16.7.08

Καθημερινά...

Η ζέστη θόλωνε το μυαλό του δημιουργώντας παράταιρες , παράξενες εικόνες.
Ένα χαρτί στροβιλίζεται ψηλά στον αέρα, πετά, πετά ως που φτάνει το μάτι του και ξαφνικά αρχίζει να ξεδιπλώνεται αγκαλιάζοντας τον ανέφελο ουρανό, αφήνοντας να πέσουν σαν στάλες βροχής, γράμματα, φράσεις, προτάσεις, παράγραφοι, κείμενα ολόκληρα σε ανθρώπους αποσβολωμένους.
Που δεν ήξεραν τι να υποθέσουν. Πώς να το προσεγγίσουν. Λογικά, εμπειρικά, διαισθητικά, μεταφυσικά, φαινομενολογικά, όλες οι θεωρίες και μέθοδοι του νου δύσκολα κατόρθωναν να προσφέρουν μια εξήγηση, ένα στήριγμα σ’ αυτή τη βαύναση επέλαση του α-λόγου στην καθημερινότητά τους.
Η οποία άρχιζε σιγά σιγά να μεταμορφώνεται, να αλλάζει, να μορφώνεται σε κάτι απροσδιόριστο, μα τόσο γνώριμο βαθιά μέσα τους. Να αποκτά χρώματα και ήχους. Η άσφαλτος στην οποία όπως κάθε μέρα κινούνταν εκατοντάδες σταματημένα αυτοκίνητα κοκκίνιζε στο χρώμα πύρινου ηλιοβασιλέματος, αναγκάζοντας τους έκπληκτους οδηγούς να βγουν έξω από τα οχήματά τους. Να περπατούν στο κόκκινο φώς, αγγίζοντας με τα ακροδάχτυλα τους τις ανταύγειες του οδοστρώματος.
Διαφαίνονταν ήδη σε όλο το μήκος του δρόμου κάτι να ξεχωρίζει, να πάλλεται σαρκωνόμενο, « χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία»
και να χάνεται.
Αμίλητοι μπήκαν πάλι στα αυτοκίνητά τους, ενώ ο ουρανός φωτιζόταν από βιολετί σύννεφα που χόρευαν με γαλάζιες κορδέλες
«κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά»
σα να διάβασαν , μα γρήγορα έλαμψε τόσο που έκλεισαν τα μάτια τους.
«προσποιούμαστε ότι δε συμβαίνει τίποτε ακριβώς για να συμβεί επιτέλους κάτι»
κι όταν συμβαίνει απλά βάζουμε μπροστά τη μηχανή και προσπερνάμε.

«Την αλήθεια
τη «φτιάχνει» κανείς ακριβώς

όπως φτιάχνει και το ψέμα»

Δεν υπάρχουν σχόλια: