17.3.08

Κυριακή στο γήπεδο!

Κλόουν και ξυλοπόδαροι σε γήπεδο; Εντάξει, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του χειρότερου παιδικού πάρτι, αλλά τέτοια επίδειξη αυτογνωσίας; Τελικά, αντιλήφθηκα, περνώντας μπροστά από τη Θύρα-1 του γηπέδου του ΠΑΟΚ πως εξελίσσονταν μια παιδική γιορτή, προσφορά της ΠΑΕ στους μικρούς της φίλους.
Αξιέπαινη, σκέφτηκα, και συνέχισα προς τη Θύρα-6, απ' όπου ήλπιζα να παρακολουθήσω ένα καλό παιχνίδι, ανάμεσα σε δύο καλές ομάδες, τον ΠΑΟΚ και τον Αστέρα Τρίπολης.
Φρούδες ελπίδες! Η ποιότητα του ποδοσφαίρου εντός αγωνιστικού χώρου, ήταν ανάλογη της ποιότητας των εξωαγωνιστικών δρωμένων. Δύο ομάδες που ανταγωνίζονταν η μια την άλλη σε λάθη και κακή οργάνωση, σε άστοχες επιλογές και βραδύτητα σωματική και πνευματική. Δεν έχει σημασία,τουλάχιστον για μένα, το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο βρήκε νικήτρια την ομάδα του Αστέρα με την επίτευξη τέρματος σε μια αντεπίθεση στο τέλος του παιχνιδιού.
Μεγαλύτερη σημασία έχει η συνολική εικόνα που σχηματίζεται από τις επιμέρους ψηφίδες, εικόνα αντιπροσωπευτική αυτού που ονομάζουμε "ελληνική πραγματικότητα".
Από τη μια, η πολύ καλή σκέψη της ΠΑΕ για την οργάνωση παιδικής κερκίδας και από την άλλη οι μυριόστομα εκτοξευμένες ύβρεις προς το πιο αγαπημένο πρόσωπο αυτών των παιδιών, τη μάνα. Και μη μου πείτε την πολλαπλά επαναλαμβανόμενη ανόητη δικαιολογία, πως το γήπεδο δεν είναι εκκλησία. Ασφαλώς και δεν είναι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μια οργανωμένη ΠΑΕ πρέπει να κλείνει τα αυτιά της σε υβριστικά συνθήματα των οργανωμένων φιλάθλων της, αυτό είναι που δημιουργεί την ειδοποιό διαφορά. Δεν είναι ο τυχαίος φίλαθλος, είναι ο οργανωμένος οπαδός που η κάθε ΠΑΕ χαρακτηρίζει ως τον δωδέκατο παίκτη της ομάδας, ευχαριστώντας τον για τη συμπαράσταση, μετά από κάθε άτυχο η μη αγώνα.
Πίσω μου, στη θύρα που καθόμουνα, βρισκόντουσαν μικρά παιδιά και μανάδες. Τα παιδιά μιμούνταν ουσιαστικά τις αντιδράσεις των μεγάλων, ενώ οι μητέρες τους αδιαφορούσαν για τα όσα ακούγονταν, μένοντας σε παρατηρήσεις για το φαγητό ή το πανωφόρι. Το γήπεδο εκείνη τη στιγμή λειτουργούσε ως ένα άτυπο σχολείο, μαθητεία στην με κάθε τρόπο εξόντωση του αντιπάλου, ηθικά πρώτιστα ευτυχώς όχι σωματικά, αλλά φοβάμαι πως η απόσταση δεν είναι μεγάλη.
Και ενώ το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι γιορτή, διασκέδαση, ψυχαγωγία, να μη σας αναφέρω μάλιστα την άποψη του Ρώσου ποιητή Γεφτουσένκο, " ένας καλός ποδοσφαιρικός αγώνας, είναι ισάξιος με το καλύτερο ποίημα", γίνεται όχημα κοινωνικοποίησης σε ό,τι πιο χυδαίο και ανήθικο.
Στην εμπέδωση της ασχήμιας ως μιας αδήριτης, αναπόδραστης πρραγματικότητας. Η ασχήμια του ίδιου του γηπέδου, η βρωμιά, η ρυπαρότητα των εξωτερικών χώρων, η ανυπαρξία του θεάματος στον αγωνιστικό χώρο, η αίσθηση της ματαιότητας που απέπνεε η εμφάνιση του ΠΑΟΚ, ο συμβιβασμός, η χυδαιότητα των συνθημάτων ( τονίζω, μόνο από τους οργανωμένους οπαδούς του ΠΑΟΚ), όλα μαζί συνθέτουν οργανωμένη μαθητεία υποταγής στο α - νόητο, ασήμαντο, ευτελές, αέναα αναπαραγόμενο, ιδίως τηλεοπτικά, παρόν.
Το οποίο αποτρέπει, όχι τη φυγή, πολύ περισσότερο τη διάθεση φυγής σε ένα μέλλον στο οποίο η " νεοελληνική ιδιαιτερότητα" θα αποτελούσε μουσειακό είδος. Στο οποίο το αγωνιστικό συμφέρον θα έδινε τη θέση του στην ποίηση της δράσης, η ευτέλεια στην ομορφιά της στιγμής, η ματαιότητα στη θήρευση του αδύνατου.

Υ.Γ. Την ίδια στιγμή η Α.Ε.Λ μεγαλουργούσε παίζοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο στο Αλκαζάρ της μνήμης μας.
Υ.Γ1. Το πόσο σημαντική είναι η επίδραση της συμπεριφοράς των μεγάλων στη διαμόρφωση του παιδικού χαρακτήρα δε χρειάζεται να το αναλύσουμε. Κοιτάξτε όμως το σχετικό βίντεο.

11.3.08

Για να μην ξεχνάμε...

Πολύ χάρηκα το post του φίλου μου του Γιάννη για την εκπληκτική ενέργεια προϊσταμένου της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, την απαγόρευση των εκπαιδευτικών επισκέψεων σε έκθεση χαρακτικών του Πικάσο, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα. Την πήρε βέβαια πίσω, αλλά ίσως πρέπει να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στο σκεπτικό της λήψης της και πολύ περισσότερο να μην τη ξεχάσουμε.
Στις 2 Φεβρουαρίου η εφημερίδα Μακεδονία ανακοίνωνε ημερίδα με αφορμή τη συγκεκριμένη έκθεση για όσους εκπαιδευτικούς ενδιαφέρονταν να συμμετάσχουν.

"Η ημερίδα θα περιλαμβάνει σύντομη παρουσίαση της έκθεσης, καθώς και της δομής και του περιεχομένου των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, ανάλυση των τρόπων προσέγγισης στο μουσείο και την τάξη, ενημέρωση για την τέχνη της χαρακτικής και επίδειξη βασικών τεχνικών της. Την ξενάγηση σε όλα αυτά θα πραγματοποιήσουν η ζωγράφος, καθηγήτρια Αισθητικής Αγωγής ΑΠΘ και σύμβουλος Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων στο Τελλόγλειο, Έλλη Τρίμη, ο χαράκτης, εκπαιδευτικός Γιάννης Καψιδάκης και μαθητές του από το εργαστήρι εικαστικών τεχνών "Το μήλον της έριδας", η μουσειοπαιδαγωγός Ανθή Χρυσοπούλου, η εκπαιδευτικός Δέσποινα Βενετούλια, η νηπιαγωγός, μουσειοπαιδαγωγός Δήμητρα Ζάπρη και η εκπαιδευτικός, δασκάλα θεάτρου Μελίνα Χατζηγεωργίου."

Ως εδώ όλα κυλούσαν ομαλά και οι επισκέψεις των σχολείων υλοποιούνταν κανονικά. Μέχρι που στάλθηκε στα σχολεία το συγκεκριμένο έγγραφο, με ημερομηνία 5 Μαρτίου. Προσέξτε την αιτιολόγηση της απόφασης
" Ο διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης εξέδωσε απαγορευτικό για την έκθεση με χαρακτικά στο Τελλόγλειο, γιατί κρίθηκαν… άσεμνα για τους μαθητές, τον ανάγκασαν λέει οι «γονείς και μαθητές» και ότι δέχθηκε πολλά τηλεφωνήματα ότι η έκθεση περιείχε «άσεμνες εικόνες»

Τόλμησε και ξεστόμισε και το εξής: «Και επειδή είναι Πικάσο; Όταν γίνεται μια έκθεση και δείχνει οτιδήποτε πρέπει τα παιδιά να το βλέπουν;»

Ασφαλώς και όχι. Όμως, αντιλαμβάνεστε όλοι πως όταν δικαιολογούμε μια απόφασή μας αναφερόμενοι σε τηλεφωνήματα(!) μιας απροσδιόριστης μάζας ανησυχούντων (;) γονέων και μαθητών (;), τότε πραγματικά η ανησυχία μας αυξάνεται. Όλη η καθημερινή εκπαιδευτική διαδικασία είναι μετέωρη, αν "αόριστα τηλεφωνήματα" μπορούν να ακυρώνουν τον παιδαγωγικό λόγο, που όπως διαβάσατε πιο πάνω είχε εκφρασθεί ένα μήνα πριν.

Ποιος μας διαβεβαιώνει πως οι "ανησυχούντες" δεν θα εμφανισθούν ξανά με αφορμή μια άλλη περίσταση και ποιος μας εγγυάται πως η διδακτική πράξη δεν θα γίνει όμηρος μιας , εδώ είναι το ανησυχητικό, ανώνυμης (;) πλειοψηφίας;

Η απόφαση ανακλήθηκε, αλλά τα ερωτήματα που προκάλεσε παραμένουν.

7.3.08

Με αφορμή...

Καθώς ολοκληρώσαμε μια μακρά σειρά υποχρεώσεων, από συνέδρια και σεμινάρια μέχρι συνεχή προγράμματα εντός και εκτός Κέντρου, έχω σήμερα το χρόνο να γράψω επιτέλους στο blog μου, συμμετέχοντας έτσι έστω και εμμέσως στην πολύ γόνιμη συζήτηση που άνοιξε τελευταία για το λεγόμενο κίνημα των blogger και γενικότερα την ελεύθερη ηλεκτρονική έκφραση στο διαδίκτυο.
Αν ξεπεράσουμε την προκαλούμενη θυμηδία απόψεων που εμφανώς αγνοούν βασικές παραμέτρους του ζητήματος, τότε αποκαλύπτεται η εικόνα ενός κόσμου περίτρομου στην εμφάνιση μορφών έκφρασης ανεξέλεγκτων από τα αποτελεσματικά ως τώρα κέντρα ελέγχου.
Όπως ακριβώς η ενσωματωμένη δημοσιογραφία των σύγχρονων πολέμων οι κυρίαρχοι μηχανισμοί χειραγώγησης εξασφάλιζαν τη δημιουργία μιας συναίνεσης στην ερμηνεία της πραγματικότητας, συναίνεσης στη συγκάλυψη, απόκρυψη, εξαπάτηση, όλων όσων "μοιραίοι και άβουλοι αντάμα" απεμπόλησαν το δικαίωμά τους στην ελεύθερη, κριτική σκέψη, στον καθημερινό βάσανο της αναζήτησης του νοήματος στο χαοτικό παρόν τους.
Ο φόβος της απώλειας της εξουσίας στο πεδίο του σχηματισμού της ερμηνείας κρύβεται αναμφίβολα πίσω από προτάσεις κανονικοποίησης και θεσμικού ελέγχου του κυβερνοχώρου, πρακτικές συγκεκριμένων πιθανώς "άγαρμπων" καθεστώτων. Με αφορμή υπαρκτά "άνθη του κακού", τα οποία φυσικά φύονταν, φύονται και θα φύονται στο διηνεκές του χρόνου, στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό παρόν μας, άρχισαν να κραυγάζουν επιζητώντας τρόπους προστασίας των "άμοιρων" πολιτών και των πολύτιμων συμφερόντων τουυς.
Την ίδια στιγμή η αγορά της πολιτείας βοούσε για την έλλειψη διαφάνειας, δικαιοσύνης, ηθικού ερείσματος των επιλογών μιας ξεκάθαρα ταξικά ταγμένης πολιτικής, κρυμένης επιμελώς πίσω από περίτεχνα φιλοτεχνημένες αναπαραστάσεις του ασήμαντου.
Την ίδια στιγμή η ιστορία έβγαζε κοροϊδευτικά τη γλώσσα της σε όσους πριν χρόνια αναπαρήγαγαν τις απόψεις περί του τέλους της, απόψεις που επανέρχονται κυκλικά αλλάζοντας μόνο το δέυτερο σκέλος, με την πολιτική, την πατρίδα, τη γλώσσα, τους θεσμούς, τα κόμματα, αν προσέξετε λίγο μόνο για ένα τέλος δεν μιλούν.
Το τέλος της επικυριαρχίας των ισχυρών του χρήματος και της ιδεολογίας του κέρδους.