19.11.10

Αντίο Αλκαζάρ...

Αλκαζάρ. Ένα όνομα, χιλιάδες θύμησες, που πλέκονται στενά μεταξύ τους δίνοντας μια χαοτική δομή σε ένα παλίμψηστο από εικόνες, συναισθήματα, βιώματα μιας ολόκληρης εποχής που έφυγε, όπως μας αποχαιρετά τώρα, αυτήν την Κυριακή, το στάδιο Αλκαζάρ. Οι πρώτες μας βόλτες, ο ζωολογικός κήπος πρωτόγνωρος για μας, η βρύση με τους στίχους του Κρυστάλλη στα φτερά ενός αετού να συνοδεύουν το δροσιστικό νερό που μας ξεδιψούσε στις εκδρομές του 2ου Γυμνασίου Λάρισας, τα κορίτσια του θηλέων να περνούν ακατάδεχτα δίπλα, το κέντρο διασκέδασης με τον τόσο διαφορετικό αρχιτεκτονικό του τύπο, το γήπεδο και να...που τρέχουμε ξένοιαστοι στα κουλουάρ με τον αέρα να μας χαιδεύει τα πρόσωπα και να σηκώνει ψηλα τα όνειρα και τις ευχές μας, ξορκίζοντας φόβους τόσο μακρινά διαφορετικούς σήμερα που σε κάνουν να εύχεσαι μανιασμένα να επιστρέψεις στο χθες.
Το οποίο ασφαλώς και δεν γυρίζει και πώς να γίνει αλλιως...Δεν γυρίζουν τα πανηγύρια, ζωοπανήγυρες κι εμποροπανήγυρες του Σεπτεμβρίου που τόσο προσμέναμε να έρθουν, φορτωμενες με τη ρόδα του θανάτου, τη γενειοφόρο γυναίκα, τη τσίκνα από τα σουβλατζίδικα, τη γλύκα του χαλβά Φαρσάλων, με μας να κοιτάμε χαμένοι στην ασφάλεια των δικών μας ανθρώπων, των αγαπημένων μας φίλων. Και το στάδιο να στέκεται πάντα εκεί, χωρίς προβολείς, με χώμα, με προβολείς και πράσινο χόρτο προσφέροντάς μας το πιο ασφαλές τοπόσημο. Περιμένοντάς μας να παρακολουθήσουμε τις απίστευτες κιτς σκηνές αναπαράστασης του 21 την περίοδο της δικτατορίας, τις συναυλίες της μεταπολίτευσης, το καλύτερο και πιο θεαματικό ποδόσφαιρο που παίχτηκε ποτέ στην Ελλάδα, απο μια σχεδόν αμιγή θεσσαλική ομάδα. Μεγαλώσαμε με τις γιορτές της ανόδου στην πλατεία Ταχυδρομείου, στο κεντρικό κυκλικό συντριβάνι των παιδικών μας χρόνων, με τους ήχους του ραδιοφώνου να μας συνδέει νοερά με το Αλκαζάρ, να μας συνδέει με το πατρικό μας σπίτι, με τους φίλους μας σε μια πορεία που μας έφερε Πρωταθλήματα, κύπελλα και μας να γιορτάζουμε, όσο μακριά και αν ήμασταν.
Ήμασταν και εμείς εκεί. Εκεί που την Κυριακή θα πέσει η αυλαία όχι μόνο για ένα στάδιο, πολύ περισσότερο για ένα παρελθόν, που όσο και να εχουμε εξιδανικεύσει δεν παύει να αποτελεί  αγαπημένο ,πολύτιμο κομμάτι της ζωής μας. Ήθελα να είμαι εκεί, αλλά, τι ειρωνεία, μια άτυχη στιγμή παίζοντας  βόλευ με αναγκάζει να είμαι απλά νοερά παρών στο αποχαιρετισμό.
Αντίο Αλκαζάρ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: