29.7.08

Πεκίνο 2

Όλοι θυμάστε την εθνικά υπερήφανη περίοδο της οργάνωσης των καλύτερων Ολυμπιακών Αγώνων της σύγχρονης ιστορίας.

«Τέσσερα χρόνια μετά η Ελλάδα πηγαίνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου εκ νέου δακτυλοδεικτούμενη ως προς την καθαρότητα των αθλητών της. Από την 1η Ιανουαρίου 2008 και σε διάστημα μικρότερο των έξι μηνών, ο έλεγχος ντόπινγκ που διενεργήθηκε ανά την επικράτεια έφερε στην επιφάνεια 21 θετικά δείγματα: στην άρση βαρών 12, στην κολύμβηση 2, στην ποδηλασία 1, στον στίβο 1, στην κωπηλασία 1, στην πυγμαχία 1, στο ποδόσφαιρο 2 και στο σχολικό πρωτάθλημα 1. Για μια χώρα 10 εκατ. πολιτών ο αριθμός είναι εξαιρετικά μεγάλος. Θα μιλούσαμε για σύνηθες διεθνές φαινόμενο και όχι για ελληνική επιδημία αν το αντίστοιχο διάστημα ανακοινώνονταν 120 θετικά δείγματα στη Γαλλία, 310 στη Ρωσία, 350 στις ΗΠΑ και 3.000 στην Κίνα.»

«Η είδηση κυκλοφόρησε από νωρίς χθες. Πριν ακόμα ανακοινωθεί το όνομα του ντοπαρισμένου αθλητή, ο Ρέγας το είδε γραμμένο σε ιστοσελίδες και έσπευσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του με γραπτή ανακοίνωση. Σε αυτήν ισχυρίζεται ότι κάποιος τον σαμποτάρισε στο προθερμαντήριο του Ολυμπιακού Σταδίου και ζητάει υλικό από τις κάμερες ασφαλείας, ώστε να εξακριβωθεί αν υπήρξε ύποπτος «δάκτυλος» στα μπουκαλάκια με το νερό που πίνουν οι αθλητές. Ο 22χρονος Ρέγας, που ανήκει στον Πανελλήνιο και γυμνάζεται με τον Γιώργο Παναγιωτόπουλο, βρέθηκε θετικός στον τακτικό έλεγχο που έγινε στις 13 Ιουνίου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο ΟΑΚΑ.»

«Η ανακοίνωση της ΕΠΥΑ: «Η ΕΠΥΑ ανακοινώνει ότι σε υλοποίηση προηγούμενης απόφασής της, χθες 26/7/08 η Ολυμπιονίκης Φανή Χαλκιά, υποβλήθηκε σε test, παρουσία εξουσιοδοτημένων τεχνικών της ΕΠΥΑ. Στα 400 μ. εμπόδια το χαμηλό όριο έχουν πιάσει και η Φανή Χαλκιά και η Χριστίνα Χαντζή-Νεάνγκ. Δηλαδή, η χρυσή Ολυμπιονίκης του 2004 και η καλύτερη το 2008. Δίλημμα για την Επιτροπή Υψηλού Αθλητισμού του ΣΕΓΑΣ, που κατέφυγε σε μια… σχεδόν σολομώντεια λύση, επιτρέποντας όμως στη Χαλκιά να έχει τον τελευταίο λόγο. Δήλωσε και τις δύο για τους Ολυμπιακούς. Ωστόσο, η τελική επιλογή για το ποια από τις δύο θα αγωνιστεί θα ληφθεί έπειτα από τεστ στο οποίο θα υποβληθεί η Φανή σε συνεννόηση με το ΣΕΓΑΣ και τον προπονητή της, Γιώργο Παναγιωτόπουλο

Τελικά...

««Η ΕΠΥΑ ανακοινώνει ότι σε υλοποίηση προηγούμενης απόφασής της, χθες 26/7/08 η Ολυμπιονίκης Φανή Χαλκιά, υποβλήθηκε σε test, παρουσία εξουσιοδοτημένων τεχνικών της ΕΠΥΑ. Η χρονομέτρηση έδειξε ότι βρίσκεται σε πολύ καλή φυσική και τεχνική κατάσταση. Μετά από αυτό η ΕΠΥΑ οριστικοποιεί την συμμετοχή της αθλήτριας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου».»

Χωρίς σχόλια…

28.7.08

Σκέψεις με αφορμή πρόταση νόμου

Είναι εξαιρετικά θετική η πρωτοβουλία για κατάθεση πρότασης νόμου από το Συνασπισμό για την ενίσχυση της Περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και γι’ αυτό το λόγο καταθέτουμε λίγες σκέψεις για την αποτελεσματικότερη διαμόρφωσή της .
Στην αιτιολογική έκθεση παραλείπεται η μετεξέλιξη σε επίπεδο θεωρίας και πράξης της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης ως Εκπαίδευση για την αειφορία με όλα τα σχετικά υποστηρικτικά κείμενα τόσο σε διεθνές, όσο και σε τοπικό επίπεδο. Αυτό δημιουργεί μια αναντιστοιχία ανάμεσα στην πραγματικότητα που βιώνουν όσοι ασχολούνται τα τελευταία χρόνια με την Εκπαίδευση για την αειφορία και όσα αναφέρονται στον πρόλογο της πρότασης νόμου.
Κύρια αποστολή τα τελευταία χρόνια των περιβαλλοντικών ομάδων των σχολείων είναι να μορφώσουν μια άποψη για το βιώσιμο ή μη της πραγματικότητας που καθημερινά βιώνουν, προσεγγίζοντας ολιστικά την σύνθεση του οικονομικού, κοινωνικού, φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής τους. Με κριτική διάθεση ανακαλύπτουν και αποκαλύπτουν όλους εκείνους τους θεσμικούς φορείς που ευθύνονται, στηρίζουν ή μπορούν να αποτελέσουν τον πυρήνα αλλαγής με κατεύθυνση μια άλλη πραγματικότητα. Βιώσιμη για το σύνολο των πολιτών και όχι των εχόντων και κατεχόντων του συστήματος. Βιώσιμη εφόσον αδιαπραγμάτευτες αξίες τεθούν στο κέντρο του προβληματισμού της ομάδας και αποτελέσουν αφετηρία διεκδικητικού λόγου. Η δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια, η ελευθερία, η συμμετοχή, η πρόληψη, η αλληλεγγύη είναι μέρος του συστήματος των αξιών που έρχονται να υποκαταστήσουν εκείνες που βρίσκονται πίσω από το λόγο και τις πράξεις που οδήγησαν στα σημερινά περιβαλλοντικά προβλήματα. Προβλήματα εξ’ αρχής πολιτικά τα οποία σε πολιτικό επίπεδο με τη βαθιά και ενεργητική συμμετοχή όλων των μελών του κοινωνικού συνόλου μπορούν να επιλυθούν. Όταν οι ομάδες μας συνειδητοποιούν την αξία της ενεργούς δράσης με σκοπό τη βελτίωση της καθημερινότητάς τους, τότε η ενασχόληση με την περιβαλλοντική Εκπαίδευση κρίνεται πραγματικά ριζοσπαστική και ωφέλιμη. Καθώς η δράση που ακολουθεί αποτελεί την έμπρακτη εμφάνιση ενός ενεργού πολίτη, που σκέπτεται παγκόσμια και με τη δράση του μετασχηματίζει την τοπική έκφραση παγκόσμιων προβλημάτων στα οποία οδήγησε ένα συγκεκριμένο οικονομικό και ιδεολογικό σύστημα προτάσσοντας αξίες αναντίστοιχες με τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών.
Το πρόβλημα της Περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στη χώρα μας δεν μπορεί να περιορισθεί στη μικρή συμμετοχή μαθητών και εκπαιδευτικών στην υλοποίηση σχετικών προγραμμάτων. Γιατί τότε μιλούμε για ποσοτικά μεγέθη και αριθμούς, ενώ αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της υπάρχουσας κατάστασης κι αυτής που θέλουμε να διαμορφώσουμε. Για μας ο αριθμός των σχολικών ομάδων που ενδιαφέρονται και εκπονούν προγράμματα δεν είναι το σημαντικό. Σημαντικό είναι να μιλήσουμε για το εκπαιδευτικό σύστημα στο σύνολό του και πώς αυτό προκαλεί και αναπτύσσει τη δημιουργικότητα και τη φαντασία, την πρωτοτυπία και την έρευνα ή αντίθετα προωθεί την παθητικότητα, την αδράνεια, την υποταγή, τη συντήρηση.
Για να μιλήσουμε για προώθηση της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στο σημερινό σχολείο πρέπει να συζητήσουμε όχι για «διάθεση συγκεκριμένου χρόνου», αλλά για διάθεση χρόνου ωφέλιμου και δημιουργικού σε ένα σχολείο που πνίγεται από την έλλειψή του. Σε ένα σχολείο στο οποίο ακόμη είναι ζητούμενο η ομαδικοσυνεργατική μάθηση και κυρίαρχο μοντέλο η δασκαλοκεντρική, σε ένα σχολείο που αποκλειστικό σκοπό έχει τη μετάδοση χρησιμοθηρικών γνώσεων για την καλύτερη κατάρτιση των αποφοίτων του και όχι η διάπλαση βαθιά μορφωμένων και ενεργών πολιτών, οι οποίοι να διαθέτουν μια ολική και όχι αποσπασματική αντίληψη της πραγματικότητας που τους περιβάλλει. Στο σχολείο αυτό η διαθεματικότητα κάνει τα πρώτα δειλά της βήματα, σε ένα κόσμο που δεν μπορεί να περιμένει τα αργά, άτολμα και βαθιά συντηρητικά μέτρα των ανθρώπων του Υπουργείου που τα εισηγούνται ως τολμηρές και πρωτοπόρες μεταρρυθμίσεις.
Η Περιβαλλοντική εκπαίδευση θα μπορούσε να αποτελέσει για το ελληνικό σχολείο τον πυρήνα μιας πραγματικής μεταρρυθμιστικής διαδικασίας σε μια εποχή κατά την οποία προβάλλεται παγκόσμια η ανάγκη η για την εύρεση και υιοθέτηση αειφόρου μοντέλου ανάπτυξης των κοινωνιών. Η ολιστικότητα, η βιωματικότητα, η αξιακά προσανατολισμένη εκπαίδευση, η ενεργός δράση, χαρακτηριστικά όλα αυτά της Εκπαιδευσης για την αειφορία είναι και ζητούμενα χαρακτηριστικά της παρεχόμενης εκπαίδευσης στο σημερινό σχολείο. Επομένως, κατά τη γνώμη μας, το ζητούμενο δεν είναι η δημιουργία γραφειοκρατικών θεσμών ή η ενίσχυση των ήδη υπαρχόντων σε ένα σύστημα ούτως ή άλλως ήδη συγκεντρωτικό και αρκούντως γραφειοκρατικό. Δεν πάσχουμε από γραφεία και στελέχη, δεν περιμένουμε σωτήρες και ειδικούς. Είναι βαθιά η ανάγκη να μεταρρυθμίσουμε συνολικά το ελληνικό σχολείο, προωθώντας την Εκπαίδευση για την αειφορία ως το βασικό κορμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας, το συνεκτικό ιστό των αποσπασματικών επιστημονικών γνώσεων, τη θρυαλλίδα που θα οδηγήσει σε ένα σχολείο κυψέλη, σε ένα σχολείο δημιουργικότητας και πρωτοτυπίας, ανοικτό στις ανάγκες και τα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών στα οποία εντάσσονται.
Οι θέσεις, τα επιδόματα, τα μόρια, η δημιουργία και άλλων Κ.Π.Ε , η υπερωριακή απασχόληση μπορούν να βοηθήσουν σίγουρα κάποιους να λύσουν τα προβλήματά τους, δεν αποτελούν όμως μέτρα προώθησης της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Αντίθετα συντηρούν και βαθαίνουν τα δομικά χαρακτηριστικά της κρίσης της.

24.7.08

Στο φως του φεγγαριού



Ήτανε 10 το βράδυ, όταν πέρασα την πύλη του πρώην στρατοπέδου Καρατάσιου, πηγαίνοντας προς την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Μαζί μου πολίτες του Δήμου Πολίχνης και δύο μέλη της περιβαλλοντικής μας ομάδας που αποφάσισαν συμβολικά να περάσουν λίγες ώρες συζητώντας και τραγουδώντας μέσα στο διεκδικούμενο χώρο του έρημου πια στρατοπέδου.
Το φώς που έριχνε πάνω μας ο προβολέας της εκκλησίας δημιουργούσε γύρω μας σκιές και πρόβαλε τους ακούσιους συντρόφους μας τα πεύκα και τις ελιές, τις οποίες είχαμε φυτέψει στην γιορτή της ημέρας Περιβάλλοντος. Ο αέρας φυσούσε αρκετά, δημιουργώντας ρίγη ανησυχίας σε όσους μη προνοητικούς είχαν έρθει με κοντομάνικα μπλουζάκια ( φυσικά ένας ήμουνα εγώ). Ο έναστρος ουρανός πάνω μας, τα φώτα του περιφερειακού και της Πολίχνης έφτιαχναν έναν κύκλο με μας στο κέντρο, να αισθανόμαστε πως είμαστε αλλού.
Σε έναν άλλο κόσμο. Με ανθρώπους που μαζεύονται να τα πουν, να τραγουδήσουν και να χορέψουν στο πάρκο της γειτονιάς τους, κάτω από τα δέντρα και τα αστέρια, δίπλα στο ρυάκι που συνεχίζει να κυλά σε πείσμα των εποχών και των ανθρώπων, σε ένα πάρκο πνοή όχι μόνο για τη Πολίχνη, αλλά για όλη τη Θεσσαλονίκη. Μεγάλες παρέες, παιδιά μικρά, χαίρονται έναν χώρο που αφέθηκε στη φροντίδα της φύσης, χωρίς τις συνηθισμένες ανθρώπινες παρεμβάσεις, μπετονένια κτίρια, κτίρια, κτίρια και ασφάλτινους δρόμους, δρόμους, δρόμους.
Βρισκόμασταν εκεί ακριβώς για να δηλώσουμε συμβολικά πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη να χαράξουμε έναν άλλο δρόμο, να αφήσουμε το χώρο του πρώην στρατοπέδου ελεύθερο στους κατοίκους της Θεσσαλονίκης. Για να περπατήσουν κάτω από τη σκιά των δέντρων, να αθληθούν, να αναπνεύσουν τη μυρωδιά των πεύκων, και του νοτισμένου χώματος, να ξαπλώσουν στο γρασίδι, να μιλήσουν, να αγαπήσουν, να αισθανθούν. Να μην αφήσουμε το χώρο αυτό βορά στους μεγαλοεργολάβους μικρόψυχους θηρευτές του άπληστου κέρδους, στους ιδιώτες κυνηγούς θεμιτού και αθέμιτου πλούτου, εκμεταλλευτές κάθε σπιθαμής δημόσιου χώρου.
Άλλωστε την ιστορία αυτή την είδαμε να εκτυλίσσεται και να μεταμορφώνει διαστροφικά μια πάλαι ποτέ όμορφη πόλη, νύμφη του Θερμαϊκού και της καρδιάς μας. Και η καρδιά μας αυτό το βράδυ παρά το κρύο που έφερναν οι πνοές του ανέμου ζεσταίνονταν από το όραμα που βλέπαμε να απλώνεται μπροστά μας, κάτω από το φώς του φεγγαριού, που στο μεταξύ ζηλεύοντας , ήρθε να μας συντροφέψει εμπνέοντας τα τελευταία τραγούδια, που το κάρφωσαν στα μαλλιά και στην καρδιά μας.

( Η συνάντηση έγινε το βράδυ της Τετάρτης, 23 Ιουλίου 2008)

22.7.08

Στο βυθό του Θερμαϊκού

Μία από τις πιο ευχάριστες ειδήσεις των τελευταίων χρόνων για την πολύπαθη πόλη μας.

«Βουλιάζει» η υποθαλάσσια αρτηρία Θεσσαλονίκης

"Η χαριστική βολή στο έργο των 472 εκατ. ευρώ ήρθε με την πρόσφατη απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ). ...Για λόγους προστασίας των εναλείων αρχαιοτήτων, το ΚΑΣ απορρίπτει τον προβλεπόμενο από τη σύμβαση τρόπο κατασκευής της υποθαλάσσιας σήραγγας, αυξάνει το βάθος της στα 25 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και επιβάλει τη χρήση μετροπόντικα. Η απόφαση αυτή ισοδυναμεί με άλλο έργο, αφού πέρα από την αύξηση του κόστους αλλάζει και τα τεχνικά στοιχεία του.

Με την αύξηση του βάθους της σήραγγας δεν επαρκεί το προβλεπόμενο από τη σύμβαση μήκος της που ανέρχεται σε 6,2 χλμ., από τα οποία περίπου 4 είναι υποθαλάσσια.
Σύμφωνα με πληροφορίες, εξετάζονται σενάρια επιμήκυνσης της σήραγγας ώστε να μην υπάρχουν μεγάλες κλίσεις, που σημαίνει ότι θα φθάνει ώς την Καλαμαριά και όχι μετά το «Μακεδονία Παλάς», στην οδό Ανθέων, όπως προβλέπει η ισχύουσα σύμβαση.

Είναι μια εναλλακτική λύση που είχε μελετηθεί το 1998 και θεωρείται καλύτερη από κυκλοφοριακή άποψη, αφού δεν μεταφέρει απλώς το μποτιλιάρισμα, όπως κάνει η σημερινή, και επιπλέον δημιουργεί ένα δακτύλιο μαζί με τις περιφερειακές λεωφόρους, με τον οποίο παρακάμπτεται πλήρως το κέντρο της πόλης.
Ενα τέτοιο ενδεχόμενο, όμως, εκτιμάται ότι θα αυξήσει τον προϋπολογισμό των έργων κατά ένα δισ. ευρώ, υπερτριπλασιάζοντας το κόστος.
Υπάρχει και το ενδεχόμενο ακύρωσης του έργου, το οποίο άλλωστε τα τελευταία χρόνια αποδείχθηκε ότι δεν είναι αποδεκτό από τους πολίτες της Θεσσαλονίκης. Είναι ενδεικτικό ότι ο Γ. Μπουτάρης, επικεφαλής της δημοτικής αντιπολίτευσης που είχε αντιταχθεί στην υποθαλάσσια, είχε απευθύνει έκκληση στον Γ. Σουφλιά να ακυρώσει το έργο."

Φυσικά, ο Υπουργός Δημοσίων έργων και όχι Περιβάλλοντος και έπέμενε και συνεχίζει να επιμένει για την υλοποίηση ενός έργου, εξαιρετικά προσοδοφόρου για τις τεχνικές εταιρείες που το ανέλαβαν, μα καθόλου επωφελές μακροπρόθεσμα για όλους τους υπολοίπους.
Ίσως, οι τελευταίες εξελίξεις να αποτελέσουν την αρχή του τέλους για ένα πολυδιαφημισμένο έργο, η υλοποίηση του οποίου θα επικύρωνε την απόλυτη κυριαρχία του αυτοκινήτου σε βάρος των πεζών, των ιδιωτών σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, της έλλειψης παιδείας, μνήμης και αισθητικής σε βάρος των φαντασμάτων παρελθόντος και παρόντος μιας πάλαι ποτέ όμορφης, αισθαντικής βασίλισσας.

Υ.Γ. Είναι ευνόητο πως η εξέλιξη αυτή φανερώνει πόσο μεγάλη ανάγκη έχει αυτή η πόλη από ομάδες πολιτών που αντιστέκονται και επιμένουν, όταν όλα φάινονται να είναι χαμένα. Από ομάδες με όνειρα και σχέδια, με φαντασία και αρετή. Μεγάλη ελπίδα και πρόκληση για όλους μας.

16.7.08

Καθημερινά...

Η ζέστη θόλωνε το μυαλό του δημιουργώντας παράταιρες , παράξενες εικόνες.
Ένα χαρτί στροβιλίζεται ψηλά στον αέρα, πετά, πετά ως που φτάνει το μάτι του και ξαφνικά αρχίζει να ξεδιπλώνεται αγκαλιάζοντας τον ανέφελο ουρανό, αφήνοντας να πέσουν σαν στάλες βροχής, γράμματα, φράσεις, προτάσεις, παράγραφοι, κείμενα ολόκληρα σε ανθρώπους αποσβολωμένους.
Που δεν ήξεραν τι να υποθέσουν. Πώς να το προσεγγίσουν. Λογικά, εμπειρικά, διαισθητικά, μεταφυσικά, φαινομενολογικά, όλες οι θεωρίες και μέθοδοι του νου δύσκολα κατόρθωναν να προσφέρουν μια εξήγηση, ένα στήριγμα σ’ αυτή τη βαύναση επέλαση του α-λόγου στην καθημερινότητά τους.
Η οποία άρχιζε σιγά σιγά να μεταμορφώνεται, να αλλάζει, να μορφώνεται σε κάτι απροσδιόριστο, μα τόσο γνώριμο βαθιά μέσα τους. Να αποκτά χρώματα και ήχους. Η άσφαλτος στην οποία όπως κάθε μέρα κινούνταν εκατοντάδες σταματημένα αυτοκίνητα κοκκίνιζε στο χρώμα πύρινου ηλιοβασιλέματος, αναγκάζοντας τους έκπληκτους οδηγούς να βγουν έξω από τα οχήματά τους. Να περπατούν στο κόκκινο φώς, αγγίζοντας με τα ακροδάχτυλα τους τις ανταύγειες του οδοστρώματος.
Διαφαίνονταν ήδη σε όλο το μήκος του δρόμου κάτι να ξεχωρίζει, να πάλλεται σαρκωνόμενο, « χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία»
και να χάνεται.
Αμίλητοι μπήκαν πάλι στα αυτοκίνητά τους, ενώ ο ουρανός φωτιζόταν από βιολετί σύννεφα που χόρευαν με γαλάζιες κορδέλες
«κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά»
σα να διάβασαν , μα γρήγορα έλαμψε τόσο που έκλεισαν τα μάτια τους.
«προσποιούμαστε ότι δε συμβαίνει τίποτε ακριβώς για να συμβεί επιτέλους κάτι»
κι όταν συμβαίνει απλά βάζουμε μπροστά τη μηχανή και προσπερνάμε.

«Την αλήθεια
τη «φτιάχνει» κανείς ακριβώς

όπως φτιάχνει και το ψέμα»

15.7.08

Η γιορτή αποφοίτησης.

Τώρα, γιατί γράφω μετά από σχεδόν ένα μήνα για τη γιορτή αποφοίτησης του σχολείου μου, η απάντηση κρύβεται στις κυριακάτικες εφημερίδες. Και εξηγώ. Αν και οι περισσότεροι θεωρούσαμε τη γιορτή των αποφοίτων αμερικανιά, ξεσηκωμένη από τις αμέτρητες ταινίες με τελετές αποφοίτησης,, τηβέννους και τα συναφή, την καθιερώσαμε, γιατί τη θεωρήσαμε ως μια τελευταία ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί, να θυμηθούμε, να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε. Οι καλές προθέσεις βέβαια σπάνια ευοδώνονται, γι’ αυτό και είναι διάχυτη η απογοήτευση από την τελευταία μας γιορτή, την οποία δεν τίμησαν, όσο θα έπρεπε όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας. Πιστεύω πως σε μια τέτοια γιορτή , μαθητές, γονείς και καθηγητές πρέπει να δίνουν όλοι το παρών τους, συμμετέχοντας και δημιουργώντας μαζί ψηφίδες του ήθους που πρέπει να χαρακτηρίζει το σχολικό χώρο. Ένα ήθος που αναδεικνύεται όλη τη χρονιά, μέσα από την καθημερινή συμπεριφορά, τα προγράμματα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, τις σχολικές γιορτές, την εφημερίδα μας, τις εκδηλώσεις στις οποίες όχι μόνο συμμετέχουμε, αλλά πολλές φορές πρωτοστατουμε. Το ήθος ενός σχολείου ανοικτού στην κοινωνία και στα προβλήματά της. Ανοικτό στις αγωνίες και στα ενδιαφέροντα των παιδιών του.Και αυτό είναι που μας οδηγεί να αναλάβουμε να οργανώσουμε τη γιορτή του επόμενου χρόνου από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Γιατί πιστεύουμε πως αυτό αξίζει στα παιδιά μας, τους γονείς τους και σε μας ως καθηγητές τους.
Αφορμή να τα ξανασκεφτώ αυτά, ήταν ένα άρθρο κυριακάτικης εφημερίδας, το οποίο περιέγραφε την τελετή αποφοίτησης των «χρυσών παιδιών του κατεστημένου» του Κολλεγίου Αθηνών. Για να μην παρεξηγηθώ. Δεν περιμένω , ούτε και θέλω τη γκλαμουριά των εκδηλώσεων που απευθύνονται στους έχοντες και κατέχοντες της μικρής, φτωχικής πλην τιμίας (;) πατρίδας μας, που λέγαμε παλιά, αλλά προσδοκώ μια εποχή στην οποία οι ανισότητες δεν θα προσλαμβάνονται με τέτοιο κραυγαλέο τρόπο σαν κάτι φυσικό απ' όλους μας.
Τι διαφοροποιεί το παιδί του εργάτη της Ευκαρπίας από το γόνο του μεγαλοεφοπλιστή των Αθηνών;Εντάξει πολλά. Σε μια δημοκρατία, όμως, δεν ανέχομαι να διαβάζω πως τροχονόμοι, αστυφύλακες και λοιπά όργανα της δημόσιας τάξης άφησαν τα καθήκοντά τους, για να διευκολύνουν την απρόσκοπτη κίνηση των οχημάτων όσων έπαιρναν μέρος στην εκδήλωση και να διαφυλάξουν την ασφάλεια της γιορτής. Σε μια δημοκρατία υποτίθεται πως οι θεσμοί λειτουργούν με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους. Και αυτοί είναι σαφείς. Όλοι είναι ίσοι απέναντι του νόμου και έχουν τα ίδια δικαιώματα. Η κατάντια της σύγχρονης Γ’ Ελληνικής δημοκρατίας είναι πως αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ένα ειρωνικό χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό σας. Πόσο απίστευτα υπονομευτικό φαντάζει για το μέλλον των παιδιών που αποφοιτούν και θα αποφοιτήσουν από τα δημόσια σχολεία, χωρίς επώνυμο, χωρίς επωνύμους!

13.7.08

Πεκίνο


Καθώς οι Ολυμπιακοί αγώνες του Πεκίνου σύντομα πρόκειται να ξεκινήσουν με κάθε μεγαλοπρέπεια, μου έρχονται στο νου όλες εκείνες οι θαυμαστές στιγμές που ζήσαμε έμπλεοι εθνικής υπερηφάνειας και ενθουσιασμού το σωτήριο καλοκαίρι του 2004. Βέβαια, και να θέλεις να ξεχάσεις όσα συνέβησαν τότε, δεν σε αφήνουν οι εκκρεμότητες και τα βάρη τα οποία κληροδοτήσαμε. Για παράδειγμα: Η μεταολυμπιακή αξιοποίηση των πανάκριβων εγκαταστάσεων, η οποία ακόμη, τέσσερα χρόνια μετά δεν έχει προχωρήσει.
Η δυσωδία της υπόθεσης του συστήματος C4Ι, για την ασφάλεια των αγώνων και την αποτροπή τρομοκρατικών επιθέσεων, σύστημα χρυσοπληρωμένο, επίσημα και ανεπίσημα, με μίζες και χωρίς, σύστημα το οποίο αν και δεν λειτούργησε ποτέ ουσιαστικά εμείς όχι μόνο το πληρώνουμε, αλλά και δεν επιβάλλουμε καμμιά ποινή στην αρμόδια εταιρεία. Ποια; Ε, μερικές φορές νομίζω πως είστε αφελείς. Μια είναι η ΕΘΝΙΚΗ εταιρεία.
Η δυσωδία βέβαια δεν περιορίστηκε μόνο στα εργολαβικά ή στα τεχνικά ζητήματα . Σας θυμίζω τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν με τους άσπιλους πρωταθλητές μας, που όχι μόνο προσπάθησαν να αποφύγουν έλεγχο ντόπινγκ κοντρόλ, αλλά κρύφτηκαν σε δημόσιο νοσοκομείο προφασιζόμενοι τροχαίο ατύχημα φάντασμα. Τι σας θυμίζω, ε;
Καλά, αυτοί τιμωρήθηκαν και χάθηκαν από την επικαιρότητα. Κάποιοι άλλοι όμως εξακολουθούν να παίζουν με τη νοημοσύνη μας, διεκδικώντας μια ακόμη συμμετοχή σε ολυμπιακούς αγώνες. Συγκεκριμένη πρωταθλήτρια του στίβου, ολυμπιονίκης, αξιωματικός του ελληνικού στρατού, με γυμναστήρια να έχουν πάρει το όνομά της στην επαρχιακή πόλη της γενέτειράς της προσπάθησε ανεπιτυχώς να πιάσει το όριο πρόκρισης στους Αγώνες του Πεκίνου, μετά από μια μακρά περίοδο στην οποία λόγω τραυματισμού(;) δεν έλαβε μέρος σε κανένα διεθνές ή εγχώριο αθλητικό ραντεβού. Είναι η ίδια πρωταθλήτρια η οποία τότε είχε εντυπωσιάσει την παγκόσμια αθλητική κοινότητα, καθώς ερχόμενη από το πουθενά κατόρθωσε σε μικρό χρονικό διάστημα να φτάσει στην κατάκτηση του ολυμπιακού μεταλλίου. Φυσικά μόνο με προπόνηση εκπρόσωπος του ευ αγωνίζεσθαι της γενέτειρας του Ολυμπισμού.
Μιας γενέτειρας η οποία πρόσφατα είδε όλη την ομάδα σχεδόν της άρσης βαρών να συλλαμβάνεται ντοπαρισμένη, πρωταθλητή της κολύμβησης να βρίσκεται θετικός, όπως επίσης και αθλητής στίβου,ο οποίος, φυσικά, ισχυρίστηκε ότι έπεσε θύμα δολιοφθοράς. Σαν τον Σαμπάνη, θυμάστε τον αρσιβαρίστα του 2004, αξιωματικό κι αυτόν του ελληνικού στρατού. Πιστεύετε πως υπάρχει άλλη Ευρωπαϊκή χώρα στην οποία οι Ολυμπιονίκες αποκτούν θέσεις στον στρατό της χώρας και πλήθος άλλων ευεργετημάτων. Να σας απαντήσω. Καμία. Μόνο οι χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, πριν καταρρεύσει, και φυσικά κάποιες χώρες της Αφρικανικής και ασιατικής ηπείρου.
Με μεγάλη υπερηφάνεια λοιπόν θα παρακολουθήσουμε την είσοδο της ελληνικής σημαίας στο μεγαλόπρεπο κινεζικό στάδιο – φωλιά, στα χέρια ενός πρώην Γεωργιανού μεν αλλά Ολυμπιονίκη δε. Και ξέρετε σ’ αυτή τη χώρα, οι μετανάστες λοιδορούνται και εξευτελίζονται, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και απάτης αλλά προς θεού. Δεν είμαστε ρατσιστές. Να, όταν μας φέρνουν μετάλλια, μέχρι και τη σημαία μας τους δίνουμε!

12.7.08

Τα μπάνια του λαού


Ναι, καλά καταλάβατε. Τις διακοπές στη θάλασσα εννοώ, τις δικές μου που δεν ξεκίνησαν και δεν ξέρω, αν θα ξεκινήσουν και των άλλων, που μάλλον αυτή τη στιγμή που γράφω, απολαμβάνουν τη δροσιά των κυμάτων και της θαλάσσιας αύρας, το γαλάζιο του ουρανού και το πράσινο των πεύκων. Η ιδεολογία που υποκρύπτεται πίσω από την τόσο απλή και ευχάριστη στο άκουσμα φράση, τα μπάνια του λαού, είναι μάλλον ευδιάκριτη.
Ο λαός είναι μια αδιευκρίνιστη οντότητα που συμπεριλαμβάνει τους πάντες και τα πάντα μέσα της. Από τον εφημεριδοπώλη της γειτονιάς μου μέχρι τον μεγαλογιατρό - φακελοδέκτη δημόσιου νοσοκομείου, από τον άνεργο ή τον εργαζόμενο των 700 ευρώ, μέχρι τους διπλοθεσίτες του δημοσίου τομέα και τους πλουσιοπάροχα αμοιβόμενους του τραπεζικού τομέα. Από τους μιζαδόρους της Siemens των 100.000.000 ευρώ, μέχρι τον ταπεινό, σεμνό και αγρίως φορολογούμενο καθηγητή Λυκείου της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Από τον μεγαλοεφοπλιστή, εργοστασιάρχη, ιδιοκτήτη μέσων ενημέρωσης και ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιρειών, κάτοχο πολυτελών εξοχικών κατοικιών σε προνομιακές περιοχές, μέχρι τον μεροκαματιάρη ευτυχή κάτοχο παράνομης, αυθαίρετης συνήθως ακαλαίσθητης θερινής οικίας σε κάποιο από από τα πόδια της πανέμορφης Χαλκιδικής.
Όλοι έχουν το μερίδιό τους στο γοητευτικό, μαγευτικό, πολύχρωμο ( βάλτε όποιο επίθετο θέλετε) καλοκαίρι του 2008.
Δηλώσεις όπως αυτή μεγάλου πολιτικού στελέχους ( σε ηλικία και σε βάρος) ¨μην ασχολείστε με σκάνδαλα το καλοκαίρι, αφήστε ήσυχα τα μπάνια του λαού" αυτή την παραδοχή προυποθέτουν και αναπαράγουν. Όλοι είμαστε ίδιοι. Όλοι, άλλος λίγο και άλλος πολύ, παρανομούμε και αυθαιρετούμε, εξαπατούμε και υποκρινόμαστε, παραβιάζουμε και εκμεταλλευόμαστε. Ας μην αφήσουμε αυτή την αλήθεια να μας χαλάσει τις όμορφες στιγμές που αφειδώς μας παρέχει το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι.
Την στιγμή που οι περισσότεροι θα αφήνονται στη θερινή ραστώνη δίπλα στο κύμα, πλάϊ στον καταρράκτη, πάνω στη κορυφή του βουνού, οι κυρίαρχοι του χρήματος και νομείς της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας θα συνεχίζουν το σχεδιασμό και την υλοποίηση των εθνικών τους οραμάτων.
Για μια χώρα που αφημένη στη φενάκη των βραχυπρόθεσμων απολαύσεων, χάνει από μπροστά της το όνειρο μιας άλλης ζωής, ποιοτικής και δίκαιης, ανθρώπινης και αξιοπρεπούς απαλλαγμένη από νταβατζήδες, προστάτες, πάτρωνες, διαπλεκόμενους και αιώνια συναλλασσόμενους.
Καλό καλοκαίρι...