22.9.06

Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο !!!

Πως ορίζουμε την ποιότητα ζωής σε μια πόλη; Ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την αρμονία ανάμεσα στους ανθρώπους και τον αστικό τους χώρο; Η απροσδιόριστη έννοια της ευτυχίας είναι δυνατόν να συνδεθεί με την καθημερινότητά μας στην πόλη που ζούμε;
Αυτά και άλλα ερωτήματα με βασανίζουν κάθε φορά που γίνομαι αυτόπτης μάρτυρας μιας παραδοξότητας. Να γιορτάζουμε για παράδειγμα την Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο ακούγοντας τις πανηγυρικές δηλώσεις στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μας παρέα με εκατοντάδες άλλους εποχούμενους στη συμφόρηση της Εγνατίας!
Και πάλι καλά! Γιατί, όταν αρχίσουν και οι εκδηλώσεις με κλείσιμο δρόμων, τότε οι αλαλαγμοί χαράς των εορταζόντων στα ακίνητα αυτοκίνητά τους δεν περιγράφονται!
Φυσικά είναι περισσότερο εύκολο και απείρως πιο διασκεδαστικό να οργανώνεις γιορτές από το να δημιουργείς ουσιαστικές διεξόδους σε όλους εκείνους που θα ήθελαν να μετακινηθούν εναλλακτικά, με ώφελος και για το αστικό περιβάλλον και για τους ίδιους...
Υπάρχει μέλλον για την Θεσσαλονίκη; Θα προσπαθήσω να απαντήσω με βάση και την εμπειρία μου από δύο επισκέψεις, η μία πρόσφατη, το καλοκαίρι, στη Βαρκελώνη.

Υ.Γ.: Η φωτογραφία άσχετη! Όπως και οι διοικούντες μας!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα το πρωί ξεκίνησα πολύ χαρούμενος από το σπίτι για τη δουλειά. Περίμενα πως οι δρόμοι θα έχουν αδειάσει από τα αυτοκίνητα. Είπα πως κάποιοι θα συγκινηθούν, όχι εγώ, από την παγκόσμια ημέρα χωρίς αυτοκίνητο και θα το άφηναν στο σπίτι, προτιμώντας τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ευκαιρία, σκέφτηκα, να κινηθώ στην περιφερειακή με την άνεσή μου. Ίσως να πιάσω και τα 120 χλμ. την ώρα, ονειρεύτηκα.
Ξεκίνησα, λοιπόν, με τις καλύτερες σκέψεις, ώσπου έφτασα στην περιφερειακή. Τα αυτοκίνητα χιλιάδες, όπως κάθε μέρα. Οι οδηγοί θυμωμένοι, όπως κάθε μέρα. Τους κοιτούσα με μίσος. Τα γαϊδούρια, σκεφτόμουν, δε συγκινούνται με τίποτα. Ούτε με τις παγκόσμιες ημέρες. Κοίταξα τον καθρέφτη. Είδα τη φάτσα μου. Κοίταξα τους οδηγούς δίπλα. Είδα τις φάτσες τους. Τρόμαξα.
Με είδα να οδηγώ σε χιλιάδες αυτοκίνητα.

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΣ είπε...

Και είχα την εντύπωση ότι σας είδα να με κοιτάτε με περίεργο βλέμα,το πρωί στην περιφερειακή, αλλά υπέθεσα πως είχατε αναγνωρίσει κάποιο γνωστό σας πρόσωπο.Με το οποίο δεν είχατε και τις καλύτερες σχέσεις. Τελικά δεν έπεσα και πολύ έξω!
Παραδόξως πάντως έχω και εγώ την ίδια ιδέα,κάποιες φορές. Πως οδηγώ χιλιάδες αυτοκίνητα!Μήπως χρειαζόμαστε μια ανάπαυλα σε ένα απόμακρο εξωτικό νησί; Χωρίς αυτοκίνητα;

Ανώνυμος είπε...

Θαρρώ πως στην Ελλάδα θα αργήσουν να αποδώσουν τα οποιαδήποτε μέτρα αφορούν το αυτοκίνητο.
ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ.
Για μας τους Έλληνες, πεινασμένους μέχρι χθες, που δεν προλάβαμε να χορτάσουμε καλά καλά το άδειο μας στομάχι, το αυτοκίνητο είναι ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ.
Όταν οι άλλοι περνούσαν τα χρόνια της σοσιαλδημοκρατίας τους, εμείς κυνηγούσαμε μάγους και μάγισσες. Μετά προσπαθούσαμε να βολέψουμε το γύψο. Πού χρόνος γι' αυτοκίνητο!
Τώρα πια είναι γεγονός. Εμείς, που τα χνώτα μας βρομούσαν απ' την πείνα , οδηγούμε καμαρωτοί στο δρόμο το αυτοκίνητό ΜΑΣ.
Ξέρετε, πήραμε και δεύτερο. Ε, το πρώτο είχε παλιώσει λίγο, τα δάνεια είναι μια καλή ευκαιρία, ούτε που το καταλαβαίνεις που λένε.
Έχουμε ένα πρόβλημα μικρό με τη στάθμευση. Πρέπει κάπου να το αφήσεις για το βράδυ. Δυστυχώς, δε χωρά στο ασανσέρ.
Τώρα τελευταία έχουμε κι άλλο ένα μικρό πρόβλημα. Τα αυτοκίνητα έγιναν πολλά. Πόσο πολλά; Πολύ πολλά.
Κάτι πρέπει να κάνουν αυτοί οι άρχοντες. Θέλουμε δρόμους, πολλούς δρόμους, για να τους γεμίσουμε με πολύ πολλά αυτοκίνητα. Θέλουμε και χώρους στάθμευσης, πολλούς χώρους στάθμευσης, για να σταθμεύουμε τα πολύ πολλά αυτοκίνητά μας.
Θέλουμε πολλά.

Καλά, κάντε και μια παγκόσμια ημέρα κατά του αυτοκίνητου. Μια μέρα είναι αυτή. Θα περάσει.