Κατευθυνθήκαμε λοιπόν στο Οβίεδο, πρωτεύουσα της Αστουρίας, διανθισμένο με γλυπτά του Κολομβιανού γλύπτη και ζωγράφου Fernando Botero και πρόσφατα γνωστό από την ταινία του Woody Allen, Vicky Cristina Barcelona.
Όμορφη πόλη με φαρδείς δρόμους, πράσινο, φροντισμένα κτίρια και ένα μεσαιωνικό κέντρο από την εποχή του βασιλιά Αλφόνσου ΙΙ ο οποίος το 792 κατέστησε το Οβίεδο την έδρα του βασιλείου του. Σημαντικότερο μνημείο της ο καθεδρικός της ναός, η Basilica of San Salvador, κτισμένη σε διαφορετικές φάσεις αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα του ύστερου γοτθικο
ύ Ισπανικού ρυθμού. Από το 1243 και μετά και με διαφορετικούς ρυθμούς, από το γοτθικό στο ρωμανικό, το μπαρόκ και το ροκοκό φυλάσσει το εθνικό σύμβολο της Αστουρίας, το χρυσοποίκιλτο σταυρό, φτιαγμένο το 808 κατά την παράδοση από αγγέλους σταλμένους από το θεό.O ξεναγός μας στην κρύπτη της βασιλικής στο διάλειμμα της πρσπαθειάς του να απαγορεύσει τη λήψη φωτογραφιών μας μιλούσε για τη φερμένη από τα Ιεροσόλυμα κρύπτη, το ύφασμα πίσω από το σταυρό, το οποίο σκέπασε το πρόσωπο το Ιησού πριν αναστηθεί, και την περιπέτεια του ίδιου του σταυρού στις διάφορες ιστορικές φάσεις και τις αντίστοιχες αναμενόμενες επιδρομές.
Στο μικρό, συμπαθητικό cafe στο οποίο μπηκαμε μετά την επίσκεψη στον καθεδρικό απολαύσαμε μια πηχτή, ζεστή σοκολάτα συνοδευόμενα από τα τοπικά churos ( δεν μπαίνω στη λογική των τιμών, γιατί και γνωρίζουμε όλοι τι συμβαίνει στην όμορφη χώρα μας και δεν έχει νόημα τελικά, αφού τίποτα δεν αλλάζει... - δεν αντέχω - 2,5 ευρώ!)
Η βροχή έξω δυνάμωνε εμποδίζοντάς μας όχι μόνο να πάμε στη Proaza αλλά ακόμη και να συνεχίσουμε στο Οβίεδο.
Αφού σε κάποια παύση της βροχής απολαύσαμε τα εξαιρετικά γλυπτά του Botero στις πλατείες και τους πεζοδρόμους του κέντρου και επισκεφτήκαμε μια στεγασμένη υπάιθρια αγορά κοντά στο μεγάλο πάρκο της πόλης (Campo de San Francisco, 60.000 τ.μ) καταλήξαμε σε ένα ατμοσφαιρικό εστιατόριο, Arena, στο οποίο με 14 ευρώ απολαύσαμε τρία πιάτα, σούπα, παέγια και ψητό κρέας ( άψητο δηλαδή αν δεν τους το υπενθυμίσεις φορτικά) κρασί, γλυκά και καφέ. Καθώς δεν προβλέπονταν να κάνουμε κάτι άλλο, γενικά το πρόγραμμα είχε καταλυθέι, συνεχίσαμε τις βόλτες στην αγορά περνώντας κάποια στιγμή έξω από το Πανεπιστήμιο της πόλης, ιδρυμένο το 1574 με 30.000 φοιτητές σήμερα.
Τα παιδιά φυσιολογικά άρχισαν να δυσανασχετούν, δώσαμε ραντεβού για μετάβαση σε ένα τοπικό mall, να δούμε και πως ψωνίζουν οι Οβιδιανοί και επισκεφτήκαμε ένα ακόμη ατμοσφαιρικό cafe, το mayorchino, στο οποίο έπινε τον καφέ του ο Allen. Εκεί συζητήσαμε με τη Marisa την ευγενική και πρόθυμη Ισπανίδα συνάδελφο για το θέμα της βιωσιμότητας του Infiesto. Φυσικά η άποψή της ήταν διαφορετική απ' του Antonio. " Πρόσφατα, τα τελευταία 5 χρόνια άρχισαν να κατοικώ στην περιοχή και μου αρέσει τρομερά. Ναι, πιστέυω πως το Infiesto είναι βιώσιμο. Υπάρχουν θέσεις εργασάις στην περιοχή και οι περισσότεροι θέλουν να μείνουν" Τότε ήρθαν και οι Ιταλοί και η κουβέντα πήρε χαοτικές διαστάσεις.Η επίσκεψη στο mall δεν προσέθεσε τίποτα σε όσα γνωρίζαμε γι' αυτά από το δικό μας το Cosmos. Πολυεθνικές φίρμες, πολύχρωμες βιτρίνες, προσφορές, κόσμος, ήχοι, cafe, ναάπηροι σε καροτσάκια να προχωρούν ανάμεσα στο πλήθος, όλες οι εικόνες συμφύρονταν μέσα μας σροβιλιζόμενες στο σκοτάδι του λεωφορείου καθώς τα φώτα του δρόμου έριχναν τις ακτίνες τους στα κουρασμένα μας πρόσωπα.
Η μέρα ολοκληρώθηκε με συνάντηση των μαθητών στο Sports Center, προς μεγάλη... ευχαρίστηση των δικών μας και συνάντηση των εκπaιδευτικών για συζήτηση με φόντο τα φαγητά των γονένων που δεν καταναλώθηκαν, αφού αναβλήθηκε η εκδρομή στο Proaza. Ευχάριστη η βραδιά στο τοπικό μαγαζάκι μας έφερε ίσως για πρώτη φορά πιο κοντά.
Σημείωση: Το είχαμε παρατηρήσει και στο πρώτο γεύμα μας, μια τεχνική να σερβίρουν μηλίτη ρίχνοντάς τον από ψηλά. Είναι μια παλιά συνήθεια:
Στη λαϊκή συνείδηση, ο μηλίτης πάντα σχετίζονταν με κάποιο εορταστικό κοινωνικό γεγονός. Το σερβίρισμά του γίνεται με ειδικό τρόπο: ο οίνος πρέπει να πέφτει στο τοίχωμα του ποτηριού από ύψος (το ρήμα είναι escanciar) για να οξυγονώνεται και πρέπει να καταναλώνεται αμέσως, γι’ αυτό και δεν πρέπει να σερβίρεται ποσότητα μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να πιει κανείς με μια γουλιά. Στους Αστούριας, ο φυσικός μηλίτης σερβίρεται στα μηλιτοπωλεία (sidrerías) συνήθως από το μπουκάλι με την τεχνική του escanciar, και δεν πίνεται όλο το περιεχόμενο του ποτηριού (culete ή culín) για να διαλυθεί το κατακάθι στον πάτο του ποτηριού, αφού ο φυσικός μηλίτης δε φιλτράρεται όπως τα υπόλοιπα αλκοολούχα ποτά. Στις γιορτές που λαμβάνουν χώρα στα μηλιτοποιεία (ονομάζονται espichas) ο μηλίτης καταναλώνεται απευθείας από την pipa.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου