Δεν είδαμε το Πεκίνο από ψηλά. Ένα σύννεφο πάνω από την πόλη μας εμπόδιζε. Ομίχλη, νέφος αιθαλομίχλης δεν μπορούσαμε εκείνη την στιγμή να το ξεκαθαρίσουμε. Η προσγείωση λυτρωτική μας έφερε μετά από 10 ώρες πισω την αίσθηση του να πατάς σταθερά το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Φτάσαμε στις 12.30 ώρα Πεκίνου, 06.30 ώρα Ελλάδας.
Πρώτο μέλημά μας να περάσουμε γρήγορα τις διαδικασίες εισόδου στην Κίνα και μετά να βρούμε το terminal 2 από το οποίο θα πετούσαμε για την πόλη της Nainjing κατά τις 4 το απόγευμα με άφιξη εκεί στις 6. Δεν δυσκολευτήκαμε να περάσουμε τους ελέγχους, ιδιαίτερα προσεκτικοί ως προς τη διάδοση της νέας γρίπης, μας έκανε εντύπωση η ύπαρξη δύο θερμικών καμερών αλλά και οργανωμένου ιατρικού χώρου ακριβώς δίπλα. Αφού καταθέσαμε τα δελτία υγειονομικού ελέγχου που είχαμε συμπληρώσει στο αεροπλάνο ( αν έχουμε κάποιο σύμπτωμα γρίπης, για πιο σκοπό μπάινουμε στην Κίνα, σε ποια θέση καθόμασταν στο αεροπλάνο, τον αριθμό της πτήσης, τις ημέρες παραμονής στην Κίνα, τον προορισμό μας μέχρι και τηλέφωνο ανθρώπου που θα μπορεί να γνωρίζει για μας στην Nainjing.) Η Αιμιλία μου εκμυστηρεύεται το άγχος που της προκαλεί η όλη διαδικασία, οι αυστηρές φυσιογνωμίες των Κινέζων φρουρών και οι μάσκες που φορούσαν άπαντες. Όλα καλά πάντως και σε λίγο βρισκόμαστε σε ένα ηλεκτροκίνητο τρένο που θα μας οδηγήσει στη έξοδο του αεροδρομίου. Δεν μπορέσαμε λόγω της βιασύνης μας να το γυρίσουμε λίγο αλλά πραγμαικά μας εντυπωσίασε. Λιτό, και ταυτόχρονα όπως όλα στην Κίνα τεράστιο με τις σκεπές των κτιρίων του να ακολουθούν τις γραμμές φαντασικών γιγάντιων δράκων, σύμβολο της Κινας καθώς θα το συναντούμε συχνά μπροστά μας. Παίρνουμε το δωρεάν λεωφορείο που θα μας μεταφέρει στο terminal των εσωτερικών αερογραμμών, 4 ευρωπαίοι και όλοι οι άλλοι Κινέζοι στο λεωφορείο. Μας κοιτούν με περιέργεια για λίγο και καθώς το λεωφορείο προχωρά στα περίχωρα μάλλον του Πεκίνου μας ξεχνούν κοιτώντας όπως κι εμείς τον κόσμο έξω από τα παράθυρα. Μεγάλοι δρόμοι, λιγοστά αυτοκίνητα, άνθρωποι σαν μυρμήγκια πάνω στο γυάλινο θόλο ενός από τα κτίρια του αεροδρομίου καθάριζαν τις βρώμικες επιφάνειες, πινακίδες στα Κινέζικάα η ανασφάλεια στα πρόσωπα των κοριτσιών. Πρώτη φορά στο εξωτερικό τα πηγαίνουν αρκετά καλά ως τώρα, σκέφτομαι.
Φτάνουμε στο terminal 2 και ένας εξυπηρετικός ( με το αζημίωτο όπως καταλάβαμε λίγο αργότερα ) νεαρός Κινέζος προσφέρεται να μας μεταφέρει τις αποσκευές μας στην πύλη που θα κάναμε check in για την τελευταία πτήση της ατέλειωτης πρώτης μέρας μας ( που ήδη είχε γίνει δεύτερη βέβαια). Αφού πληρώσαμε με τα λίγα γουάν που είχαμε αποκτήσει στο αεροδρόμιο του Πεκίνου ( ασύμφορη η αλλαγή ευρώ στο αεροδρόμιο καθώς ο φόρος ήταν εξαιρετικά υψηλός) τον εξυπηρετικό μα φορτικό στη συνέχεια νεαρό ( δεν ανέφερε το ποσό που ήθελε να πληρώσουμε, αλλά συνεχώς έλεγε πως ήθελε παραπάνω) περιμέναμε στον όμορφο και λειτουργικό χώρος αναμονής την αναγγελία της πτήσης μας για Nainjing.
Πρώτο μέλημά μας να περάσουμε γρήγορα τις διαδικασίες εισόδου στην Κίνα και μετά να βρούμε το terminal 2 από το οποίο θα πετούσαμε για την πόλη της Nainjing κατά τις 4 το απόγευμα με άφιξη εκεί στις 6. Δεν δυσκολευτήκαμε να περάσουμε τους ελέγχους, ιδιαίτερα προσεκτικοί ως προς τη διάδοση της νέας γρίπης, μας έκανε εντύπωση η ύπαρξη δύο θερμικών καμερών αλλά και οργανωμένου ιατρικού χώρου ακριβώς δίπλα. Αφού καταθέσαμε τα δελτία υγειονομικού ελέγχου που είχαμε συμπληρώσει στο αεροπλάνο ( αν έχουμε κάποιο σύμπτωμα γρίπης, για πιο σκοπό μπάινουμε στην Κίνα, σε ποια θέση καθόμασταν στο αεροπλάνο, τον αριθμό της πτήσης, τις ημέρες παραμονής στην Κίνα, τον προορισμό μας μέχρι και τηλέφωνο ανθρώπου που θα μπορεί να γνωρίζει για μας στην Nainjing.) Η Αιμιλία μου εκμυστηρεύεται το άγχος που της προκαλεί η όλη διαδικασία, οι αυστηρές φυσιογνωμίες των Κινέζων φρουρών και οι μάσκες που φορούσαν άπαντες. Όλα καλά πάντως και σε λίγο βρισκόμαστε σε ένα ηλεκτροκίνητο τρένο που θα μας οδηγήσει στη έξοδο του αεροδρομίου. Δεν μπορέσαμε λόγω της βιασύνης μας να το γυρίσουμε λίγο αλλά πραγμαικά μας εντυπωσίασε. Λιτό, και ταυτόχρονα όπως όλα στην Κίνα τεράστιο με τις σκεπές των κτιρίων του να ακολουθούν τις γραμμές φαντασικών γιγάντιων δράκων, σύμβολο της Κινας καθώς θα το συναντούμε συχνά μπροστά μας. Παίρνουμε το δωρεάν λεωφορείο που θα μας μεταφέρει στο terminal των εσωτερικών αερογραμμών, 4 ευρωπαίοι και όλοι οι άλλοι Κινέζοι στο λεωφορείο. Μας κοιτούν με περιέργεια για λίγο και καθώς το λεωφορείο προχωρά στα περίχωρα μάλλον του Πεκίνου μας ξεχνούν κοιτώντας όπως κι εμείς τον κόσμο έξω από τα παράθυρα. Μεγάλοι δρόμοι, λιγοστά αυτοκίνητα, άνθρωποι σαν μυρμήγκια πάνω στο γυάλινο θόλο ενός από τα κτίρια του αεροδρομίου καθάριζαν τις βρώμικες επιφάνειες, πινακίδες στα Κινέζικάα η ανασφάλεια στα πρόσωπα των κοριτσιών. Πρώτη φορά στο εξωτερικό τα πηγαίνουν αρκετά καλά ως τώρα, σκέφτομαι.
Φτάνουμε στο terminal 2 και ένας εξυπηρετικός ( με το αζημίωτο όπως καταλάβαμε λίγο αργότερα ) νεαρός Κινέζος προσφέρεται να μας μεταφέρει τις αποσκευές μας στην πύλη που θα κάναμε check in για την τελευταία πτήση της ατέλειωτης πρώτης μέρας μας ( που ήδη είχε γίνει δεύτερη βέβαια). Αφού πληρώσαμε με τα λίγα γουάν που είχαμε αποκτήσει στο αεροδρόμιο του Πεκίνου ( ασύμφορη η αλλαγή ευρώ στο αεροδρόμιο καθώς ο φόρος ήταν εξαιρετικά υψηλός) τον εξυπηρετικό μα φορτικό στη συνέχεια νεαρό ( δεν ανέφερε το ποσό που ήθελε να πληρώσουμε, αλλά συνεχώς έλεγε πως ήθελε παραπάνω) περιμέναμε στον όμορφο και λειτουργικό χώρος αναμονής την αναγγελία της πτήσης μας για Nainjing.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου