Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Πεκίνου μετά από μια εξαιρετική πτήση στις 11 το πρωί της Τρίτης. Ένας γαλανός ουρανός σκέπαζε την ηλιόλουστη πρωτεύουσα της Κίνας, κάτι που μας έκανε να αισθανόμαστε καλύτερα συγκριτικά με την πρώτη επαφή. Γνωρίζαμε καλά το δρόμο πια, φτάσαμε εύκολα στο Terminal 3, ένα καταπληκτικής αισθητικής αεροδρόμιο, περάσαμε γρήγορα τους ελέγχους ( βέβαια για δεύτερη φορά κάποια αναγκάσ
τηκε να βγάλει τις μπότες της, δίνοντας τροφή για τα ανάλογα αστεία), ήπιαμε καφέ στα Starbucks, κάναμε το απαραίτητο shopping και ναμαστε στο γεμάτο αυτή τη φορά αεροπλάνο της επιστροφής.
Όλες οι φυλές του πλανήτη στο σκάφος, όλες οι ηλικίες, μωρά και ηλικωμένοι, μαύροι, κινέζοι και ευρωπαίοι αναλογίζονταν τις 11 ώρες που είχαν μπροστά τους, ώσπου να φτάσουν στο Μόναχο.
Κάνει τρομερό κρύο στο αεροπλάνο, αφού ανεξήγητα δουλεύει στο φουλ ο κλιματισμός. Η κινέζα δίπλα μου φορά το παλτό της και την καταλαβαίνω απόλυτα.
..................................................................................................
Προσγειωθήκαμε στο Μόναχο στις 6 το απόγευμα και μετά δύο ώρες πετάξαμε για Θεσσαλονίκη. Στις 11 το βράδυ αποχαιρετούσα τα παιδιά και τους γονείς τους που μας περιμένανε. Ήμασταν τόσο κουρασμένοι... Ήθελα να πω περισσότερα στην Αιμιλία και τη Δώρα, μα σκέφτηκα αργότερα πως αυτό το ταξίδι, δύσκολα θα μπορούσαμε να το αξιολογήσουμε εκείνη τη στιγμή. Δεν μπορώ ούτε και σήμερα...
................................................................................................
Θέλω να ευχαριστήσω όλη την ομάδα που δούλεψε και δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια στο 2ο Γενικό Λύκειο Πολίχνης. Πριν τρία χρόνια γράφαμε, γυρίζοντας τότε από το Ντουμπάι, πως ανοίξαμε ενα δρόμο. Με τον ίδιο τρόπο πιστεύω πως όσα διαβάσατε ως εδώ πιθανόν θα ανοίξουν άλλους δρόμους μακρύτερους, γονιμότερους, περισσότερο επιτυχημένους επιβεβαιώνοντας την πίστη μας στο θεσμό ενός δημόσιου σχολείου της δυτικής Θεσσαλονίκης, που θέλει και προσπαθεί να προσφέρει την παιδεία που ζητούν και έχουν ανάγκη οι μαθητές του.
τηκε να βγάλει τις μπότες της, δίνοντας τροφή για τα ανάλογα αστεία), ήπιαμε καφέ στα Starbucks, κάναμε το απαραίτητο shopping και ναμαστε στο γεμάτο αυτή τη φορά αεροπλάνο της επιστροφής.Όλες οι φυλές του πλανήτη στο σκάφος, όλες οι ηλικίες, μωρά και ηλικωμένοι, μαύροι, κινέζοι και ευρωπαίοι αναλογίζονταν τις 11 ώρες που είχαν μπροστά τους, ώσπου να φτάσουν στο Μόναχο.
Κάνει τρομερό κρύο στο αεροπλάνο, αφού ανεξήγητα δουλεύει στο φουλ ο κλιματισμός. Η κινέζα δίπλα μου φορά το παλτό της και την καταλαβαίνω απόλυτα.
..................................................................................................
Προσγειωθήκαμε στο Μόναχο στις 6 το απόγευμα και μετά δύο ώρες πετάξαμε για Θεσσαλονίκη. Στις 11 το βράδυ αποχαιρετούσα τα παιδιά και τους γονείς τους που μας περιμένανε. Ήμασταν τόσο κουρασμένοι... Ήθελα να πω περισσότερα στην Αιμιλία και τη Δώρα, μα σκέφτηκα αργότερα πως αυτό το ταξίδι, δύσκολα θα μπορούσαμε να το αξιολογήσουμε εκείνη τη στιγμή. Δεν μπορώ ούτε και σήμερα...
................................................................................................
Θέλω να ευχαριστήσω όλη την ομάδα που δούλεψε και δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια στο 2ο Γενικό Λύκειο Πολίχνης. Πριν τρία χρόνια γράφαμε, γυρίζοντας τότε από το Ντουμπάι, πως ανοίξαμε ενα δρόμο. Με τον ίδιο τρόπο πιστεύω πως όσα διαβάσατε ως εδώ πιθανόν θα ανοίξουν άλλους δρόμους μακρύτερους, γονιμότερους, περισσότερο επιτυχημένους επιβεβαιώνοντας την πίστη μας στο θεσμό ενός δημόσιου σχολείου της δυτικής Θεσσαλονίκης, που θέλει και προσπαθεί να προσφέρει την παιδεία που ζητούν και έχουν ανάγκη οι μαθητές του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου