται μαξιμαλιστικά όλα τα αιτήματα των εργαζομένων και απολύτως λογικά τα αιτήματα των τραπεζών, των εργοστασιαρχών και των πάσης φύσεως επενδυτών.
Βαθιά συντετριμμένος αναγνωρίζω τα λάθη μου και αφήνοντας πίσω μου το παρελθόν προσχωρώ στη μεγάλη παρέα των θεατών της εικονικής πραγματικότητας παρόντος και μέλλοντος. Με τις αληθινές αξίες και τα σωστά οράματα!
Σας αφήνω, γιατί πρέπει να προλάβω τη σύναψη του τρίτου καταναλωτικού μου δανείου!

26.9.06

Σχέδια

Συννεφιασμένη μέρα. Άρχισε και να βρέχει. Σήμερα ασχοληθήκαμε κυρίως με σχεδιασμό. Σχεδιάσαμε μια μικρή έρευνα μέσω ερωτηματολογίου με την οποία θα προσπαθήσουμε να διαγνώσουμε τις προσδοκίες  των εκπαιδευτικών από τα επιμορφωτικά σεμινάρια στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση.
Στόχος μας είναι να εντοπίσουμε τις αδυναμίες του συστήματος επιμόρφωσης που ακολουθούσαμε ως τώρα, τονίζοντας περισσότερο τις όποιες αρετές. Η προώθηση της Περιβαλλοντικής Αγωγής – Εκπαίδευσης αποτελεί την κύρια προσπάθειά μας. Θέλουμε όμως να απευθυνθούμε σε έναν μεγαλύτερο αριθμό συναδέλφων που ως τώρα δε θέλησαν να υλοποιήσουν ένα πρόγραμμα Π.Ε. ή ακόμη περισσότερο αγνοούν την ύπαρξη της.
Πολλοί συνάδελφοι άλλωστε εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να θεωρούν περιττές και ανώφελες τις δραστηριότητες των περιβαλλοντικών ομάδων, θεωρώντας ότι λειτουργούν εις βάρος του κύριου εκπαιδευτικού μας έργου. Να αναπαράγουμε κοινότοπη μασημένη γνώση, ώστε οι μαθητές μας να αξιολογηθούν με επιτυχία στις όποιες εξετάσεις, σχολικές, περιφερειακές, εθνικές… Η πράξη φανερώνει πως ούτε αυτό κάνουμε σωστά.
Το όνειρο ενός σχολείου ανοικτού στην κοινωνία και τις προκλήσεις των καιρών, σχολείου δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης, κριτικής και διαλόγου είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Αυτό κι αν είναι μαξιμαλιστικό αίτημα!

25.9.06

ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ 1

Είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο της ποιότητας ζωής σε μια πόλη ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στα άτομα με κινητικές ή αλλης μορφής αναπηρίες;
Αν απαντήσετε θετικά στην ερώτηση αυτή, τότε μάλλον δεν θα είστε καθόλου ικανοποιημένοι από την ποιότητα ζωής στη Θεσσαλονίκη. Μια πόλη στην οποία σε εντυπωσιάζει η έλλειψη ενδιαφέροντος προς όσους έχουν την ανάγκη μας. Από αναπήρους μέχρι ηλικιωμένους ή μητέρες με παιδιά.
Ανυπαρξία διαβάσεων, ύπαρξη διαβάσεων αδιάβατων όμως από αυτοκίνητα, μηχανάκια ή κακό σχεδιασμό, κατειλημμένα πεζοδρόμια ή ανυπαρξία πεζοδρομίων, αγένεια και αναισθησία οδηγών αυτοκινήτων, λεωφορείων, ταξί απέναντι σε όποιον αδύναμο έχει την ατυχία να χρειάζεται τη βοήθειά τους, όλα αυτά συνθέτουν μια τυπική καθημερινή εικόνα της ζωής μας στην κατά Αθηναίους "ερωτική" Θεσσαλονίκη.
Αντίθετα η η μή "ερωτική", αλλά βαθύτατα αισθαντική Βαρκελώνη εντυπωσιάζει. Με τις δυνατότητες κίνησης και συμμετοχής στη δημόσια ζωή σε όσους αποκλείονται στο δικό μας μικρόκοσμο. Φαρδιά πεζοδρόμια χωρίς αυτοκίνητα ή μηχανάκια, ειδικές ράμπες σε όλα τα πεζοδρόμια για καροτσάκια όλων των τύπων, λεωφορεία με δυνατότητες εισόδου σε αναπήρους, προτεραιότητα στους πεζούς σε κάθε περίπτωση ύπαρξης ειδικής διάβασης, όλα τα προηγούμενα συντελούν, ώστε να δημιοργούνται εικόνες εντελώς παράδοξες για όλους εμάς που ζούμε σε τυπικές Ελληνικές πόλεις.
Ήταν απόγευμα, όταν πηγαίνοντας επίσκεψη στο έργο πνοής του περίφημου Καταλανού αρχιτέκτονα Antonio Gaudi, τη Sangrada Familia, καθήσαμε να ξεκουραστούμε σε ένα από τα πολυάριθμα παγκάκια ενός τεράστιου για τα δικά μας δεδομένα πεζόδρομου. Με λωρίδες για ποδήλατα δεξιά και αριστερά και παιδική χαρά για τα παιδιά. Δίπλα μας βρισκόντουσαν δύο ηλικωμένοι και ένα ανάπηρος σε καροτσάκι. Σε λίγο εμφανίστηκε άλλος ένα ηλικιωμένος σε καροτσάκι και όλοι μαζί απολάμβαναν τη συζήτηση στον ίσκιο των δέντρων με το αεράκι να αγγίζει τα πρόσωπά τους. Φαινόντουσαν ήρεμοι και μάλλον ευτυχισμένοι.
Πως περνούν οι δικοί μας ανήμποροι να μετακινηθούν συνάνθρωποί μας; Βιώνουν καθημερινά την απόρριψη μιας κοινωνίας που αποστρέφει το βλέμμα της από τον άρρωστο, τον αδύναμο, γιατί η αισθητική των προτύπων μας δεν συνδέεται με εικόνες ελάχιστα λαμπερές, εικόνες αστραφτερές σαν τα λαμπερά, αστραφτερά χαμόγελα της εικονικής πραγματικότητας που βιώνουμε ή θέλουμε να βιώνουμε.

22.9.06

Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο !!!

Πως ορίζουμε την ποιότητα ζωής σε μια πόλη; Ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την αρμονία ανάμεσα στους ανθρώπους και τον αστικό τους χώρο; Η απροσδιόριστη έννοια της ευτυχίας είναι δυνατόν να συνδεθεί με την καθημερινότητά μας στην πόλη που ζούμε;
Αυτά και άλλα ερωτήματα με βασανίζουν κάθε φορά που γίνομαι αυτόπτης μάρτυρας μιας παραδοξότητας. Να γιορτάζουμε για παράδειγμα την Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο ακούγοντας τις πανηγυρικές δηλώσεις στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μας παρέα με εκατοντάδες άλλους εποχούμενους στη συμφόρηση της Εγνατίας!
Και πάλι καλά! Γιατί, όταν αρχίσουν και οι εκδηλώσεις με κλείσιμο δρόμων, τότε οι αλαλαγμοί χαράς των εορταζόντων στα ακίνητα αυτοκίνητά τους δεν περιγράφονται!
Φυσικά είναι περισσότερο εύκολο και απείρως πιο διασκεδαστικό να οργανώνεις γιορτές από το να δημιουργείς ουσιαστικές διεξόδους σε όλους εκείνους που θα ήθελαν να μετακινηθούν εναλλακτικά, με ώφελος και για το αστικό περιβάλλον και για τους ίδιους...
Υπάρχει μέλλον για την Θεσσαλονίκη; Θα προσπαθήσω να απαντήσω με βάση και την εμπειρία μου από δύο επισκέψεις, η μία πρόσφατη, το καλοκαίρι, στη Βαρκελώνη.

Υ.Γ.: Η φωτογραφία άσχετη! Όπως και οι διοικούντες μας!

21.9.06

Νταρφούρ

Ήμουνα έτοιμος να αρχίσω την περιγραφή της πόλης που ονειρεύομαι να ζήσω, παίρνοντας κάποια παραδείγματα από τη Βαρκελώνη, το πιο επιτυχημένο μοντέλο αλλαγής της εικόνας μιας πόλης προς το καλύτερο. Άλλαξα γνώμη για να αναφερθώ στο Νταρφούρ. Μια επαρχία του Σουδάν στην οποία επί χρόνια από το 2003 μαινόταν εμφύλιος πόλεμος με χιλιάδες νεκρούς και εκτοπισμένους. Μετά από μια πρόσκαιρη διακοπή με την υπογραφή μιας βραχύβιας, όπως αποδείχθηκε, ειρηνευτικής συνθήκης, ο πόλεμος, που μάλλον δεν σταμάτησε ποτέ, συνεχίζεται. 200.000 νεκροί, 2.500.000 εκτοπισμένοι, ελλείψεις σε βασικά αγαθά πρώτης ανάγκης, νερό, τρόφιμα, φάρμακα. Ακούσατε κάτι στα μέσα ενημέρωσης; Όχι; Κάνετε λάθος. Η κρατική τηλεόραση παρουσίασε απόσπασμα από την ομιλία του ηθοποιού και σκηνοθέτη Κλούνεϊ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. με θέμα τη γενοκτονία το Νταρφούρ. Έτερον ουδέν. Καμία εικόνα από μεγάλες διαδηλώσεις στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, καμία ομήγυρη τηλεαστέρων να αναλύουν το θέμα σε πολυπρόσωπα δελτία ειδήσεων. Αν όμως ο Κλούνεϊ σκηνοθετήσει ή παίξει σε μια ταινία για το Νταρφούρ, όπως παλαιότερα γυρίστηκε « Το ξενοδοχείο Ρουάντα» για μια άλλη σφαγή, τότε σίγουρα θα βρεθεί χώρος στα ιδιωτικά κανάλια για τα παρασκήνια, τις δεξιώσεις ή τις ενδυματολογικές προτιμήσεις των συντελεστών της ταινίας. Τα παιδιά του Νταρφούρ και του κάθε Νταρφούρ σε όλο τον κόσμο θα συνεχίσουν να παραμένουν αφανείς κομπάρσοι μιας παγκόσμιας ιστορίας χωρίς τέλος. Στην αθλιότητα και την υποκρισία.

19.9.06

Η ΟΜΑΔΑ

Σε μια εποχή που αποθεώνει τις αξίες της αγοράς , θεωρώντας μονόδρομο την απαράβατη ισχύ των νόμων της, κάποιες ειδήσεις δημιουργούν μικρές χαραμάδες αισιοδοξίας για το μέλλον.
Αναφέρομαι στην ιστορικότερη ομάδα της Καταλονίας, την ομάδα μιας εξαιρετικά ζωντανής πόλης, της Βαρκελώνης. Η Μπαρτσελόνα λοιπόν συμφώνησε να τοποθετήσει στην φανέλα της χορηγικό σήμα, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Θα μου πείτε, αυτό δεν αποδεικνύει την αδήριτη ισχύ της αγοραίας αντίληψης των πραγμάτων;
Παραδόξως, όχι! Η Μπαρτσελόνα συμφώνησε για τα επόμενα 5 χρόνια να φέρει στη φανέλα της το λογότυπο της UNICEF, υποστηρίζοντας τα προγράμματά της για τα παιδιά όλου του κόσμου. Αποκρούοντας εμπορικές προτάσεις πολυεθνικών εταιρειών πολλαπλάσια εμπορικά ωφέλιμες…
Αναγνωρίζω την ένσταση. Δεν παύει να είναι μια επαγγελματική ομάδα που συμμετέχει στο πανηγύρι των εταιρειών, το σημερινό παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Αμφισβητείτε όμως ότι είναι μια κίνηση με έμπρακτα αποτελέσματα για πάσχοντες του πλανήτη μας; Σε αντίθεση με τα ωραία λόγια των περισσότερων, που ποτέ δεν γίνονται πράξη; Και δεν θα μιλήσω για όσα εκφράζει ιστορικά η συγκεκριμένη ομάδα σε σχέση με την αντίπαλό της, την ομάδα της Μαδρίτης…

14.9.06

ΙΔΕΑ 1

Ένα γοητευτικό δείγμα κόμικ. Παρουσιάζεται με ενάργεια η παραπλανητική αντιστροφή των εννοιών, των αξιών στην εποχή μας. Ποιός είναι ο Δαβίδ και ποιός ο Γολιάθ σήμερα; 'Eχουμε το νοητικό εξοπλισμό να συνδέσουμε σωστά σημαίνον και σημαινόμενο; Την εικόνα του Γολιάθ και του Δαβίδ με το όνομα που πραγματικά αντιστοιχεί στην εικόνα;
Και μας αφήνουν να το κάνουμε τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης; Posted by Picasa

ΙΔΕΑ

«Το 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόµικς Θεσσαλονίκης, διοργανώνεται σε συνεργασία µε το Μουσείο Κινηµατογράφου. Τίτλος του Φεστιβάλ: «Προβλήτα 2006».Μια εβδοµάδα γεµάτη κόµικς, εκθέσεις, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, οµιλίες, προβολές και άλλα συναρπαστικά δρώµενα που θα χωρέσουν στις αποθήκες του λιµανιού από τις 25 Σεπτεµβρίου έως την 1η Οκτωβρίου.Κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, 25 Ισπανοί δηµιουργοί θα παρουσιάσουν κόµικς βασισµένα σε κεφάλαια του Δον Κιχώτη στο πλαίσιο της έκθεσης «Lana en stiller», που φιλοξενείται για πρώτη φορά στη χώρα µας και θα συναντηθούν µε έλληνες δηµιουργούς οι οποίοι θα διηγηθούν τις δικές τους ιστορίες εµπνευσµένες από κλασικούς και σύγχρονους Δον Κιχώτες.Ο σηµαντικός ισπανός σεναριογράφος Felipe Cava θα αφηγηθεί µε τον δικό του ξεχωριστό τρόπο την πολύνεκρη επίθεση της 11ης Μαρτίου 2004 στη Μαδρίτη µέσα από την έκθεση του για το άλµπουµ «Μ11». Ταυτόχρονα, θα εκτεθούν πρωτότυπα έργα του διάσηµου δηµιουργού κόµικς Miguelanxo Prado και, σε µια παράλληλη έκθεση, έργα του έλληνα σκιτσογράφου Πέτρου Ζερβού και του Ισπανού Miguel Brieva. Ακόµα, θα εκτεθούν πρωτότυπες γελοιογραφίες του Μποστ µε ήρωα τον Δον Κιχώτη, ατοµική έκθεση του «δικού µας» σκιτσογράφου Γιώργου Κωνσταντίνου που ζει και εργάζεται στην Ισπανία αλλά και έκθεση µε έργα και προσχέδια του Soloup «Intermezzo» βασισµένη σε µια παράξενη συνάντηση του Δον Κιχώτη, από το δεύτερο βιβλίο του Θερβάντες.» Δε νομίζετε ότι μπορούμε να το παρουσιάσουμε στο ΦΑΜΕΝ;


13.9.06

Σκέψεις

Άργησα λίγο! Το blog είναι μια καταπληκτική μορφή και δυνατότητα επικοινωνίας, αλλά πρέπει και να είσαι και εσύ συνεπής στο ραντεβού σου. Όχι με την ιστορία, μα με τους πολυπληθείς αναγνώστες σου. ( Μέχρι στιγμής πάντως μόνο ένας ανώνυμος, τον οποίο και ευχαριστώ θερμά, καταδέχτηκε να απαντήσει με post σε όσα έγραψα!)
Τέλος πάντων. Παρευρέθηκα στον αγιασμό του σχολείου μας τη Δευτέρα, χάρηκα που σας είδα, αλλά συνάμα αισθάνθηκα εξαιρετικά άβολα. Ήταν σαν να περνούσε μπροστά μου όλη η γοητευτική ( για μένα, ε!) πορεία των δύο τελευταίων χρόνων μαζί σας. Αλλά είναι ένα μάθημα που μαθαίνεις μεγαλώνοντας. Οι επιλογές που κάνεις καθημερινά σε όλους τους τομείς έχουν ένα κόστος, το οποίο και δέχεσαι για να προχωρήσεις. Πως καταλαβαίνεις, αν αξίζει το κόστος που αναλαμβάνεις; Πιστεύω με την εκπλήρωση των ονείρων, σχεδίων, στόχων που θέτεις στην αφετηρία της επιλογής. Εδώ είμαστε και θα διαβάσετε ( αισιοδοξία ε;) τη συνέχεια!

8.9.06

8/9/06

Έστειλα σήμερα στον Γιώργο ( κ. Χατζηγεωργίου) ανακοινώσεις από το 2ο Περιβαλλοντικό Συνέδριο Μακεδονίας, σχετικές με τα θέματα των δύο ομάδων για το Dubai. Τα απορρίμματα και το κυκλοφοριακό. Όταν θα συναντηθούμε θα αποφασίσουμε τι θα παρουσιάσουμε και πως. Αν φυσικά υπάρχει ακόμη η επιθυμία…
Τελειώνοντας για σήμερα σας αφιερώνω το Bachelorette της Bjork

7.9.06

ΠΕΜΠΤΗ 7/9

Σήμερα ήταν μια εξαιρετικά δημιουργική μέρα. Περιηγήθηκα στις παιδαγωγικές θεωρίες μάθησης σε συνδυασμό με τις φιλοσοφικές και επιστημολογικές τους θεωρήσεις. Γιατί; Ο πιο σημαντικός λόγος είναι η ανάγκη να θεμελιώσεις τις διδακτικές σου προσπάθειες σε ένα θεωρητικό θεμέλιο, το οποίο θα προσφέρει τη δυνατότητα να είσαι περισσότερο ξεκάθαρος στους στόχους σου και πιο αποτελεσματικός. Γιατί τα γράφω αυτά;  Μάλλον γιατί ΒΑΡΕΘΗΚΑ! Φεύγω!

6.9.06

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ειλικρινά αγνοώ, πόσοι από τους μαθητές μου θα διαβάσετε αυτές τις λίγες γραμμές!
Ευελπιστώντας όμως αυτή η κατάθεση σκέψεων, βιωμάτων, εμπειριών να αποτελέσει ένα ζωντανό κανάλι επικοινωνίας μεταξύ μας, τώρα που προσωρινά βρίσκομαι μακριά σας, σας εύχομαι καλή σχολική χρονιά, δημιουργική και ευχάριστη, με το ποθητό για τον καθένα σας τέλος. Μην ξεχνάτε πάντα ότι αυτό που μετρά είναι το ίδιο το ταξίδι και όχι ο προορισμός, η Ιθάκη του καθενός σας.

" Η ιθάκη σας έδωσε το ωραίο ταξίδι. Άλλα δεν έχει να σας δώσει πια"

Για να θυμηθούμε και τον μεγάλο Αλεξανδρινό...