Πεκίνο

Καθώς οι Ολυμπιακοί αγώνες του Πεκίνου σύντομα πρόκειται να ξεκινήσουν με κάθε μεγαλοπρέπεια, μου έρχονται στο νου όλες εκείνες οι θαυμαστές στιγμές που ζήσαμε έμπλεοι εθνικής υπερηφάνειας και ενθουσιασμού το σωτήριο καλοκαίρι του 2004. Βέβαια, και να θέλεις να ξεχάσεις όσα συνέβησαν τότε, δεν σε αφήνουν οι εκκρεμότητες και τα βάρη τα οποία κληροδοτήσαμε. Για παράδειγμα: Η μεταολυμπιακή αξιοποίηση των πανάκριβων εγκαταστάσεων, η οποία ακόμη, τέσσερα χρόνια μετά δεν έχει προχωρήσει.

Η δυσωδία της υπόθεσης του συστήματος C4Ι, για την ασφάλεια των αγώνων και την αποτροπή τρομοκρατικών επιθέσεων, σύστημα χρυσοπληρωμένο, επίσημα και ανεπίσημα, με μίζες και χωρίς, σύστημα το οποίο αν και δεν λειτούργησε ποτέ ουσιαστικά εμείς όχι μόνο το πληρώνουμε, αλλά και δεν επιβάλλουμε καμμιά ποινή στην αρμόδια εταιρεία. Ποια; Ε, μερικές φορές νομίζω πως είστε αφελείς. Μια είναι η ΕΘΝΙΚΗ εταιρεία.

Η δυσωδία βέβαια δεν περιορίστηκε μόνο στα εργολαβικά ή στα τεχνικά ζητήματα . Σας θυμίζω τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν με τους άσπιλους πρωταθλητές μας, που όχι μόνο προσπάθησαν να αποφύγουν έλεγχο ντόπινγκ κοντρόλ, αλλά κρύφτηκαν σε δημόσιο νοσοκομείο προφασιζόμενοι τροχαίο ατύχημα φάντασμα. Τι σας θυμίζω, ε;
Καλά, αυτοί τιμωρήθηκαν και χάθηκαν από την επικαιρότητα. Κάποιοι άλλοι όμως εξακολουθούν να παίζουν με τη νοημοσύνη μας, διεκδικώντας μια ακόμη συμμετοχή σε ολυμπιακούς αγώνες. Συγκεκριμένη πρωταθλήτρια του στίβου, ολυμπιονίκης, αξιωματικός του ελληνικού στρατού, με γυμναστήρια να έχουν πάρει το όνομά της στην επαρχιακή πόλη της γενέτειράς της προσπάθησε ανεπιτυχώς να πιάσει το όριο πρόκρισης στους Αγώνες του Πεκίνου, μετά από μια μακρά περίοδο στην οποία λόγω τραυματισμού(;) δεν έλαβε μέρος σε κανένα διεθνές ή εγχώριο αθλητικό ραντεβού. Είναι η ίδια πρωταθλήτρια η οποία τότε είχε εντυπωσιάσει την παγκόσμια αθλητική κοινότητα, καθώς ερχόμενη από το πουθενά κατόρθωσε σε μικρό χρονικό διάστημα να φτάσει στην κατάκτηση του ολυμπιακού μεταλλίου. Φυσικά μόνο με προπόνηση εκπρόσωπος του ευ αγωνίζεσθαι της γενέτειρας του Ολυμπισμού.
Μιας γενέτειρας η οποία πρόσφατα είδε όλη την ομάδα σχεδόν της άρσης βαρών να συλλαμβάνεται ντοπαρισμένη, πρωταθλητή της κολύμβησης να βρίσκεται θετικός, όπως επίσης και αθλητής στίβου,ο οποίος, φυσικά, ισχυρίστηκε ότι έπεσε θύμα δολιοφθοράς. Σαν τον Σαμπάνη, θυμάστε τον αρσιβαρίστα του 2004, αξιωματικό κι αυτόν του ελληνικού στρατού. Πιστεύετε πως υπάρχει άλλη Ευρωπαϊκή χώρα στην οποία οι Ολυμπιονίκες αποκτούν θέσεις στον στρατό της χώρας και πλήθος άλλων ευεργετημάτων. Να σας απαντήσω. Καμία. Μόνο οι χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, πριν καταρρεύσει, και φυσικά κάποιες χώρες της Αφρικανικής και ασιατικής ηπείρου.
Με μεγάλη υπερηφάνεια λοιπόν θα παρακολουθήσουμε την είσοδο της ελληνικής σημαίας στο μεγαλόπρεπο κινεζικό στάδιο – φωλιά, στα χέρια ενός πρώην Γεωργιανού μεν αλλά Ολυμπιονίκη δε. Και ξέρετε σ’ αυτή τη χώρα, οι μετανάστες λοιδορούνται και εξευτελίζονται, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και απάτης αλλά προς θεού. Δεν είμαστε ρατσιστές. Να, όταν μας φέρνουν μετάλλια, μέχρι και τη σημαία μας τους δίνουμε!