Ο Φοίβος και η ηλεκτρονική του γραμματέας...

" Οι κορυφές του Ολύμπου, χιονισμένες ακόμη, προσέφεραν μια μεγαλειώδη θέα στους ενοίκους του παλατιού. Σε όλους; Όχι!

Ένας απ’ αυτούς ήταν βουτηγμένος στις σκέψεις του, περίλυπος και καταπονημένος. Δεν μπορούσε να δεχτεί, εκείνος, ο θεός που έκανε δήλα και ορατά τα πάντα, αλλά και τα πάντα εώρα, πανδερκές έχων φαεσίμβροτον όμμα, ο Αγνόμαντις, Αληθής, Δαφναίος, Μαντικός, Μοιραγέτης, Λοξίας, Προόψιος, Τριποδιλάλος, Κουροτρόφος, Ολβιουργός, Τελειότατος, Φάνης, Χαροποιός δεν μπορούσε να δεχτεί την εγκατάλειψή του στη λήθη των χρόνων.

Κανείς δεν του προσέφερε θυσίες , κανείς δεν τον επικαλούνταν και τα μαντεία του είχαν από καιρό μετατραπεί σε σωρούς ερειπίων. Αναστέναξε για μια ακόμη φορά και κάλεσε την ηλεκτρονική του γραμματέα, νύμφη Κατερίνα.

Η συζήτηση ήταν θορυβώδης, ακούστηκαν σε όλο τον Όλυμπο. Η φράση που επαναλαμβάνονταν, σχεδόν υστερικά, ήταν... « Πρέπει να βρεις τρόπο. Πρέπει να με θυμηθούνε ξανά» Τα μουστάκι του Φοίβου ανεβοκατέβαινε από το θυμό και την οργή του.

Η νύμφη τρόμαξε. Ποτέ δεν τον είχε δει τόσο ταραγμένο. Αμέσως άρχισε να σκέπτεται…"

Προτείνω να το συνεχίσετε να δούμε τι μπορεί να γραφεί διαδικτυακά με τέτοια εμπνευσμένη αφετηρία!

Έμπνευση

Το μόνιμο πρόβλημά μου εμφανίστηκε ξανά και απειλητικά έτεινε το λιπόσαρκο χέρι του. Δεν μπορείς να γράψεις, έμπνευση δεν έχεις ούτε για ένα τόσο δά post μου σφύριξε μέσα από τα δόντια του. Και δυστυχώς ήξερα πως είναι αλήθεια. Το κοίταξα κατάματα και συγκεντρώνοντας τα διάσπαρτα κομμάτια της αυτοπεποίθησής μου αντέτεινα:
Ακόμη και μεγάλοι συγγραφείς παρουσιάζουν σημάδια κόπωσης,του είπα, πόσο μάλλον εγώ, γραφιάς σε περιθωριακό blog, κάτι σαν απομακρυσμένο βενζινάδικο στην αμερικανική αγροτική ενδοχώρα (ουπς!) .
Και κοίτα, συνέχισα, παίρνοντας θάρρος από το σάστισμα που προκάλεσαν τα λόγια μου, ο γνωστός Άγγλος συγγραφέας Τζόναθαν Κόου, με τον οποίο μίλησα στη διάρκεια της παρουσίας του στη 5η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, μου εκμυστηρεύτηκε πως κι αυτός δυσκολεύεται τον τελευταίο καιρό να γράψει κάτι της προκοπής.
Με εντονη χαρά ένιωσα το πρόβλημα να κλονίζεται. Ο Τζόναθαν, με ρώτησε με αγωνία. Ήταν εδώ και δε θέλησε να με δει;
Έφυγε σέρνοντας τα πόδια του στις τσιμεντένιες πλάκες του νέου μας Δημαρχείου.