Αυτοκίνητο

Ήταν απόγευμα, όταν έφτασα τη Δευτέρα στην πόλη της Ν. Ορεστιάδας. Για όσους δεν τη γνωρίζουν είναι η μεγαλύτερη πόλη του Β. Έβρου, δημιούργημα των προσφύγων Ελλήνων της Α. Θράκης και ιδιαίτερα των κατοίκων του πιο όμορφου προαστίου της Αδριανούπολης, του Κάραγατς.
Έχετε παρατηρήσει ποιες λεπτομέρειες του παρελθόντος συγκρατεί η μνήμη μετά τη πάροδο κάποιων χρόνων; Ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές γίνονται ένα αμάλγαμα βιωμένης εμπειρίας, το οποίο συνδέεται με νοσταλγία και μια αδιόρατη θλίψη. Ίσως για το χαμένο χρόνο που διαρκώς αναζητούμε…
Εστίασα στις εμφανείς αλλαγές που μπορούσα να διακρίνω στον αστικό της κορμό. Δυστυχώς επιβεβαίωσα όσα αρκετοί σχολιαστές του ελληνικού αστικού χώρου έχουν ήδη επισημάνει. Την επιταχυνόμενη μεταβολή της επαρχίας σε ένα κακέκτυπο της Αθήνας, αλλά και της Θεσσαλονίκης. Αναμφισβήτητη η απόλυτη κυριαρχία του αυτοκινήτου. Κυκλοφοριακός φόρτος, στον κεντρικό δρόμο, άναρχα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, έλλειψη ποδηλάτων και όλα αυτά σε μια επίπεδη πεδινή έκταση χωρίς ίχνος έστω και μικρής ανηφόρας.
Το αυτοκίνητο, ο μεγαλύτερος βραχνάς και της Θεσσαλονίκης αναμφίβολα εξυπηρετεί. Προσφέρει δυνατότητες μετακίνησης οι οποίες απουσιάζουν σε μια τυπική ελληνική πόλη. Όμως, έχω την εντύπωση ότι το αυτοκίνητο έχει μετατραπεί πια στην απόλυτη ενσάρκωση όλων όσων συνθέτουν το σύγχρονο άνθρωπο- καταναλωτή. Εικόνων, προϊόντων, πολιτικής, ιδεών, προτύπων, αξιών…
Και γι’ αυτό είναι περισσότερο δύσκολο να περιορίσουμε τη χρήση του. Αφού ο καθένας μας, αισθάνεται κυρίαρχος του εαυτού του μόνο όταν οδηγεί το τετράτροχό του στους απλόχωρούς δρόμους της φαντασίας του. Γιατί μόνο εκεί υπάρχουν όσα οι διαφημιστές κάθε μορφής μας προτείνουν καθημερινά.