Αξιέπαινη, σκέφτηκα, και συνέχισα προς τη Θύρα-6, απ' όπου ήλπιζα να παρακολουθήσω ένα καλό παιχνίδι, ανάμεσα σε δύο καλές ομάδες, τον ΠΑΟΚ και τον Αστέρα Τρίπολης.
Φρούδες ελπίδες! Η ποιότητα του ποδοσφαίρου εντός αγωνιστικού χώρου, ήταν ανάλογη της ποιότητας των εξωαγωνιστικών δρωμένων. Δύο ομάδες που ανταγωνίζονταν η μια την άλλη σε λάθη και κακή οργάνωση, σε άστοχες επιλογές και βραδύτητα σωματική και πνευματική. Δεν έχει σημασία,τουλάχιστον για μένα, το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο βρήκε νικήτρια την ομάδα του Αστέρα με την επίτευξη τέρματος σε μια αντεπίθεση στο τέλος του παιχνιδιού.
Μεγαλύτερη σημασία έχει η συνολική εικόνα που σχηματίζεται από τις επιμέρους ψηφίδες, εικόνα αντιπροσωπευτική αυτού που ονομάζουμε "ελληνική πραγματικότητα".
Από τη μια, η πολύ καλή σκέψη της ΠΑΕ για την οργάνωση παιδικής κερκίδας και από την άλλη οι μυριόστομα εκτοξευμένες ύβρεις προς το πιο αγαπημένο πρόσωπο αυτών των παιδιών, τη μάνα. Και μη μου πείτε την πολλαπλά επαναλαμβανόμενη ανόητη δικαιολογία, πως το γήπεδο δεν είναι εκκλησία. Ασφαλώς και δεν είναι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μια οργανωμένη ΠΑΕ πρέπει να κλείνει τα αυτιά της σε υβριστικά συνθήματα των οργανωμένων φιλάθλων της, αυτό είναι που δημιουργεί την ειδοποιό διαφορά. Δεν είναι ο τυχαίος φίλαθλος, είναι ο οργανωμένος οπαδός που η κάθε ΠΑΕ χαρακτηρίζει ως τον δωδέκατο παίκτη της ομάδας, ευχαριστώντας τον για τη συμπαράσταση, μετά από κάθε άτυχο η μη αγώνα.
Πίσω μου, στη θύρα που καθόμουνα, βρισκόντουσαν μικρά παιδιά και μανάδες. Τα παιδιά μιμούνταν ουσιαστικά τις αντιδράσεις των μεγάλων, ενώ οι μητέρες τους αδιαφορούσαν για τα όσα ακούγονταν, μένοντας σε παρατηρήσεις για το φαγητό ή το πανωφόρι. Το γήπεδο εκείνη τη στιγμή λειτουργούσε ως ένα άτυπο σχολείο, μαθητεία στην με κάθε τρόπο εξόντωση του αντιπάλου, ηθικά πρώτιστα ευτυχώς όχι σωματικά, αλλά φοβάμαι πως η απόσταση δεν είναι μεγάλη.
Και ενώ το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι γιορτή, διασκέδαση, ψυχαγωγία, να μη σας αναφέρω μάλιστα την άποψη του Ρώσου ποιητή Γεφτουσένκο, " ένας καλός ποδοσφαιρικός αγώνας, είναι ισάξιος με το καλύτερο ποίημα", γίνεται όχημα κοινωνικοποίησης σε ό,τι πιο χυδαίο και ανήθικο.
Στην εμπέδωση της ασχήμιας ως μιας αδήριτης, αναπόδραστης πρραγματικότητας. Η ασχήμια του ίδιου του γηπέδου, η βρωμιά, η ρυπαρότητα των εξωτερικών χώρων, η ανυπαρξία του θεάματος στον αγωνιστικό χώρο, η αίσθηση της ματαιότητας που απέπνεε η εμφάνιση του ΠΑΟΚ, ο συμβιβασμός, η χυδαιότητα των συνθημάτων ( τονίζω, μόνο από τους οργανωμένους οπαδούς του ΠΑΟΚ), όλα μαζί συνθέτουν οργανωμένη μαθητεία υποταγής στο α - νόητο, ασήμαντο, ευτελές, αέναα αναπαραγόμενο, ιδίως τηλεοπτικά, παρόν.
Το οποίο αποτρέπει, όχι τη φυγή, πολύ περισσότερο τη διάθεση φυγής σε ένα μέλλον στο οποίο η " νεοελληνική ιδιαιτερότητα" θα αποτελούσε μουσειακό είδος. Στο οποίο το αγωνιστικό συμφέρον θα έδινε τη θέση του στην ποίηση της δράσης, η ευτέλεια στην ομορφιά της στιγμής, η ματαιότητα στη θήρευση του αδύνατου.
Υ.Γ. Την ίδια στιγμή η Α.Ε.Λ μεγαλουργούσε παίζοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο στο Αλκαζάρ της μνήμης μας.
Υ.Γ1. Το πόσο σημαντική είναι η επίδραση της συμπεριφοράς των μεγάλων στη διαμόρφωση του παιδικού χαρακτήρα δε χρειάζεται να το αναλύσουμε. Κοιτάξτε όμως το σχετικό βίντεο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου