Θεώρηση βιβλιαρίου με ποδήλατο

Κάθομαι σε ένα παγκάκι ανάμεσα σε απορημένους θαμὠνες του καφέ Ήμαρ. Λογικό, ένας παράξενος τυπος κάθεται δίπλα τους, αφού το παγκάκι είναι ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα του καφέ. Ποιός γράφει, τι γράφει, γιατί γράφει είναι ερωτήματα που είμαι σίγουρος πως γεννιώνται στη σκέψη τους, καθώς βάζω σε τάξη τις δικές μου σκέψεις με αφορμή την πρώτη μου βόλτα στους ολοκαίνουργιους ποδηλατόδρομους της πόλης, προσπαθώντας να θεωρήσω ένα βιβλιάριο υγείας.

Έφτασα γρήγορα κατηφορίζοντας στη Νέα παραλία. Ευτυχώς εκεί έβγαλαν τα επικίνδυνα σαμαράκια, έστρωσαν με κόκκινο, ευδιάκριτο για τους πεζούς, τάπητα τον μεγαλύτερο τώρα σε πλάτος ποδηλατόδρομο. Οι αλλαγές θετικές, αλλά έτσι κι αλλιώς σ'αυτό το κομμάτι της πόλης δεν υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα, εξαιτίας της ύπαρξης άπλετου χώρου.
Κάτι που δεν ισχύει στο κομμάτι της παλιάς παραλίας. Καμμιά παρέμβαση ακόμη, υπάρχουν βέβαια σε όλο το ύψος παράπλευρα της Λεωφόρου Νίκης κάτι διαχωριστικά στο πεζοδρόμιο, αλλα ούτε οι πεζοί, ούτε οι ποδηλάτες γνωριζουν ποια είναι η δική τους πλευρά, αν αυτός είναι ο σκοπός της τοποθέτησής τους. Πρωί είναι, ο κόσμος έτσι κι αλλιώς,λιγοστός, όλα κυλάνε ωραία, καθώς φτάνω καμαρωτός καμαρωτός στο λιμάνι.
Η απόλαυση. Η πρώτη συνάντηση με ένα μηχανάκι στην υποτιθέμενη λωρίδα για ποδήλατα. "έχεις δίκαιο" ακούω να λέει ο αναβάτης του, καθώς χάνεται στο βάθος. Βέβαια πρέπει να ομολογήσω πως δεν είμαι και τόσο βέβαιος, αν βρισκόμουνα στη σωστή λωρίδα, γιατί δεν υπήρχε κι άλλη. Δηλαδή, φτάνοντας στο λιμάνι αν θέλεις να κινηθείς προς Μοναστηρίου, πρέπει ή να προχωρήσεις στη λωρίδα που συνεχίζεται ( αυτή που ακολούθησα) ή όπως μου εξήγησε υπομονετικά συνάδελφος (μη ποδηλάτης) να ανεβώ από Βενιζέλου, Εγνατία και να προχωρήσω προς Δικαστήρια από τη σωστή λωρίδα. Αν επιβίωνα, εννοείται, στην πυκνή κίνηση αυτών των δρόμων.
Η επόμενη συνάντηση ήταν με τους κάδους απορριμμάτων που ή έπρεπε να κατέβω να τους απομακρύνω από τη λωρίδα ή να προσπεράσω όπως τις παλιές καλές, χωρίς λωρίδα, εποχές.
Επέλεξα ως ενεργός πολίτης την πρώτη σκέψη, τους πηγαίνω στην άκρη, βλαστημώντας ταυτόχρονα με την απόφασή μου, καθὠς οι κάδοι είχαν να καθαρισθούν από την απελευθέρωση της πόλης.
Προχωρώ. Ξαφνικά ο ποδηλατόδρομος χάνεται! Πού πάω; Πηγαίνω από το απέναντι φαρδύ πεζοδρόμιο φτάνοντας σε λίγο στα Δικαστήρια. (Τότε αντιλαμβάνομαι πως από την άλλη πλευρά υπήρχε μια λωρίδα κρυμμένη από τα παρκαρισμένα δίπλα της αυτοκίνητα.)
Περνώ τα φανάρια, αποφεύγω δύο μηχανάκια που έρχονταν βολίδα πάνω μου και φτάνω στον προορισμό μου, τη Δεύθυνση Υγιεινής, στην οδό Σαπφούς, θέλοντας να θεωρήσω οδοντιατρικές εργασίες. Ένας απίστευτος υπάλληλος που σίγουρα ήθελε να γίνει αστροφυσικός, αλλά η μοίρα τον οδήγησε στο γκισέ απέναντί μου, μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτο. Πιάνω τις λέξεις πρώτος όροφος, απόδειξη. Για να σιγουρευτώ αποφασίζω να ρωτησω με αποτέλεσμα την έκρηξη του πολυτάλαντου δημοσίου υπαλλήλου "EΛΛΗΝΙΚΑ ΜΙΛΑΩ"
Κοίτα να δεις, σκέφτηκα από μέσα μου, κατά σύμπτωση όχι μόνο τα μιλάω κι εγώ, αλλά θέλω να πιστεύω ότι τα διδάσκω κιόλας!