3η ημέρα - 1/5/2009 - Bear's cave

Πρωτομαγιά! Υπέροχος καιρός, ενώ τα μαντάτα από τη Θεσσαλονίκη ήταν διαφορετικά. Κρύος και βροχερός. Αρχίσαμε τη διαδρομή μας για το Bear's cave απολαμβάνοντας τις όμορφες εικόνες της ανοιξιάτικης φύσης, σταματώντας για καφέ και παιχνίδι σε ένα μικρό χωριό.
Φωτογραφίες, παρατηρήσεις για όμοιες αρχιτεκτονικά καλύβες των Σαρακατσάνων στην Ελλάδα, καφές, πίνγκ - πόνγκ και ξανά στο λεωφορείο για το σπήλαιο.

To Peştera Urşilor ανακαλύφθηκε το 1975 και σ' αυτό βρέθηκαν απολιθώμτα ενός είδους αρκούδας, της Ursus Spelaeus, που εξαφανίστηκε πριν 15.000 χρόνια. Η είσοδος της σπηλιάς είναι στα 482 μέτρα υψόμετρο και χωρίζεται σε δύο μέρη, διώροφο σπήλαιο. Το ένα, το υψηλότερο, είναι 488 μέτρα, επσκέψιμο και το άλλο, το χαμηλότερο, μη επισκέψιμο μέρος είναι 521 μέτρα με είσοδο κάτω από το νερό. Με θερμοκρασία χαμηλή, 10 βαθμούς περίπου, πορευόμασταν στους διαδρόμους έχοντας την ευκαιρία να θαυμάσουμε σταλακτίτες και σταλαγμίτες σε απίστευτη ποικιλία μορφών και μεγέθους. Η φαντασία μας έβλεπε σε κάθε δημιούργημα του χρόνου μέσα στο υποβλητικά φωτισμένο σπήλαιο τις δικές της μορφές, ώσπου φτάσαμε σε ένα σημείο που εξηγούσε την ονομασία του.

Τα οστά μιας ολόκληρης αρκούδας αλλά και πολλά άλλα μικρότερα σε διάφορα μέρη του σπηλαίου φανέρωσαν μια δραματική ιστορία. Χιλιάδες χρόνια πριν ένας βράχος έκλεισε την είσοδο του σπηλαίου εγκλωβίζοντας σ' αυτό περίπου 140 αρκούδες. Καθώς δεν υπήρχαν τρόφιμα άρχισε ένας σκληρός αγώνας αλληλοεξόντωσης ώσπου καμμία δεν έμεινε ζωντανή. Η ιστορία αυτή ήρθε στο φώς εντελώς τυχαία από εργαζόμενο λατομείου μαρμάρου και ασβεστόλιθου. Το εκτυφλωτικό φώς της μέρας στην έξοδο του σπηλαίου σήμανε το τέλος μιας υποβλητικής πορείας στο χώρο και το χρόνο.
Αφού περάσαμε μέσα από υπαίθριους πάγκους με όλα τα σουβενίρ, κυρίως αρκουδάκια ,όπως έιναι φυσικό, προχωρήσαμε σε ένα μικρό ιδιωτικό με εθελοντική εργασία λαογραφικό μουσείο. Γνώριμα εργαλεία, σκηνές ενός παρελθόντος όχι και τόσο διαφορετικού από τις δικές μας αγροτικές μνήμες.
Η θεριεμένη πείνα μας ικανοποιήθηκε σε ένα μικρό εστιατόριο ενός χωριού στην διαδρομή της επιστροφής. Την παράσταση εκεί έκλεψε το τοπικό ποτό Παλίνκα με μια εξαιρετική γεύση, αποτέλεσμα της μακράς ωρίμανσης σε ξύλινα βαρέλια. Αφού θαυμάσαμε την εξυπηρετικότητα του διευθυντή που μας σέρβιρε κιόλας και του ιδιοκτήτη του μαγαζιού που τα έκανε όλα είμασταν έτοιμοι να αναχωρήσουμε, όταν διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά πόσο ωραίο είναι να είσαι παιδί. Με προεξάρχουσες τις δικές μας μαθήτριες τα παιδιά άρχισαν να παίζουν τη μακριά γαϊδούρα (παραδοσιακό ελληνικό μαθητικό παιχνίδι) και μετά από εκφρασθέντες φόβους για την σωματική τους ασφάλεια, κρυφτο και κυνηγητό, διαχρονικά αμφότερα.


Η ανακοίνωση του προγράμματος της επόμενης μέρας από τον Διευθυντή θα σήμαινε την έναρξη μιας συζητησης η οποία θα οδηγούσε το βράδυ στη δυσάρεστη για τους οργανωτές ανάγκη αλλαγής των προγραμματισμένων δραστηριοτήτων. Αιτία η απροθυμία Ιταλών και δευτερευόντως των Ισπανών να δεχτούν πεζοπορία 8 χιλιομέτρων και ανάβαση στη συνέχεια, με αδιευκρίνιστο το βαθμό δυσκολιας, που θα μας οδηγούσε στο διασημότερο σπήλαιο της Ρουμανίας, το Scarisoara cave που κατέχει το δεύτερο μεγαλύτερο παγετώνα στον κόσμο ( ο πρώτος είναι στη Σλοβακία). Η ομάδα μας δεν είχε πρόβλημα να ακολουθήσει όποια απόφαση θα λαμβάνονταν, αλλά στο βάθος της σκέψης μας αναρωτιόμασταν πόσο καλό ήταν αυτό για τους οικοδεσπότες και την οργάνωση που είχαν ως τότε κάνει .(Τελικά δεν πήγαμε, αλλά μπορείτε να δείτε τι ακριβώς υπάρχει εκεί στο βίντεο που ακολουθεί.)
Το βράδυ βγήκαμε όλοι μαζί, οι εκπαιδευτικοί καθώς οι μαθητές μας ακολούθησαν το δικό τους πρόγραμμα με συνεχή τηλεφωνική ενημέρωση. Πάνω απ' όλα η ασφάλεια!
Εντυπωσιακή ήταν η αλλαγή του καιρού. Κρύος παγωμένος αέρας μας έκανε να αναζητήσουμε τα λίγα ζεστά ρούχα που είχαμε φέρει μαζί μας. Καθίσαμε στo στεγασμένo πρόσφατα ανακαινισμένo Black Eagle Passage συζητώντας χαλαρά ,απολαμβάνοντας τη γλυκιά κούραση που σιγά σιγά μας κατακτούσε. Γευστικά μας ενθουσίασε η τοπική μπύρα Ursus(φυσικά!). Επιστρέψαμε μέσα από το μεγάλο πάρκο της πόλης με το κρύο να δημιουργεί μια ανθρώπινη αλυσίδα με τον Γιώργο Χ. στη μέση η οποία μεταφορικά δήλωνε και μια καλύτερη, πιο θερμή και στενή σχέση των τριών εθνικών ομάδων.
Τους αφήσαμε στη γέφυρα του ξενοδοχείου καθώς το άρρεν τμήμα της συνάντησης ήθελε να εντρυφήσει περισσότερο στις γευστικές επιλογές της νυχτας. Που αποδείχθηκαν εξαιρετικές. Σκαλοπίνια, πένες με προσούτο και καλοψημένη πίτσα λαχανικών συνοδεία Ursus ολοκλήρωσαν μια όμορφη Πρωτομαγιά.

Σημειώσεις: Σε συζητήσεις με την Άννα- Μαρία και τον Σεμπάστιαν, φοιτητή Πολυτεχνικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Τιμισοάρα μάθαμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα.
1. Η ουγγρική πλειοψηφία που έγινε μειονότητα μετά τη συνθήκη του Τριανόν, την παραχώρηση της περιοχής στη Ρουμανία και ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 60 που η πίεση της Ρουμανικής πλευράς οδήγησε στην αλλάγη των ονομάτων και τη στατιστική μείωση των Ούγγρικής καταγωγής κατοίκων της επαρχίας Bihor. Είναι ενδεικτικό πως στην Οραντέα υπάρχει σε κεντρικό δρόμο άγαλμα του σημαντικού Ούγγρου ποιητή, Endre Ady . ( Ποιήματά του: The Magyar Fallow, Beneath Mount Sion και άλλα.)
2. Το πολύ καλά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό της Οραντέα που εξηγεί την ύπαρξη εργοστασίων παραγωγής εξειδικευμένων ηλεκτρονικών ειδών, από επεξεργαστές υπολογιστών και μητρικών πλακετών μέχρι gps.
3. Η αξιοποίηση της γεωθερμικής ενέργειας, καθώς το 50% των κατοικιών της Οραντέα θερμαίνονται με γεωθερμία.