''Θέλετε να μου πείτε κάτι'' ρωτώ για την καταγραφή μου. Η Αιμιλία παίζει με την τσίχλα, η Δώρα με τα μαλλιά της και τα φώτα του Μονάχου στο βάθος νοτισμένα από τη βροχή που μας υποδέχτηκε περίπου μία ώρα πριν είναι έτοιμα να μας αποχαιρετίσουν. Φτάσαμε στις 18.40 τοπική ώρα και αναχωρούμε για Πεκίνο με Airbus A340-600 στις 19.35. Η άφιξή μας στο Πεκίνο προβλέπεται στις 12.25 τοπική ώρα της επόμενης μέρας 28 Νοεμβρίου. Η χρονική διαφορά είναι 6 ώρες και αυτό σημαίνει πολλά για το βιολογικό μας ρολόι. Jeτlang που μας περιμένει σκεπτόμαστε και ετοιμαζόμαστε για την απογείωση. Τα κορίτσια ενώνουν τα χέρια τους και πιθανόν τις προσευχές τους...
....................................................................................................................
Με αρκετό άγχος, γιατί το αεροδρόμιο του Μονάχου είναι τεράστιο, τρέξαμε να βρούμε την πύλη ΗΟ2 στην άλλη άκρη από το σημείο που είμασταν. Καθώς φτάνουμε για το boarding pass έλληνας υπεύθυνος στο χώρο του γκισέ μας μιλάει ελληνικά και αισθανόμαστε καλυτερα. Γεννημένος στο Μόναχο από έλληνες μετανάστε γονείς, αγαπάει την πόλη του και εκδηλώνει την έκπληξή του, όταν του λέμε ποιοί είμαστε. Μια γλυκιά κινέζα μας δίνει τις κάρτες επιβίβασης, παίρνουμε τα διαβατήρια και μπαίνουμε σε ένα αρκετά μεγάλο αεροπλάνο με τρεις σειρές καθισμάτων, 8 συνολικά και μεγάλο μήκος. Καθώς γράφω τα πρόσωπα των περισσοτέρων φωτίζονται απόκοσμα από τις οθόνες που βρίσκονται στην πλάτη των καθισμάτων. Ανασηκώνομαι λίγο και η εικόνα που αντικρίζω, άνθρωποι και οθόνες στο εσωτερικό ενός μεταλλικού σκάφους δημιουργούν μια εικόνα βγαλμένη από το Matrix. Το λέω στα κορίτσια και συμφωνούν γελώντας. Κινούμαστε. Είμαστε έτοιμοι! 8.55 ώρα Ελλάδας, 3.20 ώρα Πεκίνου, 4806 μίλια ταξιδιού, οι πληροφορίες καλοδεχούμενες καθώς το αεροπλάνο μας διασχίζει τους αιθέρες και τα παιδιά κοιτούν από το παράθυρο προσπαθώντας να διακρίνουν τα τελευταία ίχνη της γης που αφήνουμε κάτω μας..,
............................................................................................................
Πώς περνάει ο χρόνος σε ένα πολύωρο αεροπορικό ταξίδι; Κυρίως με ύπνο και εναλλακτικά κουβέντα, βόλτα για να ξεμουδιάσεις, ταινίες και μουσική και φυσικά με φαγητό και ποτό. Βγάζω το netbook και αρχίζω να γράφω εκεί..
...............................................................................................................
Το να γράφεις σε χιλιάδες μέτρα πάνω από την επιφάνεια της γης και μάλιστα σε netbook είναι κάτι που δεν κάνεις καθημερινά, γιαυτό και εγώ κάνω το κομμάτι μου τώρα γράφοντας με το φως να φωτίζει το πληκτρολόγιό μου, ενώ από τα ακουστικά μου ακούγονται οι Δυτικές συνοικίες και οι μπροστινοί μου παρακολουθούν τους πρωταγωνιστές της εποχής των παγετώνων, όπως και τα κορίτσια. Οι αεροσυνοδοί πλησιάζουν και πρέπει 
να αποφασίσουμε..., γκούλας, κοτόπουλο οι επιλογές για το δείπνο, warsteiner η απολαυστικά γευστική μπύρα, και οι amsterdam standed στα ακουστικά μου. Στα 35000 πόδια βρισκόμαστε πάνω από τη Λιθουανία ( Βίλνιους) και κατευθυνόναστε προςτο Μινσκ. Τα παιδιά συνεχίζουν να παρακολουθούν την εποχή των παγετώνων ( μπαίνουμε και στο κλίμα της συνόδου, αφού η κλιματική αλλαγή είναι στο επίκεντρο των συνομιλιών) και το τραγούδι τελειώνει με το not anymore.
...................................................................................................
Οι ώρες δεν περνούν παρόλο που τα χιλιόμετρα που διανύουμε συνεχώς μας φέρνουν πιο κοντά στον προορισμό μας. Όλοι κοιμούνται, προσπαθώντας να βολευτούν στα καθίσματα της οικονομικής θέσης, καθώς περπατώ για να ξεμουδιάσω. Φτάνω μπροστά στους επιβάτες της πρώτης και δεν μπορώ να μη σκεφτώ ακόμη και ζαλισμένος πως και στο αεροπλάνο μας η διάκριση σε πλούσιους και φτωχούς αναπαράγεται, ως μεγαλύτερος χώρος για καλύτερη αναύπαση και εξυπηρέτηση. Δεν παύουν βέβαια να είναι κι αυτοί συνεπιβάτες μας, όπως συμβαίνει και ευρύτερα με τον πλανήτη μας. Πλούσια και φτωχά κράτη, αλλά οι επιπτώσεις κοινές για όλους ως φαινόμενα συνδεόμενα με τις κλιματικές αλλαγές. Επιστρέφω και πέφτω για ύπνο..
...................................................................................................
....................................................................................................................
Με αρκετό άγχος, γιατί το αεροδρόμιο του Μονάχου είναι τεράστιο, τρέξαμε να βρούμε την πύλη ΗΟ2 στην άλλη άκρη από το σημείο που είμασταν. Καθώς φτάνουμε για το boarding pass έλληνας υπεύθυνος στο χώρο του γκισέ μας μιλάει ελληνικά και αισθανόμαστε καλυτερα. Γεννημένος στο Μόναχο από έλληνες μετανάστε γονείς, αγαπάει την πόλη του και εκδηλώνει την έκπληξή του, όταν του λέμε ποιοί είμαστε. Μια γλυκιά κινέζα μας δίνει τις κάρτες επιβίβασης, παίρνουμε τα διαβατήρια και μπαίνουμε σε ένα αρκετά μεγάλο αεροπλάνο με τρεις σειρές καθισμάτων, 8 συνολικά και μεγάλο μήκος. Καθώς γράφω τα πρόσωπα των περισσοτέρων φωτίζονται απόκοσμα από τις οθόνες που βρίσκονται στην πλάτη των καθισμάτων. Ανασηκώνομαι λίγο και η εικόνα που αντικρίζω, άνθρωποι και οθόνες στο εσωτερικό ενός μεταλλικού σκάφους δημιουργούν μια εικόνα βγαλμένη από το Matrix. Το λέω στα κορίτσια και συμφωνούν γελώντας. Κινούμαστε. Είμαστε έτοιμοι! 8.55 ώρα Ελλάδας, 3.20 ώρα Πεκίνου, 4806 μίλια ταξιδιού, οι πληροφορίες καλοδεχούμενες καθώς το αεροπλάνο μας διασχίζει τους αιθέρες και τα παιδιά κοιτούν από το παράθυρο προσπαθώντας να διακρίνουν τα τελευταία ίχνη της γης που αφήνουμε κάτω μας..,
............................................................................................................
Πώς περνάει ο χρόνος σε ένα πολύωρο αεροπορικό ταξίδι; Κυρίως με ύπνο και εναλλακτικά κουβέντα, βόλτα για να ξεμουδιάσεις, ταινίες και μουσική και φυσικά με φαγητό και ποτό. Βγάζω το netbook και αρχίζω να γράφω εκεί..
...............................................................................................................
Το να γράφεις σε χιλιάδες μέτρα πάνω από την επιφάνεια της γης και μάλιστα σε netbook είναι κάτι που δεν κάνεις καθημερινά, γιαυτό και εγώ κάνω το κομμάτι μου τώρα γράφοντας με το φως να φωτίζει το πληκτρολόγιό μου, ενώ από τα ακουστικά μου ακούγονται οι Δυτικές συνοικίες και οι μπροστινοί μου παρακολουθούν τους πρωταγωνιστές της εποχής των παγετώνων, όπως και τα κορίτσια. Οι αεροσυνοδοί πλησιάζουν και πρέπει 
να αποφασίσουμε..., γκούλας, κοτόπουλο οι επιλογές για το δείπνο, warsteiner η απολαυστικά γευστική μπύρα, και οι amsterdam standed στα ακουστικά μου. Στα 35000 πόδια βρισκόμαστε πάνω από τη Λιθουανία ( Βίλνιους) και κατευθυνόναστε προςτο Μινσκ. Τα παιδιά συνεχίζουν να παρακολουθούν την εποχή των παγετώνων ( μπαίνουμε και στο κλίμα της συνόδου, αφού η κλιματική αλλαγή είναι στο επίκεντρο των συνομιλιών) και το τραγούδι τελειώνει με το not anymore....................................................................................................
Οι ώρες δεν περνούν παρόλο που τα χιλιόμετρα που διανύουμε συνεχώς μας φέρνουν πιο κοντά στον προορισμό μας. Όλοι κοιμούνται, προσπαθώντας να βολευτούν στα καθίσματα της οικονομικής θέσης, καθώς περπατώ για να ξεμουδιάσω. Φτάνω μπροστά στους επιβάτες της πρώτης και δεν μπορώ να μη σκεφτώ ακόμη και ζαλισμένος πως και στο αεροπλάνο μας η διάκριση σε πλούσιους και φτωχούς αναπαράγεται, ως μεγαλύτερος χώρος για καλύτερη αναύπαση και εξυπηρέτηση. Δεν παύουν βέβαια να είναι κι αυτοί συνεπιβάτες μας, όπως συμβαίνει και ευρύτερα με τον πλανήτη μας. Πλούσια και φτωχά κράτη, αλλά οι επιπτώσεις κοινές για όλους ως φαινόμενα συνδεόμενα με τις κλιματικές αλλαγές. Επιστρέφω και πέφτω για ύπνο..
...................................................................................................
Φως! Ξημέρωσε; Πότε μπήκαμε σην Κίνα; Στην οθόνη βλέπουμε πως έχουμε εισέλθει πια στον εναέριο χώρο της Κίνας φτάνοντας επιτέλους κοντά στον πρώτο προορισμό μας. Κοιτώ από το παράθυρο και αντικρίζω μια απέραντη έρημο. Προς στιγμή μου φάνηκε σαν απέραντο χιονισμένο τοπίο αλλά μπα σκεφτήκαμε με την Αιμιλία δίπλα για άμμο φαίνεται όχι για χιόνι. Πρωϊνό και αδημονούμε πια να πατήσουμε έδαφος.
...........................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου