Είναι 18.05 και βρισκόμαστε στην πτήση για Μόναχο. όλα καλά μέχρις εδώ. Με άγχος φυσιολογικό μάλλον, τα κορίτσια, η Αιμιλία και η Θεοδώρα, ξεφυλλίζουν το περιοδικό της Aegean, ενώ οι οθόνες μπροστά μας μας πληροφορούν πως πλησιάζουμε στο Βελιγράδι. Το πρόσωπο της Αιμιλίας καθρεπτίζεται στο παράθυρο με φόντο ένα σκοτεινό ουρανό. Ξεκινήσαμε. Προορισμός το Μόναχο και σε μισή ώρα η μεγάλη πτήση, διάρκειας 10 ωρών, για το Πεκίνο, την πρωτέυουσα της αχανούς Κίνας ( επιτρέψτε μου τους πλατειασμούς, γιατί δεν περνάει και η ώρα...)
Τι σκεπτόμαστε, τι περιμένουμε, τι επιθυμούμε, τι μας φοβίζει, οι απαντήσεις στα ερωτηματα αυτά γλυκά μας κυκλώνουν καθώς η βραδινή μας πτήση μόλις άρχισε ( σελ.89, ξέρουν τα κορίτσια!) ................" δε βλέπω αστέρια"...................."το απόλυτο σκοτάδι"
.............................................................................................
Κάτι μυρίζει! Το φαγητό είναι έτοιμο να ανοίξει μια σειρά γευμάτων και βραδινών στον αέρα που μας εδωσε και τη δυνατοτητα να συγκρίνουμε εταιρείες με κριτήριο τις γευστικές τους επιλογές. Κάνουμε ένα μικρό γκάλοπ. Τι πρόκειται να μας σερβίρουν; "Βραστές πατάτες", "κρέας", "ψωμί" τελικά μας προσ΄φερεται ένα εύγεστο μοτόπουλο με κριθαράκι. Φάγαμε με όρεξη, ήπιαμε καφέ χαλαρά, πάνω από τη λίμνη Μπάλατον της Ουγγαρίας. Ε, το να πίνεις τον καφέ σου σε τόσα μέτρα ύψος όσο ναναι σε ανεβάζει. Η Δώρα πίνει τελευταία τον καφέ της , καθώς πετούμε με 463Km την ώρα και έχοντας 50 λεπτά πτήσης ακόμη...
...........................................................................................
Ένας συνεπιβάτης βγάζει το laptop του, σκέφτομαι σε λίγο να δουλέψω και εγώ στο δικό μου netbook. Πλησιάζουν οι αεροσυνοδοί με καφέ και πίνουμε ακόμη έναν '' Ο καφές μέτριος'' ακούω από δίπλα και το σημειώνω.
" Χρυσό και μάλλον ακριβό, με καλό βραχιολάκι το οποίο έχει πετρούλες και διαμάντι'' ακούω την περιγραφή της Δώρας και προσέχω και εγώ το ρολόι στο χέρι της αεροσυνοδού. Αφού χαρακτηρίσαμε τον καφέ, βλέπουμε τις αεροσυνοδούς να πλησιάζουν πάλι με τα προσφερόμενα προϊόντα προς πώληση ( δεν σε αφήνουν να ηρεμήσεις από την καταναλωτική μανία ούτε στα σύννεφα, σκέφτομαι) Αρχίσαμε να συζητάμε το πρόγραμμα και καταλάβαμε πόσο σφιχτό θα ήταν... σκέφτηκα το αντίστοιχο σφιχτό πρόγραμμα που είχαμε στο Ντουμπάι ...κοινός παρονομαστής η Σουηδική οργάνωση και η ανύπαρκτη χαλαρότητα στα προγράμματα που εκπονούν, θετικό και αρνητικό ταυτόχρονα.
..........................................................................................
Έχουμε φτάσει στο Σάλτσμπουργκ, μνήμες από το EURO 20008 έρχονται στο νου μου και είμαστε πλέον πολύ κοντά στο Μόναχο. Σε λίγο προσγειωνόμαστε.
Τι σκεπτόμαστε, τι περιμένουμε, τι επιθυμούμε, τι μας φοβίζει, οι απαντήσεις στα ερωτηματα αυτά γλυκά μας κυκλώνουν καθώς η βραδινή μας πτήση μόλις άρχισε ( σελ.89, ξέρουν τα κορίτσια!) ................" δε βλέπω αστέρια"...................."το απόλυτο σκοτάδι"
.............................................................................................
Κάτι μυρίζει! Το φαγητό είναι έτοιμο να ανοίξει μια σειρά γευμάτων και βραδινών στον αέρα που μας εδωσε και τη δυνατοτητα να συγκρίνουμε εταιρείες με κριτήριο τις γευστικές τους επιλογές. Κάνουμε ένα μικρό γκάλοπ. Τι πρόκειται να μας σερβίρουν; "Βραστές πατάτες", "κρέας", "ψωμί" τελικά μας προσ΄φερεται ένα εύγεστο μοτόπουλο με κριθαράκι. Φάγαμε με όρεξη, ήπιαμε καφέ χαλαρά, πάνω από τη λίμνη Μπάλατον της Ουγγαρίας. Ε, το να πίνεις τον καφέ σου σε τόσα μέτρα ύψος όσο ναναι σε ανεβάζει. Η Δώρα πίνει τελευταία τον καφέ της , καθώς πετούμε με 463Km την ώρα και έχοντας 50 λεπτά πτήσης ακόμη...
...........................................................................................
Ένας συνεπιβάτης βγάζει το laptop του, σκέφτομαι σε λίγο να δουλέψω και εγώ στο δικό μου netbook. Πλησιάζουν οι αεροσυνοδοί με καφέ και πίνουμε ακόμη έναν '' Ο καφές μέτριος'' ακούω από δίπλα και το σημειώνω.
" Χρυσό και μάλλον ακριβό, με καλό βραχιολάκι το οποίο έχει πετρούλες και διαμάντι'' ακούω την περιγραφή της Δώρας και προσέχω και εγώ το ρολόι στο χέρι της αεροσυνοδού. Αφού χαρακτηρίσαμε τον καφέ, βλέπουμε τις αεροσυνοδούς να πλησιάζουν πάλι με τα προσφερόμενα προϊόντα προς πώληση ( δεν σε αφήνουν να ηρεμήσεις από την καταναλωτική μανία ούτε στα σύννεφα, σκέφτομαι) Αρχίσαμε να συζητάμε το πρόγραμμα και καταλάβαμε πόσο σφιχτό θα ήταν... σκέφτηκα το αντίστοιχο σφιχτό πρόγραμμα που είχαμε στο Ντουμπάι ...κοινός παρονομαστής η Σουηδική οργάνωση και η ανύπαρκτη χαλαρότητα στα προγράμματα που εκπονούν, θετικό και αρνητικό ταυτόχρονα.
..........................................................................................
Έχουμε φτάσει στο Σάλτσμπουργκ, μνήμες από το EURO 20008 έρχονται στο νου μου και είμαστε πλέον πολύ κοντά στο Μόναχο. Σε λίγο προσγειωνόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου