Περί πλήξης...

Περί πλήξης ο λόγος. Είναι συνηθισμένο, ειδικά σε μας τους καθηγητές, να ερχόμαστε σε επαφή με μαθητές που πλήττουν. Πλήττουν αφόρητα και αισθάνονται μάλλον άσχημα γι' αυτό. Οι πηγές της πλήξης πολλές και ποικίλες. Από την αδιαφορία για τα μαθήματα, μέχρι τα ανικανοποίητα όνειρα, από την έλλειψη ενδιαφερόντων, ως το εντατικό και μονότονο διάβασμα για τις εξετάσεις. Τις θεωρούμενες κρίσιμες και καθοριστικές για το μέλλον τους. Δε θα αρνηθώ το βάσιμο του συναισθήματος της πλήξης. Θα προσπαθήσω όμως να το υπερασπιστώ, ζητώντας και τη βοήθεια ενός πολυφορεμένου λογίου της εποχής, του γνωστού και μη εξαιρετέου Πάολο Κοέλιο.
Ο εν λόγω κύριος γράφει λοιπόν:

" Σε πολλές από τις προφορικές παραδόσεις η σοφία απεικονίζεται ως ένας ναός με δύο πύλες:αυτές οι δύο πύλες αντιπροσωπεύουν έννοιες που αλληλοσυγκρούονται. Για να εξηγήσω όμως,τι θέλω να πω, θα τα λέμε του Φόβου και της Επιθυμίας. Όταν ο άνθρωπος στέκεται μπροστά στην είσοδο, κοιτάζει την πύλη του Φόβου και σκέπτεται: "θεέ μου, τι θα βρω μπροστά μου;". Στη συνέχεια κοιτάζει την πύλη της Επιθυμίας" και σκέπτεται: "θεέ μου, συνήθισα τόσο πολύ όσα έχω, θέλω να ζω όπως έζησα μέχρι τώρα". Και κοντοστέκεται. Αυτό το λέμε πλήξη."


Με τον ορισμό αυτό η πλήξη εμφανίζεται ως η απάντηση στην ανάγκη του ανθρώπου να νιώσει ασφαλής, μακριά από αλλαγές που θα χρωμάτιζαν διαφορετικά μια καθημερινότητα που καταλήγει να λάβει τα χαρακτηριστικά ενός σίγουρου, ασφαλούς λιμανιού. Γνώριμο, οικείο, φιλικό και προπαντός προβλέψιμο. Ο φόβος υπερισχύει της επιθυμίας. Η αγωνία για το άγνωστο υπερισχύει της λαχτάρας για το διαφορετικό.

"η ρουτίνα τούς δίνει την απατηλή εντύπωση ότι είναι ασφαλείς. Επομένως η σημερινή ημέρα θα είναι ακριβώς η ίδια με τη χθεσινή και το αύριο δεν θα φέρει εκπλήξεις.Όταν βραδιάζει, το ένα μέρος της ψυχής διαμαρτύρεται, γιατί δεν έζησε τίποτε το διαφορετικό, το άλλο μέρος όμως είναι ευχαριστημένο - παράδοξα! -για τον ίδιο λόγο. "


Φυσικά, η σιγουριά και η ασφάλεια υπάρχουν μόνο ως ψευδαίσθηση και ενδόμυχη επιθυμία. Η ζωή είναι τόσο αβέβαιη καθώς "με χίλιες γλώσσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει" παρασύροντας στο διάβα της βεβαιότητες και αιώνιες, υποτίθεται, αλήθειες. Όσο θέλουμε να αποφεύγουμε τις εκπλήξεις, τόσο αυτές εμφανίζονται, χαμογελώντας ειρωνικά μπροστά στην έκδηλη απορία μας.

Δεν είναι κακό να πλήττουμε. Δεν είναι απεχθές το συναίσθημα της πλήξης. Είναι φυσικό και ανθρώπινο, ευλογία , αλλά και κατάρα. Γιατί αυτό που μετρά τελικά είναι η απάντηση που δίνει ο καθένας μας στις καθημερινές προκλήσεις της ζωής του. Οι επιλογές που καλούμαστε να κάνουμε μπροστά στις πύλες της ζωής μας. Εκεί που αντιπαλεύοντας το φόβο πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά, χαράζοντας τη δική μας πορεία. Οταν μας τεθεί το ερώτημα

"Τι έκανες με τη ζωή σου;" Όλοι πρέπει να δώσουμε μιαν απάντηση και αλίμονο σε όποιον θα πει: "Στάθηκα ακίνητος μπροστά σε μια πύλη".

Καλός καιρός (;)

Σίγουρα, θα πρέπει να είστε ενθουσιασμένοι με την καλοκαιρία των τελευταίων ημερών. Ευκαιρία να περπατήσουμε έξω, να πιούμε το καφεδάκι μας στα τραπεζάκια της Αριστοτέλους, να εξοικονομήσουμε και ενέργεια από τη μείωση των ωρών λειτουργίας της θέρμανσης. Όλα φαίνονται υπέροχα σε πρώτη ματιά.
Όμως, καλό είναι να εστιάζουμε σ' αυτά που δε φαίνονται και ίσως είναι περισσότερο ουσιώδη. Όπως το παράπονο της ξάγρυπνης αρκούδας, η οποία κανονικα θα έπρεπε να έχει περιπέσει στη συνήθη, σύμφωνα με το ρολόϊ της φύσης της , χειμέρια νάρκη. Η οποία δεν ήρθε και μάλλον θα αργήσει και άλλο , προβληματίζοντας ακόμη περισσότερο τα συμπαθή ογκώδη θηλαστικά. Αν μπορούσαν να μιλήσουν, τι θα μας λέγανε άραγε;
Οι διαφημίσεις της εποχής μας μας δίνουν μια εικόνα. Συνωστισμός στη χ τράπεζα με το καλύτερο επιτόκιο δανεισμού για αγορά μιας άνετης, φιλόξενης σπηλιάς με συνθήκες κατάλληλες για ύπνο. Φαντάζομαι την ανακούφιση της χρεωμένης αρκούδας, όταν επιτέλους με τη βοήθεια της φιλάρκουδης (sic) τράπεζας, θα έχει εξασφαλίσει την ατομική της λύση στο πρόβλημα. Γιατί αυτό μαθαίνουμε καθημερινά. Να μην εστιάζουμε στη συνολική εικόνα, αναζητώντας τις αιτίες, τις πηγές των προβλήμάτων, ώστε να οδηγηθούμε συλλογικά στην επίλυσή τους, αλλά να προσπαθούμε να επιλύουμε ατομικά, ό,τι μας ανησυχεί, ανάγοντας σε κυρίαρχο οδηγό μας την περιχαράκωση στον προσωπικό μας μικρόκοσμο.
Έλα όμως που η φύση και οι ταλαιπωρημένες αρκούδες δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτόν τον επιτυχημένο για μας οδηγό! Γιατί οι φυσικοί νόμοι δεν συνδέονται ασφαλώς ούτε με επιτόκια ούτε με εθελοτυφλία ως προς τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος.
Το οποίο τα επόμενα χρόνια θα γίνεται όλο και πιο εμφανές, αλλάζοντας αρκετές από τις κυρίαρχες σήμερα αντιλήψεις!

Διαβάστε επίσης