Ο κήπος μας...

Άραγε ο μέσος πολίτης αυτής της πόλης πώς βλέπει το μέλλον της, πώς φαντάζεται την εξέλιξη της ζωής του σ' αυτή; Συζητήσεις τις οποίες έκανα τον τελευταίο καιρό με οδήγησαν σε δρόμους στους οποίους το δικό μας σχέδιο δημιουργίας ενός κήπου έδειχνε επιεικώς ουτοπικό. Ως σκέψη και ως πράξη.
Και εξηγούμαι: Η πρόταση της Πολυτεχνικής σχολής και το master plan της που υπόσχεται Πανεπιστήμιο, δρόμους, χώρους στάθμευσης, πράσινο, αναβάθμιση και ανάπτυξη γοήτευσε πάρα πολλούς για διαφορετικούς λόγους. Και μελαγχόλησε αρκετούς οι οποίο παρατηρούν στον παρόντα χρόνο εκείνα τα στοιχεία που υποβάθμισαν δραματικά την ποιότητα ζωής στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια.
Συγκρούονται κατα τηγνώμη μου δύο λογικές, αντιλήψεις, φιλοσοφίες ζωής. Η μία θεωρεί ως βασική αφετηρία ενός μελλοντικού σχεδιασμού τον όρο ανάπτυξη, με κυρίαρχο στοιχείο φυσικά την οικονομική αναβάθμιση η οποία θα οδηγήσει στην βελτίωση της ποιότητα ζωής, εννοείται όχι όλων, αλλά αυτών που άμεσα ή έμμεσα θα βρεθούν στους κύκλους της, πάντα διαπλεκόμενους. Η άλλη προτάσσει τα δικαιώματα των πολιτών σε βασικές αξίες και αναφαίρετα αγαθά, αλλά και την προτεραιότητα της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος στην πόλη. Προστασία που θα αναβαθμίσει και θα εγγυηθεί την υγεία, την πρόσβαση στο καθαρό νερό και τον καθαρό αέρα, την ελεύθερη έκφραση και ανάπτυξη των ικανοτήτων όλων των πολιτών, την άθληση, τη ψυχαγωγία, την αλληλεγγύη και τη συνεργασία των ανθρώπων, που άγνωστοι μεταξύ αγνώστων προσπερνούν ο ένας τον άλλο καθημερινά στους πολύβουους δρόμους μια πόλης χωρίς πράσινο, ελεύθερους χώρους, χωρίς ποιότητα ζωής.
Και τα δύο αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων πως δεν μπορείς να τα έχεις. Γιατί η απληστία, η εξαχρείωση, η ανηθικότητα και η εξουσιαστική κυριαρχία των ηγετικών κοινωνικών ομάδων δεν φείδεται των προσπαθειών της για συγκέντρωση πλούτου και δύναμης σε βάρος των μελλοντικών γενεών. Από την ιδεολογία της αντιπαροχής, στην χλιδή των master plan η απόσταση δεν είναι μεγάλη, ούτε τα πρόσωπα διαφορετικά...
Και ο κήπος μας... πόσο μικρός φαντάζει στα μάτια των πιστών της ανάπτυξης, μα πόσο μεγάλος στα άδολα μάτια των παιδιών που τον σχεδίασαν και τον υλοποιούν. Ως δώρο και σύμβολο γι' αυτούς που θα έρθουν. Ως κραυγή και ανάθεμα γι' αυτούς που έρχονται.