Νταρφούρ

Ήμουνα έτοιμος να αρχίσω την περιγραφή της πόλης που ονειρεύομαι να ζήσω, παίρνοντας κάποια παραδείγματα από τη Βαρκελώνη, το πιο επιτυχημένο μοντέλο αλλαγής της εικόνας μιας πόλης προς το καλύτερο. Άλλαξα γνώμη για να αναφερθώ στο Νταρφούρ. Μια επαρχία του Σουδάν στην οποία επί χρόνια από το 2003 μαινόταν εμφύλιος πόλεμος με χιλιάδες νεκρούς και εκτοπισμένους. Μετά από μια πρόσκαιρη διακοπή με την υπογραφή μιας βραχύβιας, όπως αποδείχθηκε, ειρηνευτικής συνθήκης, ο πόλεμος, που μάλλον δεν σταμάτησε ποτέ, συνεχίζεται. 200.000 νεκροί, 2.500.000 εκτοπισμένοι, ελλείψεις σε βασικά αγαθά πρώτης ανάγκης, νερό, τρόφιμα, φάρμακα. Ακούσατε κάτι στα μέσα ενημέρωσης; Όχι; Κάνετε λάθος. Η κρατική τηλεόραση παρουσίασε απόσπασμα από την ομιλία του ηθοποιού και σκηνοθέτη Κλούνεϊ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. με θέμα τη γενοκτονία το Νταρφούρ. Έτερον ουδέν. Καμία εικόνα από μεγάλες διαδηλώσεις στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, καμία ομήγυρη τηλεαστέρων να αναλύουν το θέμα σε πολυπρόσωπα δελτία ειδήσεων. Αν όμως ο Κλούνεϊ σκηνοθετήσει ή παίξει σε μια ταινία για το Νταρφούρ, όπως παλαιότερα γυρίστηκε « Το ξενοδοχείο Ρουάντα» για μια άλλη σφαγή, τότε σίγουρα θα βρεθεί χώρος στα ιδιωτικά κανάλια για τα παρασκήνια, τις δεξιώσεις ή τις ενδυματολογικές προτιμήσεις των συντελεστών της ταινίας. Τα παιδιά του Νταρφούρ και του κάθε Νταρφούρ σε όλο τον κόσμο θα συνεχίσουν να παραμένουν αφανείς κομπάρσοι μιας παγκόσμιας ιστορίας χωρίς τέλος. Στην αθλιότητα και την υποκρισία.