Δύο άρθρα της σημερινής ειδησεογραφίας που κατά τη γνώμη μου συνδέονται μεταξύ τους με ευδιάκριτο τρόπο.
Το πρώτο άρθρο με τίτλο " Ο Μαχμούντ είχε ωραίο κήπο" παρουσιάζει από μια προσωπική οπτική γωνία όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη Λωρίδα της Γάζας. Απομονώνω από το κείμενο μια παράγραφο που αποτυπώνει ζοφερά μια πραγματικότητα μακριά από εμάς και ίσως για αρκετούς αδιάφορη. Αν είναι ποτέ αδιάφορη η εικόνα της ωμής βίας με θύματα άμαχους πολίτες.
"Εδέησε να τον πιάσω στο κινητό, χθες, στις 4 τα χαράματα. Μού μιλούσε με κόπο από το κρεβάτι, όπου έχει ακινητοποιηθεί, με σπασμένα τα τρία πλευρά του, πολλές θλάσεις και αιματώματα. Ιδού τι έχει συμβεί.Το κακό άρχισε τη νύχτα της Πέμπτης, όταν ισραηλινά τεθωρακισμένα που μπήκαν στο προάστιο Μπεΐτ Λαΐγια άνοιξαν πυρ και γκρέμισαν, κατά τα δύο τρίτα το σπίτι του Μαχμούντ. Αυτός και η γυναίκα του γλίτωσαν χωρίς να τραυματιστούν, επειδή είχαν την τύχη να βρίσκονται εκείνη την ώρα, στο «σωστό» ένα τρίτο του σπιτιού.Στη συνέχεια, Ισραηλινοί στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων συνέλαβαν τον Μαχμούντ (τη γυναίκα του, την άφησαν να φύγει προς αναζήτηση καταφυγίου) και του έδεσαν τα μάτια και τα χέρια. Τον μετέφεραν μαζί με άλλους 14 άνδρες, σε μια ημιτελή οικοδομή, χωρίς τοίχους. Ολοι με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη και τα μάτια επίσης δεμένα, με πλαστική ταινία. Τους ανέβασαν στον πρώτο όροφο, τους έβαλαν κοντά στις άκρες του δαπέδου, κάτω από το οποίο έχασκε και τους είπαν να φύγουν για να μην τους εκτελέσουν επί τόπου. Οι 15 αιχμάλωτοι με δεμένα μάτια όπως ήταν τρέκλιζαν στα τυφλά, σκόνταφταν ο ένας πάνω στον άλλον και τελικώς έπεφταν στο κενό από τα τρία μέτρα, ενώ οι Ισραηλινοί τους περιγελούσαν.Δύο από τους 15 σκοτώθηκαν πέφτοντας. Οι υπόλοιποι τραυματίστηκαν λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά. Οι Ισραηλινοί έφυγαν και τους άφησαν στην τύχη τους - νύχτα Πέμπτης προς Παρασκευή. Βογκώντας από τον πόνο, με σφιγμένα δόντια βάλθηκαν να βγάζει καθένας με τα δάχτυλα των πισθάγκωνα δεμένων χεριών του, την πλαστική ταινία που έδενε τα μάτια του διπλανού του. Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός τους βρήκε Σάββατο πρωί και τους πήγε στο νοσοκομείο «Σίφα», το μεγαλύτερο της Γάζας."
Πιστεύετε μετά από τα παραπάνω πως είναι ανεξήγητα όσα δημοσιεύονται στο επόμενο άρθρο (που αναφέρεται στην ανησυχία ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για την αύξηση των αντισημιτικών επεισοδίων); Δεν αναφέρομαι σε νομιμοποίηση αλλά σε ερμηνεία. Κάθε δράση γεννά είτε θέλουμε είτε όχι την αντίδρασή της. Και φυσικά αυτό ισχύει στο έπακρο για την ωμή, αναιτιολόγητη, σαδιστική, σχεδόν, βία.
Το πρώτο άρθρο με τίτλο " Ο Μαχμούντ είχε ωραίο κήπο" παρουσιάζει από μια προσωπική οπτική γωνία όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη Λωρίδα της Γάζας. Απομονώνω από το κείμενο μια παράγραφο που αποτυπώνει ζοφερά μια πραγματικότητα μακριά από εμάς και ίσως για αρκετούς αδιάφορη. Αν είναι ποτέ αδιάφορη η εικόνα της ωμής βίας με θύματα άμαχους πολίτες.
"Εδέησε να τον πιάσω στο κινητό, χθες, στις 4 τα χαράματα. Μού μιλούσε με κόπο από το κρεβάτι, όπου έχει ακινητοποιηθεί, με σπασμένα τα τρία πλευρά του, πολλές θλάσεις και αιματώματα. Ιδού τι έχει συμβεί.Το κακό άρχισε τη νύχτα της Πέμπτης, όταν ισραηλινά τεθωρακισμένα που μπήκαν στο προάστιο Μπεΐτ Λαΐγια άνοιξαν πυρ και γκρέμισαν, κατά τα δύο τρίτα το σπίτι του Μαχμούντ. Αυτός και η γυναίκα του γλίτωσαν χωρίς να τραυματιστούν, επειδή είχαν την τύχη να βρίσκονται εκείνη την ώρα, στο «σωστό» ένα τρίτο του σπιτιού.Στη συνέχεια, Ισραηλινοί στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων συνέλαβαν τον Μαχμούντ (τη γυναίκα του, την άφησαν να φύγει προς αναζήτηση καταφυγίου) και του έδεσαν τα μάτια και τα χέρια. Τον μετέφεραν μαζί με άλλους 14 άνδρες, σε μια ημιτελή οικοδομή, χωρίς τοίχους. Ολοι με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη και τα μάτια επίσης δεμένα, με πλαστική ταινία. Τους ανέβασαν στον πρώτο όροφο, τους έβαλαν κοντά στις άκρες του δαπέδου, κάτω από το οποίο έχασκε και τους είπαν να φύγουν για να μην τους εκτελέσουν επί τόπου. Οι 15 αιχμάλωτοι με δεμένα μάτια όπως ήταν τρέκλιζαν στα τυφλά, σκόνταφταν ο ένας πάνω στον άλλον και τελικώς έπεφταν στο κενό από τα τρία μέτρα, ενώ οι Ισραηλινοί τους περιγελούσαν.Δύο από τους 15 σκοτώθηκαν πέφτοντας. Οι υπόλοιποι τραυματίστηκαν λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά. Οι Ισραηλινοί έφυγαν και τους άφησαν στην τύχη τους - νύχτα Πέμπτης προς Παρασκευή. Βογκώντας από τον πόνο, με σφιγμένα δόντια βάλθηκαν να βγάζει καθένας με τα δάχτυλα των πισθάγκωνα δεμένων χεριών του, την πλαστική ταινία που έδενε τα μάτια του διπλανού του. Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός τους βρήκε Σάββατο πρωί και τους πήγε στο νοσοκομείο «Σίφα», το μεγαλύτερο της Γάζας."
Πιστεύετε μετά από τα παραπάνω πως είναι ανεξήγητα όσα δημοσιεύονται στο επόμενο άρθρο (που αναφέρεται στην ανησυχία ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για την αύξηση των αντισημιτικών επεισοδίων); Δεν αναφέρομαι σε νομιμοποίηση αλλά σε ερμηνεία. Κάθε δράση γεννά είτε θέλουμε είτε όχι την αντίδρασή της. Και φυσικά αυτό ισχύει στο έπακρο για την ωμή, αναιτιολόγητη, σαδιστική, σχεδόν, βία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου