Βιβλία

«Ο Μουρακάμι, ο πιο σημαντικός ίσως σύγχρονος συγγραφέας της Ιαπωνίας, είναι ο μάστορας της διχοτομίας, των αντιθέσεων. Στα περισσότερα βιβλία του οι ήρωες μπαινοβγαίνουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους, τον έναν χαώδη, καθημερινό, τον κόσμο της σύγχρονης μεγαλούπολης και τον άλλο σκοτεινό, μυστηριώδη, απειλητικό. Αυτός ο μεταφυσικός συγγραφέας με τη θερμή, προσγειωμένη φωνή, ο μυθιστοριογράφος που μπολιάζει το φιλοσοφικό, τυπικά ιαπωνικό, συμβολισμό του με μια αφελή ευαισθησία διαμορφωμένη από την αμερικανική ποπ κουλτούρα, μας δίνει το Κουρδιστό πολύ, ένα εξαιρετικά όμορφο και συναρπαστικό έργο, δουλεμένο με δαιμονική επιδεξιότητα. Η πολυσέλιδη ιστορία του δεν είναι παρά ένας λαβύρινθος αντικρουόμενων πραγματικοτήτων -ό,τι με δυο λόγια είναι το hi-tech, απατηλό, ανησυχητικό παρόν του σύγχρονου μητροπολιτικού ανθρώπου».
Κατερίνα Σχινά, «Βιβλιοθήκη» (εφ. «Ελευθεροτυπία»), 07/10/2005



"Ένα βιβλίο με θέμα τον έρωτα ως δρόμο προς την συτογνωσία, και μάλιστα έναν έρωτα αδιέξοδο, ανικανοποίητο, κι εν πολλοίς μονόπλευρο. Ίσως αυτό να’ ναι και το μοναδικό πρόβλημα σ’ αυτό το ποιητικό και «σιωπηλό» βιβλίο, γεμάτο από τη σιωπηλή και μονόδρομη ουσιαστικά απαντοχή του πρωταγωνιστή Τόρου Βατανάμπε απέναντι στη Ναόκο, την κοπέλα που αγαπά με πάθος, αλλά στην ουσία δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει ποτέ τη συνάντηση μαζί της.."

Δεν τον γνώριζα τον Μουρακάμι, αλλά από τότε που τον συνάντησα, όλα άλλαξαν. Μια γραφή κινούμενη συνεχώς ανάμεσα στο ρεαλιστικό και στο ονειρώδες, το μεταφυσικό, ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν μέσα από συνεχείς εγκιβωτισμούς σε κάνει να σκέφτεσαι όχι μόνο τη ζωή των ηρώων του αλλά πολύ περισσότερο τη δική σου.



"Έρχονται.
Και δεν είμαι έτοιμος.
Πώς θα μπορούσα;
Είμαι καινούριος δάσκαλος και τώρα μαθαίνω τη δουλειά."
Από το βιβλίο του Φρανκ Μακ Κορτ , Ο δάσκαλος.
Ο Φρανκ Μακ Κορτ είναι ένας Ιρλανδός που γεννήθηκε στην Αμερική αλλά μωρό ακόμη επέστρεψε με τους γονείς τους στα πατρογονικά εδάφη. Εκεί έζησε μια απαίσια παιδική ηλικία που ενέπνευσε πολύ αργότερα το βιβλίο/αυτοβιογραφία "Οι στάχτες της Άντζελας". Στο βιβλίο του, "Ο δάσκαλος" παρουσιάζει τις περιπέτειές του στα δημόσια σχολεία της Αμερικής με χιούμορ, ειλικρίνεια, ζωντάνια φέρνοντας στη μνήμη όλων μας τις δικές μας περιπέτειες που φυσικά ακόμη συνεχίζονται!

Το 1845 ένας νεαρός απόφοιτος του Χάρβαρντ εγκαταλείπει την πόλη και αποφασίζει να ζήσει στις όχθες της λίμνης Ουόλντεν, κοντά στο Κόνκορντ της Μασαχουσέτης. Ο άντρας αυτός δεν ήταν άλλος από τον μετέπειτα σημαντικό Αμερικανό συγγραφέα και φιλόσοφο Χένρι Ντέιβιντ Θορώ, πρωτεργάτη για πολλούς των σύγχρονων οικολογικών κινημάτων. Χτίζει μόνος του μια μικρή καλύβα, φυτεύει ένα χωράφι με φασολιές, τρέφεται κατά κύριο λόγο με φρούτα και λαχανικά. Διαβάζει, γράφει, στοχάζεται, κρατάει ημερολόγιο, ανακαλύπτει τη δύναμη της επαφής με τη φύση. Για τα επόμενα δύο χρόνια προσπαθεί να συνδυάσει “την ευρωστία των αγρίων με την πνευματικότητα του πολιτισμένου ανθρώπου”, υιοθετώντας έναν τρόπο ζωής που έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα εκβιομηχάνισης της εποχής του.


Στο “Walden ή Η ζωή στο δάσος”, βιβλίο που κατέχει θέση παγκόσμιας διαθήκης του συγγραφέα, ο Θορώ περιγράφει το ριζοσπαστικό όσο και ουτοπικό του εγχείρημα της επιστροφής στη φύση με τρόπο καίριο και συγχρόνως αφοπλιστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι, έπειτα από σχεδόν ενάμιση αιώνα, το έργο εξακολουθεί να συγκινεί και να διατηρεί έναν επίκαιρο προβληματισμό, αφού επισημαίνει, σχεδόν προφητικά, τις αρνητικές συνέπειες της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το περιβάλλον.
Πρώτη φορά συνάντησα τη σκέψη του Θορώ σε μια σκηνή από την ταινία "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών", στην οποία ο χαρισματικός φιλόλογος, Ρόμπιν Γουίλιαμς, μυεί τους μαθητές του στην ποίηση ανοίγοντάς τους το δρόμο προς την αυτογνωσία.
Όταν φέτος εκδόθηκε σε νέα μετάφραση το Walden άνοιξα τις σελίδες του και αντίκρυσα έναν κόσμο που μοιάζει τόσο πολύ με τον δικό μας, αν και γράφτηκε το 1854. Βέβαια ο κόσμος μας είναι πιο πολύπλοκος και τα προβλήματά του περισσότερο σύνθετα, εντούτοις όμως πείτε μου πως η ακόλουθη φράση του Θορώ έπαψε να ισχύει: " Αλίμονο, οι άνθρωποι έγιναν εργαλεία των εργαλείων τους" ή
" Η ζωή μέσα μας μοιάζει με το νερό του ποταμού. Μπορεί φέτος να φουσκώσει περισσότερο από κάθε άλλη φορά και να πλημμυρίσει τα υψίπεδα που έχει ξεράνει ο ήλιος, μπορεί αυτή να είναι η πολυτάραχη χρονιά μας, η χρονιά εκείνη που θα πνίξει όλους τους νεροπόντικες"