Είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο της ποιότητας ζωής σε μια πόλη ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στα άτομα με κινητικές ή αλλης μορφής αναπηρίες;
Αν απαντήσετε θετικά στην ερώτηση αυτή, τότε μάλλον δεν θα είστε καθόλου ικανοποιημένοι από την ποιότητα ζωής στη Θεσσαλονίκη. Μια πόλη στην οποία σε εντυπωσιάζει η έλλειψη ενδιαφέροντος προς όσους έχουν την ανάγκη μας. Από αναπήρους μέχρι ηλικιωμένους ή μητέρες με παιδιά.
Ανυπαρξία διαβάσεων, ύπαρξη διαβάσεων αδιάβατων όμως από αυτοκίνητα, μηχανάκια ή κακό σχεδιασμό, κατειλημμένα πεζοδρόμια ή ανυπαρξία πεζοδρομίων, αγένεια και αναισθησία οδηγών αυτοκινήτων, λεωφορείων, ταξί απέναντι σε όποιον αδύναμο έχει την ατυχία να χρειάζεται τη βοήθειά τους, όλα αυτά συνθέτουν μια τυπική καθημερινή εικόνα της ζωής μας στην κατά Αθηναίους "ερωτική" Θεσσαλονίκη.
Αντίθετα η η μή "ερωτική", αλλά βαθύτατα αισθαντική Βαρκελώνη εντυπωσιάζει. Με τις δυνατότητες κίνησης και συμμετοχής στη δημόσια ζωή σε όσους αποκλείονται στο δικό μας μικρόκοσμο. Φαρδιά πεζοδρόμια χωρίς αυτοκίνητα ή μηχανάκια, ειδικές ράμπες σε όλα τα πεζοδρόμια για καροτσάκια όλων των τύπων, λεωφορεία με δυνατότητες εισόδου σε αναπήρους, προτεραιότητα στους πεζούς σε κάθε περίπτωση ύπαρξης ειδικής διάβασης, όλα τα προηγούμενα συντελούν, ώστε να δημιοργούνται εικόνες εντελώς παράδοξες για όλους εμάς που ζούμε σε τυπικές Ελληνικές πόλεις.
Ήταν απόγευμα, όταν πηγαίνοντας επίσκεψη στο έργο πνοής του περίφημου Καταλανού αρχιτέκτονα Antonio Gaudi, τη Sangrada Familia, καθήσαμε να ξεκουραστούμε σε ένα από τα πολυάριθμα παγκάκια ενός τεράστιου για τα δικά μας δεδομένα πεζόδρομου. Με λωρίδες για ποδήλατα δεξιά και αριστερά και παιδική χαρά για τα παιδιά. Δίπλα μας βρισκόντουσαν δύο ηλικωμένοι και ένα ανάπηρος σε καροτσάκι. Σε λίγο εμφανίστηκε άλλος ένα ηλικιωμένος σε καροτσάκι και όλοι μαζί απολάμβαναν τη συζήτηση στον ίσκιο των δέντρων με το αεράκι να αγγίζει τα πρόσωπά τους. Φαινόντουσαν ήρεμοι και μάλλον ευτυχισμένοι.
Πως περνούν οι δικοί μας ανήμποροι να μετακινηθούν συνάνθρωποί μας; Βιώνουν καθημερινά την απόρριψη μιας κοινωνίας που αποστρέφει το βλέμμα της από τον άρρωστο, τον αδύναμο, γιατί η αισθητική των προτύπων μας δεν συνδέεται με εικόνες ελάχιστα λαμπερές, εικόνες αστραφτερές σαν τα λαμπερά, αστραφτερά χαμόγελα της εικονικής πραγματικότητας που βιώνουμε ή θέλουμε να βιώνουμε.
Αν απαντήσετε θετικά στην ερώτηση αυτή, τότε μάλλον δεν θα είστε καθόλου ικανοποιημένοι από την ποιότητα ζωής στη Θεσσαλονίκη. Μια πόλη στην οποία σε εντυπωσιάζει η έλλειψη ενδιαφέροντος προς όσους έχουν την ανάγκη μας. Από αναπήρους μέχρι ηλικιωμένους ή μητέρες με παιδιά.
Ανυπαρξία διαβάσεων, ύπαρξη διαβάσεων αδιάβατων όμως από αυτοκίνητα, μηχανάκια ή κακό σχεδιασμό, κατειλημμένα πεζοδρόμια ή ανυπαρξία πεζοδρομίων, αγένεια και αναισθησία οδηγών αυτοκινήτων, λεωφορείων, ταξί απέναντι σε όποιον αδύναμο έχει την ατυχία να χρειάζεται τη βοήθειά τους, όλα αυτά συνθέτουν μια τυπική καθημερινή εικόνα της ζωής μας στην κατά Αθηναίους "ερωτική" Θεσσαλονίκη.
Αντίθετα η η μή "ερωτική", αλλά βαθύτατα αισθαντική Βαρκελώνη εντυπωσιάζει. Με τις δυνατότητες κίνησης και συμμετοχής στη δημόσια ζωή σε όσους αποκλείονται στο δικό μας μικρόκοσμο. Φαρδιά πεζοδρόμια χωρίς αυτοκίνητα ή μηχανάκια, ειδικές ράμπες σε όλα τα πεζοδρόμια για καροτσάκια όλων των τύπων, λεωφορεία με δυνατότητες εισόδου σε αναπήρους, προτεραιότητα στους πεζούς σε κάθε περίπτωση ύπαρξης ειδικής διάβασης, όλα τα προηγούμενα συντελούν, ώστε να δημιοργούνται εικόνες εντελώς παράδοξες για όλους εμάς που ζούμε σε τυπικές Ελληνικές πόλεις.
Ήταν απόγευμα, όταν πηγαίνοντας επίσκεψη στο έργο πνοής του περίφημου Καταλανού αρχιτέκτονα Antonio Gaudi, τη Sangrada Familia, καθήσαμε να ξεκουραστούμε σε ένα από τα πολυάριθμα παγκάκια ενός τεράστιου για τα δικά μας δεδομένα πεζόδρομου. Με λωρίδες για ποδήλατα δεξιά και αριστερά και παιδική χαρά για τα παιδιά. Δίπλα μας βρισκόντουσαν δύο ηλικωμένοι και ένα ανάπηρος σε καροτσάκι. Σε λίγο εμφανίστηκε άλλος ένα ηλικιωμένος σε καροτσάκι και όλοι μαζί απολάμβαναν τη συζήτηση στον ίσκιο των δέντρων με το αεράκι να αγγίζει τα πρόσωπά τους. Φαινόντουσαν ήρεμοι και μάλλον ευτυχισμένοι.
Πως περνούν οι δικοί μας ανήμποροι να μετακινηθούν συνάνθρωποί μας; Βιώνουν καθημερινά την απόρριψη μιας κοινωνίας που αποστρέφει το βλέμμα της από τον άρρωστο, τον αδύναμο, γιατί η αισθητική των προτύπων μας δεν συνδέεται με εικόνες ελάχιστα λαμπερές, εικόνες αστραφτερές σαν τα λαμπερά, αστραφτερά χαμόγελα της εικονικής πραγματικότητας που βιώνουμε ή θέλουμε να βιώνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου