Αν και είχα αργήσει, η ημερίδα στο Δημοτικό Θέατρο Πολίχνης δεν είχε ακόμη ξεκινήσει. Ανεβήκαμε μαζί με την Κατερίνα και πήραμε τις θέσεις μας (μεταφέραμε τις καρέκλες δηλαδή) στη σκηνή ως εκπρόσωποι της Περιβαλλοντικής ομάδας του 2ου ΓΕΛ Πολίχνης. Εκεί είχαν ήδη πάρει τη θέση τους και τα άλλα μέλη, ο πρόεδρος του Δ.Σ. του Δήμου Πολίχνης, ο εκπρόσωπος των Φίλων πρασίνου, της Κίνησης πολιτών του Δήμου Πολίχνης, ο ιδιοκτήτης και δημοσιογράφος του Ράδιο Θεσσαλονίκη έτοιμοι όλοι να ξεκινήσουν τις παρεμβάσεις τους.
Ατυχώς η εικόνα του θεάτρου δεν αντιστοιχούσε κατά την ταπεινή μου γνώμη στη σοβαρότητα του θέματος και των επικείμενων εξελίξεων. 'Ομως είναι γνωστές οι αδυναμίες, οι δυσκολίες να κινητοποιήσεις τους πολίτες σήμερα, ακόμη κι αν η αφορμή είναι εξαιρετικά σημαντική περισσότερο για το μέλλον των παιδιών τους και την ποιότητα της ζωής τους στην πόλη που επέλεξαν να ζήσουν.
Με τις σκέψεις αυτές κι αφού αναγνώρισα τις γνώριμες φυσιογνωμίες μαθητών και φίλων στο ακροατήριο, ξεκίνησε η ημερίδα. Η αλήθεια είναι πως άργησα να καταλάβω.
Άργησα να αντιληφθώ πως η ουσία του προβλήματος, η τύχη μιας μεγάλη ελέυθερης έκτασης, από τις τελευταίες στο πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης, ελάχιστα ενδιέφερε αρκετούς από τους παρευρισκομένους.
Γιατί, ενώ περιμέναμε να ακούσουμε εξηγήσεις ( για παράδειγμα τις απόψεις της Πολυτεχνικής Σχολής, η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν είχε προσκληθεί, άγνωστο γιατί), προτάσεις, σχέδια, τον αντίλογο της κοινωνίας των πολιτών, αρχίσαμε να ακούμε το μονόλογο της κοινωνίας των πολιτικών και των κομματικών της χώρων. Να μην παρεξηγηθώ. Η πολιτική αποτελεί τη βαθύτερη ουσιαστική ελπίδα για να οργανώσουμε έναν καλύτερο, δικαιότερο και ασφαλέστερο κόσμο. Η πολιτική όμως, όχι η άσκηση πολιτικού εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας.
Μέχρι να φτάσουμε εκεί είχαν προηγηθεί, μια εκτενής και εμπεριστατωμένη παρουσίαση της αξίας του πρασίνου γενικά και για τη Θεσσαλονίκη ειδικότερα από τον εκπρόσωπο των Φίλων του πρασίνου, μια γενικόλογη τοποθέτηση για το στρατόπεδο από τον πρόεδρο του Δ.Σ και μια ολιγόλογη παρέμβαση του δημοσιογράφου του Ράδιο Θεσσαλονίκη, ο μόνος που αναφέρθηκε λίγο στην αξία της παρέμβασης των σχολείων, όχι ότι είχε και ιδιαίτερη σημασία.
Οι τοποθετήσεις των βουλευτών, δύο στην αρχή και δύο στο τέλος, απλά μου έδειξαν ( προσωπική μου γνώμη) τη γύμνια του πολιτικού μας συστήματος σήμερα ( για να προλάβω την απορία σας οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος απαξίωσαν να παραστούν, είναι άλλωστε γνωστή η εκτίμηση που τρέφουν στην κοινωνία και τους πολίτες).
Αφού μίλησαν και οι τελευταίοι, η κίνηση πολιτών και εμείς, προσμέναμε να αφουγκραστούμε την άποψη του ακροατηρίου.
Μάταια. Γιατί μίλησαν όσοι εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία. Απο τα στελέχη μεγάλου έτοιμου να κυβερνήσει κόμματος και των βουλευτών του που έφτασαν ασθμαίνοντας στο τέλος, μέχρι το συμπαθέστατο εκπρόσωπο των Ποντίων που ζήτησε ουσιαστικά να οικοδομήσει μέσα στο στρατόπεδο. Χώρο πολιτισμού φυσικά του χαλκέντερου ποντιακού ελληνισμού.
Όταν έφυγα, μιλούσε πρώην υπουργός, θλιβερή υπόμνηση του παρελθόντος και δυστυχώς δηλωτικός του παρόντος.
Ο κρύος αέρας έξω από το θέατρο με συνέφερε.
Ατυχώς η εικόνα του θεάτρου δεν αντιστοιχούσε κατά την ταπεινή μου γνώμη στη σοβαρότητα του θέματος και των επικείμενων εξελίξεων. 'Ομως είναι γνωστές οι αδυναμίες, οι δυσκολίες να κινητοποιήσεις τους πολίτες σήμερα, ακόμη κι αν η αφορμή είναι εξαιρετικά σημαντική περισσότερο για το μέλλον των παιδιών τους και την ποιότητα της ζωής τους στην πόλη που επέλεξαν να ζήσουν.
Με τις σκέψεις αυτές κι αφού αναγνώρισα τις γνώριμες φυσιογνωμίες μαθητών και φίλων στο ακροατήριο, ξεκίνησε η ημερίδα. Η αλήθεια είναι πως άργησα να καταλάβω.
Άργησα να αντιληφθώ πως η ουσία του προβλήματος, η τύχη μιας μεγάλη ελέυθερης έκτασης, από τις τελευταίες στο πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης, ελάχιστα ενδιέφερε αρκετούς από τους παρευρισκομένους.
Γιατί, ενώ περιμέναμε να ακούσουμε εξηγήσεις ( για παράδειγμα τις απόψεις της Πολυτεχνικής Σχολής, η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν είχε προσκληθεί, άγνωστο γιατί), προτάσεις, σχέδια, τον αντίλογο της κοινωνίας των πολιτών, αρχίσαμε να ακούμε το μονόλογο της κοινωνίας των πολιτικών και των κομματικών της χώρων. Να μην παρεξηγηθώ. Η πολιτική αποτελεί τη βαθύτερη ουσιαστική ελπίδα για να οργανώσουμε έναν καλύτερο, δικαιότερο και ασφαλέστερο κόσμο. Η πολιτική όμως, όχι η άσκηση πολιτικού εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας.
Μέχρι να φτάσουμε εκεί είχαν προηγηθεί, μια εκτενής και εμπεριστατωμένη παρουσίαση της αξίας του πρασίνου γενικά και για τη Θεσσαλονίκη ειδικότερα από τον εκπρόσωπο των Φίλων του πρασίνου, μια γενικόλογη τοποθέτηση για το στρατόπεδο από τον πρόεδρο του Δ.Σ και μια ολιγόλογη παρέμβαση του δημοσιογράφου του Ράδιο Θεσσαλονίκη, ο μόνος που αναφέρθηκε λίγο στην αξία της παρέμβασης των σχολείων, όχι ότι είχε και ιδιαίτερη σημασία.
Οι τοποθετήσεις των βουλευτών, δύο στην αρχή και δύο στο τέλος, απλά μου έδειξαν ( προσωπική μου γνώμη) τη γύμνια του πολιτικού μας συστήματος σήμερα ( για να προλάβω την απορία σας οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος απαξίωσαν να παραστούν, είναι άλλωστε γνωστή η εκτίμηση που τρέφουν στην κοινωνία και τους πολίτες).
Αφού μίλησαν και οι τελευταίοι, η κίνηση πολιτών και εμείς, προσμέναμε να αφουγκραστούμε την άποψη του ακροατηρίου.
Μάταια. Γιατί μίλησαν όσοι εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία. Απο τα στελέχη μεγάλου έτοιμου να κυβερνήσει κόμματος και των βουλευτών του που έφτασαν ασθμαίνοντας στο τέλος, μέχρι το συμπαθέστατο εκπρόσωπο των Ποντίων που ζήτησε ουσιαστικά να οικοδομήσει μέσα στο στρατόπεδο. Χώρο πολιτισμού φυσικά του χαλκέντερου ποντιακού ελληνισμού.
Όταν έφυγα, μιλούσε πρώην υπουργός, θλιβερή υπόμνηση του παρελθόντος και δυστυχώς δηλωτικός του παρόντος.
Ο κρύος αέρας έξω από το θέατρο με συνέφερε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου