11.3.08

Για να μην ξεχνάμε...

Πολύ χάρηκα το post του φίλου μου του Γιάννη για την εκπληκτική ενέργεια προϊσταμένου της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, την απαγόρευση των εκπαιδευτικών επισκέψεων σε έκθεση χαρακτικών του Πικάσο, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα. Την πήρε βέβαια πίσω, αλλά ίσως πρέπει να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στο σκεπτικό της λήψης της και πολύ περισσότερο να μην τη ξεχάσουμε.
Στις 2 Φεβρουαρίου η εφημερίδα Μακεδονία ανακοίνωνε ημερίδα με αφορμή τη συγκεκριμένη έκθεση για όσους εκπαιδευτικούς ενδιαφέρονταν να συμμετάσχουν.

"Η ημερίδα θα περιλαμβάνει σύντομη παρουσίαση της έκθεσης, καθώς και της δομής και του περιεχομένου των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, ανάλυση των τρόπων προσέγγισης στο μουσείο και την τάξη, ενημέρωση για την τέχνη της χαρακτικής και επίδειξη βασικών τεχνικών της. Την ξενάγηση σε όλα αυτά θα πραγματοποιήσουν η ζωγράφος, καθηγήτρια Αισθητικής Αγωγής ΑΠΘ και σύμβουλος Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων στο Τελλόγλειο, Έλλη Τρίμη, ο χαράκτης, εκπαιδευτικός Γιάννης Καψιδάκης και μαθητές του από το εργαστήρι εικαστικών τεχνών "Το μήλον της έριδας", η μουσειοπαιδαγωγός Ανθή Χρυσοπούλου, η εκπαιδευτικός Δέσποινα Βενετούλια, η νηπιαγωγός, μουσειοπαιδαγωγός Δήμητρα Ζάπρη και η εκπαιδευτικός, δασκάλα θεάτρου Μελίνα Χατζηγεωργίου."

Ως εδώ όλα κυλούσαν ομαλά και οι επισκέψεις των σχολείων υλοποιούνταν κανονικά. Μέχρι που στάλθηκε στα σχολεία το συγκεκριμένο έγγραφο, με ημερομηνία 5 Μαρτίου. Προσέξτε την αιτιολόγηση της απόφασης
" Ο διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης εξέδωσε απαγορευτικό για την έκθεση με χαρακτικά στο Τελλόγλειο, γιατί κρίθηκαν… άσεμνα για τους μαθητές, τον ανάγκασαν λέει οι «γονείς και μαθητές» και ότι δέχθηκε πολλά τηλεφωνήματα ότι η έκθεση περιείχε «άσεμνες εικόνες»

Τόλμησε και ξεστόμισε και το εξής: «Και επειδή είναι Πικάσο; Όταν γίνεται μια έκθεση και δείχνει οτιδήποτε πρέπει τα παιδιά να το βλέπουν;»

Ασφαλώς και όχι. Όμως, αντιλαμβάνεστε όλοι πως όταν δικαιολογούμε μια απόφασή μας αναφερόμενοι σε τηλεφωνήματα(!) μιας απροσδιόριστης μάζας ανησυχούντων (;) γονέων και μαθητών (;), τότε πραγματικά η ανησυχία μας αυξάνεται. Όλη η καθημερινή εκπαιδευτική διαδικασία είναι μετέωρη, αν "αόριστα τηλεφωνήματα" μπορούν να ακυρώνουν τον παιδαγωγικό λόγο, που όπως διαβάσατε πιο πάνω είχε εκφρασθεί ένα μήνα πριν.

Ποιος μας διαβεβαιώνει πως οι "ανησυχούντες" δεν θα εμφανισθούν ξανά με αφορμή μια άλλη περίσταση και ποιος μας εγγυάται πως η διδακτική πράξη δεν θα γίνει όμηρος μιας , εδώ είναι το ανησυχητικό, ανώνυμης (;) πλειοψηφίας;

Η απόφαση ανακλήθηκε, αλλά τα ερωτήματα που προκάλεσε παραμένουν.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Εκτός από φτηνές δικαιολογίες δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να "αιτιολογήσει" μια τέτοια απόφαση! Είμαστε απίστευτα οπισθοδρομικοί στην εκπαίδευση δυστυχώς!

Κατερίνα Μ.
(παρούσα αν και καθυστερημένα στο blog)