Περί πλήξης...

Περί πλήξης ο λόγος. Είναι συνηθισμένο, ειδικά σε μας τους καθηγητές, να ερχόμαστε σε επαφή με μαθητές που πλήττουν. Πλήττουν αφόρητα και αισθάνονται μάλλον άσχημα γι' αυτό. Οι πηγές της πλήξης πολλές και ποικίλες. Από την αδιαφορία για τα μαθήματα, μέχρι τα ανικανοποίητα όνειρα, από την έλλειψη ενδιαφερόντων, ως το εντατικό και μονότονο διάβασμα για τις εξετάσεις. Τις θεωρούμενες κρίσιμες και καθοριστικές για το μέλλον τους. Δε θα αρνηθώ το βάσιμο του συναισθήματος της πλήξης. Θα προσπαθήσω όμως να το υπερασπιστώ, ζητώντας και τη βοήθεια ενός πολυφορεμένου λογίου της εποχής, του γνωστού και μη εξαιρετέου Πάολο Κοέλιο.
Ο εν λόγω κύριος γράφει λοιπόν:

" Σε πολλές από τις προφορικές παραδόσεις η σοφία απεικονίζεται ως ένας ναός με δύο πύλες:αυτές οι δύο πύλες αντιπροσωπεύουν έννοιες που αλληλοσυγκρούονται. Για να εξηγήσω όμως,τι θέλω να πω, θα τα λέμε του Φόβου και της Επιθυμίας. Όταν ο άνθρωπος στέκεται μπροστά στην είσοδο, κοιτάζει την πύλη του Φόβου και σκέπτεται: "θεέ μου, τι θα βρω μπροστά μου;". Στη συνέχεια κοιτάζει την πύλη της Επιθυμίας" και σκέπτεται: "θεέ μου, συνήθισα τόσο πολύ όσα έχω, θέλω να ζω όπως έζησα μέχρι τώρα". Και κοντοστέκεται. Αυτό το λέμε πλήξη."


Με τον ορισμό αυτό η πλήξη εμφανίζεται ως η απάντηση στην ανάγκη του ανθρώπου να νιώσει ασφαλής, μακριά από αλλαγές που θα χρωμάτιζαν διαφορετικά μια καθημερινότητα που καταλήγει να λάβει τα χαρακτηριστικά ενός σίγουρου, ασφαλούς λιμανιού. Γνώριμο, οικείο, φιλικό και προπαντός προβλέψιμο. Ο φόβος υπερισχύει της επιθυμίας. Η αγωνία για το άγνωστο υπερισχύει της λαχτάρας για το διαφορετικό.

"η ρουτίνα τούς δίνει την απατηλή εντύπωση ότι είναι ασφαλείς. Επομένως η σημερινή ημέρα θα είναι ακριβώς η ίδια με τη χθεσινή και το αύριο δεν θα φέρει εκπλήξεις.Όταν βραδιάζει, το ένα μέρος της ψυχής διαμαρτύρεται, γιατί δεν έζησε τίποτε το διαφορετικό, το άλλο μέρος όμως είναι ευχαριστημένο - παράδοξα! -για τον ίδιο λόγο. "


Φυσικά, η σιγουριά και η ασφάλεια υπάρχουν μόνο ως ψευδαίσθηση και ενδόμυχη επιθυμία. Η ζωή είναι τόσο αβέβαιη καθώς "με χίλιες γλώσσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει" παρασύροντας στο διάβα της βεβαιότητες και αιώνιες, υποτίθεται, αλήθειες. Όσο θέλουμε να αποφεύγουμε τις εκπλήξεις, τόσο αυτές εμφανίζονται, χαμογελώντας ειρωνικά μπροστά στην έκδηλη απορία μας.

Δεν είναι κακό να πλήττουμε. Δεν είναι απεχθές το συναίσθημα της πλήξης. Είναι φυσικό και ανθρώπινο, ευλογία , αλλά και κατάρα. Γιατί αυτό που μετρά τελικά είναι η απάντηση που δίνει ο καθένας μας στις καθημερινές προκλήσεις της ζωής του. Οι επιλογές που καλούμαστε να κάνουμε μπροστά στις πύλες της ζωής μας. Εκεί που αντιπαλεύοντας το φόβο πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά, χαράζοντας τη δική μας πορεία. Οταν μας τεθεί το ερώτημα

"Τι έκανες με τη ζωή σου;" Όλοι πρέπει να δώσουμε μιαν απάντηση και αλίμονο σε όποιον θα πει: "Στάθηκα ακίνητος μπροστά σε μια πύλη".