Η έκθεση

Η απόφαση για αλλαγή τρόπου βαθμολόγησης της έκθεσης, με τη μείωση του ποσοστού της παραγωγής κειμένου από το 50% στο 40%, προκάλεσε την αντίδραση της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων με μια ανακοίνωση στην οποία αναφέρεται, μεταξύ άλλων, πως με την απόφαση αυτή...
"δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα στις ασκήσεις, οι οποίες, κατά κανόνα, προϋποθέτουν και ενισχύουν την απομνημόνευση και τη μηχανιστική μάθηση και υποβαθμίζεται η σημασία της παραγωγής λόγου, η οποία είναι η μόνη που αναδεικνύει ουσιαστικά τη δημιουργική ικανότητα των μαθητών και ελέγχει την κρίση τους."
Φιλόλογος ων, χωρίς να έχω αποτελέσει μέλος του συνδέσμου αυτού, δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω, τόσο με την επιστημονικά εμπεριστατωμένη αλλαγή που το Υπουργείο Χάριν παιδιάς αποφάσισε μετά από ώριμη σκέψη, όσο και με την άποψη του επιστημονικού μας οργάνου περί υποβάθμισης της κριτικής σκέψης που η παραγωγή κειμένου εξασφάλιζε.
Πραγματικά, τα εκατοντάδες εκθεσιολόγια, οι δεκάδες ειδικοί εκθεσιολόγοι που προσφέρουν με το αζημίωτο τις υπηρεσίες τους στους υποψηφίους μαθητές και τις οικογένειές τους (κυρίως), οι συνεχείς αναβαθμολογήσεις γραπτών στις εξετάσεις με μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο βαθμολογητών, πιστοποιούν τη σημασία της έκθεσης για την κριτική σκέψη στο σημερινό ελληνικό σχολείο.
Γνωρίζουν οι κύριοι που έβγαλαν την ανακοίνωση ποια κατάσταση επικρατεί στο Λύκειο; Γνωρίζουν οι έγκριτοι συνάδελφοι που την υπογράφουν πως το έλλειμμα κριτικής σκέψης δεν περιορίζεται στον τρόπο εξέτασης του μαθήματος της έκθεσης, αλλά αγγίζει όλο το φάσμα των μαθημάτων και των παιδαγωγικών διαδικασιών που υλοποιούνται στο σχολείο;
Αν το σχολείο ολόκληρο φυτοζωεί σε μια στείρα μηχανιστική διαδικασία εκμάθησης των απαιτούμενων για την επιτυχία στις εξετάσεις γνώσεων, η πρόχειρη, λαϊκίστικη, αυθαίρετη κουτοπόνηρη απόφαση αλλαγής του τρόπου βαθμολόγησς της έκθεσης είναι το πρόβλημα;