Η Ιστορία σήμερα

«Η φιλότιμη προσπάθεια θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει πριν πολύ καιρό. Δεν επιτρέπεται να είσαι ΑΕΚ και να πανηγυρίζει με αυτό τον τρόπο το γκολ της ισοφάρισης με τον Αστέρα Τρίπολης. Δεν θέλω να υποτιμήσω τον αντίπαλο, αλλά είσαι ΑΕΚ. Επίσης δεν κατηγορώ τον Μαϊστόροβιτς που πανηγύρισε έτσι, ούτε τον Σκόκο. Απλά σε αυτά τα παιδιά θα πρέπει η διοίκηση, με το πολύ καλό πρότζεκτ που έχει εφαρμόσει, να τους εξηγήσουν σε ποια ομάδα παίζουν και την ιστορία της ΑΕΚ»
Δηλώσεις μετά από θετικό αποτέλεσμα "μεγάλης" ομάδας του Λεκανοπεδίου απέναντι σε μια "μικρή"επαρχιακή, χωρίς "ιστορία"
Τι να πρωτοθαυμάσεις; Και τι να πρωτοθυμηθείς; Το περίφημο "Αρης είσαι!" ή τις απίστευτες δηλώσεις ενός μεγάλου θεατρανθρώπου των γηπέδων, ο οποίος ούτε λιγο ούτε πολύ ζητούσε "σεβασμό" από τους διαιτητές, λόγω της ιστορίας "της ομάδας!
Η ιστορία μπορεί από τη μια να φυτοζωεί στις αίθουσες των σχολείων και να υποβαθμίζεται συνεχώς (καθώς διδάσκεται για συμπλήρωση ωραρίου από συναδέλφους άλλων ειδικοτήτων π.χ Γαλλικης, Γερμανικής, φιλότιμα πολλές φορές, αλλά χωρίς να παύει να αποτελεί μια ακόμη ελληνική πρωτοτυπία!), μπορεί, επίσης, από την άλλη να ανάγεται εκτός σχολείου, σε φλέγον, βαρυσήμαντο και θεμελιώδες ζήτημα. Είτε πρόκειται για ένα σχολικό βιβλίο το οποίο κανείς δεν έχει διαβάσει, είτε η ιστορία κάποιων σωματείων η οποία πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ως παράγοντας δικαιολογίας οποιασδήποτε αδικίας απέναντι σε όσους δεν έχουν το χρίσμα της μεγάλης "ιστορίας" ή του μεγάλου θρυλικού λαού ή...συμπληρώστε ό,τι άλλο θέλετε, διαμορφώνεται μια πραγματικότητα με αντανάκλαση σε πολλούς τομείς της ζωής μας.
Ως δάσκαλος της ιστορίας και ως φίλαθλος θλίβομαι με την κατάντια όχι τόσο του μαθήματος ή ενός ποδοσφαιρικού πρωταθληματος, αλλά με τον αυτοεξευτελισμό μιας χώρας που δεν μπορεί να αντέξει αρχές και αξίες που σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές αποτελούν καθημερινή κατάκτηση εδώ και δεκαετίες. Κυρίαρχα την ισονομία, την αξιοκρατία, τη δικαιοσύνη, το σεβασμό των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Αυτό που επιθυμούμε διακαώς είναι να επιβεβαιώνεται συνεχώς μια νεφελώδης, αλλά περίεργα σαφής άποψη ανωτερότητας απέναντι στους "΄αλλους", "ιστορικής"φύσεως φυσικά.
Βέβαια, πίσω από την επιφάνεια των "ιστορικών" επικλήσεων, είτε πρόκειται για πολιτικούς ή τηλεαστέρες της δημοσιογραφίας , είτε πρόκειται για αθλητές ή φανατισμένους οπαδούς με δυσκολία αποκρύπτεται η γύμνια του παρόντος, εκπαιδευτικού, πολιτικού ή αθλητικού που προσπαθεί να καλυφθεί με τα "χρυσοποίκιλτα" άμφια άλλων "δοξασμένων" εποχών.