Το πρωί συναντήσαμε στο σχολείο τη Mariela και το Fransesco στους οποίους δώσαμε φωτογραφίες από τη Θεσσαλονίκη και όσες είχαμε τραβήξει ως τότε στη Gravina. Συναντήσαμε και τα παιδιά, μέσα στην πλήξη και στα νεύρα, επειδή ήταν υποχρεωμένα να παρακολουθήσουν πεντάωρο μάθημα. Συζητήσαμε μαζί τους εστιάζοντας σε όσα θετικά τους είχε προσφέρει το πρόγραμμα, κρατώντας χαμηλούς τόνους και προσπαθώντας να αξιολογήσουμε αυτήν την αντίδραση για τα μελλοντικά μας προγράμματα. Εξακολουθούσαμε να μην είμαστε ικανοποιημένοι με την προσαρμογή τους με εξαίρεση το Λάζαρο (Ο Fransesco μας ενημέρωσε πως συμμετείχε στο μάθημα κάνοντας και πλάκες με τους συμμαθητές του!)και τη Θεοδώρα μα λαμβάνοντας υπόψη και τις δυσκολίες που προκαλούσε η ηλικιακή διαφορά. Αφήσαμε το σχολείο αποφασίζοντας καθώς το πρόγραμμα είχε σχεδόν ολοκληρωθεί να επισκεφθούμε το Μπάρι με τρένο.
Μικρό το τρένο μας, μα καθαρό και άνετο σταμάτησε σε πολλές στάσεις ,μέχρι να μας αφήσει στον κεντρικο σταθμό του Μπάρι, που βρισκόταν πραγματικά στο κέντρο της πόλης. Το πρώτο πράγμα που μας εντυπωσίασε ήταν το Spanelo di Bari, ένας μεγάλος πεζόδρομος με φοίνικες και ωραία 
παγκάκια κυκλικά γύρω τους, με τους περαστικούς να ξαποσταίνουν στον ίσκιο συζητώντας. Τα εμπορικά καταστήματα ήταν τα περισσότερα κλειστά και θα άνοιγαν το απόγευμα. Κάναμε μια βόλτα στην παλιά πόλη 
του Μπάρι, επισκεφτήκαμε τον καθεδρικό του ναό, τον Άγιο Νικόλαο, το Κάστρο, προχωρήσαμε παράλληλα 
προς την παραλία κοντά στο 
λιμάνι και καθώς ο καιρός είχε αρχίσει να χαλάει, αποφασίσαμε να γευματίσουμε σε μια πιτσαρία. Το απόγευμα, αφού επισκεφτήκαμε κάποια καταστήματα που συναντήσαμε στο δρόμο μας, πήραμε το παμπάλαιο αυτή τη φορά βαγόνι της επιστροφής. Ακυρώσαμε τα εισιτήρια στα ακυρωτικά μηχανήματα, καθήσαμε και αν και έτριζε απίστευτα σε όλη τη διαδρομή, οδηγηθήκαμε πιο γρηγορα, με λιγότερες στάσεις στη Gravina, απολαμβάνοντας μια εξαιρετική εικόνα των πράσινων λιβαδιών της Puglia, καθώς ο άνεμος χόρευε μαζί με τα πολυάριθμα πουλιά στις καλλιέργειές τους.
Φτάνοντας βιαστηκαμε να ετοιμαστούμε για την αποχαιρετιστήρια βραδιά με τους Ιταλούς φίλους μας. Σε ένα μικρό εστιατόριο, γύρω από ένα μακρόστενο τραπέζι, περίσσευαν τα συναισθήματα, καθώς νιώθαμε πως το ταξίδι μας που είχε ξεκινήσει πριν δύο χρόνια είχε φτάσει στο τέλος του. Γιορτάζαμε όμως τη συνεργασία και τη συναδέλφωση πέρα από τα εθνικά όρια και τους ποικίλους περιορισμούς, ξεπερνώντας στερεότυπα και φραγμούς, αναζητώντας και βρίσκοντας τρόπους επικοινωνίας, γέφυρες συνεννόησης και οικοδόμησης ενός καλύτερου μέλλοντος. Χωρισμένοι στο τραπέζι σε αντρικό και γυναικείο τμήμα, θυμηθήκαμε, αστειευτήκαμε, γελάσαμε, αξιολογήσαμε και αποχαιρετιστήκαμε στο τέλος με θέρμη, απλότητα και συγκίνηση. Την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε το πρωί για τη Ρώμη.
Μικρό το τρένο μας, μα καθαρό και άνετο σταμάτησε σε πολλές στάσεις ,μέχρι να μας αφήσει στον κεντρικο σταθμό του Μπάρι, που βρισκόταν πραγματικά στο κέντρο της πόλης. Το πρώτο πράγμα που μας εντυπωσίασε ήταν το Spanelo di Bari, ένας μεγάλος πεζόδρομος με φοίνικες και ωραία 
παγκάκια κυκλικά γύρω τους, με τους περαστικούς να ξαποσταίνουν στον ίσκιο συζητώντας. Τα εμπορικά καταστήματα ήταν τα περισσότερα κλειστά και θα άνοιγαν το απόγευμα. Κάναμε μια βόλτα στην παλιά πόλη 
του Μπάρι, επισκεφτήκαμε τον καθεδρικό του ναό, τον Άγιο Νικόλαο, το Κάστρο, προχωρήσαμε παράλληλα 
προς την παραλία κοντά στο 
λιμάνι και καθώς ο καιρός είχε αρχίσει να χαλάει, αποφασίσαμε να γευματίσουμε σε μια πιτσαρία. Το απόγευμα, αφού επισκεφτήκαμε κάποια καταστήματα που συναντήσαμε στο δρόμο μας, πήραμε το παμπάλαιο αυτή τη φορά βαγόνι της επιστροφής. Ακυρώσαμε τα εισιτήρια στα ακυρωτικά μηχανήματα, καθήσαμε και αν και έτριζε απίστευτα σε όλη τη διαδρομή, οδηγηθήκαμε πιο γρηγορα, με λιγότερες στάσεις στη Gravina, απολαμβάνοντας μια εξαιρετική εικόνα των πράσινων λιβαδιών της Puglia, καθώς ο άνεμος χόρευε μαζί με τα πολυάριθμα πουλιά στις καλλιέργειές τους.Φτάνοντας βιαστηκαμε να ετοιμαστούμε για την αποχαιρετιστήρια βραδιά με τους Ιταλούς φίλους μας. Σε ένα μικρό εστιατόριο, γύρω από ένα μακρόστενο τραπέζι, περίσσευαν τα συναισθήματα, καθώς νιώθαμε πως το ταξίδι μας που είχε ξεκινήσει πριν δύο χρόνια είχε φτάσει στο τέλος του. Γιορτάζαμε όμως τη συνεργασία και τη συναδέλφωση πέρα από τα εθνικά όρια και τους ποικίλους περιορισμούς, ξεπερνώντας στερεότυπα και φραγμούς, αναζητώντας και βρίσκοντας τρόπους επικοινωνίας, γέφυρες συνεννόησης και οικοδόμησης ενός καλύτερου μέλλοντος. Χωρισμένοι στο τραπέζι σε αντρικό και γυναικείο τμήμα, θυμηθήκαμε, αστειευτήκαμε, γελάσαμε, αξιολογήσαμε και αποχαιρετιστήκαμε στο τέλος με θέρμη, απλότητα και συγκίνηση. Την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε το πρωί για τη Ρώμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου