31.12.07

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2008!



Λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος και σε μας εικόνες από την αλλαγή στο Σίδνεϋ.

29.12.07

Βιβλία



«Ο Μουρακάμι, ο πιο σημαντικός ίσως σύγχρονος συγγραφέας της Ιαπωνίας, είναι ο μάστορας της διχοτομίας, των αντιθέσεων. Στα περισσότερα βιβλία του οι ήρωες μπαινοβγαίνουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους, τον έναν χαώδη, καθημερινό, τον κόσμο της σύγχρονης μεγαλούπολης και τον άλλο σκοτεινό, μυστηριώδη, απειλητικό. Αυτός ο μεταφυσικός συγγραφέας με τη θερμή, προσγειωμένη φωνή, ο μυθιστοριογράφος που μπολιάζει το φιλοσοφικό, τυπικά ιαπωνικό, συμβολισμό του με μια αφελή ευαισθησία διαμορφωμένη από την αμερικανική ποπ κουλτούρα, μας δίνει το Κουρδιστό πολύ, ένα εξαιρετικά όμορφο και συναρπαστικό έργο, δουλεμένο με δαιμονική επιδεξιότητα. Η πολυσέλιδη ιστορία του δεν είναι παρά ένας λαβύρινθος αντικρουόμενων πραγματικοτήτων -ό,τι με δυο λόγια είναι το hi-tech, απατηλό, ανησυχητικό παρόν του σύγχρονου μητροπολιτικού ανθρώπου».
Κατερίνα Σχινά, «Βιβλιοθήκη» (εφ. «Ελευθεροτυπία»), 07/10/2005



"Ένα βιβλίο με θέμα τον έρωτα ως δρόμο προς την συτογνωσία, και μάλιστα έναν έρωτα αδιέξοδο, ανικανοποίητο, κι εν πολλοίς μονόπλευρο. Ίσως αυτό να’ ναι και το μοναδικό πρόβλημα σ’ αυτό το ποιητικό και «σιωπηλό» βιβλίο, γεμάτο από τη σιωπηλή και μονόδρομη ουσιαστικά απαντοχή του πρωταγωνιστή Τόρου Βατανάμπε απέναντι στη Ναόκο, την κοπέλα που αγαπά με πάθος, αλλά στην ουσία δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει ποτέ τη συνάντηση μαζί της.."

Δεν τον γνώριζα τον Μουρακάμι, αλλά από τότε που τον συνάντησα, όλα άλλαξαν. Μια γραφή κινούμενη συνεχώς ανάμεσα στο ρεαλιστικό και στο ονειρώδες, το μεταφυσικό, ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν μέσα από συνεχείς εγκιβωτισμούς σε κάνει να σκέφτεσαι όχι μόνο τη ζωή των ηρώων του αλλά πολύ περισσότερο τη δική σου.



"Έρχονται.
Και δεν είμαι έτοιμος.
Πώς θα μπορούσα;
Είμαι καινούριος δάσκαλος και τώρα μαθαίνω τη δουλειά."
Από το βιβλίο του Φρανκ Μακ Κορτ , Ο δάσκαλος.
Ο Φρανκ Μακ Κορτ είναι ένας Ιρλανδός που γεννήθηκε στην Αμερική αλλά μωρό ακόμη επέστρεψε με τους γονείς τους στα πατρογονικά εδάφη. Εκεί έζησε μια απαίσια παιδική ηλικία που ενέπνευσε πολύ αργότερα το βιβλίο/αυτοβιογραφία "Οι στάχτες της Άντζελας". Στο βιβλίο του, "Ο δάσκαλος" παρουσιάζει τις περιπέτειές του στα δημόσια σχολεία της Αμερικής με χιούμορ, ειλικρίνεια, ζωντάνια φέρνοντας στη μνήμη όλων μας τις δικές μας περιπέτειες που φυσικά ακόμη συνεχίζονται!

Το 1845 ένας νεαρός απόφοιτος του Χάρβαρντ εγκαταλείπει την πόλη και αποφασίζει να ζήσει στις όχθες της λίμνης Ουόλντεν, κοντά στο Κόνκορντ της Μασαχουσέτης. Ο άντρας αυτός δεν ήταν άλλος από τον μετέπειτα σημαντικό Αμερικανό συγγραφέα και φιλόσοφο Χένρι Ντέιβιντ Θορώ, πρωτεργάτη για πολλούς των σύγχρονων οικολογικών κινημάτων. Χτίζει μόνος του μια μικρή καλύβα, φυτεύει ένα χωράφι με φασολιές, τρέφεται κατά κύριο λόγο με φρούτα και λαχανικά. Διαβάζει, γράφει, στοχάζεται, κρατάει ημερολόγιο, ανακαλύπτει τη δύναμη της επαφής με τη φύση. Για τα επόμενα δύο χρόνια προσπαθεί να συνδυάσει “την ευρωστία των αγρίων με την πνευματικότητα του πολιτισμένου ανθρώπου”, υιοθετώντας έναν τρόπο ζωής που έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα εκβιομηχάνισης της εποχής του.


Στο “Walden ή Η ζωή στο δάσος”, βιβλίο που κατέχει θέση παγκόσμιας διαθήκης του συγγραφέα, ο Θορώ περιγράφει το ριζοσπαστικό όσο και ουτοπικό του εγχείρημα της επιστροφής στη φύση με τρόπο καίριο και συγχρόνως αφοπλιστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι, έπειτα από σχεδόν ενάμιση αιώνα, το έργο εξακολουθεί να συγκινεί και να διατηρεί έναν επίκαιρο προβληματισμό, αφού επισημαίνει, σχεδόν προφητικά, τις αρνητικές συνέπειες της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το περιβάλλον.
Πρώτη φορά συνάντησα τη σκέψη του Θορώ σε μια σκηνή από την ταινία "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών", στην οποία ο χαρισματικός φιλόλογος, Ρόμπιν Γουίλιαμς, μυεί τους μαθητές του στην ποίηση ανοίγοντάς τους το δρόμο προς την αυτογνωσία.
Όταν φέτος εκδόθηκε σε νέα μετάφραση το Walden άνοιξα τις σελίδες του και αντίκρυσα έναν κόσμο που μοιάζει τόσο πολύ με τον δικό μας, αν και γράφτηκε το 1854. Βέβαια ο κόσμος μας είναι πιο πολύπλοκος και τα προβλήματά του περισσότερο σύνθετα, εντούτοις όμως πείτε μου πως η ακόλουθη φράση του Θορώ έπαψε να ισχύει: " Αλίμονο, οι άνθρωποι έγιναν εργαλεία των εργαλείων τους" ή
" Η ζωή μέσα μας μοιάζει με το νερό του ποταμού. Μπορεί φέτος να φουσκώσει περισσότερο από κάθε άλλη φορά και να πλημμυρίσει τα υψίπεδα που έχει ξεράνει ο ήλιος, μπορεί αυτή να είναι η πολυτάραχη χρονιά μας, η χρονιά εκείνη που θα πνίξει όλους τους νεροπόντικες"

Ταινίες













Κινηματογραφική ανασκόπηση. Λίγες ταινίες είδα μα θεωρώ πως ήταν απολαυστικές για διαφορετικό λόγο η καθεμιά τους.

Αποχαιρετώντας το 2007


Το 2007 θα μας αποχαιρετήσει με μια ακόμη επίδειξη απύθμενης υποκρισίας του συνοθυλεύματος που ονομάζεται νεοελληνική κοινωνία. Να γίνω πιο σαφής. Επί μέρες παρακολουθούμε τις προσπάθειες κάποιων ( αυτές είναι οι απονενοημένες!) να παραστήσουν τους έκπληκτους αναρωτώμενοι ρητορικά και υποκριτικά:

1.Μα είναι δυνατόν να αποφασίσει κάποιος να θέσει τέρμα στη ζωή του, επειδή είχε μια εξωσυζυγική περιπέτεια; ( Απίστευτο, πράγματι. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε το μεγαλύτερο μέρος του χριστεπώνυμου και μη πλήθους επωνύμων και μη, αξιωματούχων και απλών πολιτών θα έπρεπε να προβεί σε ανάλογη ενέργεια. Από το “ πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” παρακαλώ αφαιρέστε το τελευταίο!)
2.Μα είναι δυνατόν να αποφασίσει κάποιος να θέσει τέρμα στη ζωή του επειδή ενεπλέχθη σε οικονομικές μη νόμιμες συναλλαγές; ( Απίστευτο, πράγματι. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε το μεγαλύτερο μέρος του χριστεπώνυμου και μη πλήθους επωνύμων και μη, αξιωματούχων και απλών πολιτών θα έπρεπε να προβεί σε ανάλογη ενέργεια. Από το “ πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” παρακαλώ αφαιρέστε το πρώτο!. Μας μένει η θρησκεία, μα μέρες που είναι ας μην την αφαιρέσουμε ακόμη.Άλλωστε έχει αποχωρήσει ντροπιασμένη από μόνη της εδώ και πολύ καιρό!)
3.Εντάξει και γιατί την προφυλακίσανε την 35χρονη Χ.Ψ ( Υποκρισίας το ανάγνωσμα συνέχεια. Φλουταρισμένο το πρόσωπο στα δελτία, ενώ οι φωτογραφίες της, το πλήρες της όνομα και αναλυτική περιγραφή σχεδόν ραδιοφωνική προσωπικών της στιγμών δημοσιεύονται σε αρκετές εφημερίδες και υπονοούνται σε αρκετά δελτία)
Τι έκανε; Προσπάθησε να βρει δουλειά! ( Πράγματι, οι περισσότεροι και οι περισσότερες με τον ίδιο τρόπο προσπαθούν να βρουν δουλειά. Το ρουσφέτι,το βύσμα, η προσωπική συναλλαγή πιστεύετε πως απέχουν πολύ από την ερωτική συνεύρεση; )
4. Και τώρα μη μας πείτε πως όλες οι αποφάσεις του Κ.Α.Σ δεν πάρθηκαν με υποβολέα όλο το παρασκήνιο της ερωτικής σχέσης; Και φυσικά η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός δεν ευθύνονται προσωπικά; ( Απίστευτο, πράγματι. Όλοι οι ιδιοκτήτες αναψυκτηρίων, μεζονετών με εκκλησάκια δηλωτικά της ένθερμης πίστης μας, αυθαίρετων κατασκευών σε κάθε μήκος και πλάτος αυτής της πάναγνης και πάνδοξης χώρας με βδελυγμία αποστρέφουν το πρόσωπό τους. Δημόσια διοίκηση, πολιτικοί, όλοι διεφθαρμένοι, τσ, τσ, τσ.)
5.Πολυκατοικία χτίζεται στη Θεσσαλονίκη, ενώ είχαν ανευρεθεί αρχαία, με απόφαση φυσικά ξέρετε ποιου! ( Απίστευτο, πράγματι. Ενώ όλοι όσοι έκτισαν τις πολυκατοικίες τους δίπλα, πάνω και κάτω απ' αυτή τη συγκεκριμένη, έκτισαν κανονικά. Εκεί δεν υπήρχαν αρχαία! Part time αρχαιολογική ζώνη. Εδώ βρίσκεις, εκεί χάνεται! Και φυσικά το αίσχος της ανέγερσης όλου εκείνου του τσιμεντένιου όγκου που λέγεται πως θα στεγάσει το δημαρχείο της πόλης μας, δεν ελέγχεται ουδαμώς, καθώς και δεν βρέθηκαν αρχαία και δεν ενεπλέχθη ο ξέρετε ποιος!)


Τελικά για όλα σ' αυτή τη χώρα φταίνε όσοι διεφθαρμένοι και εξωνημένοι εκμεταλλεύονται την πάναγνη, πάνδοξη και πανάρχαια ελληνική φυλή.

Έστω και ένας να πέθαινε απο αηδία, θα' ταν μια κάποια ανταμοιβή!

25.12.07



Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος 2008!

Ο Θορώ είχε γράψει κάποτε στο Walden ή Η ζωή στο δάσος: " Πήγα στο δάσος επειδή επιθυμούσα να ζήσω συνειδητά, να αντιμετωπίσω μονάχα τα ουσιώδη της ζωής...Δεν ήθελα να ζήσω οτιδήποτε δεν ήταν ζωή - το να ζει κανείς είναι τόσο πολύτιμο - ούτε ήθελα να παραιτηθώ...Ήθελα να γευτώ μια ζωή γεμάτη και να ρουφήξω όλο της το μεδούλι, να ζήσω με τρόπο τόσο αυστηρό και σπαρτιάτικο ώστε να τρέψω σε άτακτη φυγή οτιδήποτε δεν ήταν ζωή..."
Θά θελα ο νέος χρόνος να μας δώσει αυτή την ευκαιρία, να εστιάσουμε σε ό,τι είναι σημαντικό και ουσιώδες, να αποφύγουμε τα ευτελή και ασήμαντα, να γευτούμε πραγματικά τη ζωή και να μην αρκεστούμε στην εικονική της εκδοχή. Δύσκολο και γι' αυτό άκρως γοητευτικό!

29.10.07

Τι είναι σημαντικότερο για ένα κράτος;

Τις προηγούμενες ημέρες οι συζητήσεις περιστράφηκαν γύρω από το εάν είναι προαιρετική ή υποχρεωτική η συμμετοχή των μαθητών στην παρέλαση της επετείου του αλβανικού έπους.
Δάσκαλοι και καθηγητές σε όλα τα σχολεία της επικράτειας προσπαθούσαν να πείσουν μαθητές και γονείς να «σπαταλήσουν» ένα τριήμερο αναψυχής σε έναν ημίωρο τυπικό «περίπατο», υπό τον ήχο εμβατηρίων, μπροστά από τις εξέδρες των επισήμων. Δεν βρήκαν αρκετούς πρόθυμους.
Το θέμα τροφοδότησε αντιπαραθέσεις σχετικά με την αξία και τη χρησιμότητα των μαθητικών παρελάσεων. Είδος, είναι αλήθεια, προς εξαφάνιση σε όλα τα κράτη της Δύσης και σε (διαχρονική) άνθηση, πλην της Ελλάδας, σε χώρες με ιδιότυπη αντίληψη περί εθνικής ιδιαιτερότητας και ηρωισμού, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Κορέα και η Τουρκία.
Το ζητούμενο, βεβαίως (με το οποίο ελάχιστοι ασχολήθηκαν), δεν είναι αν πρέπει ή όχι να γίνονται οι μαθητικές παρελάσεις.
Οταν πολλοί μαθητές που ερωτώνται (σε έρευνες που έγιναν παλαιότερα) σχετικά με το τι ακριβώς συνέβη τον Οκτώβριο του 1940 απαντούν κάτι μεταξύ της μάχης των Δερβενακίων και της ρίψης της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, η συμμετοχή τους ή όχι στην παρέλαση έχει πολύ μικρή αξία.
Για να είμαστε ακριβέστεροι, για όλους μας έχει, πλέον, μικρή αξία η ανάκληση στη μνήμη όσων ηρωικών γεγονότων απαρτίζουν την παλαιότερη και σύγχρονη Ιστορία μας, διότι εκείνο που υπερτερεί και εν τέλει καταστρέφει τις μνήμες είναι η σκληρή και αφιλόξενη εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας.
Προ ημερών, στη Θεσσαλονίκη, μια 18χρονη κοπέλα, η Πασχαλίνα, έχασε τη ζωή της επειδή προσπάθησε να διαβεί έναν προσφάτως κατασκευασμένο αυτοκινητόδρομο, σε σημείο που παλαιότερα υπήρχε φωτεινός σηματοδότης.
Ο εργολάβος -για λόγους που αφορούν πλέον την εισαγγελική έρευνα- αμέλησε να τοποθετήσει το σηματοδότη που είχε αποσυρθεί λόγω των έργων.
Ισως ακουστεί αιρετικό. Αλλά αυτή είναι μια εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας που θα έπρεπε να συγκλονίζει (προφανώς αρνητικά) πολύ περισσότερο από τις ηρωικές μνήμες που από παιδιά κάποιοι μας πιέζουν να τις θεωρούμε ιερές και αμόλυντες.
Και θα έπρεπε να μας συγκλονίζει ακόμα πιο πολύ όταν στις εξέδρες των μαθητικών παρελάσεων βρίσκονται, «φουσκωμένοι» από εθνική υπερηφάνεια, κάποιοι εξ αυτών που αδράνησαν να τοποθετηθεί ο σηματοδότης που θα έσωζε τη ζωή της Πασχαλίνας, όπως κι άλλοι που αδρανούν καθημερινά σε πολλούς τομείς και παραμορφώνουν την εικόνα της χώρας.
Οι τοπικές αρχές (στη Θεσσαλονίκη) νίπτουν τας χείρας τους και αναπέμπουν τις ευθύνες στους εργολάβους. Ορθό, αλλά εν μέρει.
Ποιοι και γιατί παρέλαβαν έναν ημιτελή αυτοκινητόδρομο; Και γιατί επέτρεψαν την κυκλοφορία των οχημάτων, χωρίς προηγουμένως να ελέγξουν εάν τηρούνται οι κανόνες ασφαλούς διέλευσης των πεζών;
Σʼ αυτές τις ερωτήσεις ουδείς θα δώσει απάντηση. Διότι το θέμα θεωρείται «μικρό». Δεν απασχόλησε τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Προτίμησαν τις αντεγκλήσεις μεταξύ των στελεχών του ΠΑΣΟΚ και το δήθεν θρίλερ των διαφοροποιήσεων του Πολύδωρα και του Τατούλη.
Οπως συμβαίνει, άλλωστε, και για εκατοντάδες μικρές (για τους «μεγάλους») καθημερινές τραγωδίες που χτυπούν τις πόρτες αθώων ανθρώπων.
Η Πασχαλίνα δεν πήγε χθες στη μαθητική παρέλαση. Δεν θα πάει ποτέ πια.
Ωστόσο, ο χαμός της αντανακλά το άγος της σύγχρονης Ελλάδας. Το άγος της θλιβερής γραφειοκρατίας και της ταριχευμένης αδιαφορίας που επιβιώνει ανά τους αιώνες. Κι όλα αυτά σκεπάζουν τις μνήμες του όποιου έπους (άλλοτε αληθινού κι άλλοτε εθνικά τεχνητού, όπως συμβαίνει παντού), τις απαξιώνουν και στέλνουν τους νέους στη νιρβάνα των play station.
Διότι, εν κατακλείδι, μια χώρα που σέβεται την ιστορία της και θέλει να ζει μαζί της κι όχι μέσα σʼ αυτή οφείλει πρωτίστως να είναι βαθιά σύγχρονη και να προστατεύει, πάνω και πέρα απʼ όλα τα άλλα, τη ζωή των πολιτών της.
Συμπέρασμα; Πολλοί εξ αυτών που θα απολαύσουν από καθέδρας τις παρελάσεις έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το προαναφερθέν άγος…


Oct 27-28, 2007

Σεραφείμ Κοτρώτσιος
Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής

Επέτειοι

Οι παρελάσεις είναι απαραίτητες!

1.Για να επιβεβαιώνουν την όποια εξουσία τους οι επίσημοι της εξέδρας
2.Για να επικυρώνεται η αμνησία και η λήθη εν ονόματι ενός νεφελώδους πατριωτισμού
3.Για να ορίζεται ο πατριωτισμός και το εθνικό φρόνημα σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις ανιστόρητες απόψεις δημάρχων, νομαρχών, υπουργών και βουλευτών.
4.Για να συγκροτείται η δεξαμενή ψήφων φασιστών, εθνικιστών και λαϊκιστών
5.Για να μένουν στην αφάνεια επιχειρηματικά και άλλα συγκροτήματα εξουσίας
6.Για να δακρύζουν υπερήφανα τα τιμημένα γηρατειά
7.Για να χειροκροτούν συγκινημένοι οι χειροκροτητές όλων των κασταστάσεων και περιστάσεων
8.Για να αισθάνονται ευτυχισμένοι Ζουράρηδες και Πρέκες
9.Για να νιώθουν όμορφα τα αδέλφια μας εξωγήινοι στον αστερισμό του Σείριου
10.Για να παρατηρούν ζηλόφθονα οι Ευρωπαίοι δεντρόβιοι
11.Για να περπατούν με ασφάλεια οι πεζοί στο δρόμο
12.Για να παρουσιάζονται υπερσύγχρονα και πανάκριβα όπλα που ποτέ άλλοτε δε λειτουργούν
13.Για να εργάζονται φωτογράφοι, ανθοπώλες, παρουσιαστές, εκφωνητές, μικροπωλητές
14.Για να μορφώνεται η εθνική συνείδηση και ταυτότητα με εμπειρία και βίωμα με αρετή και χάρη
15.Για να απολαμβάνουμε τα εκπληκτικής καλαισθησίας στρατιωτικά εμβατήρια
16.Γιανα ............................................................................

Αν πιστεύετε πως κάτι ξέχασα, βοηθήστε με!

22.10.07

Η Λίνα...

Η Λίνα άφησε την τελευταία της πνοή το πρωϊνό της Κυριακής 21/10/2007.
Προσπάθησε να περάσει το δρόμο στην οδό Λαγκαδά, για να πάρει το λεωφορείο, την Τετάρτη 17/10/2007.
Ήταν 18 χρονών...

19.10.07

Μήνυμα για τη Λίνα

Στην Πασχαλιά της καρδιάς μας...

Δεν είναι δυνατό να συμβαίνει
εφιάλτης μακρινός, που σβήνει με το πρώτο φως της μέρας, να'ναι

Δεν σου αξίζει

Χαμογέλα ξανά, διώξε το σκοτάδι από τα μάτια σου
Ανάσανε, έλα μαζί μας

Δώσε μας τη χαρά να ακούσουμε ξανά το γέλιο, να σχεδιάσουμε, να πετάξουμε μαζί σε χώρες μακρινές

Μη φεύγεις

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19/10/2007

13.6.07

ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ( 1. ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ) !

Στο πλαίσιο όλων των προβληματισμών μας για το τι κάνουμε εδώ πέρα, στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης(αν θυμάστε!), αποφάσισα να κάνω κάτι ουσιαστικό, συνδέοντας τη θεωρία με την πράξη (επιτέλους θα πείτε κάποιοι απο σας!). Είπα λοιπόν: " Ας αποδείξω πρώτος εγώ ότι μπορώ να κάνω πράξη τη θεάρεστη θεωρία που προωθούμε με τα προγράμματά μας στην κατεύθυνση της βιωσιμότητας των συστημάτων και ας αλλάξω τρόπο μετακίνησης"
Ήρθα λοιπόν χθες με το ποδήλατο και σήμερα με το αυτοκίνητο (20 χιλιόμετρα να τα κάνω δύο συνεχόμενες μέρες δεν μπορούσα,με τη φυσική κατάσταση που έχω). Είχα ακόμη άλλη μιαφαεινή ιδέα. Να καταγράψω τους δύο τρόπους μετακίνησης και να καταλήξουμε μαζί σε ένα συμπέρασμα.
1η μέρα 13/6/2007- μετάβαση
7.30: Χάνω τη θέση παρακαρίσματος που είχα κρατήσει ζηλόφθονα για δύο (2) ολόκληρες μέρες.

7.36: Στα στενά του Φαλήρου. Οι λεγόμενες αστικές χαράδρες. Δεν μπορείς να μη θαυμάσεις ρυμοτομικό σχέδιο!












7.38: Πλησιάζω στην Όλγας. Τα αυτοκίνητα δεν είναι πολλά!Δηλαδή υπάρχει χώρος να μπεις στο ποτάμι!










7.39: Όλγας. Χαλαρώνεις, ανοίγεις το ραδιόφωνο και στον Flash τι άλλο τα δομημένα.












7.43: Μια ευγενέστατη καλημέρα και η δωρεάν εφημερίδα, στην Όλγας ακόμη. Κλεφτή ματιά. Πνιγόμαστε, μάλλον για ρύπανση του αέρα μιλάει σκέφτομαι, βλέπω θάλασσα και καταλαβαίνω!
















7.44: Τσιμισκή. Να δούμε πότε θα φτάσουμε στο τέλος.Στο ραδιόφωνο, ΕΡΑ ΣΠΟΡ αναφορά στην εκπομπή της Πάνια και τα συμβόλαια των αστεριών της! Αμοίβονται με το ποσό των 100 ευρώ για κάθε εμφάνιση και ολά τα άλλα δικαιώματα στην εκπομπή.











7.50: Λαδάδικα. Αφισορύπανση στο μέγιστο βαθμό, θέλεις δε θέλεις το μάτι αναπαύεται στο αίσχος!Συνειρμικά λίγες ωραίες βραδιές λόγω παρέας και όχι μαγαζιών!











7.52: Δικαστήρια και είσοδος στη Δυτική είσοδο της πόλης. Αργήσαμε να τη φτιάξουμε, αλλά τώρα που το καταφέραμε θα τη καταστρέψουμε για να δημιουργήσουμε πλάζες (;) διοδίων για την υποθαλάσσια!













7.57: Σταθμός ΚΤΕΛ Μακεδονίας. Στρίβουμε στην αερογέφυρα και η Μοναστηρίου δική μας!













8.00: Αερογέφυρα Μοναστηρίου (Μαρινόπουλος). Πλησιάζουμε στο Ελευθέριο - Κορδελιό.














8.03: Φτάσαμε!Αυτό είναι το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης.








ΣΥΝΟΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ: 33΄

ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

1.Η επιλογή είναι αναγκαίο να συνδέεται με τις εμπειρίες και τα βιώματα των παιδιών. Ένα πρόγραμμα με θέμα την πυρηνική σύντηξη ασφαλώς και έχει ενδιαφέρον για το μέλλον προσφέροντας ικανό γνωστικό υλικό, αλλά εμφανώς τοποθετείται μακριά από τον άμεσο εμπειρικό τους ορίζοντα. Η ενασχόληση με τα κινητά ή γενικά με τις ηλεκτρονικές συσκευές νέας γενιάς μας δίνει την αφετηρία του άμεσου βιώματος των παιδιών και ασφαλώς και του ενδιαφέροντός τους, ώστε να οικοδομήσουμε μαζί την πορεία του προγράμματος.
2.Εκκινώντας λοιπόν από τις ιδέες, εμπειρίες, βιώματα των παιδιών προσδιορίζουμε τον ευρύτερο θεματικό χώρο, έχοντας υπόψη ένα ολιστικό πλαίσιο αντιλήψεων και στάσεων, που συνδέουν αξεδιάλυτα κοινωνία, οικονομία, πολιτισμό, φυσικά οικοσυστήματα, ώστε να αναδειχθεί η συνθετότητα και πολυπλοκότητα της πραγματικότητας.
Είναι χρήσιμο να ασχοληθούμε με την αειφορική διαχείριση του νερού στην πόλη, αλλά αν δεν αναδείξουμε την πολιτική διάσταση του ζητήματος και τα κέντρα εκείνα που σχεδιάζουν και αποφασίζουν, υλοποιώντας αυτή την πολιτική, αν δεν συζητήσουμε τις αξίες που υποστηρίζουν τη συμπεριφορά μας, θα μείνουμε σε ένα επιφανειακό επίπεδο προσέγγισης, χωρίς να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις αλλαγής και ανασχηματισμού εννοιών και αξιών. Αυτό σημαίνει πως μόνο μια κοινωνικά προσδιορισμένη θεματολογία πρέπει να αποτελεί την αφετηρία ενός προγράμματος. Ξεκινούμε από τον άνθρωπο και τους θεσμούς του για να συζητήσουμε για το φυσικό οικοσύστημα στο οποίο αυτοί εντάσσονται και όχι το αντίστροφο.
3.Είναι μεγάλη ανάγκη να σκιαγραφούμε με τα παιδιά το πολύπλοκο δίκτυο σχέσεων που αναπτύσσονται σε μια κοινωνική ομάδα, ανάμεσα στα άτομα που την αποτελούν, τους θεσμούς τους, τις αξίες οι οποίες νοηματοδοτούν τις δράσεις τους, τις λειτουργίες και τα συμφέροντα ατομικά και ομαδικά τα οποία εκδηλώνονται σ’ αυτές και φυσικά προσδιορίζουν και τη σχέση τους με το οικοσύστημα στο οποίο εντάσσονται. Ωφέλιμο είναι να αναδεικνύουμε την αξία της σωστής διαχείρισης των απορριμμάτων, προωθώντας τη μείωση της κατανάλωσης και την ανακύκλωση, αν όμως δεν αναδείξουμε τη σχέση του σημερινού μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης με τις ιδεολογικές και πολιτισμικές συνιστώσες του, με τις συνδηλούμενες στάσεις και συμπεριφορές του, αν δεν φανερώσουμε τις σχέσεις ανάμεσα στους θεσμούς που εμπλέκονται σχεδιάζοντας και αποφασίζοντας, αν δεν αποκαλύψουμε αντικρουόμενα συμφέροντα και ανομολόγητες επιδιώξεις, δεν μπορούμε να διεκδικούμε ανασχηματισμό και αλλαγή που σε μακροπρόθεσμο επίπεδο θα αντιμετώπιζε τις αιτίες και όχι τις συνέπειες.
4.Συστατικό στοιχείο της θεματολογίας μας είναι αναγκαίο να αποτελούν οι αξιακές μας επιλογές σε άμεση σχέση με την προσωπική μας εμπλοκή. Αν στόχος μας ήταν η εννοιολογική αλλαγή και η δημιουργία επιθυμίας ανασχηματισμού, μόνο η επιλογή μιας δράσης θα μας δώσει τη δυνατότητα να εφαρμόσουμε σε πραγματικό επίπεδο το αποτέλεσμα της υιοθέτησης άλλου αξιακού συστήματος. Το οποίο να βασίζεται στις αρχές και αξίες της αειφορίας. Η αλληλεγγύη, η υπευθυνότητα, ο σεβασμός, η πρόληψη, η πρόβλεψη, η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ελευθερία είναι απόλυτη ανάγκη να αποτελούν τα θεμελιακά δομικά στοιχεία του προγράμματος. Όχι σε επίπεδο ρητορικής αποδοχής, αλλά στο επίπεδο της βιωμένης κοινωνικής δράσης. Η οποία μπορεί φυσικά να πάρει πολλές μορφές. Από την προσομοίωση μέχρι το θεατρικό παιχνίδι, από την υλοποίηση απτών δράσεων μέχρι τη δημιουργία δικτύου ομάδων που θα συνεργάζονται σε τοπικό και όχι μόνο επίπεδο για αντιμετώπιση συγκεκριμένων προβλημάτων.
5.Τμήμα του θεματικού περιεχομένου αποτελεί και αναστοχασμός της ομάδας για το πρόγραμμα που υλοποίησε. Αναστοχασμός διαρκής από την αρχή ως το τέλος του, ο οποίος θα δίνει πιθανόν διαφορετικό περιεχόμενο και δομή στο πρόγραμμά μας. Είναι ανάγκη να θεωρήσουμε τα προγράμματα των Κ.Π.Ε. ως μια ζωντανή εκπαιδευτική διαδικασία που αλλάζει συνεχώς ανάλογα με την αλληλεπίδραση που αναπτύσσεται κάθε φορά στις ομάδες και στον αναστοχασμό των ενεργειών που επιλέγουν. Αυτή είναι και η καλύτερη μορφή αξιολόγησης των παιδαγωγικών μας ενεργειών,

6.6.07

Βροχή!

Να γίνω σαφής από την αρχή. Δεν με πείραξε η βροχή, ούτε η συννεφιά. Απεναντίας ακούω με έκπληξη όλους εκείνους που γκρινιάζουν και μεμψιμοιρούν αμέσως μόλις έρθει μια συννεφιασμένη και βροχερή μέρα, αναζητώντας τον ήλιο, τη ζέστη και τα σχετικά.
Αγνοώντας πιθανόν τη ζωτική σχέση βροχής και διαθέσιμων υδροφόρων κοιτασμάτων, πιστεύοντας ενδεχομένως πως μια επίσκεψη στο mall της γειτονιάς τους λύνει το πρόβλημα.
Ώστε απερίσπαστοι να συνεχίσουν την κουβεντούλα τους για την υπερθέρμανση του πλανήτη, ρουφώντας απολαυστικά το καφεδάκι τους στην in καφετέρια της παραλίας.
Όχι, εμένα με πείραξε το ότι ολόκληρη πόλη, συμπρωτεύουσα τρομάρα της, αποδιοργανώθηκε το πρωί, επειδή έβρεξε λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο, δηλαδή το καθόλου τον τελευταίο καιρό.Είχα όλο το χρόνο να τα σκεφτώ αυτά, καθώς απολάμβανα τη βροχούλα να πέφτει απαλά στα παράθυρα του αυτοκινήτου μου, μποτιλιαρισμένος για μισή ώρα στην αερογέφυρα του Ελευθερίου - Κορδελιού.
Είχα λοιπόν την ευχαρίστηση να μαθαίνω για αλλαγές τουλάχιστον ευχάριστες στη μορφολογία της πόλης μας, για παράδειγμα την εμφάνιση όμορφων λιμνών στο δρόμο Περαίας - Θεσσαλονίκης, την επανεμφάνιση επιτέλους ρεμάτων ξεχασμένων από τον χρόνο και την ανθρώπινη αγάπη προς αυτά, τις αλλεπάλληλες κλήσεις προς την Πυροσβεστική για απάντληση υδάτων σε σπίτια και καταστήματα, υδάτων που προφανώς άδραξαν την ευκαιρία για μια εθιμοτυπική επίσκεψη γνωριμίας με τους γειτόνους τους, μια μέρα μάλιστα μετά τον εορτασμό της Ημέρας Περιβάλλοντος.
Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη που δεν κατάλαβα πότε έφτασα στον προορισμό μου. Θα ήταν παράλειψή μου να μην ευχαριστήσω για όσα προανέφερα, τους τοπικούς άρχοντες, Δήμαρχο και δημάρχους, πολεοδομικά γραφεία, μηχανικούς και εργολάβους, καταπατητές και απαγωγείς ρεμάτων, δασών, γης και λογικής.
Φυσικά το πιο μεγάλο ευχαριστώ στην πολιτική μας εξουσία. Ομολογώ πως η αυταπάρνηση και αυτοθυσία της για χάρη μας με αφήνει έκπληκτο καθημερινά.
Ένα μεγάλο εύγε λοιπόν.

Υ.Γ. Και η "βρόχα" σταμάτησε να πέφτει. Ευτυχώς(;)...

Κριτήρια επιλογής

Σας κάνω κοινωνούς σκέψεών μου για τα κριτήρια επιλογής της θεματολογίας των προγραμμάτων των Κ.Π.Ε., αλλά φυσικά στο νου μου έχω κυρίως τα προγράμματα που υλοποιούνται στις σχολικές μονάδες. Μήπως θα έπρεπε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουμε το θέμα και εφαρμόζουμε τα προγράμματά μας αυτά;

ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ Κ.Π.Ε.

ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ


Α. ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ

·Η γνώση δομείται στο πλαίσιο της ομάδας μέσα από τη σύνθεση εμπειριών, αντιλήψεων και παρανοήσεων. Είναι προσωπική υπόθεση απαιτώντας την ύπαρξη άλλων συνομιλητών, ώστε να μορφοποιηθεί και να εκφρασθεί γλωσσικά.
·Κάθε μαθητής διαθέτει τη δική του μικροθεωρία που συνίσταται από τις προϋπάρχουσες ιδέες, γνώσεις, αντιλήψεις.
·Αν σκοπός της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι η βελτίωση, η πορεία σε ένα άλλο επίπεδο, ποιοτικά ανώτερο, τότε ο πιο σημαντικό μας στόχος είναι μέσα από τη σύγκρουση της μικροθεωρία του μαθητή, των δικών του γνωστικών σχημάτων με τα καινούργια σχήματα και τα δεδομένα της εμπειρίας να επέλθει μια εννοιολογική αλλαγή.

Β. ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΕΙΦΟΡΙΑ

·Κύρια χαρακτηριστικά της :
1.Ριζοσπαστική
2. Κριτική – συνθετική
3. Συστημική
·Κεντρικός πυρήνας η ανάδειξη των θεσμικών και ιδεολογικών δυνάμεων που επηρεάζουν τις προσωπικές και κοινωνικές επιλογές. Η συζήτηση για τη δομή της πολιτικής εξουσίας , των κέντρων λήψης των αποφάσεων και του τρόπου λειτουργίας τους.
·Η προσωπική εμπλοκή σε μια κοινωνική διαδικασία δημοκρατικού ανασχηματισμού.

Γ. Κ.Π.Ε.

·Βελτίωση της ποιότητας ζωής του τοπικού πληθυσμού. Κοινοτική βιώσιμη ανάπτυξη.
·Ανάπτυξη κοινών δράσεων σε τοπικό επίπεδο στην κατεύθυνση της αειφορίας.
·Σύνδεση με προγράμματα Π.Ε των σχολικών μονάδων.

ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ

ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΘΕΜΑΤΟΣ

1.Να λαμβάνει υπόψη τις ιδέες, εμπειρίες, αντιλήψεις, τη μικροθεωρία γενικά των μαθητών.
2.Να επιδιώκει την εννοιολογική αλλαγή μέσα από τη σύγκρουση παλαιών και καινούργιων γνωστικών σχημάτων.
3.Να συντίθεται μέσα από την αλληλεπίδραση και επαφή των παιδιών στο πλαίσιο μιας ομάδας.
4.Να φανερώνει την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας, αντικαθιστώντας τη γραμμική σχέση αιτίου – αιτιατού με τη σύνθετη συμπεριφορά ενός συστήματος φυσικού, κοινωνικού, οικονομικού.
5.Να αποκαλύπτει τις θεσμικές και ιδεολογικές δυνάμεις που συνθέτουν τον κόσμο μας, προσδιορίζοντας τον τρόπο της λειτουργία τους.
6.Να δίνει τη δυνατότητα της προσωπικής εμπλοκής, συμμετοχής σε δράση ανασχηματισμού και αλλαγής.
7.Να συσχετίζει τη δράση αυτή με τις αξίες και τις αρχές της αειφορίας στα ευρύτερα συστήματα στα οποία εντάσσεται η τοπική αφετηρία.
8.Να δίνει τη δυνατότητα του αναστοχασμού των παιδαγωγικών ενεργειών και την αλλαγή τους.

21.5.07

Περί ανθρωπισμού...

Η «βιομηχανία» της αλληλεγγύης

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Η φτώχεια δίπλα μας δεν μας συγκινεί τόσο, όσο εκείνη σε απόσταση. Ετσι, βοηθάμε τον Αφρικανό στην Αφρική αλλά δεν θέλουμε ούτε να πλησιάσουμε τον Αφρικανό στη γειτονιά μας. Με τη στάση μας αυτή, αποτέλεσμα της ξενοφοβίας και των νέων τεχνικών αφύπνισης της κοινωνικής ευαισθησίας, συχνά καταλήγουμε να συντηρούμε μια αφανή «βιομηχανία». Διότι, πού καταλήγουν τα χρήματα που συγκεντρώνονται σε τηλεμαραθώνιους και καμπάνιες; Σε αδρά αμειβόμενα φιλανθρωπικά δίκτυα που αναλαμβάνουν να σιτίσουν ή να ντύσουν τους φτωχούς, αλλά είναι αμφίβολο τι παραδίδουν πού (βλ. τα πορτοκάλια που δεν έφτασαν στον προορισμό τους γιατί έγιναν. ..χυμός σε άλλη χώρα, τις σάπιες πατάτες, τα χαλασμένα κοτόπουλα ή τις αποκριάτικες στολές που κατέληξαν στη Ν.Α. Ασία). Στις αποστολές των πάσης φύσης εντεταλμένων (δεκαήμερη παραμονή δύο αξιωματούχων στον Τρίτο Κόσμο μπορεί να κοστίσει όσο η ανέγερση ενός σχολείου στην περιοχή). Σε έξοδα παράστασης, σε φόρα, σε μελέτες, σε σχεδιασμούς προγραμμάτων σωτηρίας...
Μια κολοσσιαία «μηχανή», που «δουλεύει» με κρατικά κονδύλια και την ελεημοσύνη των πολιτών. Το 2000 στην Ελλάδα υπήρχαν 10 ΜΚΟ• το 2001, όταν η Ε.Ε. επέβαλε στα κράτη-μέλη να δίνουν το 0,21% του ΑΕΠ σε ανθρωπιστική βοήθεια οι ελληνικές ΜΚΟ έγιναν. ..320.
Ενα μέρος, λοιπόν, των χρημάτων τρώγεται «στο δρόμο», ένα άλλο ξεκοκκαλίζεται από αυταρχικές κυβερνήσεις ή ντόπιες μαφίες που «βοηθούν» στη. ..διανομή της βοήθειας. Η οποία, όχι μόνο είναι μικρή σε σχέση με τις ανάγκες, αλλά και επιστρέφει στον πλούσιο Βορρά. Π.χ., για τους πληγέντες από το τσουνάμι στη Ν.Α. Ασία συγκεντρώθηκαν παγκοσμίως τέσσερα δισ. δολάρια. Το δημόσιο εξωτερικό χρέος μόνο των πέντε φτωχότερων από τις οκτώ ασιατικές και πέντε αφρικανικές χώρες που επλήγησαν ξεπερνά τα 300 δισ. δολ., ενώ κάθε χρόνο αυτές καταβάλουν στη Δύση (σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα) 32 δισ. δολ. για την εξυπηρέτηση του χρέους τους - το δεκαπλάσιο της βοήθειας.
Γιατί η Δύση δεν εκδηλώνει τη φιλανθρωπία της διαγράφοντας όλα τα χρέη των φτωχών χωρών; Αν ήθελε, δεν θα υπήρχε πεινασμένος στη γη. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μόνο 80 δισ. δολάρια χρειάζονται για να έχουν όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη στέγη, πόσιμο νερό, τροφή, βασική εκπαίδευση και περίθαλψη.
Μια λύση θα ήταν ένας διεθνής φόρος αλληλεγγύης (στις συναλλαγματικές αγορές, στην πώληση όπλων, στη χρήση μη ανανεώσιμων μορφών ενέργειας). Τον είχαν προτείνει παλαιότερα Ευρωπαίοι και Λατινοαμερικανοί ηγέτες. Πολλοί τότε είχαν ενθουσιαστεί με την ιδέα. Γιατί δεν την κάνουν πράξη;
Η καταπολέμηση της φτώχειας είναι ζήτημα πολιτικής, όχι φιλανθρωπίας.

Καθημερινή της Κυριακής, 20/5/2007

20.5.07

Καλή επιτυχία

Η ανακολουθία μου στην ηλεκτρονική μας επαφή μέσω του blog δεν σημαίνει πως ξεχνώ ή αδιαφορώ για τη συνέχισή της. Πολλοί οι παράγοντες, περισσότερες οι δικαιολογίες, γιαυτό και προτιμώ να συνεχίσω στέλνοντας τις ευχές μου σε όλα τα παιδιά που ξεκίνησαν χθες και σήμερα τον εξεταστικό τους μαραθώνιο.
Εύχομαι χωρίς άγχος να βρεθούνε όλοι νικητές στον τερματισμό, άσχετα από τη θέση τους. Αυτό που μετρά και δυστυχώς πάντα το ξεχνάμε είναι η συμμετοχή και ο τερματισμός. Όταν αισθανόμαστε βαθιά μέσα μας πως κάναμε όλα όσα μπορούσαμε, ώστε να μην αδικήσουμε τον εαυτό μας και το μέλλον που του ανήκει, τότε πιστεύω πως άσχετα από το τελικό αποτέλεσμα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι.
Ειδικά σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται πρώτιστα από την καθημερινή έκφραση τόσο σε θεωρητικό, όσο και κυρίως σε πρακτικό επίπεδο ενος διάχυτου ανθρωπισμού. Γιαυτό και το θέμα της έκθεσης Γενικής Παιδείας μάλλον πρέπει να ευχαρίστησε μαθητές και καθηγητές, ιδιατεράδες και φροντιστές. Όλοι πρέπει να είναι ικανοποιημένοι με τη φετινή επλογή της επιτροπής εξετάσεων. Θα επανέλθω σε άλλο post.

5.3.07

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

We didn't want a victory
We just wanted to fight

Πιστεύω πως αυτό ακριβώς εκφράζει σήμερα ένα μεγάλο μέρος όχι μόνο της τυπικής εκπαίδευσης, αλλά της σύγχρονης νεοελληνικής κοινωνίας. Το τραγούδι βέβαια γράφτηκε για τη Θατσερική Αγγλία, τη βιβλική Εδέμ των απανταχού της γης νεοφιλελευθεριστών. Με την πρόταξη της αγοράς και των αγοραίων αξιών επί της κοινωνίας και του κοινωνικού συνόλου. Με την αποθέωση του ατομισμού και του άκρατου ανταγωνισμού στο όνομα της θεότητας του κέρδους μέσα από την αύξηση των δεικτών παραγωγικότητας.
Στερώντας με τον τρόπο αυτό την αξία του αγώνα, την αξία της περιπέτειας, που είναι ή θα έπρεπε να είναι, της ζωής. Και πείτε μου

Take away our history
Take away our heroes
Take away our values
And leave us here with nothing

...χωρίς ιστορία, ήρωες και αξίες με ένα απόλυτο μηδενικό να βαραίνει στους ώμους , κόβοντας τα φτερά, απαξιώνοντας την πίστη σε οποιοδήποτε όνειρο και ιδανικό, δε δημιουργείς τον ιδανικό τύπο ανθρώπου, που κάθε mall επιθυμεί;. Τον παθητικό καταναλωτή πλασματικών ονείρων που οδηγούν όχι στην Εδεμ, μα στον πλησιέστερο πρόθυμο και ανιδιοτελή, προπαντός, τραπεζικό οργανισμό. Άλλωστε η εποχή μας προσφέρει αφειδώς αυτά που πραγματικά επιθυμούμε..

You gave us what we asked for
But never what we wanted

... αγάπη, φιλία, συνεργασία, αλληλοβοήθεια, δικαιοσύνη...


Το χειρότερο απ' όλα δεν είναι να συνωστίζεσαι μαζί με εκατοντάδες άλλους ευτυχισμένους κυνηγούς της καταναλωτικής ευτυχίας στα mall. To χειρότερο απ' όλα είναι να μη έχεις καμμι α διάθεση να ανακαλύψεις την αξία και τη μαγεία, τη σημασία και τη χαρά του αγώνα.

You said it isn't nice to fight
You went and spoiled every game


THE END.

16.2.07

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ...

Για να συζητήσουμε σχολιάζοντας ένα τραγούδι, το A liberal education των New Model Army. Οι στίχοι του είναι οι ακόλουθοι:

A liberal education

Take away our history
Take away our heroes
Take away our values
And leave us here with nothing
We were in the garden of Eden
Just as children mess around
We only leant against the tree
And the apple came tumbling down
You gave us what we asked for
But never what we wanted
We were only children
How could you have been so stupid
We went up to the steel walls
That guard the sacred town
We only whispered to ourselves
And the walls came tumbling down
We didn't want a victory
We just wanted to fight
But you wouldn't fight
You just gave in
You went and spoiled every game
You broke an everlasting chain
And nobody respects you for your weakness
Take away our idols
Take away our faith
Take away our hatred
And put us in this vacuum
Then say be yourself, please yourself
Express yourself some more
It's your right to do what you like
Because we can't really be bothered with you at all
We didn't want a victory
We just wanted to fight
But you wouldn't fight
You said it isn't nice to fight
You went and spoiled every game
You broke an everlasting chain
And nobody respects you for your weakness

23.1.07

Περί πλήξης...

Περί πλήξης ο λόγος. Είναι συνηθισμένο, ειδικά σε μας τους καθηγητές, να ερχόμαστε σε επαφή με μαθητές που πλήττουν. Πλήττουν αφόρητα και αισθάνονται μάλλον άσχημα γι' αυτό. Οι πηγές της πλήξης πολλές και ποικίλες. Από την αδιαφορία για τα μαθήματα, μέχρι τα ανικανοποίητα όνειρα, από την έλλειψη ενδιαφερόντων, ως το εντατικό και μονότονο διάβασμα για τις εξετάσεις. Τις θεωρούμενες κρίσιμες και καθοριστικές για το μέλλον τους. Δε θα αρνηθώ το βάσιμο του συναισθήματος της πλήξης. Θα προσπαθήσω όμως να το υπερασπιστώ, ζητώντας και τη βοήθεια ενός πολυφορεμένου λογίου της εποχής, του γνωστού και μη εξαιρετέου Πάολο Κοέλιο.
Ο εν λόγω κύριος γράφει λοιπόν:

" Σε πολλές από τις προφορικές παραδόσεις η σοφία απεικονίζεται ως ένας ναός με δύο πύλες:αυτές οι δύο πύλες αντιπροσωπεύουν έννοιες που αλληλοσυγκρούονται. Για να εξηγήσω όμως,τι θέλω να πω, θα τα λέμε του Φόβου και της Επιθυμίας. Όταν ο άνθρωπος στέκεται μπροστά στην είσοδο, κοιτάζει την πύλη του Φόβου και σκέπτεται: "θεέ μου, τι θα βρω μπροστά μου;". Στη συνέχεια κοιτάζει την πύλη της Επιθυμίας" και σκέπτεται: "θεέ μου, συνήθισα τόσο πολύ όσα έχω, θέλω να ζω όπως έζησα μέχρι τώρα". Και κοντοστέκεται. Αυτό το λέμε πλήξη."


Με τον ορισμό αυτό η πλήξη εμφανίζεται ως η απάντηση στην ανάγκη του ανθρώπου να νιώσει ασφαλής, μακριά από αλλαγές που θα χρωμάτιζαν διαφορετικά μια καθημερινότητα που καταλήγει να λάβει τα χαρακτηριστικά ενός σίγουρου, ασφαλούς λιμανιού. Γνώριμο, οικείο, φιλικό και προπαντός προβλέψιμο. Ο φόβος υπερισχύει της επιθυμίας. Η αγωνία για το άγνωστο υπερισχύει της λαχτάρας για το διαφορετικό.

"η ρουτίνα τούς δίνει την απατηλή εντύπωση ότι είναι ασφαλείς. Επομένως η σημερινή ημέρα θα είναι ακριβώς η ίδια με τη χθεσινή και το αύριο δεν θα φέρει εκπλήξεις.Όταν βραδιάζει, το ένα μέρος της ψυχής διαμαρτύρεται, γιατί δεν έζησε τίποτε το διαφορετικό, το άλλο μέρος όμως είναι ευχαριστημένο - παράδοξα! -για τον ίδιο λόγο. "


Φυσικά, η σιγουριά και η ασφάλεια υπάρχουν μόνο ως ψευδαίσθηση και ενδόμυχη επιθυμία. Η ζωή είναι τόσο αβέβαιη καθώς "με χίλιες γλώσσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει" παρασύροντας στο διάβα της βεβαιότητες και αιώνιες, υποτίθεται, αλήθειες. Όσο θέλουμε να αποφεύγουμε τις εκπλήξεις, τόσο αυτές εμφανίζονται, χαμογελώντας ειρωνικά μπροστά στην έκδηλη απορία μας.

Δεν είναι κακό να πλήττουμε. Δεν είναι απεχθές το συναίσθημα της πλήξης. Είναι φυσικό και ανθρώπινο, ευλογία , αλλά και κατάρα. Γιατί αυτό που μετρά τελικά είναι η απάντηση που δίνει ο καθένας μας στις καθημερινές προκλήσεις της ζωής του. Οι επιλογές που καλούμαστε να κάνουμε μπροστά στις πύλες της ζωής μας. Εκεί που αντιπαλεύοντας το φόβο πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά, χαράζοντας τη δική μας πορεία. Οταν μας τεθεί το ερώτημα

"
Τι έκανες με τη ζωή σου;" Όλοι πρέπει να δώσουμε μιαν απάντηση και αλίμονο σε όποιον θα πει: "Στάθηκα ακίνητος μπροστά σε μια πύλη".

21.1.07

Καλός καιρός (;)

Σίγουρα, θα πρέπει να είστε ενθουσιασμένοι με την καλοκαιρία των τελευταίων ημερών. Ευκαιρία να περπατήσουμε έξω, να πιούμε το καφεδάκι μας στα τραπεζάκια της Αριστοτέλους, να εξοικονομήσουμε και ενέργεια από τη μείωση των ωρών λειτουργίας της θέρμανσης. Όλα φαίνονται υπέροχα σε πρώτη ματιά.
Όμως, καλό είναι να εστιάζουμε σ' αυτά που δε φαίνονται και ίσως είναι περισσότερο ουσιώδη. Όπως το παράπονο της ξάγρυπνης αρκούδας, η οποία κανονικα θα έπρεπε να έχει περιπέσει στη συνήθη, σύμφωνα με το ρολόϊ της φύσης της , χειμέρια νάρκη. Η οποία δεν ήρθε και μάλλον θα αργήσει και άλλο , προβληματίζοντας ακόμη περισσότερο τα συμπαθή ογκώδη θηλαστικά. Αν μπορούσαν να μιλήσουν, τι θα μας λέγανε άραγε;
Οι διαφημίσεις της εποχής μας μας δίνουν μια εικόνα. Συνωστισμός στη χ τράπεζα με το καλύτερο επιτόκιο δανεισμού για αγορά μιας άνετης, φιλόξενης σπηλιάς με συνθήκες κατάλληλες για ύπνο. Φαντάζομαι την ανακούφιση της χρεωμένης αρκούδας, όταν επιτέλους με τη βοήθεια της φιλάρκουδης (sic) τράπεζας, θα έχει εξασφαλίσει την ατομική της λύση στο πρόβλημα. Γιατί αυτό μαθαίνουμε καθημερινά. Να μην εστιάζουμε στη συνολική εικόνα, αναζητώντας τις αιτίες, τις πηγές των προβλήμάτων, ώστε να οδηγηθούμε συλλογικά στην επίλυσή τους, αλλά να προσπαθούμε να επιλύουμε ατομικά, ό,τι μας ανησυχεί, ανάγοντας σε κυρίαρχο οδηγό μας την περιχαράκωση στον προσωπικό μας μικρόκοσμο.
Έλα όμως που η φύση και οι ταλαιπωρημένες αρκούδες δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτόν τον επιτυχημένο για μας οδηγό! Γιατί οι φυσικοί νόμοι δεν συνδέονται ασφαλώς ούτε με επιτόκια ούτε με εθελοτυφλία ως προς τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος.
Το οποίο τα επόμενα χρόνια θα γίνεται όλο και πιο εμφανές, αλλάζοντας αρκετές από τις κυρίαρχες σήμερα αντιλήψεις!

Διαβάστε επίσης