Μου αρέσει να περπατώ στη Θεσσαλονίκη και γενικά πιστεύω πως δεν μπορείς να γνωρίσεις μια πόλη, εάν δεν την περπατήσεις, δε νιώσεις τους ρυθμούς της, παρατηρώντας εικόνες, ανθρώπους, κτίρια. Όταν αποφασίστηκε η ανέγερση του νέου Δημαρχείου της πόλης στο χώρο του πρώην στρατοπέδου Τσιρογιάννη, αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να παραβλέπεται η απόλυτη ανάγκη της πόλης για χώρο, ελεύθερο χώρο στο βωμό του πρόσκαιρου και χρησιμοθηρικού.Η αξία του δημόσιου χώρου,ως μια ευκαιρία επικοινωνίας, αναψυχής, διασκέδασης, πολιτιστικής δράσης θεωρήθηκε υποδεέστερη από την αξία του ως χώρου στάθμευσης αυτοκινήτων και καρεκλοκεντάυρων των υπηρεσιών του Δήμου.
Αποτέλεσμα: Περπατώντας πια τη Βασ. όλγας μετά το κτίριο των προσκόπων να αντικρύζεις ένα αντιαισθητικό, ακαλαίσθητο, άχαρο, ογκώδες δημόσιο κτίριο, που κραυγάζει από μακριά την αλαζονεία, την έπαρση, τον επαρχιώτικο μεγαλοιδεατισμό των εμπνευστών του.
Θαυμάστε τις φωτογραφίες του και θα επανέλθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου