Η επιστροφή

Άφηνα πίσω μου τη Λάρισα, όταν στο φανάρι πριν την Εθνική, στην παλιά Εθνική οδό, ακουσα τους πανηγυρισμούς της επίτευξης του πρώτου τέρματος της Α.Ε.Λ. Μιας ομάδας που για όλους όσους μεγάλωσαν στην πρωτεύουσα της Θεσσαλίας αποτελεί κάτι περισσότερο από μια απλή ποδοσφαιρική ομάδα.
Με αυξανόμενο ενδιαφέρον παρακολουθούσα την εξέλιξη του αγώνα, όσο μου επέτρεπε η απίστευτη επιμονή του παρουσιαστή της εκπομπής
( στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ) να ασχολείται συνεχώς με το επικείμενο μεγάλο ντέρμπι. Διέσχισα τη γοητευτική κοιλάδα των Τεμπών, κατηφόρισα με ευχαρίστηση τις όμορφες στροφές του Πλαταμώνα, απόλαυσα τη θέα του μακρινού Ολύμπου, ενώ στο ίδιο χρονικό διάστημα οι παίκτες της αγαπημένης μου ομάδας αδυνατούσαν να διευρύνουν το αποτέλεσμα, ανεβάζοντας το δείκτη της ανησυχίας.
Γιατί,καθώς περνούσε η ώρα και έφτανα πια στη Θεσσαλονίκη, ένιωθα πως η αρχαία ρήση " το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον εστί" έριχνε βαριά τη σκιά της πάνω μας, καθορίζοντας την πορεία των πραγμάτων.
Το κόκκκινο των φαναριών στη δυτική είσοδο της πόλης με σταμάτησε την ώρα που οι πανηγυρισμοί των παικτών του Αστέρα Τρίπολης σταματούσαν τις ελπίδες μας για υπέρβαση του πεπρωμένου.
Ξεκίνησα μόλις άναψε το πράσινο με μια πικρή αίσθηση να απλώνεται κυρίαρχα γύρω μου.Μάλλον είμαι υπερβολικός. Σε μια περίοδο στην οποία καταρρακώνονται αξίες, πρόσωπα, θεσμοί μια ισοπαλία βαραίνει τόσο καταλυτικά;Ή μήπως όλα συνδέονται μεταξύ τους στροβιλιζόμενα χαοτικά κάτω από το περιπαικτικό λαμπύρισμα των βραδινών άστρων;