Το πανηγυράκι της εκλογής των τοπικών αρχόντων έληξε, ως προς την πρώτη φάση του, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, όμως των εκπαιδευτικών συνεχίζονται. Οι μεν δάσκαλοι βρίσκονται στην 5η εβδομάδα των κινητοποιήσεων τους, οι δε καθηγητές προχωρούν από αύριο στην τρίτη απεργιακή τους πρωτοβουλία, αυτή τη φορά τριήμερη. Αρκετά σχολεία στη Θεσσαλονίκη και κυρίως στην Αθήνα (αλλά και σε άλλες πόλεις) έχουν καταληφθεί από τους μαθητές, ενώ και στον Πανεπιστημιακό χώρο διαφαίνονται ανάλογες κινήσεις των φοιτητών και των καθηγητών τους.
Η παιδεία σαν ένα καζάνι που βράζει, αποτελεί αγαπημένη μεταφορά των τηλεσχολιαστών, οι οποίοι φυσικά ασχολούνται μάλλον επιδερμικά και περιστασιακά με το θέμα. Οι γονείς, αν και στο μεγαλύτερο ποσοστό τους διάκεινται θετικά απέναντι στους απεργούς, έχω την αίσθηση ότι αγωνιούν περισσότερο για τη φύλαξη των παιδιών τους, παρά για την ουσιαστική τους μόρφωση.
Ποιον ενδιαφέρει τελικά το αίτημα αυτό;
Μήπως τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς; Μα τουλάχιστον στο χώρο της Δευτεροβάθμιας, όπου κινούμαι και εγώ, οι περισσότεροι δεν απεργούν, επικαλούμενοι ποικίλους και αντιφατικούς πολλές φορές, λόγους. Αν συζητήσουμε σε επίπεδο στόχων, οραμάτων για το μέλλον του σχολείου, έχω την αίσθηση ότι θα διαφανεί μια τάση να μη θίξουμε τίποτα, αν και είναι διάχυτη η αίσθηση ότι κάτι δεν παέι καλά.
Όταν γνωρίζεις πως οι αγώνες έχουν και κόστος, η διάθεση να το επωμιστείς δεν είναι πάντα δεδομένη. Ακόμη και τα οικονομικά αιτήματα, που συνοψίζονται στη φράση "να ζούμε από το μισθό μας" δεν συνεγείρουν, ίσως, γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι αμείβονται περισσότερο απ΄ό,τι αξίζουν, είτε, γιατί υπάρχει άλλη επαγγελματική διέξοδος, περισσότερο κερδοφόρα. Ενώ βέβαια είναι γνωστό σε όλους ότι κακοπληρωμένοι και μίζεροι εκπαιδευτικοί δύσκολα προσφέρουν ποιοτικό έργο, ενώ πολύ ευκολότερα αναδεικνύονται σε απλούς παρατηρητές, παθητικούς θεατές μιας κατάστασης που αναπαράγεται προς όφελος των προνομιούχων (όποιοι κι αν είναι αυτοί)
Μήπως το αίτημα για ουσιαστική μόρφωση όλων των παιδιών αφορά τουλάχιστον τους μαθητές; Εν μέρει, ναι. Μέσα από την πολυσπερμία των διαφορετικών αφετηριών μιας κατάληψης δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για διάλογο, συμμετοχή, συνειδητοποίηση της ανάγκης του αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον.
Όμως, πόσοι από τους μαθητές μας, είναι ενημερωμένοι, πόσοι έχουν τη δυνατότητα να διατυπώσουν , έστω και λανθασμένα, μια πρόταση, ένα όραμα για το σχολείο του μέλλοντος; Έχω την αίσθηση, ότι αρκετοί πέφτουν στην παγίδα να θεωρήσουν την κατάληψη μια ευκαιρία να αφοσιωθούν περισσότερο στο πραγματικό τους( όπως πιστεύουν) έργο, τα φροντιστηριακά τους μαθήματα. Επιβεβαιώνοντας μια αδιέξοδη πολιτική, που έχει οδηγήσει σε σχολεία- νεκροταφεία κάθε δημιουργικής, κριτικής φωνής.
Οι γονείς , μπορεί να μη θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους; Κανείς δεν θα απαντήσει αρνητικά. Όμως, το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στην καλύτερη περίπτωση στην επιλογή του κατάλληλου εξωσχολικού κέντρου εκπαίδευσης, για όσους έχουν τη δυνατότητα αυτή. Ακούσατε κάποια φωνή αγωνίας για την κατάσταση στο ελληνικό σχολείο; Για την υποχρηματοδότηση, την ελλιπή υποδομή, την έλλειψη εργαστηρίων και πραγματικών βιβλιοθηκών, το εξοντωτικό καθημερινό πρόγραμμα των παιδιών τους, τα ακατάλληλα βιβλία, την απουσία επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών; Τίποτα. Οι κραυγές περιορίζονται σε ανούσια και επουσιώδη ζητήματα, χωρίς να θίγουν την ουσία του προβλήματος.
Τι μένει λοιπόν; Αποδεχόμαστε την κατάσταση ως έχει ή διεκδικούμε το μέλλον που μας αξίζει; Νομίζω ότι η ιστορία μας δείχνει το σωστό δρόμο. Θέλουμε να τον ακολουθήσουμε;
Η παιδεία σαν ένα καζάνι που βράζει, αποτελεί αγαπημένη μεταφορά των τηλεσχολιαστών, οι οποίοι φυσικά ασχολούνται μάλλον επιδερμικά και περιστασιακά με το θέμα. Οι γονείς, αν και στο μεγαλύτερο ποσοστό τους διάκεινται θετικά απέναντι στους απεργούς, έχω την αίσθηση ότι αγωνιούν περισσότερο για τη φύλαξη των παιδιών τους, παρά για την ουσιαστική τους μόρφωση.
Ποιον ενδιαφέρει τελικά το αίτημα αυτό;
Μήπως τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς; Μα τουλάχιστον στο χώρο της Δευτεροβάθμιας, όπου κινούμαι και εγώ, οι περισσότεροι δεν απεργούν, επικαλούμενοι ποικίλους και αντιφατικούς πολλές φορές, λόγους. Αν συζητήσουμε σε επίπεδο στόχων, οραμάτων για το μέλλον του σχολείου, έχω την αίσθηση ότι θα διαφανεί μια τάση να μη θίξουμε τίποτα, αν και είναι διάχυτη η αίσθηση ότι κάτι δεν παέι καλά.
Όταν γνωρίζεις πως οι αγώνες έχουν και κόστος, η διάθεση να το επωμιστείς δεν είναι πάντα δεδομένη. Ακόμη και τα οικονομικά αιτήματα, που συνοψίζονται στη φράση "να ζούμε από το μισθό μας" δεν συνεγείρουν, ίσως, γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι αμείβονται περισσότερο απ΄ό,τι αξίζουν, είτε, γιατί υπάρχει άλλη επαγγελματική διέξοδος, περισσότερο κερδοφόρα. Ενώ βέβαια είναι γνωστό σε όλους ότι κακοπληρωμένοι και μίζεροι εκπαιδευτικοί δύσκολα προσφέρουν ποιοτικό έργο, ενώ πολύ ευκολότερα αναδεικνύονται σε απλούς παρατηρητές, παθητικούς θεατές μιας κατάστασης που αναπαράγεται προς όφελος των προνομιούχων (όποιοι κι αν είναι αυτοί)
Μήπως το αίτημα για ουσιαστική μόρφωση όλων των παιδιών αφορά τουλάχιστον τους μαθητές; Εν μέρει, ναι. Μέσα από την πολυσπερμία των διαφορετικών αφετηριών μιας κατάληψης δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για διάλογο, συμμετοχή, συνειδητοποίηση της ανάγκης του αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον.
Όμως, πόσοι από τους μαθητές μας, είναι ενημερωμένοι, πόσοι έχουν τη δυνατότητα να διατυπώσουν , έστω και λανθασμένα, μια πρόταση, ένα όραμα για το σχολείο του μέλλοντος; Έχω την αίσθηση, ότι αρκετοί πέφτουν στην παγίδα να θεωρήσουν την κατάληψη μια ευκαιρία να αφοσιωθούν περισσότερο στο πραγματικό τους( όπως πιστεύουν) έργο, τα φροντιστηριακά τους μαθήματα. Επιβεβαιώνοντας μια αδιέξοδη πολιτική, που έχει οδηγήσει σε σχολεία- νεκροταφεία κάθε δημιουργικής, κριτικής φωνής.
Οι γονείς , μπορεί να μη θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους; Κανείς δεν θα απαντήσει αρνητικά. Όμως, το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στην καλύτερη περίπτωση στην επιλογή του κατάλληλου εξωσχολικού κέντρου εκπαίδευσης, για όσους έχουν τη δυνατότητα αυτή. Ακούσατε κάποια φωνή αγωνίας για την κατάσταση στο ελληνικό σχολείο; Για την υποχρηματοδότηση, την ελλιπή υποδομή, την έλλειψη εργαστηρίων και πραγματικών βιβλιοθηκών, το εξοντωτικό καθημερινό πρόγραμμα των παιδιών τους, τα ακατάλληλα βιβλία, την απουσία επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών; Τίποτα. Οι κραυγές περιορίζονται σε ανούσια και επουσιώδη ζητήματα, χωρίς να θίγουν την ουσία του προβλήματος.
Τι μένει λοιπόν; Αποδεχόμαστε την κατάσταση ως έχει ή διεκδικούμε το μέλλον που μας αξίζει; Νομίζω ότι η ιστορία μας δείχνει το σωστό δρόμο. Θέλουμε να τον ακολουθήσουμε;
2 σχόλια:
Εύστοχος ο προβληματισμός σας, ο οποίος, πιστέψτε με, είναι και αρκετών μαθητών. Δυστυχώς λίγων. Όντως όλοι συμφωνούμε στο γεγονός ότι΄το θέμα αφορά πρώτα από όλους τους μαθητές. Βιώνοντας όμως προσωπικά την κατάληψη, όχι όπως ακριβώς την ξέρουμε βέβαια, καταλήγω στο ότι δεν είναι κατάλληλος ούτε και αποδοτικός τρόπος διαμαρτυρίας. Παραβλέποντας το κατα πόσο η κατάληψή μας έστειλε το επιθυμητό μηνυμα στους αρμόδιους, πρέπει να σταθώ στον τρόπο συμμετοχής ή αποχής των συμμαθητών μου. Δυστυχώς είναι γεγονός ότι η συμμετοχή ήταν, τουλάχιστον αρχικά, μεγάλη λόγω της ασφάλειας που παρέχουν τα φροντιστήρια. "Η ύλη", είπαν κάποιοι, "θα βγει είτε στο φροντιστήριο, είτε στο σχολείο". Το θέμα είναι ότι όχι μόνο αναίρεσαν ένα από τα αιτήματα της κατάληψης (διαμόρφωση δηλ. τέτοιου εκπαιδευτικού συστήματος που να μην καθιστά αναγκαία την παρακολούθηση φροντιστηριακών μαθημάτων), αλλά αγνόησαν και τα υπόλοιπα ενδιαφερόμενοι μόνο και μόνο για το πώς θα παραβιάσουμε την πόρτα του σχολείου, τι θα κάνουμε τόσες ώρες που θα καθόμαστε κ.λπ. Δεν είναι τραγικό που δεν ενδιαφέρθηκαν οι μαθητές να συντάξουν πρώτα τα αιτήματα και μετά να οργανώσουν την κατάληψη; Δεν είναι τραγικό που μετρημένοι στα δάχτυλα μαθητές ήξεραν ποιά ήταν τα επίσημα αιτήματα της κατάληψης; Δεν είναι τραγικό που ελλάχιστοι συμμετείχαν στα οργανωμένα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια; Βέβαια θα μου πείτε ότι όλες αυτές τις προσωπικότητες τις διαμόρφωσε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που νοσεί και οι έφηβοι πια δεν ξέρουν, κι αφού δεν ξέρουν δεν θέλουν, να διεκδικήσουν τη βελτίωσή του. Είναι ένας φαύλος (σωστά το έγραψα;) κύκλος! Κάποτε όμως πρέπει να ανοίξει και αυτή η ευθύνη είναι κοινωνική. Είναι όλων μας μαζί και καθενός από μας ξεχωριστά. Μια ζωή, φιλοσοφώντας για οποιοδήποτε ζήτημα καταλήγω στην ατομική ευθύνη. Έχω δίκιο ή άδικο; Τι λέτε; (συγχωρέστε με για ορθογραφικά ή συντακτικά λάθη, ως φιλόλογοι τα εντοπίζετε ευκολότερα από τους άλλους και κάθε φορά που γράφω νιώθω άγχος!)
Συγνώμη για την καθυστέρηση! Το κείμενό σου μια χαρά είναι, μην ανησυχείς.
Δε θα συμφωνήσω με το χαρακτηρισμό "τραγικός" που αποδίδεις σε χαρακτηριστικές εκφάνσεις της συμπεριφοράς των μαθητών. Όπως και να' χει άσχετα από την αφετηρία και τις επιμέρους διαφορές όλοι συμμετέχοντας, βιώνοντας το γεγονός, αφήνουν για λίγο το "εγώ" και προσπαθούν να συγκροτήσουν ένα "εμείς". Αυτή η συγκρότηση δεν πετυχαίνει πολλές φορές για πολλούς λόγους και ασφαλώς η ατομική εθύνη είναι μια σημαντική παράμετρος, που εξηγεί αρκετές καταστάσεις. Εντούτοις καταλήγω να πιστεύω ότι εκτός από την ατομική ευθύνη υπάρχει και μια συλλογική ευθύνη που συγκροτείται σε εποχές σαν τη δική μας με προβλήματα που ξεπερνούν τον ατομικό μας ορίζοντα και φυσικά δεν επιλύονται με την προσήλωση στο "εγώ" και την τυχόν ευ΄θυνη που το διακρίνει, σημαντική ή όχι.Η ελπίδα για την πρόοδο και την αλλαγή προς το καλύτερο συνδέεται περισσότερο με τη συνειδητοποίηση των πραγματικών αιτίων ενός προβλήματος και την κατανόηση της σημασίας της συλλογικής δράσης προς την κατεύθυνση της πραγμάτωσης οποιασδήποτε αλλαγής.
Δημοσίευση σχολίου