Ο μονότονος ήχος με έβγαλε από τις σκέψεις μου καθώς διέσχιζα τη Βελισσαρίου αργά το μεσημέρι. Ένα άσπρο μπαστούνι η πρώτη εικόνα και ένας νέος άνθρωπος να περπατά στη μέση του δρόμου. Φυσικό, σκέφτηκα. Τα πεζοδρόμια στη Βελισσαρίου είναι μικρα και με αρκετά σκαλοπάτια που δυσκολεύουν ακόμη και την κίνηση των μη εχόντων οποιοδήποτε πρόβλημα.
Κοντοστάθηκα και τον κοίταξα. Με νευρικές κινήσεις έψαχνε τα εμπόδια. Τα οποία συνάντησε σε δέκα μέτρα. Ένα θηριώδες τζιπ περίμενε να περάσει, καθώς ένα μεγάλο φορτηγό ξεφόρτωνε στην Αετοράχης. Έπεσε πάνω του, στην αριστερή πλευρά. Ταράχτηκε λίγο, έκανε πίσω και το προσπέρασε με μικρά πλάγια βήματα. Συνέχισε να περπατά με άγνωστη κατεύθυνση, γνωστή όμως τη συνέχεια. Βιαστικό αυτοκίνητο περνά με ελιγμό μπροστά από το τζιπ και κορνάρει οργισμένα. Ταράχτηκε ξανά ο νεαρός, κάνει στην άκρη και ...συνεχίζει στη μέση του δρόμου σε μια πόλη που έχει φανερά χάσει κάθε ίχνος σεβασμού απέναντι σε ανθρώπους που δεν θέλουν να μείνουν στο περιθώριο της ζωής, αγωνιζόμενοι να βρουν το δρόμο τους... στην οδό Βελισσαρίου.
Κοντοστάθηκα και τον κοίταξα. Με νευρικές κινήσεις έψαχνε τα εμπόδια. Τα οποία συνάντησε σε δέκα μέτρα. Ένα θηριώδες τζιπ περίμενε να περάσει, καθώς ένα μεγάλο φορτηγό ξεφόρτωνε στην Αετοράχης. Έπεσε πάνω του, στην αριστερή πλευρά. Ταράχτηκε λίγο, έκανε πίσω και το προσπέρασε με μικρά πλάγια βήματα. Συνέχισε να περπατά με άγνωστη κατεύθυνση, γνωστή όμως τη συνέχεια. Βιαστικό αυτοκίνητο περνά με ελιγμό μπροστά από το τζιπ και κορνάρει οργισμένα. Ταράχτηκε ξανά ο νεαρός, κάνει στην άκρη και ...συνεχίζει στη μέση του δρόμου σε μια πόλη που έχει φανερά χάσει κάθε ίχνος σεβασμού απέναντι σε ανθρώπους που δεν θέλουν να μείνουν στο περιθώριο της ζωής, αγωνιζόμενοι να βρουν το δρόμο τους... στην οδό Βελισσαρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου