Ευγε! Ήμουνα βέβαιος πως κάτι ανορθόδοξο θα έβρισκες να πείς στην ερμηνεία σου! Θα περιμένω μήπως απαντήσει και κανένας άλλος! Μεταξύ μας, δεν το βλέπω!Έχω την αίσθηση ότι η διαδικτυακή επικοινωνία είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση.
Γόνιμες και εξαιρετικά εύστοχες οι παρατηρήσεις σου! Θα περιμένω λίγο ακόμη μέχρι να τοποθετηθώ. Θα απαντήσει κανείς σοβαρά ή να τις κατεβάσω καλύτερα; Άμλετ!
Στην πρώτη φωτογραφία ο μηχανόβιος, που διακρίνεται πίσω από το λεωφορείο και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του αγαπητού Αγάπιου, τρέχει να προλάβει το χορό.
Στη δεύτερη φωτογραφία έχει σταθμεύσει το μηχανάκι του στη προβλεπόμενη θέση.
Στην τρίτη φωτογραφία χορεύει.
Στην τέταρτη φωτογραφία, προσπαθεί να θυμηθεί πού άφησε το μηχανάκι του.
Η δική μου ερμηνεία είναι η ακόλουθη. πάνω δεξιά: Μια βιώσιμη κοινωνία που έχει κατορθώσει να επιλύσει με επιτυχία καίρια προβλήματα, όπως την ανία, τη μονοτονία και το βαρετό της επόμενης διπλανής φωτογραφίας. Την εικόνα μιας παρηκμασμένης πόλης με τακτοποιημένους δρόμους, ποδηλατόδρομο και θέσεις για τα μηχανάκια. Πως να δημιουργηθούν σε τόσο αντίξοες συνθήκες καταστάσεις τόσο ερωτικές, όσο της εικόνας κάτω δεξιά; Στην οποία εκατοντάδες άνθρωποι υψώνουν τα χέρια τους ευχαριστώντας από τα βάθη της καρδιάς τους την τόσο φιλεύσπλαχνη και γαλαντόμο κυβέρνησή τους. Κάτι που δεν ισχύει ουδόλως για τους άτυχους χορευτές της κάτω αριστερά φωτογραφίας. Οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να χορεύουν από το πρωί ως το βράδυ, επιζητώντας την προσοχή των περαστικών. Τι να κάνεις άλλο για να ξεπεράσεις το αίσθημα μειονεξίας που σου δημιουργείται, όταν μαθαίνεις για τα καταπληκτικά πράγματα που συμβαίνουν στο Ελντοράντο της εκπαίδευσης, τη μικρή, πτωχή μα τίμία (προπαντός) Ελλάδα;
Ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των αναπτυγμένων και καλά οργανωμένων κρατών, όπως τα σκανδιναβικά ή η Αυστρία, η Ελβετία κ.ά.;
Η πλήξη!
Φαντάζεσαι πόσο πληκτικό μπορεί να είναι το να ζεις σε μια κοινωνία που όλα γίνονται στην εντέλεια; Το λεωφορείο, λένε, περνάει 8.14! Ούτε 8.13 ούτε 8.15! Σε μια τέτοια κοινωνία το μόνο απρόβλεπτο είναι η χρονική στιγμή του θανάτου. Γι' αυτό, άλλωστε, έχουν και μεγάλα ποσοστά αυτοκτονιών!
Τι προτιμάς λοιπόν; Ποιες φωτογραφίες σε εκφράζουν πραγματικά;
Καλά μέση οδός δεν υπάρχει; Οι κάτοικοι της Βαρκελώνης, της Νέας Υόρκης, του Σίδνεϋ νιώθουν πλήξη και ανία, ενώ εμείς είμαστε μέσα στην τρελή χαρά; Και τί πειράζει το λεωφορείο να έρθει και μια φορά στην ώρα του; Ή να καταφέρω να περάσω την Τσιμισκή σε λιγότερο από 40΄; Θα πεθάνω από πλήξη, ξέρω!
12 σχόλια:
Πάνω δεξιά και κάτω αριστερά φωτογραφία: Μια κοινωνία σε ύπνωση.
Πάνω αριστερά και κάτω δεξιά φωτογραφίες: Μια κοινωνία σε δράση.
Αυτή είναι μια πρώτη δική μου ανάγνωση.
Ευγε! Ήμουνα βέβαιος πως κάτι ανορθόδοξο θα έβρισκες να πείς στην ερμηνεία σου! Θα περιμένω μήπως απαντήσει και κανένας άλλος!
Μεταξύ μας, δεν το βλέπω!Έχω την αίσθηση ότι η διαδικτυακή επικοινωνία είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση.
Οι πάνω φωτογραφίες είναι αφιερωμένες στα δημιουργήματα του ανθρώπου.
Οι κάτω φωτογραφίες είναι οι απηυδισμένοι άνθρωποι, που σηκώνουν ψηλά τα χέρια τους.
Στις κάτω φωτογραφίες οι άνθρωποι σηκώνουν ψηλά τα χέρια τους, επειδή παραδίδονται στα αυτοκίνητα των πάνω φωτογραφιών.
Γόνιμες και εξαιρετικά εύστοχες οι παρατηρήσεις σου!
Θα περιμένω λίγο ακόμη μέχρι να τοποθετηθώ.
Θα απαντήσει κανείς σοβαρά ή να τις κατεβάσω καλύτερα;
Άμλετ!
Νομίζεις πως δε σχολιάζουμε σοβαρά;
Καλά, πλάκα μας κάνεις;
Νομίζεις πως δε σχολιάζουμε σοβαρά;
Καλά, πλάκα μας κάνεις;
Στην πρώτη φωτογραφία ο μηχανόβιος, που διακρίνεται πίσω από το λεωφορείο και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του αγαπητού Αγάπιου, τρέχει να προλάβει το χορό.
Στη δεύτερη φωτογραφία έχει σταθμεύσει το μηχανάκι του στη προβλεπόμενη θέση.
Στην τρίτη φωτογραφία χορεύει.
Στην τέταρτη φωτογραφία, προσπαθεί να θυμηθεί πού άφησε το μηχανάκι του.
Πολύ καλή η αφηγηματική σύνθεση των φωτογραφιών. Έχεις φαντασία!
Η δική μου ερμηνεία είναι η ακόλουθη.
πάνω δεξιά: Μια βιώσιμη κοινωνία που έχει κατορθώσει να επιλύσει με επιτυχία καίρια προβλήματα, όπως την ανία, τη μονοτονία και το βαρετό της επόμενης διπλανής φωτογραφίας.
Την εικόνα μιας παρηκμασμένης πόλης με τακτοποιημένους δρόμους, ποδηλατόδρομο και θέσεις για τα μηχανάκια. Πως να δημιουργηθούν σε τόσο αντίξοες συνθήκες καταστάσεις τόσο ερωτικές, όσο της εικόνας κάτω δεξιά;
Στην οποία εκατοντάδες άνθρωποι υψώνουν τα χέρια τους ευχαριστώντας από τα βάθη της καρδιάς τους την τόσο φιλεύσπλαχνη και γαλαντόμο κυβέρνησή τους.
Κάτι που δεν ισχύει ουδόλως για τους άτυχους χορευτές της κάτω αριστερά φωτογραφίας. Οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να χορεύουν από το πρωί ως το βράδυ, επιζητώντας την προσοχή των περαστικών. Τι να κάνεις άλλο για να ξεπεράσεις το αίσθημα μειονεξίας που σου δημιουργείται, όταν μαθαίνεις για τα καταπληκτικά πράγματα που συμβαίνουν στο Ελντοράντο της εκπαίδευσης, τη μικρή, πτωχή μα τίμία (προπαντός) Ελλάδα;
Χαίρομαι, που περίπου συμφωνούμε!
Ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των αναπτυγμένων και καλά οργανωμένων κρατών, όπως τα σκανδιναβικά ή η Αυστρία, η Ελβετία κ.ά.;
Η πλήξη!
Φαντάζεσαι πόσο πληκτικό μπορεί να είναι το να ζεις σε μια κοινωνία που όλα γίνονται στην εντέλεια;
Το λεωφορείο, λένε, περνάει 8.14! Ούτε 8.13 ούτε 8.15!
Σε μια τέτοια κοινωνία το μόνο απρόβλεπτο είναι η χρονική στιγμή του θανάτου. Γι' αυτό, άλλωστε, έχουν και μεγάλα ποσοστά αυτοκτονιών!
Τι προτιμάς λοιπόν; Ποιες φωτογραφίες σε εκφράζουν πραγματικά;
Καλά μέση οδός δεν υπάρχει; Οι κάτοικοι της Βαρκελώνης, της Νέας Υόρκης, του Σίδνεϋ νιώθουν πλήξη και ανία, ενώ εμείς είμαστε μέσα στην τρελή χαρά; Και τί πειράζει το λεωφορείο να έρθει και μια φορά στην ώρα του; Ή να καταφέρω να περάσω την Τσιμισκή σε λιγότερο από 40΄;
Θα πεθάνω από πλήξη, ξέρω!
Δημοσίευση σχολίου