Φορώντας πάλι τα καλά μας βρισκόμασταν στη μεγάλη αίθουσα υποδοχής του Grand Hotel, του ξενοδοχείου στο οποίο διέμεναν οι Ευρωπαίοι και Κινέζοι επιχειρηματίες που είχαν έρθει για τη Σύνοδο κορυφής των επιχειρηματιών. Μας είχαν φέρει εκεί για να συναντήσουμε κάτι τύπους, υψηλόβαθμα στελέχη της Account Ability, ενός οργανισμού για την ανάπτυξη της επιχειρηματικής συνεργασίας μεταξύ Ευρώπης και Κίνας.
Παρουσιάσαμε λοιπόν τα προγράμματά μας και συζητήσαμε με τους Simon Zadek, και Joshua Wickerham, οι οποίοι μάλιστα έδειξαν και ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα μεγάλα έργα της πόλης μας, εκφράζοντας αμφιβολίες στην υπόθεση πως η κατασκευή του μετρό θα επιλύσει το κυκλοφοριακό της πόλης.
Όταν πια είχανπάρει το καπέλο τους και μας είχαν αφήσει να απολαύσουμε τον κα
πουτσίνο μας ( 3 ευρώ σε πεντάστερο ξενοδοχείο, δεν αντέχω πια με την απάτη του καφέ στη Θεσσαλονίκη) σκεφτόμουνα αν υπάρχουν πια δυνατότητες να αντισταθούμε σε μια πραγματικότητα που αποθεώνει την οικονομία της αγοράς, ενδύοντάς την μάλιστα με πράσινο μανδύα. Η βιώσιμη ανάπτυξη μεσω των ανάλογων επιχειρηματικών σχεδίων είναι άλλωστε και ο στόχος της Account Ability στην Κίνα. Ήταν ξεκάθαρο επίσης για μένα πως η παρουσία μας εκεί συνδεόταν με τις χορηγικές υποχρεώσεις του YMP και του Πανεπιστημίου της Lund. Οι χορηγικές όμως ανάγκες σκέφτηκα δεν μας άφησαν ούτε εμάς ανεπηρέαστους.
Πήραμε συνέντευξη για το YMP και τη συνάντηση στην Κίνα από τον Torvald για τη μαθητική μας εφημερίδα, το ΦΑΜΕΝ, και αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο μας με τα 
πόδια, μέσα στην πολύ κρύα βραδιά. Σε όλη τη διαδρομή η μουσική υπόκρουση που μας ακολουθούσε ήταν ο ήχος των τακουνιών Αιμιλίας και Δώρας στο πλακόστρωτο , ήχος βασανιστικός 
και μονότονα επαναλαμβανόμενος. Μικρή στάση κυρίως για να ζεσταθούμε σε ένα ζαχαροπλαστείκο με μια εξαιρετική σαν ξωτικό υπάλληλο, γλυκιά και έξυπνη. Για τα γλυκά που αγοράσαμε δεν μπορώ να πω το ίδιο, οπως μου είπανε τα κορίτσια που τα δοκιμάσανε.
Ανταλλάξαμε φωτογραφίες και ηλεκτρονικές διευθύνσεις και αποχαιρετίσαμε όλον τον κόσμο, καθώς εμείς αναχωρούσαμε πρώτοι την επόμενη μέρα, στις 6 το πρωί.Όταν πια είχανπάρει το καπέλο τους και μας είχαν αφήσει να απολαύσουμε τον κα
πουτσίνο μας ( 3 ευρώ σε πεντάστερο ξενοδοχείο, δεν αντέχω πια με την απάτη του καφέ στη Θεσσαλονίκη) σκεφτόμουνα αν υπάρχουν πια δυνατότητες να αντισταθούμε σε μια πραγματικότητα που αποθεώνει την οικονομία της αγοράς, ενδύοντάς την μάλιστα με πράσινο μανδύα. Η βιώσιμη ανάπτυξη μεσω των ανάλογων επιχειρηματικών σχεδίων είναι άλλωστε και ο στόχος της Account Ability στην Κίνα. Ήταν ξεκάθαρο επίσης για μένα πως η παρουσία μας εκεί συνδεόταν με τις χορηγικές υποχρεώσεις του YMP και του Πανεπιστημίου της Lund. Οι χορηγικές όμως ανάγκες σκέφτηκα δεν μας άφησαν ούτε εμάς ανεπηρέαστους.
Πήραμε συνέντευξη για το YMP και τη συνάντηση στην Κίνα από τον Torvald για τη μαθητική μας εφημερίδα, το ΦΑΜΕΝ, και αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο μας με τα 
πόδια, μέσα στην πολύ κρύα βραδιά. Σε όλη τη διαδρομή η μουσική υπόκρουση που μας ακολουθούσε ήταν ο ήχος των τακουνιών Αιμιλίας και Δώρας στο πλακόστρωτο , ήχος βασανιστικός 
και μονότονα επαναλαμβανόμενος. Μικρή στάση κυρίως για να ζεσταθούμε σε ένα ζαχαροπλαστείκο με μια εξαιρετική σαν ξωτικό υπάλληλο, γλυκιά και έξυπνη. Για τα γλυκά που αγοράσαμε δεν μπορώ να πω το ίδιο, οπως μου είπανε τα κορίτσια που τα δοκιμάσανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου