Η γιορτή αποφοίτησης.

Τώρα, γιατί γράφω μετά από σχεδόν ένα μήνα για τη γιορτή αποφοίτησης του σχολείου μου, η απάντηση κρύβεται στις κυριακάτικες εφημερίδες. Και εξηγώ. Αν και οι περισσότεροι θεωρούσαμε τη γιορτή των αποφοίτων αμερικανιά, ξεσηκωμένη από τις αμέτρητες ταινίες με τελετές αποφοίτησης,, τηβέννους και τα συναφή, την καθιερώσαμε, γιατί τη θεωρήσαμε ως μια τελευταία ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί, να θυμηθούμε, να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε. Οι καλές προθέσεις βέβαια σπάνια ευοδώνονται, γι’ αυτό και είναι διάχυτη η απογοήτευση από την τελευταία μας γιορτή, την οποία δεν τίμησαν, όσο θα έπρεπε όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας. Πιστεύω πως σε μια τέτοια γιορτή , μαθητές, γονείς και καθηγητές πρέπει να δίνουν όλοι το παρών τους, συμμετέχοντας και δημιουργώντας μαζί ψηφίδες του ήθους που πρέπει να χαρακτηρίζει το σχολικό χώρο. Ένα ήθος που αναδεικνύεται όλη τη χρονιά, μέσα από την καθημερινή συμπεριφορά, τα προγράμματα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, τις σχολικές γιορτές, την εφημερίδα μας, τις εκδηλώσεις στις οποίες όχι μόνο συμμετέχουμε, αλλά πολλές φορές πρωτοστατουμε. Το ήθος ενός σχολείου ανοικτού στην κοινωνία και στα προβλήματά της. Ανοικτό στις αγωνίες και στα ενδιαφέροντα των παιδιών του.Και αυτό είναι που μας οδηγεί να αναλάβουμε να οργανώσουμε τη γιορτή του επόμενου χρόνου από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Γιατί πιστεύουμε πως αυτό αξίζει στα παιδιά μας, τους γονείς τους και σε μας ως καθηγητές τους.

Αφορμή να τα ξανασκεφτώ αυτά, ήταν ένα άρθρο κυριακάτικης εφημερίδας, το οποίο περιέγραφε την τελετή αποφοίτησης των «χρυσών παιδιών του κατεστημένου» του Κολλεγίου Αθηνών. Για να μην παρεξηγηθώ. Δεν περιμένω , ούτε και θέλω τη γκλαμουριά των εκδηλώσεων που απευθύνονται στους έχοντες και κατέχοντες της μικρής, φτωχικής πλην τιμίας (;) πατρίδας μας, που λέγαμε παλιά, αλλά προσδοκώ μια εποχή στην οποία οι ανισότητες δεν θα προσλαμβάνονται με τέτοιο κραυγαλέο τρόπο σαν κάτι φυσικό απ' όλους μας.
Τι διαφοροποιεί το παιδί του εργάτη της Ευκαρπίας από το γόνο του μεγαλοεφοπλιστή των Αθηνών;Εντάξει πολλά. Σε μια δημοκρατία, όμως, δεν ανέχομαι να διαβάζω πως τροχονόμοι, αστυφύλακες και λοιπά όργανα της δημόσιας τάξης άφησαν τα καθήκοντά τους, για να διευκολύνουν την απρόσκοπτη κίνηση των οχημάτων όσων έπαιρναν μέρος στην εκδήλωση και να διαφυλάξουν την ασφάλεια της γιορτής. Σε μια δημοκρατία υποτίθεται πως οι θεσμοί λειτουργούν με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους. Και αυτοί είναι σαφείς. Όλοι είναι ίσοι απέναντι του νόμου και έχουν τα ίδια δικαιώματα. Η κατάντια της σύγχρονης Γ’ Ελληνικής δημοκρατίας είναι πως αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ένα ειρωνικό χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό σας. Πόσο απίστευτα υπονομευτικό φαντάζει για το μέλλον των παιδιών που αποφοιτούν και θα αποφοιτήσουν από τα δημόσια σχολεία, χωρίς επώνυμο, χωρίς επωνύμους!