19.1.08

Το πρώτο μας πρόγραμμα

Έναρξη της χρονιάς με το πρώτο μας σχολείο, ένα Γυμνάσιο από την Ξηροκρήνη, με το οποίο εφαρμόσαμε μαζί το πρόγραμμά μας " Το κινητό τηλέφωνο στη ζωή μας". Δεν σας έχω μιλήσει αλλη φορά για τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε στο Κ.Π.Ε , οπότε να μια ευκαιρία να γράψω μερικές σκέψεις, αναμένοντας τις δικές σας.
Βασική μας παιδαγωγική αρχή να οργανώνουμε μαζί με τα παιδιά το πρόγραμμα,να αφήνουμε χρόνο στην προσωπική τους έκφραση στο πλάισιο της ομάδας και να δημιουργούμε εποπτείες οι οποίες να παρουσιάζονται, αποτελώντας την αφετηρία μιας γόνιμης συζήτησης.
Στην αρχή λοιπόν, αφού προσπαθήσαμε να σπάσουμε τον αναμενόμενο, για πρωϊ της Δευτέρας, πάγο αρχίσαμε με την προσπάθεια να μιλήσουμε σε 4 ομάδες για τη ζωή μας στην Ξηροκρήνη με το κινητό τηλέφωνο και να παραστήσουμε σε ένα χαρτόνι εργασίας όλα αυτά που συζητήσαμε ως ομάδα.
Να παρουσιάσουμε την εικόνα της καθημερινότητάς μας, στο σπίτι, στο σχολείο, στο φροντιστήριο έχοντας ως συνδετικό κρίκο το κινητό τηλέφωνο. Όπως επίσης να σημειώσουμε
στο χαρτόνι δείγματα μηνυμάτων,κομμάτια επικοινωνίας. Τα παιδιά εργάστηκαν καλά στην ομάδα, αν και φάνηκε η έλλειψη εμπειρίας σ' αυτόν τον τρόπο εργασίας.
Γιατί οι περισσότερες Π.Ο έρχονται σε επαφή με την Π.Ε αξιοποιώντας τη μέθοδο project, η οποία προσέφερε πράγματι αρκετά, έφτασε όμως να χρησιμοποιείται μηχανιστικά απομακρύνοντάς μας από την ουσία.

Αφού παρουσιάστηκαν οι εποπτείες όλων των ομάδων και συζητήσαμε για τις ανάγκες που εξυπηρετούσε η χρήση των κινητών τηλεφώνων, όπως αυτή αποττυπώθηκε από τα παιδιά,
μιλήσαμε για τα δίκτυα τα οποία επιτρέπουν την επικοινωνία, σχηματίζοντας γραμμές δηλωτικές της πορείας που ακολυθούν τα μηνύματά μας , ώσπου να φτάσουν στον προορισμο τους. Πορεία που δεν φαίνεται, αλλά φυσικά υπάρχει. Τονίσαμε πως αποδίδουμε μεγάλη σημασία στην αποκάλυψη όσων δεν φαίνονται, ενώ είναι πραγματικά και σημαντικά.
Τα παιδιά προσπάθησαν, αλλά υπήρχε η γνωστή αδυναμία της πρώτης επαφής με αυτή τη διαδικασία. Οι περισσότεροι νομίζουν πως απλά ζωγραφίζουν και μέχρι να αντιληφθούν τι ακριβώς πρέπει να αποτυπώσουν περνάει χρόνος. Από τις παρουσιάσεις συμπεράναμε πως δεν υπήρχε χρονική στιγμή κατά την οποία δεν χρησιμοποιήσανε το κινητό και
κατατάξαμε τις ανάγκες που εκπλήρωνε σε κάθε παρουσίαση η χρήση του. Αναφερθήκαμε επίσης στα δίκτυα που επιτρέπουν την επικοινωνία, επισημαίνοντας πως συνήθως δεν βλέπουμε τις κεραίες.

Εικοσάλεπτο διάλειμμα, διανομή κολουριών και συνέχεια με τη δεύτερη φάση.

Από πού μας έρχονται οι συσκευές των κινητών τηλεφώνων;
Ποια είναι τα μέρη τους; Ποια υλικά χρησιμοποιούνται για
την παραγωγή τους; Με ερωτήματα αυτού του έιδους συγκροτούμε το ταξίδι των συσκευών μέχρι να φτάσουν στα χέρια μας. Επισημαίνουμε επίσης θετικά και αρνητικά στοιχεία σε όλη αυτή τη διαδρομή. Τα παιδιά επισήμαναν εύκολα την έννοια της παγκοσμιοποίησης, αφού συνήθως πολλές χώρες συμμετέχουν σ' αυτό το ταξίδι,
την καταλυτική σημασία της διαφήμισης για να πουληθούν οι συσκευές που αποθηκεύονται σε κάποιο μέρος της Αθήνας μέχρι να φτάσουν σέ όλα τα μαγαζιά της χώρας. Υπήρξε πρόβλημα στη διάγνωση των αρνητικών ή θετικών στοιχείων.
Θεωρήθηκαν ορθά ως θετικά στοιχεία: Οι θέσεις εργασίας, η οικονομική ανάπτυξη, η δυνατότητα επικοινωνίας χωρίς όμως να θεωρηθεί σημαντική η πρακτική των εταιρειών να δημιουργούν εργοστάσια συναρμολόγησης συνήθως σε αναπτυσσόμενες χώρες με
χαμηλά ημερομίσθια. Όταν το επισημάναμε, εύκολα δόθηκε η απάντηση, αλλά και πάλι δεν θεώρησαν σημαντικό να αναφερθούν τόσοστις συνθήκες εργασίας ή στις αμοιβές των εργαζομένων, όσο στη δυνατότητά μας να αγοράσουμε φτηνό κινητό.
Σε σχετική ερώτηση με απροθυμία θα έλεγα συμφώνησαν πως πρέπει να έχουμε στο νου μας αυτούς που τα κατασκευάζουν και τις συνθήκες εργασίας τους.
Δεν έδωσαν σημασία στη μεταφορά τους, θεωρώντας το σα κάτι φυσικό χωρίς επιπτώσεις. Σε απάντηση της απορίας μας, αναφέρθηκαν : η σπατάλη ενέργειας, η ρύπανση, η εξάντληση φυσικών πόρων, οι πετρελαιοκηλίδες. Υπήρχε, επίσης, σύγχυση ανάμεσα στη ραδιενέργεια και την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία.
Όταν ερωτήθηκαν, αν υπάρχουν επιπτώσεις από τη χρήση των κινητών, μίλησαν για τη ραδιενέργεια, χωρίς να γνωρίζουν καμμία άλλη επίπτωση. Αφού συμφωνήαμε πως δεν τίθεται θέμα ραδιενέργειας τόσο, όσο ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας , αναφέραμε τις τελευταίες έρευνες για την ασφαλή χρονικά λειτουργία του κινητού και περάσαμε στην τελική φάση.

Υπάρχουν κάποιοι φορείς, κάποια όργανα, κάποιοι θεσμοί που συνδέονται με το ταξίδι που αποτυπώσαμε; Μας ανέφεραν τους εμπόρους, τις διαφημιστικές εταιρείες και τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, αλλά διαπιστώσαμε πως δυσκολευόντουσαν. Θέτουμε τότε το ερώτημα: Ποιός ασχολείται με τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων; Αν αμείβονται καλά, αν είναι ασφαλισμένοι ή ανασφάλιστοι εστιάζοντας στο εργαστάσιο που στο χαρτόνι το είχαν τοποθετήσει στην Κίνα.
Η απάντηση ήταν οι εργοδότες. Συμφωνήσαμε πως οι βιομήχανοι θα έπρεπε να ενδιαφέρονται, αλλά όταν τους θυμήσαμε πως το χαμηλό κόστος εργασίας είναι το κίνητρο να εγκατασταθούν εκεί τα εργοστάσια, τότε κολλήσανε.
Σε ερώτησή μας, αν υπάρχουν διεθνείς, παγκόσμιοι οργανισμοί που προστατεύουν τα διακιώματα ανθρώπων και φύσης μας αναφέρανε εύκολα την Greenpeace, την Unesco την Π.Ο.Υ.
Τότε τέθηκε από τα παιδιά το θέμα της ευθύνης. Ποιός έχει την ευθύνη; Οι εταιρείες, οι φορείς ή και εμείς που τα αγοράζουμε. Οι αντιδράσεις ήταν φυσιολογικές, αφού αυτή είναι και η πραγματικότητα. Και τι μπορούμε να κάνουμε;
Μιλήσαμε για τα δικαιώματα των καταναλωτών, τη δύναμή τους να αλλάξουν πολλά πράγματα και γενικότερα την ανάγκη να συμμετέχουμ ενεργά ως πολίτες αναδεικνύοντας όσα μας κρύβουν εταιρείες, διαφημιστές μαγαζάτορες και εμπλεκόμενοι θεσμοί.

Ολοκληρώσαμε με παιχνίδια ρόλων. Η μια ομάδα μας παρουσίασε μια συζήτηση σε ένα σπίτι με αφορμή μεγάλο λογαριασμό τηλεφώνου, η δεύτερη την προσπάθεια να πείσουμε έναν πωλητή να μας αλλάξει την μπαταρία και όχι το κινητό, η τρίτη μια ομάδα παιδιών που αντί να συζητούν μεταξύ τους μιλάνε στο κινητό και η τέταρη τη συζήτηση των ενοίκων μιας πολυκατοικίας για την εγκατάσταση κεραίας στην ταράτσα της..

Αυτό ήταν και το τέλος του προγράμματος. Δεν γνωρίζω τι σκεφτόντουσαν, όταν έφυγαν και αν όσα κάναμε επέδρασαν με κάποιο τρόπο στο νού, στη καρδιά ή και στα δυό.
Πρόθεσή μας πάντως είναι να ξυπνούμε συνειδήσεις, να δημιουργούμε ερωτήματα, να εμφανίζουμε στοιχεία που δεν φαίνονται σε πρώτο επίπεδο, ή κάποιοι τα αποκρύπτουν συστηματικά, δημιουργώντας πλασματικές εικόνες μιας πραγματικότητας που εφράζει κατά κύριο λόγο την επιθυμίας τους να συνεχιστεί αδιατάρακτα μια κατάσταση που εγγυάται τα κέρδη τους.

13.1.08

Η επιστροφή


Άφηνα πίσω μου τη Λάρισα, όταν στο φανάρι πριν την Εθνική, στην παλιά Εθνική οδό, ακουσα τους πανηγυρισμούς της επίτευξης του πρώτου τέρματος της Α.Ε.Λ. Μιας ομάδας που για όλους όσους μεγάλωσαν στην πρωτεύουσα της Θεσσαλίας αποτελεί κάτι περισσότερο από μια απλή ποδοσφαιρική ομάδα.
Με αυξανόμενο ενδιαφέρον παρακολουθούσα την εξέλιξη του αγώνα, όσο μου επέτρεπε η απίστευτη επιμονή του παρουσιαστή της εκπομπής
( στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ) να ασχολείται συνεχώς με το επικείμενο μεγάλο ντέρμπι. Διέσχισα τη γοητευτική κοιλάδα των Τεμπών, κατηφόρισα με ευχαρίστηση τις όμορφες στροφές του Πλαταμώνα, απόλαυσα τη θέα του μακρινού Ολύμπου, ενώ στο ίδιο χρονικό διάστημα οι παίκτες της αγαπημένης μου ομάδας αδυνατούσαν να διευρύνουν το αποτέλεσμα, ανεβάζοντας το δείκτη της ανησυχίας.
Γιατί,καθώς περνούσε η ώρα και έφτανα πια στη Θεσσαλονίκη, ένιωθα πως η αρχαία ρήση " το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον εστί" έριχνε βαριά τη σκιά της πάνω μας, καθορίζοντας την πορεία των πραγμάτων.
Το κόκκκινο των φαναριών στη δυτική είσοδο της πόλης με σταμάτησε την ώρα που οι πανηγυρισμοί των παικτών του Αστέρα Τρίπολης σταματούσαν τις ελπίδες μας για υπέρβαση του πεπρωμένου.
Ξεκίνησα μόλις άναψε το πράσινο με μια πικρή αίσθηση να απλώνεται κυρίαρχα γύρω μου.Μάλλον είμαι υπερβολικός. Σε μια περίοδο στην οποία καταρρακώνονται αξίες, πρόσωπα, θεσμοί μια ισοπαλία βαραίνει τόσο καταλυτικά;Ή μήπως όλα συνδέονται μεταξύ τους στροβιλιζόμενα χαοτικά κάτω από το περιπαικτικό λαμπύρισμα των βραδινών άστρων;

12.1.08

Δημαρχιακό μέγαρο ή δημαρχιακό άγος; 2

Αναζητώντας στο διαδίκτυο στοιχεία, απόψεις για το "Καλλιμάρμαρο" της Θεσσαλονίκης (όπως αλλιώς λέγεται, εντοπίζει κανείς ενδιαφέροντα και άξια προσοχής ευρήματα.

"Στις 18 Ιουλίου 2005 υπογράφηκε μεταξύ του Δήμου Θεσσαλονίκης και της Κοινοπραξίας “Κ/Ξ ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ-ΔΟΜΟΤΕΧΝΙΚΗ ΑΕ-ΘΕΜΕΛΙΟΔΟΜΗ ΑΕ” η Σύμβαση για την κατασκευή του έργου “ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΔΗΜΑΡΧΙΑΚΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΓΕΙΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ”. Το έργο, συνολικού προϋπολογισμού 43.736.724,00 Ευρώ, αφορά την κατασκευή με συγχρηματοδότηση του Δημαρχιακού Μεγάρου Θεσσαλονίκης και την κατασκευή και εκμετάλλευση για δέκα χρόνια του Σταθμού Αυτοκινήτων 1.000 θἐσεων περίπου, που θα βρίσκεται κάτω από το Νέο Δημαρχείο στο Πεδίο Άρεως Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με το Συμβατικό Πρόγραμμα το έργο θα ολοκληρωθεί μέχρι τις 31.12.2007."

Το όνομα της εταιρείας που ανέλαβε την κατασκευή προβάλλει λαμπρό στους θηριώδεις γερανούς της κατασκευής, που σου δίνουν την αίσθηση πως είσαι σε μια πόλη όπου το λιγότερο γίνονται κοσμογονικές αλλαγές ( τι να σου κάνει το Βερολίνο, το Dubai η το Πεκίνο!)

Η προηγούμενη πληροφορία η οποία ουσιαστικά εξηγεί πώς, ποιοί και γιατί πήραν την απόφαση της οικοδόμησης του "Καλλιμάρμαρου" συμπληρώνεται με ορισμένα ενδιαφέροντα άρθρα:

Το μέγαρο της υποβάθμισης


Του Σταυρου Τζιμα/ stzimas@kathimerini.gr

H Θεσσαλονίκη ανήκει στις πόλεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης με το λιγότερο πράσινο. Η πόλη οικοδομήθηκε και εξακολουθεί να οικοδομείται με καταστροφικό για την ποιότητα ζωής των ανθρώπων της τρόπο, ο οποίος έχει ως υπέρτατο κανόνα την ανελέητη εκμετάλλευση κάθε σπιθαμής γης προς όφελος των εργολάβων.

Αποτέλεσμα; όχι μόνο δεν βελτιώνεται η καθημερινότητα των πολιτών, άλλα υποβαθμίζονται και όσες από τις ομορφιές της έχουν διασωθεί και θέλει να επιδείξει. Το άσχημο είναι ότι οι ίδιες οι αρχές της δίνουν το κακό παράδειγμα και επ’ αυτού αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση η ανέγερση δημαρχιακού μεγάρου στο κέντρο της πόλης.

Η δημοτική ηγεσία προέβαλε την κατασκευή νέου δημαρχείου ως πρώτη προτεραιότητας για τη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που δοκιμάζεται από το κυκλοφοριακό και πνίγεται στο νέφος. Ανακοίνωσε πομπωδώς την εξεύρεση χώρου, το παλιό στρατόπεδο Τσιρογιάννη, έναν από τους ελάχιστους εναπομείναντες ακάλυπτους χώρους στην καρδιά του πολεοδομικού συγκροτήματος. Οργάνωσε μάλιστα και θορυβώδεις τελετές για τη θεμελίωση, προβάλλοντας ως μέγιστη επιτυχία της την απόκτηση νέας στέγης του δήμου, που βεβαίως την χρειαζόταν αλλά όχι όπου και όπως κατασκευάζεται κλπ.

Υπήρξαν τότε φωνές που προειδοποιούσαν για συντελούμενο «έγκλημα» σε βάρος της πόλης όμως τις προσπεράσαμε όλοι μας -και ο γράφων μεταξύ των πρώτων- ως γραφικές αντιδράσεις των μονίμως διαμαρτυρομένων ή και αντιπολιτευτικές κορόνες. Περνώντας προσφάτως από την περιοχή διαπίστωσα ότι είχαν δίκιο εκείνοι, οι λίγοι δυστυχώς, που κραύγαζαν απελπισμένα. Στο χώρο ορθώνεται ένα οικοδομικό θηρίο που απειλεί να σακατέψει το κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Ενα αισθητικό εξάμβλωμα πλάι σε δυο κομψοτεχνήματα, το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού που σχεδίασε ο Κυριάκος Κρόκος και το Αρχαιολογικό Μουσείο του καθηγητή Σωκράτη Καραντηνού, τα οποία μαζί με τον Λευκό Πύργο αλλά και τα υπέροχα οθωμανικά κτίρια του Γ΄ Σώματος Στρατού, συγκροτούν τη μεγάλη προίκα της πόλης, είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει στους επισκέπτες της.

Τρομάζει κανείς στην ιδέα ότι εφεξής το δημαρχιακό τέρας, γιατί περί τέτοιου πρόκειται, θα σκιάζει την εικόνα του αρχιτεκτονικού και αρχαιολογικού συνόλου της ευρύτερης περιοχής του Λευκού Πύργου και θα κόβει το μοναδικό σημαντικό άνοιγμα διά του οποίου επικοινωνεί το Σέιχ-Σου με τον Θερμαϊκό Κόλπο.

Και αν αυτά είναι για τους «κουλτουριάρηδες», υπάρχει κάτι επιπλέον: Εκεί που θα γίνει, ο «λαμπρός ναός» του δήμου θα λειτουργήσει ως τόπος συγκέντρωσης ανθρώπων και αυτοκινήτων, και θα πολλαπλασιάσει το κυκλοφοριακό πρόβλημα.

Φοβούμαι ότι όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία για εκείνους που συνέλαβαν και υλοποίησαν την ιδέα. Τους φτάνει ότι θα τους «γράψει ιστορία» και πράγματι έτσι θα γίνει. Το ερώτημα είναι με τι χρώματος γράμματα θα χρησιμοποιήσει.

Το άρθρο αυτό σχολιάζεται αρκετά εύστοχα σε σημείωμα με τίτλο: Οι αθώοι πολίτες και οι αόρατοι ένοχοι

"Η συνταγή είναι γνωστή. Και η δημοσιογραφική γλώσσα αλάνθαστη. Μην πυροβολείτε τους πολίτες-αναγνώστες.Ποτέ δεν φταίνε. Αντί για αυτούς πρέπει πάντα να υπάρχει κάποιος άλλος, εύκολος ένοχος, με λίγο αόριστη περιγραφή. Που να μην μπορεί να εντοπισθεί και να παρατηρηθεί δια γυμνού οφθαλμού. Κάποιος στον οποίο να μπορούμε πρόχειρα να φορτώσουμε τις μομφές για τα κακά και τις συμφορές που βρίσκουν αυτόν τον δήθεν αθώο και ανυποψίαστο λαό. Την μια οι εργολάβοι, την άλλη οι κακοί πολιτικοί, την επόμενη τα σκοτεινά συμφέροντα."

Είχε προηγηθεί άλλη αναφορά περισσότερο αναλυτική στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, στις 18/11/07.

"Ιδιαίτερα το Βυζαντινό Μουσείο, έργο του Κυριάκου Κρόκου, που το 2001 κηρύχθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού «ιστορικό, διατηρητέο μνημείο», ήταν ορατό από στεριά και θάλασσα. Από την πλευρά της θάλασσας θα είναι ορατό πλέον μόνο από το εσωτερικό του δημαρχείου, παρ' ότι τελικώς θα είναι κατά δύο ορόφους χαμηλότερο, από το αρχικό σχέδιο.

Χτίζεται σε απόσταση αναπνοής, μόλις 20 μ. από το Βυζαντινό Μουσείο. Δεν θα είναι πλήρες, αλλά θα είναι ένα «δημαρχείο - στρατηγείο» με το γραφείο δημάρχου και κάποιες από τις υπηρεσίες του δήμου. Πολλές θα παραμείνουν διάσπαρτες στην πόλη.

* Το νέο δημαρχείο αποκλείει επίσης κάθε σκέψη για μελλοντική επέκταση του Βυζαντινού, αλλά και του Αρχαιολογικού Μουσείου, έργο του Πάτροκλου Καραντινού, που ήδη ασφυκτιά από το πλήθος των ευρημάτων που φυλάσσονται στις αποθήκες του.

* Αναμένεται ακόμη να προκαλέσει επιπλέον κυκλοφοριακό φόρτο, σε ένα ήδη επιβαρημένο σημείο της πόλης, με πλήθος αυτοκινήτων που θα μπαινοβγαίνουν στο πάρκινγκ 870 θέσεων του δημαρχείου και μεγάλο αριθμό πολιτών που θα συναλλάσσονται με το δήμο.

* Είναι, τέλος, το δεύτερο ογκώδες κτίριο που γίνεται στην περιοχή, έπειτα από το συνεδριακό κέντρο «Ιωάννης Βελλίδης» της ΔΕΘ. Τα δύο κτίρια «πλακώνουν» με τον τσιμεντένιο όγκο τους μια περιοχή που πριν από λίγα χρόνια παρείχε στον περιπατητή θέα της πόλης από την παραλία ώς τα Κάστρα και το Σέιχ Σου."

Στο άρθρο αυτό μας συνιστούν να κάνουμε υπομονή οι "εμπειρογνώμονες" : "Υπομονή ώς την ολοκλήρωση του κτιρίου, για να βγουν συμπεράσματα, συνιστά ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο ΑΠΘ, Α. Κωτσιόπουλος, ενώ συμφωνεί με την τοποθεσία ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχιτεκτόνων. Η πρόεδρός του, Β. Ευταξά, τονίζει ότι το κτίριο θα εκφράζει την εποχή του."

Αν πραγματικά αυτοί οι "ειδικοί" πιστεύουν πως το κτίριο αυτό θα εκφράζει την εποχή του, νομίζω πως πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά για ποιά ακριβώς εποχή μιλούνε οι συγκεκριμένοι κύριοι. Την εποχή που πολύ ωραία περιγράφουν οι συγγραφείς του παρακάτω σημειώματος;

"διεκδικώντας ελεύθερους χώρους και χρόνους στην πόλη…"

Οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης –ντόπιοι και μετανάστες– ζούμε σε μία πόλη κατακτημένη και αφιλόξενη, μία πόλη που στερείται ελεύθερων χώρων, μία πόλη που λεηλατεί καθημερινά το χρόνο μας.

Τη στιγμή που η οικονομία της αγοράς έχει αποικήσει τα πάντα, ο δημόσιος χώρος πεθαίνει. Οι αστυνομικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε πλατείες και δρόμους, η δημιουργία ζωνών αμιγούς κατανάλωσης και διασκέδασης, η οικοδόμηση τερατουργημάτων (όπως το νέο Δημαρχιακό Μέγαρο), η μετάπλαση πάρκων και πλατειών σε χώρους αφιλόξενους (ελάχιστα παγκάκια στην Αριστοτέλους, κάγκελα στη Ναυαρίνου και υπερβολικός φωτισμός στην πλατεία Δικαστηρίων) και η επιβολή της κατανάλωσης ως μοναδικής επιλογής για κοινωνική συναναστροφή (αφού τα περισσότερα πεζοδρόμια έχουν καταληφθεί από τραπεζοκαθίσματα, αυτοκίνητα και μηχανάκια), αποτελούν κινήσεις πολεοδομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής καταστολής. Ο κορεσμός, η ρύπανση, ο θόρυβος αποτελούν εκδηλώσεις ενός προβλήματος βαθιά πολιτικού."

Αυτή είναι η ουσία, η βαθιά πολιτική διάσταση που υποκρύπτεται πίσω από το "Καλλιμάρμαρο " άγος της εποχής μας.

10.1.08

Δημαρχιακό μέγαρο ή δημαρχιακό άγος;

Μου αρέσει να περπατώ στη Θεσσαλονίκη και γενικά πιστεύω πως δεν μπορείς να γνωρίσεις μια πόλη, εάν δεν την περπατήσεις, δε νιώσεις τους ρυθμούς της, παρατηρώντας εικόνες, ανθρώπους, κτίρια. Όταν αποφασίστηκε η ανέγερση του νέου Δημαρχείου της πόλης στο χώρο του πρώην στρατοπέδου Τσιρογιάννη, αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να παραβλέπεται η απόλυτη ανάγκη της πόλης για χώρο, ελεύθερο χώρο στο βωμό του πρόσκαιρου και χρησιμοθηρικού.
Η αξία του δημόσιου χώρου,ως μια ευκαιρία επικοινωνίας, αναψυχής, διασκέδασης, πολιτιστικής δράσης θεωρήθηκε υποδεέστερη από την αξία του ως χώρου στάθμευσης αυτοκινήτων και καρεκλοκεντάυρων των υπηρεσιών του Δήμου.
Αποτέλεσμα: Περπατώντας πια τη Βασ. όλγας μετά το κτίριο των προσκόπων να αντικρύζεις ένα αντιαισθητικό, ακαλαίσθητο, άχαρο, ογκώδες δημόσιο κτίριο, που κραυγάζει από μακριά την αλαζονεία, την έπαρση, τον επαρχιώτικο μεγαλοιδεατισμό των εμπνευστών του.
Θαυμάστε τις φωτογραφίες του και θα επανέλθω.