Ήτανε 10 το βράδυ, όταν πέρασα την πύλη του πρώην στρατοπέδου Καρατάσιου, πηγαίνοντας προς την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Μαζί μου πολίτες του Δήμου Πολίχνης και δύο μέλη της περιβαλλοντικής μας ομάδας που αποφάσισαν συμβολικά να περάσουν λίγες ώρες συζητώντας και τραγουδώντας μέσα στο διεκδικούμενο χώρο του έρημου πια στρατοπέδου.
Το φώς που έριχνε πάνω μας ο προβολέας της εκκλησίας δημιουργούσε γύρω μας σκιές και πρόβαλε τους ακούσιους συντρόφους μας τα πεύκα και τις ελιές, τις οποίες είχαμε φυτέψει στην γιορτή της ημέρας Περιβάλλοντος. Ο αέρας φυσούσε αρκετά, δημιουργώντας ρίγη ανησυχίας σε όσους μη προνοητικούς είχαν έρθει με κοντομάνικα μπλουζάκια ( φυσικά ένας ήμουνα εγώ). Ο έναστρος ουρανός πάνω μας, τα φώτα του περιφερειακού και της Πολίχνης έφτιαχναν έναν κύκλο με μας στο κέντρο, να αισθανόμαστε πως είμαστε αλλού.
Σε έναν άλλο κόσμο. Με ανθρώπους που μαζεύονται να τα πουν, να τραγουδήσουν και να χορέψουν στο πάρκο της γειτονιάς τους, κάτω από τα δέντρα και τα αστέρια, δίπλα στο ρυάκι που συνεχίζει να κυλά σε πείσμα των εποχών και των ανθρώπων, σε ένα πάρκο πνοή όχι μόνο για τη Πολίχνη, αλλά για όλη τη Θεσσαλονίκη. Μεγάλες παρέες, παιδιά μικρά, χαίρονται έναν χώρο που αφέθηκε στη φροντίδα της φύσης, χωρίς τις συνηθισμένες ανθρώπινες παρεμβάσεις, μπετονένια κτίρια, κτίρια, κτίρια και ασφάλτινους δρόμους, δρόμους, δρόμους.
Βρισκόμασταν εκεί ακριβώς για να δηλώσουμε συμβολικά πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη να χαράξουμε έναν άλλο δρόμο, να αφήσουμε το χώρο του πρώην στρατοπέδου ελεύθερο στους κατοίκους της Θεσσαλονίκης. Για να περπατήσουν κάτω από τη σκιά των δέντρων, να αθληθούν, να αναπνεύσουν τη μυρωδιά των πεύκων, και του νοτισμένου χώματος, να ξαπλώσουν στο γρασίδι, να μιλήσουν, να αγαπήσουν, να αισθανθούν. Να μην αφήσουμε το χώρο αυτό βορά στους μεγαλοεργολάβους μικρόψυχους θηρευτές του άπληστου κέρδους, στους ιδιώτες κυνηγούς θεμιτού και αθέμιτου πλούτου, εκμεταλλευτές κάθε σπιθαμής δημόσιου χώρου.
Άλλωστε την ιστορία αυτή την είδαμε να εκτυλίσσεται και να μεταμορφώνει διαστροφικά μια πάλαι ποτέ όμορφη πόλη, νύμφη του Θερμαϊκού και της καρδιάς μας. Και η καρδιά μας αυτό το βράδυ παρά το κρύο που έφερναν οι πνοές του ανέμου ζεσταίνονταν από το όραμα που βλέπαμε να απλώνεται μπροστά μας, κάτω από το φώς του φεγγαριού, που στο μεταξύ ζηλεύοντας , ήρθε να μας συντροφέψει εμπνέοντας τα τελευταία τραγούδια, που το κάρφωσαν στα μαλλιά και στην καρδιά μας.
( Η συνάντηση έγινε το βράδυ της Τετάρτης, 23 Ιουλίου 2008)
Το φώς που έριχνε πάνω μας ο προβολέας της εκκλησίας δημιουργούσε γύρω μας σκιές και πρόβαλε τους ακούσιους συντρόφους μας τα πεύκα και τις ελιές, τις οποίες είχαμε φυτέψει στην γιορτή της ημέρας Περιβάλλοντος. Ο αέρας φυσούσε αρκετά, δημιουργώντας ρίγη ανησυχίας σε όσους μη προνοητικούς είχαν έρθει με κοντομάνικα μπλουζάκια ( φυσικά ένας ήμουνα εγώ). Ο έναστρος ουρανός πάνω μας, τα φώτα του περιφερειακού και της Πολίχνης έφτιαχναν έναν κύκλο με μας στο κέντρο, να αισθανόμαστε πως είμαστε αλλού.
Σε έναν άλλο κόσμο. Με ανθρώπους που μαζεύονται να τα πουν, να τραγουδήσουν και να χορέψουν στο πάρκο της γειτονιάς τους, κάτω από τα δέντρα και τα αστέρια, δίπλα στο ρυάκι που συνεχίζει να κυλά σε πείσμα των εποχών και των ανθρώπων, σε ένα πάρκο πνοή όχι μόνο για τη Πολίχνη, αλλά για όλη τη Θεσσαλονίκη. Μεγάλες παρέες, παιδιά μικρά, χαίρονται έναν χώρο που αφέθηκε στη φροντίδα της φύσης, χωρίς τις συνηθισμένες ανθρώπινες παρεμβάσεις, μπετονένια κτίρια, κτίρια, κτίρια και ασφάλτινους δρόμους, δρόμους, δρόμους.
Βρισκόμασταν εκεί ακριβώς για να δηλώσουμε συμβολικά πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη να χαράξουμε έναν άλλο δρόμο, να αφήσουμε το χώρο του πρώην στρατοπέδου ελεύθερο στους κατοίκους της Θεσσαλονίκης. Για να περπατήσουν κάτω από τη σκιά των δέντρων, να αθληθούν, να αναπνεύσουν τη μυρωδιά των πεύκων, και του νοτισμένου χώματος, να ξαπλώσουν στο γρασίδι, να μιλήσουν, να αγαπήσουν, να αισθανθούν. Να μην αφήσουμε το χώρο αυτό βορά στους μεγαλοεργολάβους μικρόψυχους θηρευτές του άπληστου κέρδους, στους ιδιώτες κυνηγούς θεμιτού και αθέμιτου πλούτου, εκμεταλλευτές κάθε σπιθαμής δημόσιου χώρου.
Άλλωστε την ιστορία αυτή την είδαμε να εκτυλίσσεται και να μεταμορφώνει διαστροφικά μια πάλαι ποτέ όμορφη πόλη, νύμφη του Θερμαϊκού και της καρδιάς μας. Και η καρδιά μας αυτό το βράδυ παρά το κρύο που έφερναν οι πνοές του ανέμου ζεσταίνονταν από το όραμα που βλέπαμε να απλώνεται μπροστά μας, κάτω από το φώς του φεγγαριού, που στο μεταξύ ζηλεύοντας , ήρθε να μας συντροφέψει εμπνέοντας τα τελευταία τραγούδια, που το κάρφωσαν στα μαλλιά και στην καρδιά μας.
( Η συνάντηση έγινε το βράδυ της Τετάρτης, 23 Ιουλίου 2008)
1 σχόλιο:
Καλό!
Δημοσίευση σχολίου