Κοιτάω πίσω μου και βλέπω μόνο Κινέζους. Στο αεροπλάνο μας υπήρχαν δύο ακόμη, μη Κινέζοι δε ξερω απο ποια ήπειρο. Όλα ήταν οικεία στην πτήση μας αυτή εκτός από την τριπλή υπόκλιση όλων των αεροσυνοδών προς τους επιβάτες του σκάφους. Αυτό σκέφτηκα δεν το έχω ξαναδεί σε άλλη πτήση μου. Είχε σκοτεινιάσει όταν προσγειωθήκαμε με έντονη βροχόπτωση στο αερόδρομιο της Nainjing. Παίρνουμε τις αποσκευές μας, ανοίγουμε τα τηλέφωνά μας και αντικρίζουμε σε λίγο την Elizabeth υπεύθυνη του προγράμματος YMP, και μια από τους οργανωτές της συνάντησης. Διαχυτική προς τα παιδιά, λίγο απόμακροι οι υπόλοιποι μα μετά από τόση κούραση πιθανόν να μην κρίναμε σωστά. Το κρύο και τη βροχή πάντως που μας υποδέχτηκε καθώς πηγαίναμε στο μικρό λεωφορειάκι που θα μας πήγαινε στη Nainjing το νιώσαμε σωστά.
Η διαδρομή κράτησε μια ώρα σε δρόμους έντονα μποτιλαιρσμένους στην είσοδο της πόλης, συνοδεία συνεχών και επίμονων κορναρισμάτων με τα φώτα νεον των τεράστιων επιγραφών να διατρέχουν τους εντυπωσιακούς όγκους των κτιρίων στα οποία βρίσκονταν. Στο μικρό λεωφορείο είμασταν εμείς, η Elizabeth, η Alexandra και ο Jonathan οι Σουηδοί μαθητές, ο Daniel o συνοδός καθηγητής τους και δύο Κινέζοι, η γλυκιά μα κάπως απόμακρη li Jing και ο ... υπεύθυνοι του Κινεζικού
YMP.
Τακτοποιηθήκαμε στο εντυπωσιακό ξενοδοχείο μας, το Huangpo, στον 23ο όροφο τα παιδιά μαζί με την Αλεξάνδρα, στον 26ο όροφο εγώ σε ένα δωμάτιο που εκείνη την στιγμή λουζόταν σε ένα απόκοσμο κίτρινο φως απο έναν εξωτερικό προβολέα. Η κούραση που ένιωθα να με βαραίνει έκανε ακόμη κι αυτό το εκτυφλωτικό φως να λειτουργεί χαλαρωτικά μια αίσθηση που δεν κράτησε πολύ αφού σε λίγο έπρεπε να πάμε για δείπνο σε εστιατόριο παρακείμενου ξενοδοχδείου.
Καθίσαμε στα στρογυλά τραπέζια Έλληνες, Σουηδοί και Κινέζοι ανακατωμένοι για να γνωριστούμε καλύτερα. Πίσω από τα βλέματά μας δεν μπορούσαν να κρυφτούν η κούραση, η περιέργεια, η προσμονή, το άγχος της συνάντησης με το άγνωστο. Γρήγορα όλα σκεπάστηκαν από τις φωνές μας και τα γέλια μας κατά τις πρώτες προσπάθειες συνεννόησης όλων αυτών των ανθρώπων. Σε ένα κινέζικο δείπνο, με πρωτόγνωρα φαγητά οπτικά και οσφρητικά. Μια πραγματικά γευστική πανδαισία για μένα, που πρώτη φορά ερχόμουνα σε επαφή με το Κινέζικο φαγητό. Βέβαια να πω την αλήθεια λίγα πράγματα μπορούσα να προσδιορίσω. Πόδια κοτόπουλου ( μόνο τα πόδια πρώτη φορά το έβλεπα σαν φαγητό!), χοιρινό κάτω από το λίπος του με γεύση πορτοκάλι, ποταμίσια ψάρια (mandarin) σαν σκορπίνες, γαρίδες στη σαλάτα Πεκίνου, πιτσουνάκια έκαναν τις επιλογές μας αρκετά δύσκολες. Γι' αυτό και άφησα να επιλέξουν εκείνοι το ποτό μου και ένιωσα το ζεστό καλαμπόκι να ρέει μέσα μου, πολύ γευστικό και θερμαντικό. Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Καντ, ο Κομφούκιος, το 2010 και ο Γιμού άρχισαν να στριφογυρίζουν γύρω μας μαζί με τις γεύσεις και τις φωνές μας ολοκληρώνοντας μια σκηνή παγκόσμιας συνεννόησης κάπου στην Κίνα, στην πρώτη πρωτέυουσα της χώρας στην πόλη των 6 εκατομμυρίων κατοίκων τη Nanjing.
Αισθάνθηκα την κούραση να υποχωρεί και έτσι αποφάσισα να καθήσω να κατεβάσω την ταινία που μου είχε στείλει ο Γιώργος στο box. Download, αποθήκευση και ένας βαθύς ύπνος χωρίς όνειρα.
Η διαδρομή κράτησε μια ώρα σε δρόμους έντονα μποτιλαιρσμένους στην είσοδο της πόλης, συνοδεία συνεχών και επίμονων κορναρισμάτων με τα φώτα νεον των τεράστιων επιγραφών να διατρέχουν τους εντυπωσιακούς όγκους των κτιρίων στα οποία βρίσκονταν. Στο μικρό λεωφορείο είμασταν εμείς, η Elizabeth, η Alexandra και ο Jonathan οι Σουηδοί μαθητές, ο Daniel o συνοδός καθηγητής τους και δύο Κινέζοι, η γλυκιά μα κάπως απόμακρη li Jing και ο ... υπεύθυνοι του Κινεζικού
YMP.Τακτοποιηθήκαμε στο εντυπωσιακό ξενοδοχείο μας, το Huangpo, στον 23ο όροφο τα παιδιά μαζί με την Αλεξάνδρα, στον 26ο όροφο εγώ σε ένα δωμάτιο που εκείνη την στιγμή λουζόταν σε ένα απόκοσμο κίτρινο φως απο έναν εξωτερικό προβολέα. Η κούραση που ένιωθα να με βαραίνει έκανε ακόμη κι αυτό το εκτυφλωτικό φως να λειτουργεί χαλαρωτικά μια αίσθηση που δεν κράτησε πολύ αφού σε λίγο έπρεπε να πάμε για δείπνο σε εστιατόριο παρακείμενου ξενοδοχδείου.
Καθίσαμε στα στρογυλά τραπέζια Έλληνες, Σουηδοί και Κινέζοι ανακατωμένοι για να γνωριστούμε καλύτερα. Πίσω από τα βλέματά μας δεν μπορούσαν να κρυφτούν η κούραση, η περιέργεια, η προσμονή, το άγχος της συνάντησης με το άγνωστο. Γρήγορα όλα σκεπάστηκαν από τις φωνές μας και τα γέλια μας κατά τις πρώτες προσπάθειες συνεννόησης όλων αυτών των ανθρώπων. Σε ένα κινέζικο δείπνο, με πρωτόγνωρα φαγητά οπτικά και οσφρητικά. Μια πραγματικά γευστική πανδαισία για μένα, που πρώτη φορά ερχόμουνα σε επαφή με το Κινέζικο φαγητό. Βέβαια να πω την αλήθεια λίγα πράγματα μπορούσα να προσδιορίσω. Πόδια κοτόπουλου ( μόνο τα πόδια πρώτη φορά το έβλεπα σαν φαγητό!), χοιρινό κάτω από το λίπος του με γεύση πορτοκάλι, ποταμίσια ψάρια (mandarin) σαν σκορπίνες, γαρίδες στη σαλάτα Πεκίνου, πιτσουνάκια έκαναν τις επιλογές μας αρκετά δύσκολες. Γι' αυτό και άφησα να επιλέξουν εκείνοι το ποτό μου και ένιωσα το ζεστό καλαμπόκι να ρέει μέσα μου, πολύ γευστικό και θερμαντικό. Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Καντ, ο Κομφούκιος, το 2010 και ο Γιμού άρχισαν να στριφογυρίζουν γύρω μας μαζί με τις γεύσεις και τις φωνές μας ολοκληρώνοντας μια σκηνή παγκόσμιας συνεννόησης κάπου στην Κίνα, στην πρώτη πρωτέυουσα της χώρας στην πόλη των 6 εκατομμυρίων κατοίκων τη Nanjing.
Αισθάνθηκα την κούραση να υποχωρεί και έτσι αποφάσισα να καθήσω να κατεβάσω την ταινία που μου είχε στείλει ο Γιώργος στο box. Download, αποθήκευση και ένας βαθύς ύπνος χωρίς όνειρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου