Μια υπέροχα καλοκαιρινή μέρα μας περίμενε την Παρασκευή, ανοίγοντας τα παραθυρόφυλλα του δωματίου μας. Βέβαια το πρωί το τοπίο έμοιζε βγαλμένο από ταινία του Αγελλόπουλου. Χαμένα όλα στην ομίχλη με τα φαναράκια της γέφυρας και των παραποτάμιων δρόμων να φωτίζουν τα βήματα μαθητών και εργαζομένων που πήγαιναν λίγο πριν τις 8 στο σχολείο και στις δουλειές τους. Ο ήλιος που ανέτειλε στη συνέχεια τα παρέσυρε όλα προσφέροντάς μας μια όμορφη εικόνα του Infiesto. Συγκεντρωθήκαμε στο σχολείο, όπου οι μαθητές μας ήδη παρακολουθούσαν τα μαθήματα της ημέρας μαζί με Ισπανούς μαθητές, άλλωστε μη ξεχνάμε πως ένας από τουςς σκοπούς του προγράμματος ήταν η γνωριμία με το εκπαιδευτικό σύστημα της Ισπανίας. Αφού ήπιαμε το δεύτερο καφέ (μετά τον πρώτο στο Cafe Venezia, cafe con leche και tortilla. Εκεί σε διπλανό τραπέζι συναντήσαμε για πρώτη φορά και την ιταλική ομάδα η οποία είχε αργήσει, έχοντας να αντιμετωπίσει μεγάλο ταξίδι και κίνηση προς τη Ρώμη) στην αίθουσα του κυλικείου, διορθώσαμε λίγο την παρουσίαση της ομάδας μας, μιλήσαμε με τα παιδιά και στις 11.30 κινήσαμε για την επίσημη υποδοχή, η οποία θα οργανώνονταν στο Δημαρχείο της πόλης.
Εκεί μέσα σε μια μικρή σύγχυση μίλησε στην αρχή η αντιδήμαρχος ( μη μου ζητήσετε να σας πω τι είπε, γιατί η κυρία δίπλα της μετέφραζε σε άπταιστα γαλλικά, να φανταστείτε στην αρχή νόμιζα πως είχα ξεχασει και τα λίγα αγγλικά που ήξερα!).Καθώς δεν υπήρχε η δυνατότητα κανονικής προβολής των παρουσιάσεων, περιοριστήκαμε στην προβολή της μεσω laptop και στο χαρτόνι μας που ευτυχώς έιχαμε
φέρει μαζί μας. Ακολούθησε το Ρουμανικό σχολείο και ολοκλήρωσε το ιταλικό. Μοιραστήκαμε αμήχανα τα συγχαρητήρια, αναγνωρίζοντας, αν μη τι άλλο, τη δουλειά που υπήρχε πίσω από όσα είδαμε. Οι διαφοροποιήσεις που παρουσιάστηκαν οφείλονταν στις διαφορετικές εμπειρίες των συμμετεχόντων είτε αφορούσαν τον τόπο αφετηρίας ( μικρές πόλεις σε σύγκριση με τη Θεσαλονίκη) είτε τη συμμετοχή σε άλλα προγράμματα Commenius ( εμείς συμμετείχαμε για πρώτη φορά σε αντίθεση με τους άλλους που γνωρίζονατν κιόλας μεταξύ τους). Μεγάλο ρόλο έπαιξε και η διαφορά ηλικακής βαθμίδας καθώς τα άλλα σχολεία ήταν Γυμνάσια.Η συνέχεια μας προσέφερε μια περιεκτική ξενάγηση στο Infiesto από τον Antonio. Καθηγητής της Αγγλικής γλώσσας, με 36 χρόνια υπηρεσία, υπέυθυνος για τη χρήση των Νέων Τεχνολογιών στο σχολείο του μας μίλησε λίγο γι΄αυτό. Με έναν διευθυντή και τρεις υπευθύνους σε κάθε ένα από τα τρια κτίρια του σχολείου, δεν υπάρχουν υποδιευθυντές καθώς καταργήθηκαν μας εξήγησε, ακολουθούν μια διάκριση μεταξύ των εκπαιδευτικών σε καθηγητές cathedral και μη cathedral, με οικονομικές και βαθμολογικές διακρίσεις μεταξύ τους. Κριτήριο η εμπειρία, η επιμόρφωση και οι εξετάσεις. Ο μισθός του 2700 καθαρά ( συμπλήρωσε βέβαια αγνοώντας την ελληνικά πραγματικότητα, πως ζει σε μια ακριβή χώρα σε σχέση με την Ελλάδα, εδώ γελάσαμε άπαντες παραξενευοντάς τον).
Τα σημαντικά κτίτρια που μας έδειξε, Εκκλησία, Δημαρχέιο, κτίστηκαν με δωρεές ενός σημαντικού, ευκατάστατου ευγενους της περιοχής τον 18ο αιώνα. Ο ίδιος είχε ορίσει ένα μεγάλο ποσό για προικοδότηση απόρων κορασίδων με όρο την παρθενία τους. Πονηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του λέγοντας πως σε 3 αιώνες δεν εμφανίστηκε καμμία.
Χωρίς να γνωρίζουμε την ακρίβεια της πληροφορίας κινήσαμε έξω από το χωριό προς μια σπηλιά, όπου υπήρχε εκκλησία της Παναγίας, δίπλα στον Pilona ( οι εκκλησίες της Παναγίας, μας εξήγησε είναι πάντα δίπλα σε νερό). 
Σ' αυτήν σύμφωνα με την παράδοση φιλοξενήθηκαν οι Απόστολοι στην πορεία εξάπλωσης του χριστιανισμού στην Ιβηρική χερσόνησο. όταν έφτασαν στο χωριό και ζήτησαν να κοιμηθούν κάπου τους οδήγησαν εδώ σε έναν σταύλο με ζώα. Την επόμενη μέρα χρειάστηκε να επιστρατευτούν αρώματα για να μπορέσουν να συνεχίσουν την αποστολή τους. Αγνοώ την ακρίβεια κι αυτής της ιστορίας όπως και της νίκης 10 χριστιανών μαχητών απέναντι σε 100.000 μουσουλμάνους.Μας άφησε και πήγαμε μαζί με τους Ρουμάνους για φαγητό. Σούπες, σαλάτες, ψητά κρέατα, γλυκό, και στο τέλος μηλίτης για χωνευτικό ήταν το μεσημεριανό μας.
Το απόγευμα επισκεφτήκαμε το τοπικό εργοστάσιο παραγωγής των Chupa chups ( βλ. επίσης το site της εταιρείας). 220 εργαζόμενοι, υπό ιταλική σήμερα ιδιοκτησία παράγουν γλειφιτζούρια τα οποία εξάγονται κατά 70% στην Ιαπωνία, το μεγαλύτερο πελάτη τους. Μας ξενάγησαν (αφού πρώτα για λόγους ασφαλέιας και υγ
ιεινής έδωσαν αρκετή τροφή για ευφάνταστα σχόλια ντύνοντάς μας σαν γιατρούς) σε όλο το εργοστάσιο παρουσιάζοντας όλα τα στάδια παραγωγής του προϊόντος.Σημαντικά στοιχεία: 1. Η επίσήμανση πως δεν χρησιμοποιούν χημικές ουσίες κατά απαίτηση των Ιαπώνων αγοραστών οι οποίοι δεν αρκούνται μόνο στον έλεγχο όσων chupa αποστέλλονται εκεί, αλλά και επισκέπτονται ελέγχονατς το εργοστάσιο παραγωγής 2. Βάση το νερό, το αλέυρι και η καραμέλλα, όλα φυσικά 3. Παράγουν 4 εκατομμύρια γλειφιτζούρια τη μέρα, με 24ωρη λειτουργία σε 6 ημέρες. 4. όσον αφορά τα απόβλητα: Πληρώνουν μια εταιρέια από τη Β. Ισπανία για να ταμεταφέρει μακριά. Πληρώνονται από τη Dupont η οποία αξιοποιεί τον άνθρακα της γλυκόζης για την εκτροφή βακτηρίων. 5. Πολλαπλό σύστημα ποιοτικού ελέγχου με μηχανικό scanner και διπλό έλεγχο από εργαζομένους οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα ακύρωσης μέρους της παραγωγής, αν το κρίνουν σκόπιμο. 6. Συμφωνία με την τοπική κυβέρνηση για απασχόληση ντόπιων και τόνωση της τοπικής οικονομίας.
( όλα τα παραπάνω βγήκαν με ερωτήσεις μαθητών και εκπαιδευτικών προς τον υπεύθυνο της ξενάγησης.)
Αφού μας προσέφεραν κουτιά με chupa chups, τους χαιρετήσαμε και κινήσαμε για μια βόλτα στο μικρό οικισμό που υπήρχε κοντά. Έκανε κρύο, γι' αυτό γρήγορα καταλήξαμε σε ένα πολιτιστικό κέντρο, φωτεινό, όμορφο και λειτουργικό.
Εκεί κάναμε και μια πρώτη συζήτηση με τους μαθητές μας για τις εντυπώσεις τους από την περιοχή και την άποψή τους για τη βιωσιμότητά της. ( θέμα του δικού μας προγράμματος). Συμπέρασμα: Το χωριό και η περιοχή περείχαν όλα τα χαρακτηριστικά για να θεωρηθούν βιώσιμα. Φυσικό περιβάλλον ( βουνά, ποταμός, ξυλεία, κτηνοτροφία), καλές υποδομές ( σχολείο, Κέντρο Υγείας σα μεγάλο νοσοκομείο, αγορά, Πολιτιστική υποδομή ( τρια κέντρα), αθλητική υποδομή, εργοστάσια ( Cuhupa και ξυλείας).Ακολούθησε δείπνο στο κυλικείο του σχολείου, μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών, που μας προσέφεραν οι Ισπανοί γονείς ( εκεί δυστυχώς δέχτηκε αναπανόρθωτο πλήγμα η πεποίθησή μας πως είμασταν οι πρώτοι έλληνες που επισκέφθηκαν τη περιοχή.
Βρήκαμε Ισπανίδα, τη Lolis, η οποία μιλούσε άπταιστα ελληνικά κ
αθώς τα είχε μάθει απο μια Ελληνίδα καθηγήτρια που εργάζονταν στην περιοχή). Σε συζήτησή μας με τον Antonio εμπλουτίσθηκε ο προβληματισμός μας για τη βιωσιμότητα της περιοχής. Ποια βιωσιμότητα, μας είπε. Σε 10 χρόνια δεν θα υπάρχει το χωριό. Όλοι είναι μεγάλοι σε ηλικία, νιόπαντροι δεν υπάρχουν, 32 εργοστάσια ξυλείας έκλεισαν, υπάρχει μεγάλη έλλειψη θέσεων εργασίας. Ο ένας απο τους δύο του γιους, για παράδειγμα δουλεύει για τη google από το σπίτι αμοιβόμενος καλά με μεγάλη όμως πίεση.Η ατέλειωτη μέρα μας συνεχίστηκε σε μια τοπική πιτσαρία μαζί με τους μαθητές μας και μια επίσκεψη για λίγο στο Sports Center, όπου ήταν όλα τα παιδιά μαζεμένα και έπαιζαν όλοι τα πάντα. Είπα να βάλω λίγο τάξη, να παίξουν κανονικά βόλλευ, το μόνο που κατάφερα ήταν να να βάλω 8 άτομα σε μια σειρά να βγάζουν μανσέτα.
Πριν πάμε για ύπνο, μια τελευταία δοκιμή κρασιού στο ξενοδοχείο μας, με φιλοσοφική συζήτηση και σχετικά ανέκδοτα. Αύριο πάλι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου