Δεν γνωρίζω αν το έχετε μάθει, αλλά τα Κέντρα Περιβαλλοντικής εκπαίδευσης παραμένουν κλειστά μετά από 18 χρόνια συνεχούς λειτουργίας. Ανάμεσά τους και το Κ.Π.Ε. Ελευθερίου Κορδελιού στο οποίο τα τελευταία χρόνια προσέφερα τις ταπεινές μου υπηρεσίες. Δεν πρόκειται να κάνω ειρωνικά σχόλια περί πράσινης ανάπτυξης, αναβάθμισης της Περιβαλλοντικής εκπαίδευσης ( που γίνεται με κλειστά τα Κ.Π.Ε., δομές με ουσιαστική παιδαγωγική προσφορά, σε αντίθεση με τους Υπευθύνους Περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, με κυρίαρχο γραφειοκρατικό ρόλο που βρίσκονται κανονικά στις θέσεις τους και σχεδιάζουν και επισκέψεις στα κλειστά Κ.Π.Ε.!).
Το μοναδικό σημείο που επιθυμώ να προσέξετε είναι η ανακολουθία λόγων και πράξεων που χαρακτηρίζει την πολιτική μας ηγεσία καθώς και την απαξίωση ή το λιγότερο την αδιαφορία για το σημαντικό εκπαιδευτικό έργο που παρήχθη, παράγεται και υπήρχε η ελπίδα να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο στο μέλλον.
Προσέξτε τώρα τη σύμπτωση. Τη Δευτέρα οι μαθητές του 2ου ΓΕΛ Πολίχνης έκλεισαν το σχολείο καταλαμβάνοντάς το εκφράζοντας την αγωνία τους για την ασφυκτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σ' αυτό τη φετινή σχολική χρονιά. Υπενθυμίζω τη λειτουργία της Α΄Λυκείου σε δύο κοντέϊνερ για δεύτερη συνεχή χρονιά, την ανυπαρξία αιθουσών, το γενικότερο κλίμα πίεσης και αβεβαιότητας που χαρακτηρίζει τη Λυκειακή εκπαίδευση σήμερα. Ποιό είναι το κοινό στοιχείο;
Οι ευθύνες της πολιτική ηγεσίας του Υπουργείου που αρέσκεται σε ωραία λόγια ( Νέο σχολείο, ψηφιακό σχολείο, διαδραστικοί πίνακες σε κοντέϊνερ) και απουσία ουσιαστικής δράσης. Αφημένο το εκπαιδευτικό μας σύστημα στη συνήθεια και στην κοινοτοπία, παραδομένο στην απαξίωση των γλισχρών κονδυλίων και των συνεχών αλληλοαναιρούμενων μεταρρυθμιστικών (;) μέτρων, περίκλειστο σε μια αυτιστική προσέγγιση της χρησιμοθηρικής γνώσης τη στιγμή που οι άνεμοι της αλλαγής λυσσομανούν σε παγκόσμιο επίπεδο δεν αφηνει περιθώρια αισιοδοξίας και ελπίδας για κανέναν πια.
Τα Κ.Π.Ε. πιθανόν θα ανοίξουν, οι μαθητές μας θα επιστρέψουν στις αίθουσες, τίποτα όμως δεν θα είναι το ίδιο. Όταν σου στερούν τη χαρά της προσφοράς, όταν σου κλέβουν τη ζωογόνο ελπίδα πως κάτι μπορείς να αλλάξεις με τις προσπάθειές σου, αυτό που μένει είναι μια δυσάρεστη αγχωτική αίσθηση απώλειας.
Τυχαίο; Δε νομίζω...
Το μοναδικό σημείο που επιθυμώ να προσέξετε είναι η ανακολουθία λόγων και πράξεων που χαρακτηρίζει την πολιτική μας ηγεσία καθώς και την απαξίωση ή το λιγότερο την αδιαφορία για το σημαντικό εκπαιδευτικό έργο που παρήχθη, παράγεται και υπήρχε η ελπίδα να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο στο μέλλον.
Προσέξτε τώρα τη σύμπτωση. Τη Δευτέρα οι μαθητές του 2ου ΓΕΛ Πολίχνης έκλεισαν το σχολείο καταλαμβάνοντάς το εκφράζοντας την αγωνία τους για την ασφυκτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σ' αυτό τη φετινή σχολική χρονιά. Υπενθυμίζω τη λειτουργία της Α΄Λυκείου σε δύο κοντέϊνερ για δεύτερη συνεχή χρονιά, την ανυπαρξία αιθουσών, το γενικότερο κλίμα πίεσης και αβεβαιότητας που χαρακτηρίζει τη Λυκειακή εκπαίδευση σήμερα. Ποιό είναι το κοινό στοιχείο;
Οι ευθύνες της πολιτική ηγεσίας του Υπουργείου που αρέσκεται σε ωραία λόγια ( Νέο σχολείο, ψηφιακό σχολείο, διαδραστικοί πίνακες σε κοντέϊνερ) και απουσία ουσιαστικής δράσης. Αφημένο το εκπαιδευτικό μας σύστημα στη συνήθεια και στην κοινοτοπία, παραδομένο στην απαξίωση των γλισχρών κονδυλίων και των συνεχών αλληλοαναιρούμενων μεταρρυθμιστικών (;) μέτρων, περίκλειστο σε μια αυτιστική προσέγγιση της χρησιμοθηρικής γνώσης τη στιγμή που οι άνεμοι της αλλαγής λυσσομανούν σε παγκόσμιο επίπεδο δεν αφηνει περιθώρια αισιοδοξίας και ελπίδας για κανέναν πια.
Τα Κ.Π.Ε. πιθανόν θα ανοίξουν, οι μαθητές μας θα επιστρέψουν στις αίθουσες, τίποτα όμως δεν θα είναι το ίδιο. Όταν σου στερούν τη χαρά της προσφοράς, όταν σου κλέβουν τη ζωογόνο ελπίδα πως κάτι μπορείς να αλλάξεις με τις προσπάθειές σου, αυτό που μένει είναι μια δυσάρεστη αγχωτική αίσθηση απώλειας.
Τυχαίο; Δε νομίζω...
1 σχόλιο:
Απ τη στιγμή που το διάβασα, δεν θα μπορούσα να μη σχολιάσω! Δυστυχώς ισχύουν όλα αυτά, και όσο ασχολούμαστε με τα θέματα, γίνεται αντιληπτό και να σας πω εμένα προσωπικά η κατάσταση με απωθεί στο να ασχοληθώ περισσότερο. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση πάντως!
Δημοσίευση σχολίου