6η ημέρα - Τρίτη

Χωρίς βροχή! Ξεπεράσαμε την έκπληξη και αφού πήραμε το πρωϊνό μας αρχίσαμε την τελευταί μας μέρα στο infiesto, μια μέρα που αποδείχτηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Η επίσκεψή μας στο Museo de la Mineria y de la industria μου θύμισε μια αντίστοιχη επίσκεψη σε ένα βιομηχανικό μουσείο στο προάστιο της Βαρκελώνης, την Terassa. Το ίδιο καλά οοργανωμένο με εξαιρετική διαμόρφωση ενός παλιού εργοστασίου, έδινε στον επισκέπτη του μια πολύ λεπτομερειακή εικόνα των μηχανών, των ανθρώπων, των προϊόντων, των υπηρεσιών, όλων όσων χαρακτήρισαν και χαρακτηρίζουν τη βιομηχανική εποχή. Την εποχή του ατμού, της δυναμικής ενέργειας που μετατρέπεται σε κινητική κινώντας τα γρανάζια της αλλαγής που μεταμόρφωσε ανέκλητα την εικόνα του κόσμου.
Η ιδιαιτερότητα του Μουσείου συνίστατο στην αναπαράσταση των ορυχείων και της ατμόσφαιρας που βίωναν οι έγκλειστοι στα έγκατά τους εργαζόμενοι σ' αυτά. Μπαίνουμε στο ανσανσέρ, τα φώτα σβήνουν και αισθανόμαστε ξαφνικά κάτω και από την έντονη φωνή της ξεναγού μας, πως κατεβαίνουμε βαθιά στη γη, 40 μέτρα μας λέει, ενώ μας έρχονται στο νου οι εκόνες της ταινίας Metropolis του Λανγκ. Καθώς ανοίγουν οι πόρτες του ανσανσέρ, εισβάλλει μέσα μας ο σκοτεινός κόσμος των στοών, στις οποίες χιλιάδες άνθρωποι ανάμεσά τους και παιδιά έζησαν τις ζωές τους σκάβοντας το μαύρο ορυκτό, το κάρβουνο.
Συμπαθέστατη η δυναμική ξεναγός μας με οξεία δυναμωμένη από το μικρόφωνο φωνή ( don't take photos, ok, καταλάβαμε!) μας οδηγούσε εξηγώντας μας στα Ισπανικά. Ο ιταλομαθής μας και η Marisa μας μετέφραζαν κάποια σημεία. 8 γαλαρίες, φόβος κατάρρευσης, ενίσχυση στοών, μεθάνιο, έκρηξη, φώτα, νερό. Η διχογνωμία μεταξύ των μελών της ελληνικής ομάδας για την αλήθεια ή μη των όσων βλέπαμε, συνέχισε απλά στο σκοτάδι της στοάς την παλιά φιλοσοφική συζήτηση για την αλήθεια των φαινομένων του κόσμου. Ρεαλισμός και ιδεαλισμός χτυπήθηκαν αλύπητα, εμπειρισμός και ορθολογισμός ήρθαν να ενισχύσουν μαζί με τη φαινομενολογία την κουβέντα για τη πραγματικότητα και τον τρόπο πρόσληψής της. Η ίδια η ξεναγός βέβαια απάντησε σε σχετική ερώτηση μιλώντας για μουσειακή εκπαίδευση και χρήση μιας κατασκευής καταργώντας τη ψευδαίσθηση αλήθειας του υποτιθέμενου ορυχείου. Άλλωστε η ψευδαίσθηση αυτή είχε δεχθεί μεγάλο πλήγμα καθώς ανεβήκαμε με λίγα σκαλιά τα υποτιθέμενα 40 μέτρα που είχαμε κατεβεί με το ανσανσέρ. Να μην παρεξηγηθούμε όμως. Πραγματικά, η όλη κατασκευή σου προσέφερε τα βιώματα και τις πληροφορίες για την εποχή των ορυχείων, παιδαγωγικά πολύ σημαντικό.


Η διαδρομή μας οδήγησε στη συνέχεια σε μια πόλη αποκάλυψη για μένα. Πανέμορφη στην αγκαλιά της θάλασσας του Βισκαϊκού κόλπου. Μια πόλη που μου θύμισε τη Θεσσαλονίκη. Μια μεγάλη, ζεστή αγκαλιά των παγωμένων κυμάτων του Ατλαντικού που έγλειφαν τα πόδια ανθρώπων και ζώων που εκείνη την ώρα περπατούσαν στην απλόχωρη παραλία.
Η Χιχόν. Μου θύμισε πόσο ζωτική είναι η ανάγκη η δική μου πόλη να διατηρήσει τη σχέση της με το θαλάσσιο κομμάτι του Θερμαϊκού, αντιστεκόμενη σε κάθε σχέδιο που δυσκολεύει την πρόσβασή της στη θάλασσα ( όρα υποθαλάσσια)
Παλιό ρωμαϊκό λιμάνι, γεμάτη με αγάλματα του Οκταβιανού, θέρμες, έναν λιτό τρίκλιτο ναό με ψαμμιτικά πετρώματα, μια χρωματική πανδαισία προσόψεων παλιών και νέων, διατηρητέων ή προς διατήρηση κτιρίων. Δεν είχαμε δυστυχώς πολύ χρόνο στη διάθεσή μας και με λύπη πήραμε το ταξίδι της επιστροφής για το Infiesto, Οι απώλειές μας ήταν δύο. Ο Αλέξανδρος δεν ήταν μαζί μας αλλά και ο Γιώργος ανέβασε πυρετό κατά τη διάρκεια της εκδρομής δυσκολεύοντάς τον αρκετά. Όταν φτάσαμε στο χωριό, επισκεφτήκαμε για τελευταία φορά το ταβερνάκι μας που μας είχε εντυπωσιάσει με την ποιότητα, την ποικιλία, τη γευστική εμπειρία που μας προσέφερε. Σούπες de pescado, fabados ή γκαργκανθέρος, κρέας με frittos, γλυκά και καφέ. Πήγαμε για τελευταία φορά στο φιλόξενο σχολείο, χαιρετήσαμε Ρουμάνους και Ισπανούς, δώσαμε ραντεβού με τους Ιταλούς στις 6 το πρωί, για να αναχωρήσουμε με λεωφορείο για το Οβίεδο. Από εκεί εμείς με τρένο και οι Ιταλοί με αεροπλάνο θα ταξιδεύαμε για Μαδρίτη με προορισμό το ίδιο ξενοδοχείο. Το Asturias! O Αλέξανδρος πήγαινε καλύτερα, ο Γιώργος με αντιβίωση, εγώ και ο Διευθυντής με βήχα, η Χαρούλα δεν αισθάνονταν πολύ καλά, η Ελένη αγχωμένη. Το βράδυ βγήκαμε χωρίς το Γιώργο για ένα τελευταίο ποτήρι κρασί στο Venezzia. Ετοιμάσαμε τις αποσκευές μας για την επόμενη μέρα.