" Γιατί δεν ήρθατε να καθαρίσετε το ρέμα; ε, γιατί; " Ερώτηση αγανακτισμένου ηλικιωμένου καθώς τα μέλη της ομάδας μας ενημέρωναν για την εκδήλωση και τον σκοπό της. " Μα αυτό δεν είναι δική μας δουλειά, είναι του Δήμου. Εμείς αυτό που μπορέσαμε να σχεδιάσουμε, το κάναμε και το βλέπετε" η απολογητική απάντηση την οποία όμως δεν δέχεται ο συνομιλητής " Εσάς σας ακούνε. Εμάς δεν μας υπολογίζει κανείς" μονολόγησε φεύγοντας.
Συνειδητοποιήσαμε τότε μια αλήθεια που φυσικά και γνωρίζαμε. Μια αλήθεια που εξηγούσε πιθανώς και τη μικρή ανταπόκριση των συμπολιτών μας, ακόμη και της σχολικής μας κοινότητας, στην πρόσκληση να τραγουδήσουμε τα όνειρά μας. Παραιτημένοι από χρόνια αδιαφορία των θεσμικών οργάνων, απογοητευμένοι από την απραξία ή τη χαλαρή αργοπορημένη και τελικά αναποτελεσματική δράση, εκπαιδευμένοι στην αναζήτηση ατομικών και όχι συλλογικών λύσεων, θυμωμένοι με όλους και περισσότερο με τους εαυτους μας δυσκολευόμαστε να συμμετάσχουμε αφήνοντας το κουκούλι της ιδιωτικότητάς μας. Και όταν το κάνουμε, επιζητούμε την προσοχή που μας λείπει, αναζητούμε τη λύση από τους άλλους χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό νόημα των γεγονότων στα οποία παριστάμεθα.
Δεν θεωρούμε πως κάναμε ή κάνουμε κάτι συνταρακτικό, κάτι επαναστατικό ή και πρωτότυπο. Αντιπαραθέσαμε όμως απέναντι στον εύκολο λόγο, τις ανέξοδες προτάσεις και τα οργανωμένα master plan των ιδεολόγων επιχειρηματιών, την έμπρακτη υλοποίηση μιας απλής ιδέας. Με τον τρόπο αυτό προβάλαμε την αξία της ενεργητικής συμμετοχής στα κοινά και ταυτόχρονα είχαμε την ευκαιρία να επιτύχουμε πολλαπλούς διδακτικούς στόχους σε μια πορεία έρευνας, οργάνωσης, σχεδιασμού, εφαρμογής και αποτίμησης του συνόλου των ενεργειών.
Έτσι χθες το βράδυ καθώς οι νότες της μουσικής απάλυναν την κούραση της μέρας αισθανόμασταν όμορφα αναλογιζόμενοι όσα έγιναν για να φτάσουμε εδώ. Τα βλέπαμε άλλωστε στην έκθεση φωτογραφίας που είχαμε ετοιμάσει, το αποτυπώσαμε στο graffiti που φτιάξαμε εκείνη την ώρα, τα γράψαμε σε ένα άσπρο χαρτόνι που στο τέλος της βραδιάς είχε φτάσει τα 15 μέτρα, με σκέψεις, συνθήματα, σκίτσα, συμβουλές όσων, λίγων, τραγούδησαν τα όνειρά τους μαζί μας χθες.
( συνεχίζεται... φυσικά!)
Συνειδητοποιήσαμε τότε μια αλήθεια που φυσικά και γνωρίζαμε. Μια αλήθεια που εξηγούσε πιθανώς και τη μικρή ανταπόκριση των συμπολιτών μας, ακόμη και της σχολικής μας κοινότητας, στην πρόσκληση να τραγουδήσουμε τα όνειρά μας. Παραιτημένοι από χρόνια αδιαφορία των θεσμικών οργάνων, απογοητευμένοι από την απραξία ή τη χαλαρή αργοπορημένη και τελικά αναποτελεσματική δράση, εκπαιδευμένοι στην αναζήτηση ατομικών και όχι συλλογικών λύσεων, θυμωμένοι με όλους και περισσότερο με τους εαυτους μας δυσκολευόμαστε να συμμετάσχουμε αφήνοντας το κουκούλι της ιδιωτικότητάς μας. Και όταν το κάνουμε, επιζητούμε την προσοχή που μας λείπει, αναζητούμε τη λύση από τους άλλους χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό νόημα των γεγονότων στα οποία παριστάμεθα.
Δεν θεωρούμε πως κάναμε ή κάνουμε κάτι συνταρακτικό, κάτι επαναστατικό ή και πρωτότυπο. Αντιπαραθέσαμε όμως απέναντι στον εύκολο λόγο, τις ανέξοδες προτάσεις και τα οργανωμένα master plan των ιδεολόγων επιχειρηματιών, την έμπρακτη υλοποίηση μιας απλής ιδέας. Με τον τρόπο αυτό προβάλαμε την αξία της ενεργητικής συμμετοχής στα κοινά και ταυτόχρονα είχαμε την ευκαιρία να επιτύχουμε πολλαπλούς διδακτικούς στόχους σε μια πορεία έρευνας, οργάνωσης, σχεδιασμού, εφαρμογής και αποτίμησης του συνόλου των ενεργειών.
Έτσι χθες το βράδυ καθώς οι νότες της μουσικής απάλυναν την κούραση της μέρας αισθανόμασταν όμορφα αναλογιζόμενοι όσα έγιναν για να φτάσουμε εδώ. Τα βλέπαμε άλλωστε στην έκθεση φωτογραφίας που είχαμε ετοιμάσει, το αποτυπώσαμε στο graffiti που φτιάξαμε εκείνη την ώρα, τα γράψαμε σε ένα άσπρο χαρτόνι που στο τέλος της βραδιάς είχε φτάσει τα 15 μέτρα, με σκέψεις, συνθήματα, σκίτσα, συμβουλές όσων, λίγων, τραγούδησαν τα όνειρά τους μαζί μας χθες.
( συνεχίζεται... φυσικά!)
3 σχόλια:
Κάνα(ε)τε πολλά. Με το δεδομένο πως, όπως αναφέρεις και στο κείμενό σου, οι πράξεις είναι είδος σπάνιο και εν ανεπαρκεία.
Η λογική που στηρίζει τη δραστηριότητά σας, όπως προκύπτει από το κείμενο, είναι που εκτιμά κανείς και, επίσης, το γεγονός πως αναφέρεται, προβάλλεται, τελικά νομίζω πως είναι χρήσιμο σε πολλούς που μπορεί να παρακινηθούν.
[Εντάξει, ας μην ελεγχεθεί το σχόλιό μου συντακτικά!..]
Καλή συνέχεια.
Αν κρίνω από την αντιμετώπιση που είχαμε στο Ράδιο Θεσσαλονίκη, όταν αφελώς προσήλθαμε για να ενημερώσουμε, μάλλον αυτή τη λογική δεν την εκτιμά κανείς. Η άποψη του ιδιοκτήτη του σταθμού ήταν "σιγά τώρα μη μιλήσουμε για έναν κήπο, σήμερα υπάρχει, αύριο μπαινουν οι μπουλντόζες" πράγμα που σήμαινε λίγο μας ενδιαφέρουν οι πράξεις σας, καλύτερα να μιλάμε στον αέρα ( του ραδιοφώνου του)
Ένσταση. Να ΜΗΝ κρίνουμε από την αντιμετώπιση των ΜΜΕ. Ας προτάσσουμε τα συνειδησιακά μας κριτήρια.
Κι ας μην...έχουν ακροαματικότητα.
Καλό μήνα:-)
Δημοσίευση σχολίου