Τις προηγούμενες ημέρες οι συζητήσεις περιστράφηκαν γύρω από το εάν είναι προαιρετική ή υποχρεωτική η συμμετοχή των μαθητών στην παρέλαση της επετείου του αλβανικού έπους.
Δάσκαλοι και καθηγητές σε όλα τα σχολεία της επικράτειας προσπαθούσαν να πείσουν μαθητές και γονείς να «σπαταλήσουν» ένα τριήμερο αναψυχής σε έναν ημίωρο τυπικό «περίπατο», υπό τον ήχο εμβατηρίων, μπροστά από τις εξέδρες των επισήμων. Δεν βρήκαν αρκετούς πρόθυμους.
Το θέμα τροφοδότησε αντιπαραθέσεις σχετικά με την αξία και τη χρησιμότητα των μαθητικών παρελάσεων. Είδος, είναι αλήθεια, προς εξαφάνιση σε όλα τα κράτη της Δύσης και σε (διαχρονική) άνθηση, πλην της Ελλάδας, σε χώρες με ιδιότυπη αντίληψη περί εθνικής ιδιαιτερότητας και ηρωισμού, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Κορέα και η Τουρκία.
Το ζητούμενο, βεβαίως (με το οποίο ελάχιστοι ασχολήθηκαν), δεν είναι αν πρέπει ή όχι να γίνονται οι μαθητικές παρελάσεις.
Οταν πολλοί μαθητές που ερωτώνται (σε έρευνες που έγιναν παλαιότερα) σχετικά με το τι ακριβώς συνέβη τον Οκτώβριο του 1940 απαντούν κάτι μεταξύ της μάχης των Δερβενακίων και της ρίψης της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, η συμμετοχή τους ή όχι στην παρέλαση έχει πολύ μικρή αξία.
Για να είμαστε ακριβέστεροι, για όλους μας έχει, πλέον, μικρή αξία η ανάκληση στη μνήμη όσων ηρωικών γεγονότων απαρτίζουν την παλαιότερη και σύγχρονη Ιστορία μας, διότι εκείνο που υπερτερεί και εν τέλει καταστρέφει τις μνήμες είναι η σκληρή και αφιλόξενη εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας.
Προ ημερών, στη Θεσσαλονίκη, μια 18χρονη κοπέλα, η Πασχαλίνα, έχασε τη ζωή της επειδή προσπάθησε να διαβεί έναν προσφάτως κατασκευασμένο αυτοκινητόδρομο, σε σημείο που παλαιότερα υπήρχε φωτεινός σηματοδότης.
Ο εργολάβος -για λόγους που αφορούν πλέον την εισαγγελική έρευνα- αμέλησε να τοποθετήσει το σηματοδότη που είχε αποσυρθεί λόγω των έργων.
Ισως ακουστεί αιρετικό. Αλλά αυτή είναι μια εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας που θα έπρεπε να συγκλονίζει (προφανώς αρνητικά) πολύ περισσότερο από τις ηρωικές μνήμες που από παιδιά κάποιοι μας πιέζουν να τις θεωρούμε ιερές και αμόλυντες.
Και θα έπρεπε να μας συγκλονίζει ακόμα πιο πολύ όταν στις εξέδρες των μαθητικών παρελάσεων βρίσκονται, «φουσκωμένοι» από εθνική υπερηφάνεια, κάποιοι εξ αυτών που αδράνησαν να τοποθετηθεί ο σηματοδότης που θα έσωζε τη ζωή της Πασχαλίνας, όπως κι άλλοι που αδρανούν καθημερινά σε πολλούς τομείς και παραμορφώνουν την εικόνα της χώρας.
Οι τοπικές αρχές (στη Θεσσαλονίκη) νίπτουν τας χείρας τους και αναπέμπουν τις ευθύνες στους εργολάβους. Ορθό, αλλά εν μέρει.
Ποιοι και γιατί παρέλαβαν έναν ημιτελή αυτοκινητόδρομο; Και γιατί επέτρεψαν την κυκλοφορία των οχημάτων, χωρίς προηγουμένως να ελέγξουν εάν τηρούνται οι κανόνες ασφαλούς διέλευσης των πεζών;
Σʼ αυτές τις ερωτήσεις ουδείς θα δώσει απάντηση. Διότι το θέμα θεωρείται «μικρό». Δεν απασχόλησε τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Προτίμησαν τις αντεγκλήσεις μεταξύ των στελεχών του ΠΑΣΟΚ και το δήθεν θρίλερ των διαφοροποιήσεων του Πολύδωρα και του Τατούλη.
Οπως συμβαίνει, άλλωστε, και για εκατοντάδες μικρές (για τους «μεγάλους») καθημερινές τραγωδίες που χτυπούν τις πόρτες αθώων ανθρώπων.
Η Πασχαλίνα δεν πήγε χθες στη μαθητική παρέλαση. Δεν θα πάει ποτέ πια.
Ωστόσο, ο χαμός της αντανακλά το άγος της σύγχρονης Ελλάδας. Το άγος της θλιβερής γραφειοκρατίας και της ταριχευμένης αδιαφορίας που επιβιώνει ανά τους αιώνες. Κι όλα αυτά σκεπάζουν τις μνήμες του όποιου έπους (άλλοτε αληθινού κι άλλοτε εθνικά τεχνητού, όπως συμβαίνει παντού), τις απαξιώνουν και στέλνουν τους νέους στη νιρβάνα των play station.
Διότι, εν κατακλείδι, μια χώρα που σέβεται την ιστορία της και θέλει να ζει μαζί της κι όχι μέσα σʼ αυτή οφείλει πρωτίστως να είναι βαθιά σύγχρονη και να προστατεύει, πάνω και πέρα απʼ όλα τα άλλα, τη ζωή των πολιτών της.
Συμπέρασμα; Πολλοί εξ αυτών που θα απολαύσουν από καθέδρας τις παρελάσεις έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το προαναφερθέν άγος…
Oct 27-28, 2007
Σεραφείμ Κοτρώτσιος
Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου